[Fic Parksborn] Farewell
relationship between peter and harry
ผู้เข้าชมรวม
781
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ไม่มีใครล่วงรู้อนาคตได้ว่า จะต้องพบกับการจากลาวันไหน
เบื้องหน้าของปีเตอร์ คือป้ายหลุมศพของพ่อกับแม่ เด็กหนุ่มยืนมองแผ่นหินที่สลักชื่อของครอบครัวปาร์คเกอร์ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบรอบข้าง เป็นเวลากว่าสัปดาห์แล้วที่เขาแวะมาที่นี่ทุกวัน ในใจของเขาตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พ่อกับแม่ทิ้งเขาไว้กับป้าเมย์และลุงเบน ยังไม่ทันที่จะได้รู้เหตุผลด้วยซ้ำ ตัวเขาเองกลับได้รับข่าวร้ายยิ่งกว่า เรื่องที่พ่อกับแม่ได้เสียชีวิตแล้ว มันเหมือนทุกอย่างในโลกหมุนกลับ ทุกความสงสัยที่หาคำตอบไม่ได้ เมื่อไรที่คิดถึงเรื่องนี้ ตัวเขาเองก็มักจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลุมศพนี้ทุกครั้ง
เม็ดฝนเริ่มกระหน่ำลงมาเป็นสาย ปีเตอร์ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ปล่อยให้ความคิดไหลไปกับสายฝน จู่ๆเม็ดฝนรอบๆตัวก็เริ่มหายไป เด็กหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ได้พบว่าเป็นฝีมือของเพื่อนรักนั่นเองที่ยืนกางร่มให้อยู่
“ พีท ถ้านายยังอยากยืนอยู่ตรงนี้ ฉันจะยืนเป็นเพื่อนนาย ” แฮรี่ตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ เพื่อเป็นการยืนยันคำพูดของตนเอง
ปีเตอร์สบตาแทนคำตอบ น้ำตาค่อยๆรื้นออกจากดวงตาทั้งสองข้าง แฮรี่สวมกอดปลอบโยนเพื่อนรัก
“ ไม่เป็นไรพีท ร้องออกมาเลย ”
“ ขอบใจ ขอบใจจริงๆ ที่นายอยู่ตรงนี้ ” ปีเตอร์ค่อยๆผละออกจากอีกฝ่าย เด็กหนุ่มเอามือปาดน้ำตาทิ้งพร้อมรอยยิ้มเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนไม่เป็นอะไรแล้ว เมื่อแฮรี่เห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มดีขึ้น เขาจึงยิ้มตอบพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
“ จำไว้นะพีท ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะยืนข้างนายเสมอ ฉันสัญญา ”
“ ฉันเองก็จะไม่มีวันทิ้งนาย แฮรี่ ฉันสัญญา ”
..........................................................................................................................
“ พีท พ่อจะส่งฉันไปเรียนต่อ ฉันไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกเมื่อไร ”
ปีเตอร์รู้สึกใจหายกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ความรู้สึกของคนตรงหน้าเจ็บปวดกว่าตัวเขาหลายเท่านัก เด็กหนุ่มพยายามที่จะหาคำพูดมาเพื่อปลอบใจอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็ไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยออกมา
“ ฉันไม่อยากไป พีท นายเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวในชีวิตฉัน ฉันคิดมาตลอดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันไปจนโต ”
ปีเตอร์รู้สึกลำคอของเขากำลังแห้งผาก ในสถานการณ์ตรงหน้าเขาอยากที่จะช่วยเหลือเพื่อนรักได้มากกว่านี้ แต่ตัวเขาเองกลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย
