[Fic Parksborn] Farewell - [Fic Parksborn] Farewell นิยาย [Fic Parksborn] Farewell : Dek-D.com - Writer

    [Fic Parksborn] Farewell

    relationship between peter and harry

    ผู้เข้าชมรวม

    781

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    781

    ความคิดเห็น


    5

    คนติดตาม


    14
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  9 ก.ค. 57 / 00:12 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    เขาเรียกเขียนสนองความอยากตัวเอง

    เป็นเนื้อเรื่องตามฉบับหนัง คอมมิคไม่รู้ไม่เคยอ่าน

    เนื่องจากอยากเขียนวัยเด็กของคู่นี้ และซัมติงวิทแฮรี่แฮร์
     
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

       

      ไม่มีใครล่วงรู้อนาคตได้ว่า จะต้องพบกับการจากลาวันไหน

       

                      เบื้องหน้าของปีเตอร์   คือป้ายหลุมศพของพ่อกับแม่  เด็กหนุ่มยืนมองแผ่นหินที่สลักชื่อของครอบครัวปาร์คเกอร์   ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบรอบข้าง  เป็นเวลากว่าสัปดาห์แล้วที่เขาแวะมาที่นี่ทุกวัน   ในใจของเขาตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า  ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น  พ่อกับแม่ทิ้งเขาไว้กับป้าเมย์และลุงเบน  ยังไม่ทันที่จะได้รู้เหตุผลด้วยซ้ำ  ตัวเขาเองกลับได้รับข่าวร้ายยิ่งกว่า  เรื่องที่พ่อกับแม่ได้เสียชีวิตแล้ว  มันเหมือนทุกอย่างในโลกหมุนกลับ  ทุกความสงสัยที่หาคำตอบไม่ได้  เมื่อไรที่คิดถึงเรื่องนี้  ตัวเขาเองก็มักจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลุมศพนี้ทุกครั้ง

                      เม็ดฝนเริ่มกระหน่ำลงมาเป็นสาย  ปีเตอร์ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม  ปล่อยให้ความคิดไหลไปกับสายฝน  จู่ๆเม็ดฝนรอบๆตัวก็เริ่มหายไป เด็กหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมอง  แล้วก็ได้พบว่าเป็นฝีมือของเพื่อนรักนั่นเองที่ยืนกางร่มให้อยู่

                      “ พีท ถ้านายยังอยากยืนอยู่ตรงนี้ ฉันจะยืนเป็นเพื่อนนาย ” แฮรี่ตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ เพื่อเป็นการยืนยันคำพูดของตนเอง

                      ปีเตอร์สบตาแทนคำตอบ น้ำตาค่อยๆรื้นออกจากดวงตาทั้งสองข้าง แฮรี่สวมกอดปลอบโยนเพื่อนรัก

                      “ ไม่เป็นไรพีท ร้องออกมาเลย ”

                      “ ขอบใจ ขอบใจจริงๆ ที่นายอยู่ตรงนี้ ” ปีเตอร์ค่อยๆผละออกจากอีกฝ่าย เด็กหนุ่มเอามือปาดน้ำตาทิ้งพร้อมรอยยิ้มเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนไม่เป็นอะไรแล้ว เมื่อแฮรี่เห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มดีขึ้น เขาจึงยิ้มตอบพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

                      “ จำไว้นะพีท ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะยืนข้างนายเสมอ ฉันสัญญา ”

                      “ ฉันเองก็จะไม่มีวันทิ้งนาย แฮรี่ ฉันสัญญา ”

       

      ..........................................................................................................................

       

                      “ พีท พ่อจะส่งฉันไปเรียนต่อ ฉันไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกเมื่อไร ”

                      ปีเตอร์รู้สึกใจหายกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ความรู้สึกของคนตรงหน้าเจ็บปวดกว่าตัวเขาหลายเท่านัก เด็กหนุ่มพยายามที่จะหาคำพูดมาเพื่อปลอบใจอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็ไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยออกมา

                      “ ฉันไม่อยากไป พีท นายเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวในชีวิตฉัน ฉันคิดมาตลอดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันไปจนโต ”

                      ปีเตอร์รู้สึกลำคอของเขากำลังแห้งผาก ในสถานการณ์ตรงหน้าเขาอยากที่จะช่วยเหลือเพื่อนรักได้มากกว่านี้  แต่ตัวเขาเองกลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย

                      “ อย่ากังวลไปเลย แฮรี่ ฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะรอนายอยู่ที่นี่ นายกลับมาหาฉันได้เสมอ ”

      ขอบตาของแฮรี่แดงก่ำ ราวกับเจ้าตัวพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

