[Fic HSJ]............. เราสามคน ......... [Yuya Part]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

  

Title : เราสามคน

Pairing : Yuya x Kei x Daiki

Author : I-PrA

เนื้อเรื่อง

 /////////////////YUYA PART/////////////////

            “ใครยังไม่ได้ฉลากบ้าง .... ได้ครบกันหมดทุกคนแล้วนะ”

                “เอาล่ะ เปิดฉลากแล้วหาบัดดี้ของตัวเองได้เลย”

                “ฉันได้เบอร์ 19”

                “ใครได้เบอร์ 3 บ้าง”

                “เฮ้ย นายเองเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลย”

                “ฉันเบื่อขี้หน้าแกว่ะ ทำไมต้องมาเป็นบัดดี้กันอีกเนี่ย  พี่ครับ เปลี่ยนได้ไหมครับ”

ผมมองความชุลมุนวุ่นวายของเพื่อนร่วมคณะแล้วได้แต่ส่ายหัว จะตื่นเต้นอะไรกันขนาดนั้นน้า ... คณะเราก็มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น ผมกวาดสายตามองเลขตัวเดียวบนฉลากในมือ

.... เลขห้า .....

เลขประหยัดพลังงานซะด้วย

สำหรับผมแล้ว ไม่สนใจหรอกว่าจะได้บัดดี้หน้าตาเป็นยังไง ก็แค่คุยกันรู้เรื่อง ไม่ขวางหูขวางตาผมนักก็พอจะไปกันรอดอยู่แล้ว อีกอย่างนึงผมก็เพิ่งจะย้ายมาอยู่โตเกียวไม่นานนัก ผูกมิตรกันไว้ก่อนย่อมเป็นเรื่องดี

ท่ามกลางความชุลมุนเล็กๆรอบๆตัวผม เพื่อนๆท่าทางจะตื่นเต้น เที่ยววิ่งหาบัดดี้กันให้วุ่น พลันสายตาที่กำลังกวาดตามความเคลื่อนไหวรอบตัวก็ไปปะทะเอากับเจ้าของรอยยิ้มสวย นัยน์ตาคม

คนๆเดียวที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่เช่นเดียวกับผม เขายืนห่างจากผมเพียงไม่กี่ช่วงตัวเท่านั้น  

แต่ท่าทางที่พยายามกางนิ้วทั้งห้าไว้เหนือหัว ก็บ่งบอกเจตนาได้แล้วว่า พร้อมจะยิ้มให้กับทุกคนที่เดินเข้ามา แต่จะไม่เป็นคนออกไปตามหาเองอย่างแน่นอน

..... ฉลากในมือผม .....

.........เลขห้าบนหัวของเขา ........

งั้นก็ต้องเป็นผมสินะ ที่ต้องเป็นคนเริ่มต้นความสัมพันธ์ครั้งนี้

“นายได้เลขห้าใช่ไหม”

นั่นเป็นประโยคแรกที่ผมพูดกับเขา

แต่รอยยิ้มหวานพร้อมกับการพยักหน้าน้อยๆตอบรับนั้นเป็นความประทับใจแรกที่ผมลืมไม่ลงเลย

“งั้นก็... ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันเป็นบัดดี้นาย” ผมก้มลงอ่านป้ายชื่อที่เขียนเป็นตัวคาตาคานะง่ายๆที่รุ่นพี่ให้ห้อยคอไว้ตลอดเวลาทำกิจกรรมรับน้อง “อิโนโอะ เคย์”

“ฝากตัวด้วยสี่ปีนะ” เขาก้มหัวลงเล็กน้อย แล้วอ่านชื่อบนป้ายห้อยคอของผมเช่นกัน “ทาคาคิ ยูยะ”

“อื้ม นายจะเรียกฉันว่ายูยะก็ได้ ไหนๆเราก็เป็นบัดดี้กันแล้วนี่”

“ถ้าอย่างงั้นนายก็ต้องเรียกฉันว่าเคย์ด้วยนะ” ร่างโปร่งบางพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้

......ให้ตายเหอะ ผมเขินจนเก็กหน้านิ่งเฉยแทบจะไม่อยู่แล้ว ท่าทางจะโดนพิษร้ายจากรอยยิ้มนั้นเต็มๆ

.

.

