หนุ่มจอมฮ้าวกับสาวหน้าหวาน

ฉันลีชองเอเรียนอยู่ปี4แล้วแหละ แต่ดันมาเจอโอกาสอันเลวร้ายก็ได้หรือจะเรียกว่าโอกาสดีก็ได้คิดได้หลายแง่เพราะที่บอกว่าโอกาสอันร้ายคือ
ต้องแยกจากเพื่อนกะทันหัน เพื่อนที่ฉันรักและโรงเรียนอันแสนสุขของฉันต้องลอยไปในความฝัน ส่วนเรื่องดีคือชุดนักเรียนที่นั่นน่ารักมาก ยัยจองมี
เพื่อนรักฉันยังอิจฉาฉันเลยฮิๆๆ เห่อจะว่าไปพรุ่งนี้แล้วสิน่ะที่ฉันจะได้ย้าย
โรงเรียนวันนี้ฉันต้องไปซื้อชุดนักเรียนกับพี่ชายคนเดียวชื่อว่าลีชุนอี
นายนั่นเล่นบาสเก่งมากเลยไม่อยากชมและไม่อยากเรียกว่าพี่ด้วยเพราะ
ไม่เคยพึ่งอะไรได้เลยวันๆเล่นแต่บาส สงสัยในหัวสมองมีแต่บาสน่ะนายเนี่ยฮือๆๆๆคิดเเล้วเครียสสส  พ่ออ่ะใจร้ายทำไมต้องย้ายตอนนี้ด้วยไม่คิดถึงความรู้สึกกันบ้างเลย  และแล้วเสียงตะโกนโวยวายก็ขึ้นมาทะลุหูซ้ายออกหูขวาเป็นเสียงใครไม่ได้นอกจากลีชุนอีพี่ชายเซ็งกระบ๊วยของฉัน
"นี่ยัยบ้าเมื่อไหร่จะลงมาเหอะ"  ฉันคิดเซ็งโว้ย  "เดี๋ยวลงไปแป๊บนึงน่ะ"
เมื่อฉันลงมาได้ซักพักชุนอีก็ปล่อยคำพูดเหยียดๆออกมาว่า"ช้าจริงยัยหมู"เออใครจะไปเร็วเหมือนนายกันอาบน้ำไม่รู้ถูอะไรบ้างเร็วเป็นบ้า
(อย่าคิดลึก) แล้วฉันก็ขึ้นมานั่งบนรถBM.สุดหรูของพ่อที่ซื้อให้ชุนอี
เพื่อขับรถให้ฉัน ฮิๆๆจะใช้งานไอ้พี่บ้าได้ก็คราวนี้แหละสะใจ ต่อมาฉันก็นั่งฮัมเพลงสบายใจอยู่หน้ารถ(สุดหรู)ไม่ค่อยอวดรวยเลยฉันฮ่าๆๆๆคนมันรวยก็ต้องอวดกันบ้าง  เที่ยงวันมาถึง  "ชุนอีฉันหิวข้าวแล้วตั้งแต่ซื้อของเสร็จฉันยังม่ได้กินอะไรเลยน่ะ " 
"เดี๋ยวจะถึงร้านอาหารแล้วแป๊บนึงน่ะ"
และแล้วฉันและชุนอีก็มานั่งที่ภัตตาคารสุดหรูฮิๆๆอวดอีกแล้วเรา
"อยากกินอะไรก็สั่งได้น่ะ"ชุนอีพูด
"ย่ะ!!!"
แล้วฉันก็ตั้งน่าตั้งตาหม่ำเสต็กปลาอย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็ถึงช่วงเวลา
ชำระหนี้เสียที "ชุนอีเดี๋ยวฉันจ่ายเองพ่อให้บัตรเครดิตฉันมาใช้"
"อืม!!"
