คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [1] พบเจอ
เช้าที่แสนสดใจในฤดูใบไม้ล่วง นักศึกษามหาลัยโซลต่างพากันแยกกันทำกิจกรรมในวันแรกของปีการศึกษาอย่างคึกคัก
เฉกเช่นเดียวกับคณะเก่าแก่ของมหาลัย คณะที่สาวๆน้อยใหญ่ในมหาวิทยาลัยต่างใฝ่ฝันจะได้หนุ่มๆคณะนี้ไปคอบครอง
วิศวกรรมศาสตร์
“โหววว พี่ทงเฮครับนี่มึงจะมารับน้องหรือไปเดินแบบแม่งหล่อมาเชียว”
เสียงเอ่ยแซวของเพื่อนร่วมคณะดังขึ้นทันทีเมื่อร่างหนาของทงเฮย่างกายเข้ามาภายในลานกิจกรรม
อีทงเฮ นักศึกษาปีสามของคณะวิศวกรรมศาสตร์ รูปหล่อ พ่อรวย จบไฮสคูลเมืองนอก ชีวิตเพอร์เฟคจนไม่คิดว่าคนแบบนี้จะเดินบนดิน ได้
“ไม่หล่อก็หุบปากไปครับเยซอง อย่ากวนตีนแต่เช้า”
ทงเฮว่าให้เพื่อนตัวดีก่อนจะเดินเข้าไปรวมกลุ่มเพื่อนๆ
กลุ่มของอีทงเฮเป็นกลุ่มไม่ใหญ่มาก แต่ถือว่าเพอร์เฟคมาก สมาชิกแต่ละคนครอบครัวรวยติดอันดับต้นๆของเกาหลี ยกเว้นอีทงเฮที่ไม่ได้ติดอันดับที่เกาหลีแต่รวยติดอันดับต้นๆของอเมริกา…
“มึงไปเข้าร้านทำผมอยู่หรอไอ้คุณชาย แม่งมาสายสุดตลอด”
โจว คยูฮยอน เอ่ยแซวเพื่อนที่ติดจะมาสายที่สุดในแก๊งค์ตลอด ไม่สนว่าจะมีกิจกรรมอะไรไหม ใครรีบไม่รีบอีทงเฮไม่สนเพราะมันถือคติ กูไม่รีบใครจะทำไม
“กูไม่รีบ ใครจะทำไม”
กูว่าละ มันต้องตอบแบบนี้ = =
“ฮ่าๆๆๆ กูว่าแล้วแม่งต้องตอบแบบนี้ กูถึงไม่ถามไง”
เฮนรี่หนุ่มน้อยอิมพอทจากเมืองจีนพูดพลางหัวเราะร่า
เขารู้จักนิสัยอีทงเฮดีจนพูดได้เต็มปากว่าแค่มองตาก็รู้ใจละ
แน่นอนไม่ใช่แค่เขาหรอกที่รู้ใจทงเฮ เยซอง คยูฮยอน เองก็ไม่ต่าง เพราะพวกเขาน่ะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาล เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนมหาลัยยังตามตูดย้ายกลับมาเรียนที่เกาหลีด้วยกัน เพราะพวกเขาถือคติเพื่อนต้องไม่ทิ้งกัน ไม่ว่าเรื่องอะไร…..
“น้องๆครับ มารวมกันตรงนี้เลยนะครับ เข้าแถวเลยเข้าแถว รีบๆเดินหน่อยนะครับ น้องฟหาด่ากห่สวก่แฟห่กวสหาหวสวสาสว…..”
เสียงเหล่าสตาฟประจำคณะตะโกนร้องเรียกนิสิตใหม่ของคณะให้เข้าแถวเพื่อนทำกิจกรรม
วันนี้เป็นวันต้อนรับน้องใหม่ วันที่รุ่นพี่ที่เตรียมตัวรับน้องตั้งแต่ปิดเทอมรอคอยมาตลอด
ปีนี้เป็นหน้าที่ของนักศึกษาปีสอง กลุ่มของอีทงเฮเลยได้แค่นั่งมองอยู่ห่างๆไมได้เข้ามายุ่งเกี่ยว เพราะปีที่แล้วพวกเขาเองก็เคยได้รับหน้าที่อันหนักหน่วงพวกนี้เหมือนกัน
ไม่ใช่ว่ากลุ่มของทงเฮรักการทำกิจกรรม ทว่าที่เขามาอยู่ตรงนี้วันนี้ เพราะเขาต้องการเจอใครบางคน
ใครบางคนที่เขาใจเย็นอดทนรอมาตลอดหลายปีน่ะสิ…..
