หนี

เนื้อเรื่อง

ชีวิตวัยรุ่นของคุณเป็นยังไง ผมเชื่อว่าทุกคนคงมีเหตุการณ์สมัยวัยรุ่นที่ยังไม่ลืมจนถึงวันนี้ใช่มั้ย ผมจะเล่าเรื่องของผมให้คุณฟัง ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะอยากรู้เรื่องของผมไหม แต่ในเมื่อคุณเข้ามาในนี้แล้ว ผมจะเล่าให้คุณฟังเอง

สมัย ม.ปลาย ผมเรียนที่โรงเรียนสาธิตแห่งหนึ่ง โรงเรียนของผมก็ถือว่ามีชื่อในเรื่องความเก่งของนักเรียนเหมือนกันนะ ในแต่ละปีมีนักเรียนที่นี่สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงได้ไม่น้อยเลย ในเมื่อผมเรียนอยู่ที่นี่ ชีวิตผมน่าจะเหมือนกับนักเรียนธรรมดาทั่วๆไปใช่ไหม คุณคิดไม่ผิดหรอก ดูผ่านๆชีวิตผมก็เหมือนกับนักเรียนทั่วๆไปนั่นแหละ ตื่นเช้ามาไปโรงเรียน เลิกเรียนเสร็จตรงกลับบ้านไม่แวะไปเที่ยวที่ไหนต่อ ผมไม่ได้รักบ้านผมอะไรนักหนาหรอก ถึงบ้านเสร็จผมเก็บกระเป๋าแล้วก็ออกไปข้างนอกจนถึงค่ำ

ที่ๆผมไปน่ะ เหรอ ลานกว้างท้ายหมู่บ้านผมยังไงล่ะ เมื่อก่อนที่นี่เคยใช้เป็นลานกิจกรรมของหมู่บ้านผม แต่พอเวลาผ่านไป เจ้าของหมู่บ้านไม่ดูแล ในที่สุดก็เสื่อมโทรมลงตามกาลเวลา จนผมและเพื่อนๆของผมใช้เป็นที่มั่วสุม ไม่สิ ใช้เป็นที่พบปะกันต่างหาก กิจกรรมของพวกเราก็ไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่ก็มานั่งคุยเล่นกัน ยกเว้นบางวันที่เพื่อนบางคนขโมยเหล้าพ่อมาได้ก็อาจจะมีการดื่มกันเล็กน้อย หรือไม่บางคนมีบุหรี่ติดตัวมา ก็อาจจะมีการดื่มด่ำกับกลิ่นของควันกันบ้าง เพื่อนผมทั้งหมดก็เป็นเด็กระแวกเดียวกันกับผมนั่นแหละ แต่ก็ไม่ใช่กระจอกๆนะ แทบทุกคนเรียนโรงเรียนชื่อดังกันแทบทั้งนั้น ที่เรามารวมตัวกันได้คงเพราะความเบื่อในสังคมเด็กเรียนเหมือนกันมั้ง

ผม ถึงลานกว้างประมาณ 4 โมงเศษ เพื่อนผมมารอกันอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็น ไอ้ชัย ไอ้นพ ไอ้เขียด ไอ้โป่ง ไอ้ต๊อง ไอ้ช้าง ไอ้โบ้ ไอ้กวาง รวมไปถึงไอ้ใบ้ผู้ที่ทำเกรดเฉลี่ยในการเรียนไม่เคยต่ำกว่า 4.00 มาตลอด วันนี้ผมตื่นเต้นกว่าทุกวันเล็กน้อย เมื่อวานไอ้โบ้บอกผมว่า พวกซอยสามอยากจะตีกับกลุ่มผม เวลากับสถานที่ก็ที่ลานกว้างนี้ตอนค่ำๆนี่แหละ ไอ้พวกนั้นมันก็ไม่เข็ดซักที กลุ่มผมตีกับพวกมันมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็เป็นฝั่งผมที่ซัดพวกมันลงไปนอนวัดพื้นได้ตลอด วันนี้ก็คงเป็นเหมือนกันอื่นๆที่ผ่านมานั่นแหละ

ผมกับเพื่อนคุยเล่น กันจนถึงค่ำ น่าจะราวๆทุ่มเศษๆมั้ง พวกซอยสามก็มาตามนัด บางทีผมก็สงสัยนะว่าไอ้ลานกว้างนี้ เจ้าของหมู่บ้านตั้งใจให้มีไว้สำหรับการต่อยตีกันรึเปล่า เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็บ้านรอบๆลานนี้เป็นบ้านที่ไม่มีใครมาซื้อเลยน่ะสิ เพราะอย่างนี้แหละ เวลาที่พวกผมมีเรื่องกันที่นี่เมื่อไหร่ คนอื่นๆรวมไปถึงตำรวจไม่มีทางที่จะรู้เรื่องหรอก