“ อย่ากังวลไปเลย แฮรี่ ฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะรอนายอยู่ที่นี่ นายกลับมาหาฉันได้เสมอ ”
ขอบตาของแฮรี่แดงก่ำ ราวกับเจ้าตัวพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
“ ไม่เอาน่า แฮร์ ทำตัวขี้แยไปได้ ไม่สมกับเป็นนายเลย ” ปีเตอร์กอดคอเพื่อนรัก พลางขยี้ผมของแฮรี่เสียจนกระเซิง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มออกอาการโวยวาย เจ้าตัวก็หัวเราะออกมาสุดเสียง
“ ต้องแบบนี้สิ ถึงจะสมเป็นคุณชายออสบอร์นตัวจริง ” เมื่อแฮรี่เริ่มจัดทรงผมจนเข้าที่เข้าทางได้แล้ว ปีเตอร์ก็ถูกผลักเสียจนหน้าหงาย
“ ฉันต้องนั่งเซ็ตผมอยู่เป็นชม. แล้วดูที่นายทำกันผมฉันสิ! ”
“ นายไม่ได้ทำเองซะหน่อย คนใช้นายต่างหาก ”
“ แล้วยังไง? ฉันเป็นคนหวีนะ คนอื่นก็แค่ถือไดร์ให้เท่านั้นเอง ”
“ ก็ได้ๆ ฉันยอมแล้ว เดี๋ยวบาร์เบอร์ปาร์คเกอร์ จะเนรมิตผมให้คุณชายใหม่เอง ”
หลังจากที่ทั้งคู่ยอมสงบศึกลง แฮรี่จึงนั่งนิ่งๆให้อีกฝ่ายเป็นคนหวีผมให้
“ พีท วันที่ฉันต้องเดินทาง นายไปส่งฉัน จนกว่าฉันจะขึ้นเครื่องเลยได้มั้ย ช่วยอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะมองไม่เห็นนาย สัญญาสิ ”
ปีเตอร์แปลกใจกับคำขอร้องที่ดูเหมือนประโยคคำสั่งมากกว่าของคนตรงหน้า แต่เขาก็ยังยินดีที่จะทำตามเพราะเขารู้ดีว่าแฮรี่รู้สึกยังไง
“ ได้สิ ฉันสัญญา ”
...................................................................................................
“ นานแค่ไหนแล้ว ที่เราไม่ได้เจอกัน? ”
เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ทั้งสองคนได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ลึกๆในใจแฮรี่ยอมรับว่า เขากลัวการที่จะต้องเผชิญหน้ากับเพื่อนรัก เขากลัวความเปลี่ยนแปลง กลัวว่านั่นจะไม่ใช่พีทคนเดิมของเขา ท่าทีที่แสดงออกจึงดูเย็นชาและห่างเหิน แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินจากไป กำแพงที่สร้างมาในตอนแรกกลับพังลงไม่เหลือชิ้นดี แท้จริงแล้วเขารู้สึกดีใจมากที่ได้เจอเพื่อนรักอีกครั้ง มันเหมือนกับนี่เป็นสิ่งที่เขาโหยหามาตลอด ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะตะโกนรั้งคนตรงหน้าไว้
“ นายถอดเหล็กดัดฟันออกแล้วนี่ ” ได้ผลปีเตอร์หยุดชะงักไปเล็กน้อย อย่างน้อยระยะห่างของทั้งคู่ก็เริ่มแคบลง
“ ทีนี้ก็ไม่มีอะไรจะเด่นไปกว่าคิ้วของนายแล้วนะ ” ปีเตอร์หัวเราะขบขัน กับประโยคทักทายประหลาดๆของคนตรงหน้า แฮรี่เพื่อนรักของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซักนิด
“ เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ” ระยะเวลาที่ห่างกันไปนาน มีเรื่องราวมากมายที่แฮรี่อยากฟังจากปากของเพื่อนสนิทคนนี้
แฮรี่บอกกับตัวเองว่า บางทีอาจจะเป็นเขาเองก็ได้ที่ความรู้สึกเปลี่ยนไป...
...................................................................................................
