วันทำงานธรรมดาๆของผม

เนื้อเรื่อง

เวลา 2 ทุ่มกว่าๆ ผมเปิดประตูบริษัทเพื่อกลับมาทำงานต่อหลังจากที่ออกไปกินข้าวเย็น

" เฮ้ย ไอ้อ๊อด เจ้านายเรียกมึงเข้าไปพบว่ะ ซวยอีกแล้วมึง" ไอ้ต้อง เพื่อนร่วมงานของผมพูดขึ้นเมื่อผมเดินเข้ามาในบริษัท แล้วมันก็เดินผ่านผมไปพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ ก็แล้วไม่ใช่เพราะมึงหรอกเหรอที่ทำให้กูตกอยู่ในสภาพแบบนี้ สภาพที่ไม่เหลือความไว้วางใจจากเจ้านาย หลังจากที่มึงขโมยผลงานที่กูทำมาทั้งปีไปเป็นของมึงเอง จนบริษัทต้องเปิดประชุมเรื่องประสิทธิภาพในการทำงานของกู สุดท้ายกูต้องถูกลดเงินเดือน แต่มึงกลับได้เลื่อนเงินเดือนขึ้นไปอีกหลายขั้น

แน่ นอนว่าไอ้ต้องไม่ได้ยินเสียงที่ผมคิดอยู่ มันเดินกลับไปนั่งที่ของมัน ผมเดินตัดทางเดินตรงกลางเพื่อไปที่ห้องของหัวหน้าที่อยู่ริมทางเดิน

" โดนเรียกมาด่าอีกแล้วสิพี่อ๊อด น่าสมเพชนะ ทั้งๆที่ไม่มีผลงานอะไรเลยแท้ๆแต่กลับไม่คิดที่จะพิจารณาตัวเอง" เสียงของอีแมวดังขึ้นเมื่อผมเดินผ่านโต๊ะมันที่ตั้งอยู่หน้าห้องหัวหน้า ปากดีนักนะอีนี้ คิดว่ากูไม่รู้เหรอว่าที่มึงนั่งลอยหน้าลอยตา เอาแต่แต่งหน้าทั้งวัน งานการไม่ทำแล้วยังก้าวหน้าได้เรื่อยๆน่ะ ก็เพราะมึงเสนอร่างกายมึงให้หัวหน้ามันล่ะสิ ทั้งๆที่ตอนเข้ามาทำงานใหม่ๆ มึงยกมือไหว้ทักทายกูทุกครั้งที่เจอ พอมึงกลายเป็นเด็กของหัวหน้า กลับทำตัวเป็นวัวลืมตีน

ผมทำเป็นไม่สนใจคำพูดของอีแมว เคาะประตูห้องหัวหน้าที่อยู่ตรงหน้าแล้วเปิดประตูเข้าไป เมื่อก่อนผมก็แปลกใจนะว่าทำไมห้องหัวหน้าถึงต้องทำเป็นห้องเก็บเสียง แต่พอรู้เรื่องอีแมว ผมก็หมดความสงสัยว่าหัวหน้าทำห้องทำงานตัวเองให้เก็บเสียงเพื่ออะไร

"หัวหน้าเรียกผมมีธุระอะไรเหรอครับ" ผมพูดพลางปิดประตู

"มึงยังมีหน้ามาถามกูอีกเหรอไอ้สัตว์" เสียงหัวหน้าตวาดกลับมา

" โปรแกรมที่กูสั่งให้มึงทำให้บริษัทคุณนพพงษ์น่ะ มึงทำประสาห่าอะไรวะ มึงรู้มั้ย เมื่อกี๊คุณนพพงษ์โทรมาบอกกูว่าโปรแกรมของมึง คำนวนตัวเลขผิดไปหลักนึง แล้วมึงรู้มั้ยว่าไอ้หลักนึงที่มึงทำพลาดน่ะ เขาเสียหายไปเท่าไหร่"

"เดี๋ยวก่อนครับหัวหน้า โปรแกรมที่ผมเขียนน่ะมัน..."

" มึงหุบปาก ไม่ต้องมาเถียงกู กูเคยบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าให้ตรวจเช็คบั๊กดีๆก่อนนำส่ง กูคอยย้ำนักย้ำหนากับมึงแล้วว่าาหรับลูกค้าคนนี้มึงจะพลาดไม่ได้ แล้วทำไมมึงยังปล่อยให้พลาดอีก มึงนี่มันเป็นคนหรือควายกันแน่วะ"

"หัวหน้าครับ ผมอธิบายได้นะคร..."

" มึงไม่ต้องพูดเลย มึงจะบอกว่าเรื่องนี้มึงไม่ผิดใช่มั้ย ใช่สิกูนี่แหละผิดเอง ผิดที่เลือกใช้ควายอย่างมึง มึงจำใส่กะลาหัวของมึงไว้เลยนะ งานนี้ถ้าต้องเขาไม่ติดงานด่วนอันอื่น กูไม่มีวันจะให้ควายอย่างมึงมาทำหรอก"

"ฟังผมก่อน!!" ผมเริ่มเสียงแข็งขึ้นเมื่อได้ยินชื่อไอ้ต้อง

" ทำไม! มึงทำเสียงแบบนี้ใส่กูหมายความว่าอะไร มึงจะแข็งข้อกับกูเหรอ ที่มึงยังทำงานที่นี่ได้อยู่คิดบ้างมั้ยว่าเป็นเพราะใคร ไม่ใช่กูเหรอที่ยังเอามึงไว้อยู่ ปีที่แล้วทั้งปีมึงไม่มีผลงานเลยซักชิ้น อยู่กินเงินเดือนบริษัทไปฟรีๆ แต่มึงไม่โดนไล่ออก ควายอย่างมึงเคยสำนึกในบุญคุณกูที่เก็บมึงเอาไว้มั้ย มึงนี่มัน..."

