ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลูกโป่ง Kangsom-Smile feat.RitzGrand 1/2
"ยัยสมายเร็วๆสิ"
"โอย! พี่แกรนด์สวนสนุกมันไม่หนีไปไหนหรอกน่า"
ฉันพูดกับ 'พี่แกรนด์' พี่สาวของฉันอย่างเนือยๆ ที่ชอบทำตัวเป็นเด็กๆ และนี่ก็เป็นตัวอย่างเพราะฉันโดนพี่สาวปลุกตั้งแต่ 6 โมงเช้าเพื่อเตรียมตัวโดนลากไปสวนสนุกตอน 10 โมง
เป็นไง...พี่สาวฉัน =='
"ดูดิสมาย นู่น! เฮอริเคน ไวกิ้ง บ้านผีสิง บ้านหิมะก็อยากเข้าอ่ะ อ๊ายย! ><"
"ใจเย็นพี่แกรนด์ มายอายเขา"
"อายทำไมเรายังเด็ก"
"อย่าใช้คำว่าเราพี่แกรนด์ พี่แกรนด์อ่ะบรรลุนิติภาวะแล้ว"
"แหม! ขอวันนึงน่า~ ไปเล่นกันๆ"
และแล้วฉันก็โดนพี่แกรนด์ลากฉันไปยังเครื่องเล่นต่างๆ อยากจะบอกว่านับไม่ถ้วนและตอนนี้ฉันอยู่ในบ้านหิมะ มันก็โอเคขึ้นหน่อยเพราะมันเย็น
ก็รู้ๆกันอยู่ว่าอากาศประเทศไทยเป็นยังไง
"พี่แกรนด์หายไปไหนเนี่ย?"
พอฉันหันไปก็เห็นพี่แกรนด์คุยกับพี่ผู้ชายอีกคนนึง อ๋อ! พี่ริทนี่เอง คงจะเป็นแฟนพี่แกรนด์ที่พูดถึงบ่อยๆแต่ยังไม่ได้แนะนำให้ฉันรู้อย่างเป็นทางการแต่ที่ฉันรู้เพราะฉันไปสืบมา
ร้ายกาจมั้ยหล่ะ? ฮ่าๆๆ
ร้ายกาจมั้ยหล่ะ? ฮ่าๆๆ
"สมายๆ นี่ริท เอ่อ...เป็น .///."
"แฟนใช่ม้ะ?!"
"ใช่ครับ! พี่เป็นแฟนของแกรนด์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องสมาย"
"อ่า~ เช่นกันค่ะ พี่ริทนี่หน้าหวานกว่าพี่แกรนด์อีกนะเนี่ย"
"บ้าหน่า! สมายรอพี่ไปก่อนนะ คือ...พี่จะเป็นเล่นหิมะกับริท เดี๋ยวมา!"
"ฮะ...เฮ้ย! พี่แกรนด์ พี่แกร๊นนนนนนน"
ฉันโดนทิ้งอ่ะทุกคน TT พี่แกรนด์เห็นแฟนดีกว่าน้อง จะให้ฉันยืนอยู่ในที่หนาวเหน็บอย่างบ้านหิมะและยืนคนเดียวเนี่ยนะ? ไม่หล่ะ...ขอบาย
"ทำอะไรดี?"
หลังจากที่เดินออกมาจากบ้านหิมะ ฉันก็ใช้สายตาสอดส่องหากิจกรรมทำแก้เบื่อ
หลังจากที่เดินออกมาจากบ้านหิมะ ฉันก็ใช้สายตาสอดส่องหากิจกรรมทำแก้เบื่อ
"อ๊ะ! กินป๊อปคอร์นดีกว่า"
เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบวิ่งไปยังตู้ป๊อปคอร์นติดล้อ อ่า~รถเข็นอ่ะแหล่ะ ขอกินหน่อยแล้วกันเพราะตอนนี้หิวมากกกกก!
"พี่คะเอา..."