แล้วฉันกับชุนอีก็มาถึงบ้านอย่างสวัสดีภาพ
เย็นวันนั้น
"ลีชองเอเดี๋ยวล้างจานให้ด้วยน่ะ ชั้นจะออกไปเดินย่อยอาหาร"
ไอ้พี่บ้า
"อืมเดี๋ยวล้างเอง"
ฮึ่ยให้ได้อย่างนี้สิไอ้พี่บ้าๆๆๆๆๆ
"กลับมาแล้วคร้าบบบบบ
"ชุนอีไปอาบน้ำไปเดี๋ยวฉันขอเก็บของที่ซื้อมาก่อน"
"ได้เลย"
แล้วฉันก็ขึ้นไปเก็บของบนห้อง
"ชองเอชั้นอาบเสร็จแล้วน่ะ"
"อือ!!เดี๋ยวฉันอาบบนห้องของฉันดีกว่าถึงจะเล็กแต่หรูกว่าข้างล่างรึกัน"
"ตามสบาย"
พูดเสร็จฉันก็ไม่รอช้ารีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำทันที
"ลา ล่า ล้า"
ฟู่ๆๆซ่าๆๆ
"เฮ่อสบายจังเลย"
พอฉันอาบน้ำเสร็จแล้วก็ขึ้นเตียงนอนปิดไฟแล้วก็คร่อกกก
เช้าวันใหม่
"ชองเอๆๆ"
ตึงๆๆๆ
"หาววว"
"นี่ตื่นได้แล้วยัยขี้เซา"
"อือ"
"พี่ได้รับจดหมายจากทางโรงเรียนนัมมุนว่าโรงเรียนจะเปิดภายในวันจันทร์หน้าแสดงว่าเหลืออีก4วันสิน่ะที่โรงเรียนจะเปิด"
"อือ แล้วไง"
"ไม่ตื่นเต้วหรอ"
"ไม่เลย"
"อือโอเค"
"ชั้นลงไปหาซื้อกับข้าวดีกว่าเธอจะกินอะไรบอกมา"
"ไส้กรอก ไข่ดาว ขนมปังทาแยม"
"เฮอะงั้นสั่งแม่บ้านเถอะถ้าจะกินbreakfast"
"อือ"
แล้วฉันก็นั่งๆนอนให้เวลาผ่านไป3วันพรุ่งนี้ก็จะต้องไปโรงเรียนแล้วสิน่ะ
ชุดนักเรียนแสนสวย ผู้ชายสุดหล่อ ฮ่าความฝันจริงๆ
"นี่เธอเตรียมอะไรพร้อมแล้วหรอ"
"อือพร้อมทุกอย่างแล้ว"
เย็นวันนั้นฉันรีบกินข้าวอาบน้ำแล้วเข้านอนทันที
เช้าวันถัดมา
"นี่ชุนอีตื่นได้แล้วไหนบอกอยากไปโรงเรียนไง"
"ชั้นอยู่ข้างล่างนี่เธอพูดกับใครน่ะ"
แป๋ว เพล้งเสียงหน้าแตก
"อ้าวชั้นนึกว่าเธอยังไม่ตื่น"
"ชั้นอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเหลือแต่เธอนั่นแหละ ยัยบ้า"
ชิ!!แพ้ไอ้พี่บ้าอีกแล้วเชียว
แล้วชุนอีก็ตะลึงที่เห็นฉันใส่ชุดนักเรียนฮ่าๆๆน่ารักใช่ม้าเพราะว่าหน้าฉันน่ะน่ารักและหน้าหวานไงล่ะไม่ได้ชมน่ะแต่มีแต่คนบอกว่าหน้าของฉัน
หวาน ขนตาที่ยาวงอนและดำขลับตัดกับหน้าอันขาวๆออกหวานๆนิสนึง
ปากอันชมพูสดอวบอิ่มน่าสัมผัส ฮ่าๆๆนี่แหละค่ะโฉมหน้าที่แท้จริงของฉันค่ะท่านปู้โชม และเพราะว่าผมฉันนั้นยาวสยายดำเข้มน่าสัมผัสถูก
เสยขึ้นและคาดด้วยที่คาดผมสีขมพูน่ารักเลยทำให้คนที่มองอึ้งและตาค้างไปตามๆกัน"นี่ชุนอีจะจ้องอีกนานไหม"
"ใครจ้องเธอกัน"
"นายนั่นแหละ"
"บ้าอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย"
"ชิ"
จะชมก็ไม่ได้ไอ้พี่บ้าๆๆๆๆ
แล้วฉันกับชุนอีก็มาถึงโรงเรียนโดยชุนอีก็เป็นคนขับรถให้ฉันอีกนั่นแหละ
ฮิๆๆๆสะใจเพราะว่าฉันไม่ยอมไปนั่งคู่กับชุนอีแต่ไปนั่งข้างหลังแทนชุนอีเลยกลายเป็นคนขับรถโดยปริยาย หมอนั่นไม่ยอมเสียเวลามาทะเลอะกับฉันจึงรีบเหยียบร้อยยี่มาโรงเรียนทันที แล้วฉันก็เข้าห้องเรียนไปตาม
เสต็บเดิมที่ทำๆมาในปีก่อนๆ แต่แล้วเสียงก็ดังขึ้นมาข้างหลังฉันทันที  "นี่เธอชื่ออะไรน่ะ"
โอ๊ยเสียงเธอดุจริงฉันบ่นในใจ
"ฉันชื่อลีชองเอจ๊ะแล้วเธอล่ะ"
"ฉันอันซองจี"
"อืองั้นเราเป็นเพื่อนกันน่ะ"
"ได้"ยัยซองจีตอบรับทันที
ติ่ง ต่อง แต้ง ต่อง แล้วเสียงของการเรียนคาบแรกก็ดังขึ้น
ฉันเข้าไปนั่งหน้าๆกับซองจีแถวๆแนวตั้งแถวที่สองแนวนอนแถวที่สาม
แล้วอาจารย์คณิตศาสตร์ก็เดินเข้ามา จากนั้นไปเรื่อยๆจนพักกลางวัน
"นี่ซองจีเราไปกินข้าวกันเถอะ"
"อือ"
ฉันลงไปโรงอาหารกับซองจีอย่างรีบร้อนเพราะว่าตอนนี้คนเริ่มเยอะมากแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
ตึก กึก
"โอ๊ยยัยบ้า"
"ว้าย!!!!"