หลังจากนั้น การดูแลเล็กๆน้อยๆประจำวันก็เริ่มต้นขึ้น

“อ่ะ ซื้อมาฝาก” ผมวางแก้วชาเขียวลงตรงหน้าเขา

“เอาอีกล่ะยูยะ..... ตั้งแต่กินข้าวกับนายฉันแทบไม่เคยได้ซื้อน้ำกินเองเลยนะเนี่ย”

“แล้วไม่ดีหรือไง”

“ก็เล่นซื้อเลี้ยงทุกๆวัน ฉันก็เกรงใจเป็นเหมือนกันนะ”

“นิดหน่อยน่า ไม่ต้องคิดมากหรอก”

“แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ รู้ได้ไงว่าฉันกำลังอยากกินชาเขียว”

“เดาเอามั้ง” ผมตอบส่งๆแล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัน ก่อนจะจัดการกับอาหารตรงหน้าด้วยความเร็วสูง

“ฉันว่าฉันเป็นคนกินเร็วแล้วนะ แต่มาเจอยูยะ ฉันขอยอมแพ้เลย” เคย์มองจานข้าวของตัวเองที่ยังเหลืออีกร่วมครึ่งจาน กับของยูยะที่กวาดข้าวทุกเม็ดลงท้องจนเหลือแต่จานเปล่าๆใสวิ๊งวับราวกับว่าไม่เคยถูกใช้งานมาก่อน และตอนนี้ยูยะก็กำลังดูดนมเย็นสีชมพูหวานแหววไม่เข้ากับหน้าตาจนเหลือแต่น้ำแข็งดังฟืดๆ

“นายกินช้าเองต่างหาก ฉันกินปกติจะตาย” ผมวางแก้วน้ำที่เหลือแต่น้ำแข็งลงบนโต๊ะ ใช้เวลาในการกินข้าวเบ็ดเสร็จตั้งแต่หย่อนก้นนั่งจนถึงเมื่อกี้หักลบแล้วไม่น่าเกินห้านาที

“ทีหลังเคี้ยวนานๆกว่านี้หน่อยก็ได้นะ เดี๋ยวก็อาหารไม่ย่อยหรอก เล่นกินอย่างกับกลืนเอาแบบนั้น”

เคย์บ่นด้วยเสียงหงุงหงิงๆราวกับลูกแมว ผมฟังแล้วรู้สึกเอ็นดูแทนที่จะเป็นคำขู่หรือคำเตือนที่ชวนให้ปฏิบัติตาม

...... ถ้าถามว่าทำไมผมถึงต้องกินข้าวแบบฮาร์ดคอร์ขนาดนี้ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นต้องรีบไปไหน เหตุผลของทุกสิ่งก็นั่งอยู่ตรงหน้าผมแล้ว

 ......นั่นก็เป็นเพราะผมจะได้ใช้เวลาที่เหลือทั้งหมดในการมองเขาไงล่ะ ....

อากัปกิริยาของเคย์เวลากินน่ะน่ารักจะตาย แก้มขาวๆของเขาจะพองจนกลมป๊อก ปากบางๆสีชมพูนั่นก็น่าหลงไหล

และอีกอย่างนึงก็คือ ผมอยากได้ยินคำพูดที่แสดงออกว่าเขาเป็นห่วงผม หรือจะเรียกว่าผมเรียกร้องความสนใจจากเขาก็คงได้มั้ง

“ตัวเองกินช้าเอง อย่ามาบ่นน่า”

.

.

                ห้องเรียน

                วันนี้อาจารย์งดสอน จริงๆแล้วพวกผมควรจะได้ไชโยโห่ร้องด้วยความยินดี หากอาจารย์ไม่ได้สั่งงานไว้บนกระดานให้ดูต่างหน้าแบบนี้

“เฮ้ อิโนะจังย้ายที่หน่อยสิ ขอคุยกับยูยะมันหน่อย”

หนุ่มผมทองสว่างเป็นประกายวิ่งหน้าเริ่ดเข้ามาทางเคย์ แต่ต้องการที่จะคุยกับผม จึงต้องร้องขอให้เขาสลับที่นั่ง เนื่องจากโต๊ะเลกเชอร์ของห้องนี้มีลักษณะเป็นสโลปที่มีโต๊ะเลกเชอร์ยาวๆเป็นแถว ซึ่งสามารถเข้าออกได้แค่สองทางตรงแถวริมสุดของโต๊ะทั้งสองข้างเท่านั้น ...แต่สำหรับผมกับเคย์ที่เข้ามานั่งอยู่ตรงกลางแถวแบบนี้ ฮิคารุอาจจะต้องลำบากสักหน่อย

                “ไม่เอา เค้าจะนั่งกับบัดดี้เค้านี่”