“เห็นรุ่นน้องทำงานแล้วก็เหนื่อย นึกถึงปีเราเลย น้องใหม่แม่งพูดไม่ค่อยจะฟัง ถ้าเป็นสาวๆสวยงี้กูจะไม่ว่าหรอก นี่มีแต่ถึกๆควายๆ สัส”
“บ่นทำเหี้ยไรนักหนาเพื่อนเย่ ทำไมตอนให้เลือก มึงไม่เลือกเรียนพยาบาล อยากเจอสาวๆนักไม่ใช่หรอ”
คยูฮยอนว่าให้เพื่อนอย่างเซงๆเพราะพวกเขาทุกคนมีสิทธิ์เลือกอยู่แล้วว่าจะเรียนคณะไหน ถ้าไม่ชอบไม่เห็นจำเป็นต้องมาทนอยู่ เพราะแค่เขาโทรหาพ่อกริ๊งเดียวจะย้ายไปเรียนหมอตอนนี้ยังได้เลย
“ไม่เอาว่ะ กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพวกมึง”
“ถุย!”
ทั้งกลุ่มประสานเสียงพร้อมกันด้วยความเอือมระอา มันก็ถูกที่เยซองพูดนั่นแหละ
พวกเขาขาดใครไม่ได้ และแน่นอนว่าจะไม่ยอมเสียใครไปอีก แค่คนเดียว คนสำคัญก็เกินพอแล้ว….
“ตกลงเด็กคนนั้นมันอยู่คณะนี้แน่หรอวะ กูยังไม่เห็นใครเหมือนในรูปนี่สักคน”
ทงเฮว่าพลางมองสำรวจใบหน้าของรุ่นน้องปีหนึ่ง ถ้าคนอื่นมองมาอาจจะแปลกใจนิดหน่อยที่รุ่นพี่หน้าตาดีสี่คนมายืนส่องกล้องส่องทางไกลมองหาอะไรก็ไม่รู้ แต่ไม่มีใครสักคนกล้าจะเอ่ยปากถามหรอก
”เฮ้ย อยู่ดิวะ พ่อกูเป็นเจ้าของมหาลัยนี่นะข้อมูลกูเป๊ะ”
“เป๊ะตลอด อย่าพลาดนะมึงกูจะเหยียบซ้ำ”
“กูรออยู่ครับน้องเฮรี่ อยากโดนเหยียบจังเลย ว๊ายๆ ^^”
“เดี๋ยวเหอะอีหอกคยู”
เฮนรี่ชี้หน้าคาดโทษเพื่อนตัวดีที่กวนไม่เลิก ก่อนจะหันไปมองทงเฮที่ตั้งใจมองหาหนุ่มน้อยหน้าใสในรูป
หนุ่มน้อยที่พวกเขาตามหามานาน ตามสืบมานาน และรอคอยมานาน…..
“กูว่ากูเห็นละ”
ทงเฮพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบเรียกให้ทุกคนหันไปมองอย่าสนใจ
“อยู่ตรงไหนวะ”
“แถวแปดคนที่สิบ”
ทงเฮบอกคยูฮยอนที่พยามส่องกล้องหา
“กูก็เห็นละ”
“อืม..น่าตาน่ารักนี่หว่า”
“นั่นสิ แต่ว่าแดกไม่ได้ครับ น่ารักก็ช่างประไร พรากหัวใจพี่เย่ไป พี่ไม่ทนครับ”
เยซองพูดพร้อมรอยยิ้มร้าย ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงหัวเราะในลำคอของทุกคน
พบแล้วสินะ…..
“หึหึ ถึงเวลาชำระแค้นของพวกเราแล้ว”
ทงเฮว่าก่อนจะหันหลังเดินไป
วันนี้ยังเร็วไป…
ไม่สิ…
วันนี้แหละเหมาะแล้ว….
มันต้องเริ่มตั้งแต่วันนี้…..
แต่ตอนนี้น่ะ ยังเร็วไป…..
