Or he called love แบบนี้เขาเรียกว่ารัก yaoi

 

เรื่องนี้เป็นเรื่องชายรักชาย

คนเขียนเป็นพวกแอบจิต เพราะงั้นคนไม่ชอบเรื่องราวเหล่านี้

ออกไปเถอะค่ะ

คนเขียน เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

เอาแบบขำๆสนุกๆเท่านั้นนะพี่น้อง

อย่าคิดมาก


 





          


 

กฏของเรา
1. นิยายเรื่องนี้แน่นอนว่าต้องมีฉากถึงเนื้อถึงตัว และมันก็ติดเรทด้วย ด้วยการป้องกันการโดนแบน ไรเตอร์จะตัดออกนะค่ะ แล้วเราค่อยมาตกลงว่าจะอ่านกันแบบไหนดี

2. อ่านแล้วเม้น ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วเป็นกำลังใจให้เฉยๆ ไม่ว่ากัน ไรเตอร์ขอบคุณที่มาอ่านเสมอ

3. คอมเม้นแบบไหนรับได้เสมอ เพราะเปิดกว้างสำหรับทุกความคิดเห็น ขอแค่อย่าใช่คำพูดหยาบคาบเท่านั้นพอ (แม้ในเรื่องจะมีมากก็ตามที)




 

 

 

 

      
 

                       

แล้วก็ร้อง ว๊าก ในใจเมื่อมือที่อยู่ตรงเอวลูบขึ้นลงช้าๆ ขยับมาด้านหน้าเรื่อยๆ จนมือใหญ่นั้นอยู่ตรงท้องน้อยของผมพอดี ไม่เท่านั้นพี่อันยังใช้นิ้วมือเขี่ยเบาๆ จากนั้นก็ลูบขึ้นลงอีก

ผมจะตายไหมนี่!!

“พี่ว่าต้องเป็นตรงนี้” แล้วมือพี่อันก็เหมือนจะเลื่อนลงต่ำกว่าเดิม

ต่ำกว่านี้ก็เจอน้องผมสิครับ !!

ผมรีบจับมือพี่แกไว้ทันที อาการสั่นถ่ายทอดไปหาพี่อันด้วย ดวงตามองผู้ชายตรงหน้าอย่างตกใจ ตอนนี้ผมอยู่ใกล้พี่อันซะจนได้ลมหายใจต้องกัน ไหล่ข้างหนึ่งของผมแนบชิดกับแผงอกกว้าง มันดูเกินเลยไปเยอะเลยละครับ

“ไม่...ไม่ใช่ตรงนั้นครับ”

“แล้วตรงไหนละ อาร์ตไม่ยอมบอกพี่เสียที” หน้าพี่อันยังคงนิ่ง นิ่งซะจนผมคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผมคิดไปเอง

“ไม่เป็นไรครับ นิดเดียวเอง” ผมพยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่นแต่มันควบคุมยากเหลือเกิน ยิ่งพี่อันไม่ยอมถอยห่าง จ้องเอาจ้องเอาแบบนี้ แค่สบตาด้วยก็มหัศจรรย์แล้วครับ

“แน่ใจนะ ?” คิ้วเข้มเลิกขึ้น ผมรับพยักหน้าจริงจังทันที

“ครับ แน่ใจ” แล้วมือใหญ่นั้นก็เลื่อนออกห่าง แต่ก็ไม่วายลูบท้องผมเป็นการส่งท้าย ทำเอาผมเสียววูบเลยครับ

พี่อันถอยออกห่างช้าจนผมหวั่นใจว่าแกจะอยู่ใกล้ผมอยู่อย่างนี้ต่อไปหรือไร ริ้วแดงๆ บนแก้มของผม ผมว่าพี่อันคงเห็นชัดเต็มสองตา ผมกระพริบตาไล่ความร้อนออกจากหน้า (ลมจากการกระพริบขนตานี้ แรงม๊ากมาก ? ) แล้วก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ขยับตัวออกห่างพี่แกอีกนิด ยิ้มเหยกลับไปให้ แต่สบสายตากับพี่อันอีกรอบ ผมกลับเห็นแววตานั้นยิ้ม

ยิ้มแบบขบขัน ชอบใจ อะไรกันนี้ !!

ผมอึ้งไปสามวิ พยายามปะติดปะต่อเรื่องที่เกิดขึ้น ว่ามันเริ่มจากไหนอย่างไร แต่ต้องโทษสมองของผมที่มันพร่ามัว คิดอะไรไม่ออกซะอย่างนั้น เพราะแค่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ รอยสัมผัสที่เหลืออยู่ตรงหน้าท้องก็ทำให้ผมหน้าร้อน ปัดเรื่องเมื่อครู่ทิ้งไปทันที

นี้ผมคิดไปเองได้ใช่ไหมว่าถูกลวดลามอยู่นะ !!!!!

 

 



 

FARRY FARRY