                      “ ไม่เอาน่า แฮร์ ทำตัวขี้แยไปได้ ไม่สมกับเป็นนายเลย ” ปีเตอร์กอดคอเพื่อนรัก พลางขยี้ผมของแฮรี่เสียจนกระเซิง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มออกอาการโวยวาย เจ้าตัวก็หัวเราะออกมาสุดเสียง

                      “ ต้องแบบนี้สิ ถึงจะสมเป็นคุณชายออสบอร์นตัวจริง ” เมื่อแฮรี่เริ่มจัดทรงผมจนเข้าที่เข้าทางได้แล้ว ปีเตอร์ก็ถูกผลักเสียจนหน้าหงาย

                      “ ฉันต้องนั่งเซ็ตผมอยู่เป็นชม. แล้วดูที่นายทำกันผมฉันสิ!

                      “ นายไม่ได้ทำเองซะหน่อย คนใช้นายต่างหาก ”

                      “ แล้วยังไง? ฉันเป็นคนหวีนะ คนอื่นก็แค่ถือไดร์ให้เท่านั้นเอง ”

                      “ ก็ได้ๆ ฉันยอมแล้ว เดี๋ยวบาร์เบอร์ปาร์คเกอร์ จะเนรมิตผมให้คุณชายใหม่เอง  ”   

                      หลังจากที่ทั้งคู่ยอมสงบศึกลง แฮรี่จึงนั่งนิ่งๆให้อีกฝ่ายเป็นคนหวีผมให้   

                      “ พีท วันที่ฉันต้องเดินทาง นายไปส่งฉัน จนกว่าฉันจะขึ้นเครื่องเลยได้มั้ย ช่วยอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะมองไม่เห็นนาย สัญญาสิ ”

                      ปีเตอร์แปลกใจกับคำขอร้องที่ดูเหมือนประโยคคำสั่งมากกว่าของคนตรงหน้า แต่เขาก็ยังยินดีที่จะทำตามเพราะเขารู้ดีว่าแฮรี่รู้สึกยังไง

                      “ ได้สิ ฉันสัญญา ”

       

      ...................................................................................................

       

                      “ นานแค่ไหนแล้ว ที่เราไม่ได้เจอกัน? ”

                      เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ทั้งสองคนได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ลึกๆในใจแฮรี่ยอมรับว่า เขากลัวการที่จะต้องเผชิญหน้ากับเพื่อนรัก เขากลัวความเปลี่ยนแปลง กลัวว่านั่นจะไม่ใช่พีทคนเดิมของเขา ท่าทีที่แสดงออกจึงดูเย็นชาและห่างเหิน  แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินจากไป  กำแพงที่สร้างมาในตอนแรกกลับพังลงไม่เหลือชิ้นดี  แท้จริงแล้วเขารู้สึกดีใจมากที่ได้เจอเพื่อนรักอีกครั้ง มันเหมือนกับนี่เป็นสิ่งที่เขาโหยหามาตลอด  ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะตะโกนรั้งคนตรงหน้าไว้  

                      “ นายถอดเหล็กดัดฟันออกแล้วนี่ ” ได้ผลปีเตอร์หยุดชะงักไปเล็กน้อย อย่างน้อยระยะห่างของทั้งคู่ก็เริ่มแคบลง

                      “ ทีนี้ก็ไม่มีอะไรจะเด่นไปกว่าคิ้วของนายแล้วนะ ” ปีเตอร์หัวเราะขบขัน กับประโยคทักทายประหลาดๆของคนตรงหน้า แฮรี่เพื่อนรักของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซักนิด

                      “ เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ” ระยะเวลาที่ห่างกันไปนาน มีเรื่องราวมากมายที่แฮรี่อยากฟังจากปากของเพื่อนสนิทคนนี้

                      แฮรี่บอกกับตัวเองว่า บางทีอาจจะเป็นเขาเองก็ได้ที่ความรู้สึกเปลี่ยนไป...

       

      ...................................................................................................