"ผมขอป๊อปคอร์นที่สั่งไว้อ่ะครับ"
เฮ้ย! นายนั่นมาเร็วเคลมเร็วอ่ะ อยู่ๆก็วิ่งมาแซงหน้าฉันแล้วก็เอาป๊อปคอร์นกลิ่นหอมฉุยวิ่งผ่านหน้าฉันไปเลย
"อะ...อ้าว! นาย"
"นี่จ้ะ! ของหนู 45 บาทจ้ะ"
"ค่ะ...นี่ค่ะ"
ฉันรับป๊อปคอร์นมาและสูดดมความหอมของมัน -..- อย่างน้อยสวนสนุกก็ยังมีสิ่งที่ฉันชอบบ้างแหล่ะนะ
ยกตัวอย่างเช่น ของกินทุกอย่าง เป็นต้น
"หม่ามี้! หนูอยากได้ลูกโป่ง"
ฉันหันไปตามเสียงของเด็กผู้หญิงคนนั้นก็เจอกับมาสค็อตหมีเดินอุ้ยอ้ายถือลูกโป่งเป็นกอบเป็นกำและที่สำคัญยังถือป๊อปคอร์นมาแจกเด็กๆด้วย
"ผมอยากได้ลูกโป่งสีเหลือง"
"หนูเอาสีชมพู"
"หนูเอาสีฟ้า สีชมพู สีม่วง สีเขียว"
และอีกมากมายหลายคำขอ ฉันหันกลับมากินป๊อปคอร์นของตัวเองเรียกได้ว่าฉันหาที่นั่งกินอย่างเอาจริง เอาจังกันเลยทีเดียวแต่พอเงยหน้าขึ้นมาฉันก็เห็นลูกโป่งนับร้อยบินว่อนทั่วสวนสนุก
ไม่ว่ามันจะบินโดยอยู่ในมือแล้วโดนเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาในอากาศหรือแม้แต่มันบินอย่างอิสระโดยปราศจากคนควบคุมก็ตาม
ตื้ด ตื้ด ตื้ด
"ฮัลโหลค่ะ"
"ว่าไงนะ...พี่แกรนด์ไปกินข้าวกับพี่ริทก่อนเดี๋ยวจะกลับมารับหรอ?"
"เฮ้อ~ ก็ได้ๆ ทานให้อร่อยนะคะ"
"ค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ"
ฉันถูกทอดทิ้งหนักกว่าเดิมอีกทุกคน แถวนี้ก็ไม่มีรถด้วยสิจะกลับก็กลับไม่ได้ต้องรอพี่แกรนด์มารับ
"พี่สาวคะๆ"
ฉันหันไปตามแรงสะกิดก็พบกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ ฉันเลยย่อตัวลงไปคุยกับน้องเขา
ถึงฉันจะไม่ใช่นางสาวไทยแต่ฉันก็รักเด็กนะ ^[+++]^
"มีอะไรเอ่ย?"
"หนู อึก หนู ทำ ฮือ ลูกโป่งมันหายไป แง๊~"
"ฮะ...เฮ้ย น้องคะน้อง เอ่อ...เอ่อ...เดี๋ยวพี่ไปเอาอันใหม่ให้ โอเคมั้ย?"
"จริง ฮึก จริงหรอคะ?"
"จริงสิ ป่ะ! ไปเอาลูกโป่งกัน"
ฉันเดินตามหามาสค็อตหมีตัวนั้นแทบทั่วสวนสนุกแต่ก็ไม่เจอ บ้า! ตัวก็ไม่ใช่เล็กจะไปซ่อนอยู่ที่ไหนได้นะ
"นั่นไงๆ หมีถือลูกโป่ง"
แล้วชะตากรรมของฉันก็มาตกที่การถูกลากเหมือนเดิม
"พี่หมีคะเอาลูกโป่งสีชมพูค่ะ เย้ๆๆๆ"
แล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งด้วยความเร็วแสงและหายตัวไปในพริบตา น้องทิ้งพี่ไว้กับพี่หมีทำไม? พี่ไม่ได้อยากได้ลูกโป่งสักหน่อย
แต่เหมือนหมีตัวนั้นจะรู้ดียื่นลูกโป่งสีเหลืองรูปยิ้มมาให้ฉัน
"ไม่เอาๆ"
ฉันโบกมือไปมาสองสามทีประมาณว่า 'ฉันไม่เอาเก็บไว้ใหเด็กๆเถอะ' ก่อนจะเดินหนีไปหาที่นั่งและกินข้าวกลางวันอย่างเหงาๆคนเดียว
พอกินข้าวเสร็จฉันก็ออกมาเดินเล่นตรงสวนหย่อม ตอนนี้อากาศโอเคกว่าเมื่อเช้ายังพอมีลมบ้างและที่สำคัญมันเป็นมุมสงบไว้ให้พักผ่อน ฉันเลยคิดว่าถ้าได้ฟังเพลงแล้วหลับสักงีบคงจะดี
ฉันหยิบไอพอดออกมาจากกระเป๋าและกดเปิดเพลงฟังสบายๆและค่อยๆหลับตาลงจนหลับไปในที่สุด...
____________________
Talk with writer : สวัสดีรีดเดอร์ทุกคน มาอัพพาร์ท 1/2 ให้แล้ว เรื่องนี้พี่แกรนด์ดูงุงิมากเลย -.- วันนี้ไรท์ไปดูคู่กรรมมาด้วย พรากน้ำตาไรท์กับเพื่อนได้เป็นกะละมัง(?) พอดีเป็นคนต่อมน้ำตาตื้นประจวบเหมาะกับหนังซึ้งแต่ก่อนหน้านี้ไปดูพี่มากมา 2 รอบ -..- จนพี่ที่ขายบัตรจะจำหน้าได้อยู่แล้ว 555 อ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์ด้วยนะเป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆ ติดตามตอนต่อไป^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น