……………………………………
“โอ้ย เชี่ยนี่กูเหนื่อยสายตัวแทบขาด รุ่นพี่แม่งให้ทำอะไรก็ไม่รู้กว่าจะให้พักแม่งก็ปาไปห้าทุ่มแล้วเนี่ย แล้วพรุ่งนี้นะกูมีเรียนเช้านะ จะเอาปัญญาที่ไหนปลุกตัวเองตื่น ซองมินมึงต้องปลุกกูนะ T^T”
ฮยอกแจหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักบ่นพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือเพื่อนสนิทอีกคน
“อย่าว่าแต่ปลุกฮยอกแจเลยซองมินจะตื่นได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ปวดขาชะมัด TT”
“นั่นไงใครมันจะตื่นไปเรียนได้วะโธ่โว้ย ช่างเถอะตื่นได้ก็ตื่น ตื่นไม่ได้แม่งก็นอนอยู่อย่างนั้นแหละ ไปๆรีบไปนอน”
ว่าพร้อมกับลากแขนเพื่อนสนิทไปด้วยท่าทางหัวเสีย
“เดี๋ยวดิฮยอกแจ นี่เราจะขาดเรียนตั้งแต่วันแรกไม่ได้นะ”
“ =_= ใช่ว่ากูอยากขาดครับ แต่ถ้าตื่นไม่ได้จะให้กูทำไง”
“นั่นสิน….อ้อ งั้นฮยอกแจก็ให้เมทฮยอกแจปลุกสิ เดี๋ยวซองมินจะให้พี่เมทของซองมินปลุกมินด้วย”
ซองมินเสนอความคิดด้วยรอยยิ้มทันที่ที่คิดถึงรุ่นพี่ที่เป็นรูมเมทของตัวเองที่เขาเจอเมื่อวาน ตอนขนของเข้าหอ
พี่เขาหน้าตาดีชะมัด ใจดีมากด้วยแหละ ><
“มึงเห็นเมทมึงแล้วมึงก็พูดได้สิ เมทกูหน้ายังไงกูยังไม่รู้เลย เมื่อวานแม่งก็ไม่อยู่ห้อง เผื่อตัวอ้วนควายถึก กูก็ไม่กล้าจะผูกมิตรด้วยหรอกนะ = =”
“’ง่า จริงด้วยสิ ..งั้นถ้าซองมินตื่นแล้วซองมินจะรีบไปปลุกฮยอกแจนะ ซองมินรีบไปนอนก่อนนะ บายๆฮยอกแจ^^”
ว่าก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องของตัวเองที่อยู่ถัดจากเพื่อนไปอีกสามห้อง ฮยอกแจยิ้มพลางส่ายหัวให้กับความน่ารักของเพื่อนตัวเองช้าๆ
ซองมินน่ารักเกินไป ว่าแต่เมทซองมินหน้าตาแบบไหนนะ นี่น่าระแวงว่ะ = ___=
ก๊อกๆๆ
ฮยอกแจเคาะประตูเพื่อให้สัญญาณคนในห้องถึงการมาของตัวเองก่อนจะไขกุญแจเข้าไปช้าๆพร้อมกับมองสำรวจไปรอบห้อง
ไม่เห็นมีใครอยู่?
นี่เมทเขายังไม่มาอีกหรือยังไง …แต่เอ๊ะ อีกเตียงก็มีของมาวางแล้วหนิ
สงสัยออกไปเที่ยวกลางคืนมั้ง
ฮยอกแจเบ้หน้าเมื่อนึกถึงเมทตัวเองที่อาจจะเป็นคนชอบเที่ยวกลางคืน ฮยอกแจเกลียดเหล้า เกลียดพวกชอบเที่ยว
“จะอยู่กับมันได้หรอวะแม่ง”
บ่นเบาๆก่อนจะทึ้งหัวตัวเองโดยไม่รู้ว่ามีใครอีกคนที่ยืนมองอยู่ด้วยรอยยิ้มที่คนนอกไม่มีทางมองออกนอกจากเจ้าตัว
“ทำไมจะอยู่กับพี่ไม่ได้หรอครับน้อง ^^”
“เชี่ย!”
คนตัวเล็กอุทานออกมาอย่างลืมตัว
“ตกใจอะไรครับ สวัสดีครับน้องรูมเมท ยินดีต้อนรับน้า ^^”
ว่าพร้อมรอยยิ้มทำเอาคนมองอยู่เผลอยิ้มตอบด้วยความหลงใหลกับรอยยิ้มนั้น
“เอ่อ.. คือขอโทษนะครับที่ผมอุทานไม่เพราะเลย แหะๆ ผม เชวฮยอกแจครับ”
แนะนำตัวก่อนจะยืนมือออกไปหมายจะผูกมิตรกับรุ่นพี่ตรงหน้า
“ครับ พี่ ลี ทงเฮ จะพยามเป็นเมทที่ดีของน้องฮยอกแจครับ ^^”
มือหนายื่นออกไปรับมิตรภาพกับรุ่นน้องตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
ใช่อีทงเฮกำลังอ่อนโยน
อ่อนโยนจนฮยอกแจที่มองรอยยิ้มสลับกับมืออุ่นๆของใบหน้าคมจนเผลอใจสั่นไปกับสำผัสอบอุ่นนั่น….
“เอาล่ะวันนี้ทำความรู้จักกันแค่นี้ก่อน เดี๋ยวตื่นไปเรียนไม่ทัน เอาเป็นว่ามีอะไรปรึกษาพี่ได้พี่อยู่ปีสามคณะเดียวกับเรานั่นแหละ ^^”
“ครับ..^^”
คนตัวเล็กโค้งให้รุ่นพี่ด้วยท่าทางน่ารักก่อนจะหันหลังไปหยิบของแล้วเข้าห้องน้ำไป โดยไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ได้ชื่อว่าเป็นเมทของตัวเอง
รอยยิ้มหุบลงแล้ว….
เหลือแต่ใบหน้าไร้ความรู้สึกกับแววตาที่ยากจะคาดเดาเวลามองประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทนั่น……
ความคิดเห็น