ไม่รู้ว่าวันนี้เคย์อารมณ์ดีมาจากไหน ถึงได้แกล้งตอบฮิคารุไปด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดแบบนั้น

                “นี่เห็นว่าอิโนะจังทำแล้วน่ารักหรอกนะ ไม่งั้นโดนถีบไปแล้วแน่ๆ”    

                “ฮิคารุจะถีบเราเหรอ”

                “ใครจะไปทำได้ลงคอเล่า ฉันพูดเล่น... เฮ้ยแต่เรื่องยูยะฉันพูดจริง จะคุยงานโว้ย”

                “โต๊ะอีกข้างฉันก็ว่างอยู่นี่ นายจะไปไล่ที่ชาวบ้านเค้าทำไม” ผมเห็นว่าหากปล่อยให้เคย์เล่นลิ้นยั่วโมโหฮิคารุต่อไป อาจจะมีโอกาสได้โมโหเคย์เข้าจริงๆ จึงออกปากตัดปัญหาไปในที่สุด

                “เออๆ ก็ได้”

                สุดท้ายแล้วฮิคารุก็ต้องยอมเดินอ้อมโลกมานั่งข้างผมอีกฟากหนึ่งจนได้ ดูเขาจะเคืองๆอยู่ไม่น้อยทีเดียวที่ต้องลำบากลำบนมาหาผมถึงขนาดนี้

                “แกสองคนนี่อยู่ห่างกันหน่อยไม่ได้เลยรึไงวะ สนิทกันขนาดนี้ทำไมไม่เป็นแฟนกันไปเลยล่ะ”

                ผมได้แต่ยิ้มน้อยๆให้กับคำพูดนั้น .... นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราถูกทักเรื่องความสัมพันธ์แบบนี้ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน ในงานเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่เขาก็เพิ่งถูกเพื่อนๆร่วมคณะก็พากันบอกว่า

“พวกแกสองคนนี่เปิงกันจริงๆว่ะ”

“อะไรวะเปิงกัน” ผมเลิกคิ้วถาม

“ก็แบบ เหมาะสมอะ เข้ากั๊นเข้ากัน น่าจะเป็นแฟนกันไปจริงๆเลยนะ”

บรรยากาศนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ ....

แน่นอนว่าเคย์ที่นั่งอยู่ข้างผม เขาจะต้องได้ยินสิ่งที่เพื่อนคนนี้พูดอย่างชัดเจน

“ฉัน..กับเคย์...น่ะเหรอ” ผมตัดสินใจถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งเสียงสั่นๆ

“อื้อ ก็ใช่น่ะสิ ขนาดนั่งล้อมวงกินข้าวกันโต๊ะใหญ่ขนาดนี้ พวกนายยังคุยกันเหมือนโลกนี้มีกันสองคนไปได้”

พอโดนเพื่อนแซวราวกับว่าล่วงรู้ไปถึงความในใจ ผมก็ยิ้มเขินๆ ไม่ได้ตอบรับหรือว่ากล่าวอะไร พลางเหลือบตามองปฏิกิริยาของคนข้างๆ

บอกตรงๆว่าผมกลัว ...... กลัวปฏิกิริยาตอบกลับของเขา

.....กลัวที่จะถูกรังเกียจ

แต่เคย์กลับยิ้มน้อยๆ และไม่พูดอะไรเป็นการทักท้วง หรือแสดงท่าทีรังเกียจอย่างที่ผมนึกกลัว

......หัวใจผมพองโตคับอกทันที......

.

.

.

ระหว่างผมกับเขา

เราเข้ากันได้ดีไม่ว่าเรื่องอะไร

บางอย่างที่กำลังเติบโตช้าๆในใจผม

บางอย่างที่ผมเชื่อว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่คิด

.

.

.

                คนที่อยู่ตรงหน้าผม... คือคนที่ผมรัก

                แต่ตรงหน้าคนที่ผมรัก ก็คือคนรักของเขา....

                ผมกำลังใช้เวลาไปกับการนอนซบแขนตัวเอง แอบมองคนที่ผมรักกำลังพิมพ์ข้อความต้อกแต้กในโปรแกรมแชทยอดนิยมบนหน้าจอแลปท็อปที่เปิดค้างอยู่พร้อมกับพูดคุยเสียงหวานกับผ่านโทรศัพท์ที่เสียบสายสมอล์ทอล์ก ....ไม่ต้องเดาก็ทายออกได้ง่ายๆว่าปลายสายน่ะแฟนแหงมๆ เพราะด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มกับสภาพจิตใจที่แจ่มใสเบิกบาน อารมณ์ดีมีความสุข .... จนผมอดจะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้

                ใช่แล้ว คนที่ผมรักกำลังมีความสุขกับคนที่เขารัก

                แล้วคนที่แอบฮักเมาข้างเดียวแบบผมล่ะ

                บอกตรงๆเลยว่า......