       

                      นายยังเป็นคนสำคัญของฉันเสมอ พีท ...แล้วฉันยังมีความสำคัญกับนายบ้างไหม? ”

       

                  สิ่งที่เจ็บปวดมากกว่าการนอนกอดระเบิดเวลาที่นับถอยหลังสู่ความตายของแฮรี่ ออสบอร์น คือการที่ถูกคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด ปฏิเสธคำขอร้องจากปากของเขา ปีเตอร์ไม่หยิบยื่นให้แม้แต่ความหวัง หนทางที่จะช่วยชีวิตเขาจากโรคร้ายของตระกูลได้ ในวันที่เขาบอกว่ากำลังจะตาย และหนทางที่จะช่วยเขาได้คือเลือดของสไปเดอร์แมน สิ่งที่ปีเตอร์มอบให้มีเพียงแค่คำว่า “ ฉันจะพยายาม ” แล้วเดินจากไป

                      หลังจากวันนั้น แฮรี่เริ่มใช้เวลาในแต่ละวันหมดไปกับการจมอยู่กับตัวเอง อยู่กับสิ่งที่เขาหวาดกลัวมาตลอด “ความเดียวดาย ” เขาดื่มหนักเพื่อให้สมองไม่มีที่ว่างพอจะคิดทำอะไร อย่างน้อยๆมันก็ทำให้เขาหลับได้มากขึ้นในแต่ละวัน ในตอนนี้แฮรี่เลิกคิดถึงเรื่องหนทางที่จะรักษาชีวิตไปแล้ว แต่อย่างน้อยๆจนกว่าจะถึงวาระสุดท้าย  เขาอยากให้ปีเตอร์เป็นคนที่อยู่เคียงข้างจนกว่าจะหมดลมหายใจ

                      “ จำไว้นะพีท ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะยืนข้างนายเสมอ”

                      ชายหนุ่มปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม  เขานอนร้องไห้เงียบๆอยู่บนโซฟา เมื่อนึกถึงคำสัญญาที่เคยพูดกันในวัยเด็ก ไม่ว่าเมื่อไรปีเตอร์ก็คือที่หนึ่งสำหรับเขาเสมอ  แล้วตัวเขาเองมีค่าแค่ไหนสำหรับอีกฝ่าย  ในเมื่อเพื่อนก็มีคนรักอยู่แล้ว  จะเหลือที่ตรงไหนเป็นพื้นที่ให้เขาได้ยืน?

                      ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานแค่ไหน ที่เขาร้องไห้จนเผลอหลับไป แฮรี่รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังเรียกเขา ชายหนุ่มพยายามที่จะฝืนตัวเองลุกขึ้นมอง

                      “ สไปเดอร์แมน ” ราวกับแสงแห่งความหวังได้ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง อย่างน้อยปีเตอร์ก็ไม่ได้ทิ้งเขาไว้เหมือนกับที่คิดไปจริงๆ  ในนาทีต่อมาตัวเขาก็ถูกผลักให้จมลงสู่ความมืดมิดอีกครั้ง เมื่อสไปเดอร์แมนได้ปฏิเสธที่จะมอบเลือดให้ ความหวังสุดท้ายได้หลุดลอยหายไปแล้ว  นั่นทำให้ชายหนุ่มคลั่งจนแทบบ้า  ขว้างข้าวของในห้องจนกระจัดกระจาย  กระจกแตกออกเป็นเสี่ยงเกลื่อนพื้น  แฮรี่หยิบเศษแก้วขึ้นมาชิ้นหนึ่งจ่อไปที่คอของตน  ก่อนที่จะเปลี่ยนใจโยนเศษแก้วนั้นทิ้ง แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

                      จะเร่งเวลาตายไปทำไม ในเมื่อยังไงก็ต้องตายอยู่ดี

       

      ...................................................................................................

       

                       “ แฮรี่ ได้ตายไปแล้ว ”

      นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาได้มอบให้กับเพื่อนผู้ทรยศ ผู้ทำลายความเชื่อใจของเขาลงอย่างไม่มีชิ้นดี  เป็นความจริงที่ตัวเขาเองได้ตายไป  แต่เขาก็ฟื้นกลับมาจากความตายได้อีกครั้งในร่างใหม่  ต่อจากนี้จะมีชีวิตเพื่อล้างแค้น  เมื่อเขาได้เห็นกับตาตัวเองแล้วว่าสไปเดอร์แมนผู้เหยียบย่ำความหวังของเขาคือคนๆเดียวกับเพื่อนที่รักมากที่สุด  ในเมื่อเส้นทางที่ทั้งสองคนเลือกกลายเป็นเส้นขนานที่จะไม่สามารถมาบรรจบกันได้อีก  สิ่งที่ทำได้คงเป็นเพียงการพรากสิ่งที่ปีเตอร์รักมากที่สุด เพื่อให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าการที่ต้องสูญเสียทุกอย่างไปมันเป็นยังไง

       

      “ จำไว้นะพีท ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะยืนข้างนายเสมอ ”

      “ ฉันเองก็จะไม่มีวันทิ้งนาย แฮรี่ ฉันสัญญา ”

       

      คำสัญญาที่ไม่มีวันเป็นจริงอีกต่อไป

       

       

       

       

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×