เสียงตึก กึก เมื่อกี้นี้คือเสียงฉันเหยียบเท้านายหน้าหล่อนี่เอง
"นี่!!หัดระมัดระวังบ้างสิมีตาไว้ทำอะไรเฮอะ"
"ขอโทษค่ะรุ่นพี่"
"ขอโทษแล้วมันหายเจ็บหรอ?"
"เฮ้ยไม่เอาน่าจองวูน้องเค้าก็ขอโทษแล้วน่ะอย่าถือสาเลย น้องเค้าก็น่ารักดีออก"
"ได้ แต่ถ้ามีเหตุการณ์อย่างนี้อีกเธอตายแน่"
"ขอบคุณค่ะ"
กลุ่มรุ่นพี่ที่ฉันเหยียบเท้าเมื่อกี้นี้แต่ล่ะคนหล่อมากกกในกลุ่มนั้นมีอยู่สามคนคนแรกที่ฉันเหยียบเท้านั้นน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มชื่อจองวูน่ะหน้าออกโหดๆฮ้าวๆ  ส่วนคนที่ห้ามเมื่อกี้หน้าออกหวานๆอารมณ์ดี และคนสุดท้ายหน้าออกคมๆเข้มๆไร้ความรู้สึกพูดง่ายๆคือสีหน้าเย็นชาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเพื่อนเลยและฉันก็มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ซองจีสะกิดว่าถึงโรงอาหารแล้ว
"นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า"
"เปล๊าไม่เป็นอะไร"
"อือก็ดีแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ"
"อือ"
แล้วฉันก็กินๆๆเพื่อสลัดความคิดเรื่องผู้ชายคนเมื่อกี้ออกไป

ถึงเวลาเข้าเรียนคาบอีกแล้วครบ่ายฉันก็มานั่งอยู่แบบเซ็งๆแล้วขี้เกียจเรียนอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใครพออ่อนหมดคาบเรียนปุ๊ป ฉันก็รีบใส่เกียร์หมาวิ่งไปยังที่จอดรถที่เมื่อเช้าชุนอีจอดไว้ ถ้าไม่รีบไปชุนอีอาจจะทิ้งเราก็ได้
ฉันวิ่งๆๆๆและวิ่งจนไปชนใครเข้าอย่างจัง ฉันรีบขอโทษขอโพยเขาใหญ่
แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์แกล้งนรกชัง ฉันเจอกับนายจองวูอีกแล้ว
คร้าบท่านปู้โชมฮือๆๆอยากจะร้องไห้  
"เอ่อขอโทษค่ะ"
"เดี๋ยวจะรีบไปไหน ฉันบอกเธอแล้วไงว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อกลางวันเธอต้องตาย"
"แต่ฉันขอโทษแล้วน่ะ" ฉันเดือดบ้าง
"แล้วไงขอโทษแล้วหายหรอ"
ไอ้บ้ารังแกเด็กน้อยน่ารักหรอฉันคิด
"เธออยากให้ฉันยกโทษให้ไหมล่ะ"
"อืออยากสิ อยากมากๆด้วย"
"งั้นก็มาคบกับเพื่อนฉันสิ  นายนั่นชื่อชินหมอนั่นท่าทางจะชอบเธอมากน่ะ หมอนั่นเป็นคนเงียบๆไม่ค่อนคุยแต่รับรองว่าต้องเร้าใจเธอแน่"
ฮึ่ยบ้าน่าเพิ่งเปิดเรียนวันแรกก็มีคนมาชอบแล้วหรอเนี่ย
"เอาไง ตกลงไหม๊"
"ขอฉันคิดดูก่อนแล้วกัน"