นายยังเป็นคนสำคัญของฉันเสมอ พีท ...แล้วฉันยังมีความสำคัญกับนายบ้างไหม? ”
สิ่งที่เจ็บปวดมากกว่าการนอนกอดระเบิดเวลาที่นับถอยหลังสู่ความตายของแฮรี่ ออสบอร์น คือการที่ถูกคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด ปฏิเสธคำขอร้องจากปากของเขา ปีเตอร์ไม่หยิบยื่นให้แม้แต่ความหวัง หนทางที่จะช่วยชีวิตเขาจากโรคร้ายของตระกูลได้ ในวันที่เขาบอกว่ากำลังจะตาย และหนทางที่จะช่วยเขาได้คือเลือดของสไปเดอร์แมน สิ่งที่ปีเตอร์มอบให้มีเพียงแค่คำว่า “ ฉันจะพยายาม ” แล้วเดินจากไป
หลังจากวันนั้น แฮรี่เริ่มใช้เวลาในแต่ละวันหมดไปกับการจมอยู่กับตัวเอง อยู่กับสิ่งที่เขาหวาดกลัวมาตลอด “ความเดียวดาย ” เขาดื่มหนักเพื่อให้สมองไม่มีที่ว่างพอจะคิดทำอะไร อย่างน้อยๆมันก็ทำให้เขาหลับได้มากขึ้นในแต่ละวัน ในตอนนี้แฮรี่เลิกคิดถึงเรื่องหนทางที่จะรักษาชีวิตไปแล้ว แต่อย่างน้อยๆจนกว่าจะถึงวาระสุดท้าย เขาอยากให้ปีเตอร์เป็นคนที่อยู่เคียงข้างจนกว่าจะหมดลมหายใจ
“ จำไว้นะพีท ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะยืนข้างนายเสมอ”
ชายหนุ่มปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม เขานอนร้องไห้เงียบๆอยู่บนโซฟา เมื่อนึกถึงคำสัญญาที่เคยพูดกันในวัยเด็ก ไม่ว่าเมื่อไรปีเตอร์ก็คือที่หนึ่งสำหรับเขาเสมอ แล้วตัวเขาเองมีค่าแค่ไหนสำหรับอีกฝ่าย ในเมื่อเพื่อนก็มีคนรักอยู่แล้ว จะเหลือที่ตรงไหนเป็นพื้นที่ให้เขาได้ยืน?
ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานแค่ไหน ที่เขาร้องไห้จนเผลอหลับไป แฮรี่รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังเรียกเขา ชายหนุ่มพยายามที่จะฝืนตัวเองลุกขึ้นมอง
“ สไปเดอร์แมน ” ราวกับแสงแห่งความหวังได้ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง อย่างน้อยปีเตอร์ก็ไม่ได้ทิ้งเขาไว้เหมือนกับที่คิดไปจริงๆ ในนาทีต่อมาตัวเขาก็ถูกผลักให้จมลงสู่ความมืดมิดอีกครั้ง เมื่อสไปเดอร์แมนได้ปฏิเสธที่จะมอบเลือดให้ ความหวังสุดท้ายได้หลุดลอยหายไปแล้ว นั่นทำให้ชายหนุ่มคลั่งจนแทบบ้า ขว้างข้าวของในห้องจนกระจัดกระจาย กระจกแตกออกเป็นเสี่ยงเกลื่อนพื้น แฮรี่หยิบเศษแก้วขึ้นมาชิ้นหนึ่งจ่อไปที่คอของตน ก่อนที่จะเปลี่ยนใจโยนเศษแก้วนั้นทิ้ง แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
จะเร่งเวลาตายไปทำไม ในเมื่อยังไงก็ต้องตายอยู่ดี
...................................................................................................
“ แฮรี่ ได้ตายไปแล้ว ”
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาได้มอบให้กับเพื่อนผู้ทรยศ ผู้ทำลายความเชื่อใจของเขาลงอย่างไม่มีชิ้นดี เป็นความจริงที่ตัวเขาเองได้ตายไป แต่เขาก็ฟื้นกลับมาจากความตายได้อีกครั้งในร่างใหม่ ต่อจากนี้จะมีชีวิตเพื่อล้างแค้น เมื่อเขาได้เห็นกับตาตัวเองแล้วว่าสไปเดอร์แมนผู้เหยียบย่ำความหวังของเขาคือคนๆเดียวกับเพื่อนที่รักมากที่สุด ในเมื่อเส้นทางที่ทั้งสองคนเลือกกลายเป็นเส้นขนานที่จะไม่สามารถมาบรรจบกันได้อีก สิ่งที่ทำได้คงเป็นเพียงการพรากสิ่งที่ปีเตอร์รักมากที่สุด เพื่อให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าการที่ต้องสูญเสียทุกอย่างไปมันเป็นยังไง
“ จำไว้นะพีท ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะยืนข้างนายเสมอ ”
“ ฉันเองก็จะไม่มีวันทิ้งนาย แฮรี่ ฉันสัญญา ”
คำสัญญาที่ไม่มีวันเป็นจริงอีกต่อไป
ผลงานอื่นๆ ของ วินตะละมิว ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ วินตะละมิว
ความคิดเห็น