                จะเอาความคิดฝ่ายสวรรค์รึนรกดีล่ะ

                ถ้าแบบพ่อพระผมก็รู้สึกดีที่เขามีความสุข แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว

                แต่ถ้าแบบมารร้าย ผมล่ะโคตรอิจฉาเลย อยากเป็นคนที่ทำให้เขายิ้มได้แบบนั้นบ้าง

                “ยูยะ..”

                “หืม”

                “จ้องอะไรนักหนา”

                “มองไม่ได้รึไง”

                “ก็เปล่า แต่อยู่ๆมานอนจ้องกันแบบนี้ ขนลุกน่ะ”

                จบข่าว... ไอ้ผมที่กำลังนอนมองตาเยิ้มก็เป็นอันตาค้างไป

                แหม ไม่เข้าใจจริงๆ มีคนหน้าตาดีราวกับรูปสลักมานอนจ้องดันบอกขนลุก ... คำๆนี้มันสะท้านสะเทือนไปถึงต่อมพิทูอิทารี่เลยนะเหอะ

                “ฉันจะไปซื้อขนม จะฝากซื้ออะไรไหม”

                เจ้าตัวเพียงส่ายหน้ามาเป็นคำตอบ แล้วก็หันกลับไปสร้างโลกส่วนตัวเหมือนเดิม

เคย์ไม่ได้ปิดบัง แต่ก็ไม่ได้บอกผมตรงๆเหมือนกัน.... เรื่องที่เขามีแฟน

แฟนของเคย์ชื่อ อาริโอกะ ไดกิ อายุน้อยกว่าผมกับเคย์ปีนึงเห็นจะได้ เป็นเด็กมอปลายธรรมดา ที่หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ตาโต ปากอิ่ม ตัวเล็กบอบบางน่าทะนุถนอม

.....ไม่แปลกที่เคย์จะมีแฟนน่ารักๆแบบนั้น

......ไม่แปลกที่เคย์ดูจะรักและทุ่มเทเวลาว่างทั้งหมดให้กับเด็กคนนั้นเอามากๆ

..... ที่แปลกคือตัวผมเองหรือเปล่า

....แปลกที่ไปมองว่าเขาน่ารัก

....แปลกที่เห็นว่าเขาควรที่ถูกปกป้องมากกว่าเป็นคนปกป้องใคร

และที่แปลกใจที่สุด

เพราะผมเพิ่งรู้เรื่องพวกนี้เมื่อไม่นานมานี้เอง

.......ผมที่อยู่กับเขาแทบจะตลอดเวลาในมหาลัย

ถ้าก่อนหน้านี้ผมตระหนักถึงเรื่องนี้สักนิด

ความรู้สึกของผม คงจะไม่ลุกลามมาถึงตอนนี้

หากผมได้มีโอกาสรู้จักเคย์มาก่อนหน้านี้

ผมคงไม่มีวันปล่อยมือจากเขาให้ใครอย่างแน่นอน

จะโทษอะไรดีล่ะ ที่ทำให้ผมมารู้จักเขาในวันที่สายไป

ระหว่างผมกับเขา

เราเข้ากันได้ดีไม่ว่าเรื่องอะไร

.

.

.

แต่ผมพลาดไปอย่างเดียว

อย่างเดียวจริงๆ

.

.

.

ผมมาช้าเกินไป

////////////THE END////////////////

I-PrA Talk :

ในที่สุดประก็แต่งคู่นี้จนได้นะ ทาคาเคย์^^ (แม้จะไม่สมหวัง)

แต่ก็นะ... ความรักมันมีหลายรูปแบบ สุขบ้าง ดิบบ้าง แบบสเต็กแบบมีเดียม (พูดเรื่องของของกินทำไม!?)

เรื่องนี้ก็ยังคงเป็นคอนเซปของเราสามคนเหมือนเดิม โยงใยรักสามเส้าสี่เส้าไปเป็นทอดๆ..... และกำลังคิดว่าประควรจะต่อให้เห็นห้าเส้าหกเส้ายาวเป็นขบวนรถไฟไปเลยดีมั้ย 5555+