พวกซอยสามเดินตรง เข้ามาหากลุ่มผม คงไม่ต้องมีคำพูดอะไรอีกแล้ว ผมและเพื่อนวิ่งกรูเข้าไปหาพวกมัน ผมสาวหมัดเข้าใส่หน้าของคนแรกที่ผมเข้าถึงตัว เจ้าของใบหน้าล้มลงกับพื้น เลือดเป็นลิ่มๆไหลออกจากรูจมูก ผมไม่รอช้า เหวี่ยงหมัดเข้าเต็มแก้มขวาของอีกคนที่อยู่ข้างๆ แน่นอนว่าร่วงไปนอนกับพื้นเหมือนกับคนแรก ผมเหลือบไปมองเพื่อนผม ทั้งไอ้ชัย ไอ้โบ้ ต่างก็กำลังไล่ยำพวกซอยสามอย่างสนุกมือสนุกเท้า วันนี้ก็คงเป็นเหมือนวันอื่นๆที่ผ่านมานั่นแหละที่พวกผมเอาชนะได้อย่างไม่ ลำบาก เป็นชัยชนะที่ไม่สนุกเลยสักนิด

ในขณะที่การยกพวกตีกันของพวกเรากำลังดำเนินไปอยู่

ปัง!!!!

เสียง ปืนแผดดังไปทั่วบริเวณ ผมและเพื่อนๆหยุดมือทันที พร้อมกับมองตรงไปที่แหล่งที่มาของเสียง ไอ้ชิตซอยสามในสภาพเลือดท่วมหน้าชูมือขวาขึ้นเหนือหัว ในมือมันถือปืนอยู่กระบอกหนึ่ง ปลายกระบอกมีควันจางๆลอยอยู่เล็กน้อย ไอ้ชิตค่อยๆลดมือลงพร้อมกับเล็งกระบอกปืนมาทางกลุ่มผม ผมและเพื่อนๆต่างคนต่างวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง ไอ้ช้างที่นำหน้าผมล้มลง ที่ขามันมีเลือดสดๆไหลออกมาจากรูเล็กๆเหนือเข่า ไอ้ต๊องรีบฉุดไอ้ช้างขึ้นพร้อมกับประคองไปด้วยกัน ผมได้ยินเสียงปืนอีกหลายนัด ไอ้โป่งวิ่งแซงผมไป มือขวาของมันกุมไหล่ซ้ายที่ชุ่มไปด้วยเลือด

ผมได้แต่วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง อย่างไม่คิดชีวิต น่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด นี่ล่ะมั้งที่เขาว่าเวลาตกใจ อะดรินาลีนในร่างกายจะหลั่ง ผมวิ่งจนกระทั่งผมเข้ามาสุดที่ซอยเปลี่ยว ซอยนี้เป็นซอยตัน ผมแฝงตัวเข้าหลบที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ใจก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่ว่าจะเป็น คิดว่าเพื่อนผมจะเป็นยังไงบ้าง คิดว่าถ้าผมถูกพบแล้วเป็นยังไง รวมไปถึงคิดถึงอนาคตวันต่อๆไปว่าจะเป็นยังไง

ผม หลบอยู่ในซอยนี้นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่คิดว่านานมากๆจนผมคิดว่าพวกซอยสามน่าจะกลับไปกันหมดแล้ว ผมเป็นห่วงเพื่อนผม หวังว่าทุกคนคงจะปลอดภัยนะ ผมค่อยๆเดินย้อนกลับทางเก่าอย่างช้าๆ ตาก็มองรอบข้างอยู่ตลอดว่าจะมีพวกซอยสามอยู่อีกไหม จนในที่สุดผมก็กลับมาถึงลานกว้างอีกครั้ง บริเวณนั้นเงียบมากจนผมแน่ใจว่าคงไม่มีคนอยู่แน่ๆ ผมเดินเข้าไปข้างในลานกว้างเรื่อยๆ ผมสะดุดตาเข้ากับสิ่งหนึ่งที่อยู่ตรงกลางลาน ผมเดินเข้าไปหาสิ่งนั้นพร้อมกับตั้งใจมองให้ชัดๆ


ผมเห็นร่างของผมนอนจมกองเลือดแน่นิ่งไม่ไหวติง