กำปั้น ของผมถูกส่งเข้าใบที่ใบหน้าของหัวหน้าบริเวณครึ่งปากครึ่งจมูก ร่างอ้วนๆล้มลมก้นกระแทกพื้น ผมเตะซ้ำเข้าไปอีกทีที่ตรงหน้า จนร่างนั้นนอนลงไปกับพื้น

"ไอ้เฮี่ยยยย" ผมตะโกนออกมาพร้อมกับใช้เท้ากระทืบเข้าไปที่หน้าของหัวหน้าที่นอนอยู่นับครั้งไม่ถ้วน

" กูทำเพื่อบริษัทมาเท่าไหร่ มึงเคยเห็นความดีของกูบ้างมั้ย กูทำงานไม่เคยป่วยไม่เคยลา กลับบ้านดึกๆดื่นๆกูไม่เคยบ่น มึงเคยเห็นความดีของกูบ้างมั้ย" ผมหยิบแจกันดอกไม้ที่วางบนชั้นด้านหลังขึ้นมา ชูไว้เหนือหัว แล้วทุ่มลงไปที่หน้าของหัวหน้าที่จมกองเลือดอยู่กับพื้น แจกันแตกกระจายเหลือห้อง ผมตามซ้ำด้วยการกระทืบลงไปที่ใบหน้าที่นอนอยู่กับพื้นอย่างนับไม่ถ้วนอีก ครั้ง

ผมนั่งลงหอบด้วยความเหนื่อย จ้องมองไปตรงหน้า ใบหน้าของหัวหน้าเต็มไปด้วยเลือด เละจนมองแทบไม่ออกว่าเป็นหน้าใคร ร่างที่นอนอยู่กระตุกสองสามครั้งพร้อมกับหน้าอกที่หยุดการกระเพื่อมขึ้นลง แปลกนะที่ผมกลับไม่รู้สึกผิดหรือกลัวกับสิ่งที่ผมทำลงไป ผมลุกขึ้นยืน เดินไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่บนจานฝั่งซ้ายของโต๊ะหัวหน้า

เมื่อ คืนอีแมวคงเข้ามาปอกให้กินถึงในห้องล่ะสิ ผมเดินไปที่ประตู แง้มมันออกเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เกิดเสียง อีแมวกำลังวุ่นกับการแต่งหน้าของมันจนไม่ทันได้สังเกตุว่าผมค่อยๆย่องเข้าไป ด้านหลัง

พอได้ระยะ ผมใช้มือซ้ายปิดปากอีแมว พร้อมกับมือขวาที่ใช้มีดปาดไปที่คอ เลือดพุ่งกระฉูดออกมาเหมือนท่อน้ำที่แตก พร้อมๆกับร่างของอีแมวที่ค่อยๆทรุดลง ผมค่อยๆทิ้งร่างของมันไว้กับพื้น ปล่อยให้เลือดซึมอยู่บนพรมไปอย่างนั้น ผมมองไปที่หน้าของมัน ตาอีแมวยังเบิกโพลงอยู ผมลุกขึ้น เดินไปทางโต๊ะของไอ้ต้อง โชคดีที่มุมของกำแพงบริษัท บังโต๊ะของอีแมวไว้ ทำให้จากโตีะของไอ้ต้อง ไม่มีทางที่จะมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

ผมเดินตรงเข้าไป ไอ้ต้องชะโงกหัวขึ้นมาจากงานที่กำลังทำพร้อมทั้งสีหน้าที่ตกใจไม่น้อยเมื่อ เห็นรอยเลือดที่เลอะตามเสื้อผ้าของผม แต่มันก็พูดอะไรต่อไม่ได้เพราะมีดที่อยู่ในมือผมถูกส่งเข้าไปเสียบอยู่ในคอ ของมัน ผมกระชากมีดออกทางด้านข้าง เลือดพุ่งออกตามรอยแผลที่ผมทำไว้ ร่างของไอ้ต้องฟุบลงกับโต๊ะพร้อมๆกับเลือดที่ค่อยๆไหลเจิ่งพรม ผมวางมีดไว้บนโต๊ะไอ้ต้องแล้วเดินตรงไปที่ประตูทางออก

"ลาก่อนนะ" ผมหันกลับมาพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก
.
.
.
.
.
-----------------------------------
.
.
.
.
.

" หลับในเวลางานเหรอวะไอ้อ๊อด ไอ้กาฝากบริษัท กูจ้างมึงมาทำงานนะโว้ยไม่ได้ให้มึงมาหลับ ไอ้ควายเอ๊ย ดูต้องเขาเป็นตัวอย่างบ้างสิวะ" เสียงหัวหน้าแผดดังขึ้นด้านหลังผมทำให้ผมตื่นจากภวังค์ หัวหน้าเดินตรงไปที่ห้องทำงานของเขา หันมายิ้มให้กับเลขาที่หน้าห้องก่อนก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไป



นี่แหละครับ วันทำงานธรรมดาๆของผมอีกวัน