"ให้เวลา 3 วันพอไหม"
"ก็ได้"
แล้วฉันก็วิ่งไปที่รถอย่างรวดเร็ว
"นี่ มัวทำไรอยู่ช้าจริง"
"ช้าแค่10นาทีเนี่ยน่ะ"
"แต่มันก็ช้านั่นแหละ"
แล้วรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป
ที่บ้าน
"นี่ชองเอเธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย"
"เปล่านี่"
"เปล่าไรนั่งเหม่อไม่กินข้าวกินปลา"
"อือเดี๋ยวกิน"
เฮ้ยนี่ฉันเป็นอะไรว่ะเนี่ย แล้วฉันก็รีบกินรีบล้างจานขึ้นไปทำการบ้านทันที
เฮ่อทำไมหมู่นี้เหม่อบ่อยจังคิดไม่ออกเว้ยจะคบหรือไม่คบดีน้าคบไม่คบ
คบไม่คบแล้วฉันก็หลับไปโดยไม่ได้คิดว่าจะคบกับชินหรือไม่คบดี
เช้าวันถัดมา
ฉันเตรียมตัวไปโรงเรียนแต่เช้าเพราะคิดว่าคนอย่างพี่จองวูคงไม่มาโรงเรียนแต่เช้าหรอก แล้วฉันก็คิดผิดไปจริงๆฉันเห็นพี่จองวูเล่นบาสอยู่ในสนามบาสเฮ่อคนอะไรมาโรงเรียนเพื่อมาเล่นบาสแต่เช้าเนี่ย เหงื่อออกแต่เช้าเลย แต่ทำไมตัวไม่เหม็นน้าอยากรู้อย่างนี้ต้องพิสูจน์
(เฮ้ย!นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย) ฉันหน้าแดงขึ้นมาทันทีแต่ในขณะนั้นฉันไม่ได้ระวังตัว จึงโดนใครซักคนเอามือมาปิดปากแล้วลากไปที่ไหนซักแห่ง
"ว้าย!"ฉันร้องออกมาเสียงดัง แต่แล้วฉันก็มาอยู่อีกทีที่โรงยิมซ่ะแล้ว
ใครกันน่ะที่กล้าข่มขืนนักเรียนในโรงเรียนน่ะ อย่างนี้ต้องสั่งสอนซ่ะแล้ว
แล้วจะช้าอยู่ไยเล่าฉันก็หันหลังใช้วิชาฟาดหางจระเข้ฟาดไปที่หน้าท้อง
ดังอึก ท่าทางจะจุกมากแหะเสียงดังจริงๆ จะว่าไปฝีมือฉันก็ไม่เลวน่ะ
ถึงฉันจะเป็นลูกคุณหนูก็เถอะแต่ฉันก็บู๋เก่งน่ะ "นี่เธอจำฉันไม่ได้หรือยัย
ปลาทอง" เอ๊ะเสียงคุ้นๆ
"เฮ้ย! อ้าวพี่จองวู" อุ้ยตายแล้วฉันฟาดไปเต็มเหนี่ยวเลยอ่ะเขาจะเจ็บไหมเนี่ย "เธอ เธอ เธอ เธอทำฉันเจ็บไปถึงทรวงในเธอต้องรับผิดชอบ"
"แล้วจะให้ฉันรับผิดชอบยังไงล่ะ"
"ก็มาเป็นแฟนฉันเดือนนึง"
"หา!!!!ตั้งเดือนนึงเลยเหรอ นี่ฉันต้องเป็นแฟนกับนายชินเพื่อนนายแล้วฉันต้องมาเป็นแฟนนายอีกหรอ ฝันไปเหอะ"
"เฮอะๆฉันจะให้เธอทำตัวเหมือนแฟนชินต่อหน้าชินและคนอื่น ส่วนฉัน
จะเป็นแฟนเธอตอนที่ชินไม่อยู่และคนอื่นไม่เห็น ตกลงตามนี้น่ะ"
"นี่นายจะสวมเขาให้เพื่อนเหรอ เลวที่สุด"
"เฮอะ ตกลงหรือไม่ตกลง ถ้าไม่ตกลงฉันจะจูบเธอตอนนี้แหละ"
"เฮ้ย อย่าน่ะใจเย็น ใจเย็นอย่าวู่วาม ฉะ ฉะ ฉันตกลงก็ได้"