อุ้มรัก คุณแด๊ดดี้แฝด

สายฝนในเช้าวันนี้ช่างเหน็บหนาวอย่างที่สุด มันปกคลุมไปทั่วผืนฟ้ากว้างที่ขมุกขมัวด้วยม่านหมอกและสายฝนโปรยจนทำให้บรรยากาศยิ่งดูหม่นเศร้า

พื้นที่กว้างใหญ่ที่ถูกปูด้วยสนามหญ้าสีเขียว มีป้ายหลุมฝังศพมากมายเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ แต่ละป้ายมีรูปถ่าย ชื่อ-นามสกุล รวมถึงข้อมูลวันเดือนปีเกิดและวันที่จากโลกใบนี้ไปของผู้ล่วงลับถูกบันทึกเอาไว้เพื่อระลึกถึงคนที่จากไป

กว่าครึ่งชั่วโมงแล้วที่ร่างเล็กบอบบางของบัวทิวา เด็กหญิงวัยสิบขวบนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หน้าหลุมฝังศพของผู้เป็นพ่อแม่

มันเป็นเรื่องน่าเศร้านะที่โลกใบนี้ไม่มีทั้งพ่อและแม่อีกต่อไปแล้ว พ่อจากไปก่อนจากนั้นแม่ก็ตามไปอยู่บนสวรรค์ด้วยกันในเวลาสองปีต่อมา ทำให้ตอนนี้บัวทิวาเหลือตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ ส่วนญาติพี่น้องคนอื่นมีก็เหมือนไม่มีเด็กหญิงไม่เคยรู้สึกว่าพวกเขาคือความอบอุ่นแต่อย่างใด

“หนูตายได้ไหมคะ หนูคิดถึงพ่อแม่จัง ฮือฮือ”

สองมือบอบบางยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าของตัวเองที่รินไหลออกมาจากหัวใจที่เจ็บปวดอ้างว้าง โลกใบนี้ใจร้ายเกินไปสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่อายุเพียงแค่สิบขวบ เธอถูกพรากพ่อแม่จากไปในวันที่ยังเด็กเกินกว่าจะสามารถอยู่ตัวคนเดียวได้

“กลับบ้านของเรากันเถอะ”

น้ำเสียงอบอุ่นดังขึ้นพร้อมกับการมาถึงของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาในชุดนักศึกษา มือเรียวสวยยื่นร่มกางปกป้องสายฝนให้คนที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าหลุมฝังศพของพ่อแม่

“คุณเป็นใครคะ”

ร่างบอบบางของเด็กหญิงยื่นขึ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงที่ราวกับว่าเป็นเจ้าชายรูปงามที่หลุดออกมาจากโลกของเทพนิยาย

“ฉันชื่อเมืองน่าน จากนี้ไปฉันจะมาเป็น…แด๊ดดี้ของหนู”

ฝ่ามือใหญ่ยื่นมาวางลงบนศีรษะที่เปียกไปด้วยน้ำฝนของเด็กหญิงด้วยความสงสารเห็นใจ แปลกดีที่ราวกับมีเวทย์มนตร์เพราะบัวทิวารู้สึกว่า มีไออุ่นแผ่ซ่านเข้ามาสู่หัวใจเหมือนมีผ้าห่มผืนใหญ่มาห่อหุ้มร่างกายที่กำลังหนาวสั่นเอาไว้

“แด๊ดดี้ของหนู…?”

น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยทวนคำพูดนั้นออกมาด้วยความสงสัย แล้วเขาจะมาเป็นแด๊ดดี้ของเธอได้ยังไง เพราะดูแล้วอายุของเขาน่าจะมากกว่าเธอแค่สิบกว่าปี อย่างมากก็เป็นได้แค่พี่ชายเท่านั้น

“ใช่ กลับบ้านกันนะ จากนี้ไปฉันจะดูแลหนูเอง”

เมืองน่านเอ่ยถ้อยคำนั้นอย่างหนักแน่น นี่คือคำสัญญาที่เขาต้องรักษาเอาไว้ด้วยชีวิต แลกกับเงินห้าสิบล้านที่ถูกโอนเข้าบัญชีของเมื่อหลายวันก่อน

“ทำไมคุณต้องมาดูแลหนูล่ะคะ”

“ก็เพราะว่าเธอ…”

ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกมาเพราะไม่รู้จะบอกอย่างไรดีว่า ที่เขามาอยู่ตรงนี้ก็เพราะเจ้าหล่อนอาจจะถูกฆ่าได้ตลอดเวลา เพราะสมบัติหลายพันล้านที่มีอยู่

“เอาเป็นว่า ฉันคือแด๊ดดี้คนใหม่ของเธอ”

ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปกุมมือบอบบางแล้วพาเดินกลับไปที่รถตู้สีดำที่จอดรออยู่ รอบตัวเด็กคนนี้มีแต่ญาติพี่น้องที่หวังในทรัพย์สมบัติ

เขาจึงต้องเป็นทั้งคุณแด๊ดดี้และบอดี้การ์ด จากนี้ไปจนกว่าเด็กคนนี้จะเติบโต