ฝากไว้ให้รัก

          สวัสดีนักอ่านทุกๆท่านค่ะ นิยายเรื่องนี้ไรท์เปิดเรื่องไว้ตั้งแต่ปี2560  ซึ่งผ่านมาแล้ว 3 ปีจนไรท์เรียนจบและมีเวลาว่างอีกครั้งจึงได้กลับมาปัดฝุ่นพลอตเรื่องนี้ที่ยังค้างคาอยู่ในใจ 

โปรย

            “แม่ครับนี่บ้านพ่อหรอครับ” เด็กชายถามอย่างไม่ประสาดวงตากลมโตมองบ้านหลังใหญ่อย่างไม่ละสายตามือบางจับจูงมือเล็กให้เดินเข้าไปในบ้าน  “ไงบ้านหลังใหญ่ถูกใจไหม” เจ้าของบ้านเอ่ยถามเชิงหยันเล็กน้อยใบหน้าบึ้งตึง “คุณ!!” ชายหนุ่มตรงหน้าเป็นที่คุ้นหน้าสำหรับเธอ
 “ตกใจมาหรอที่เป็นฉันลูกโตขนาดนี้เป็นเด็กของพ่อฉันตั้งแต่อยู่ม.ปลายหรือไง”
“เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณท่านเป็นพ่อของคุณหรือคะ”
“ใช่ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณแม่เลี้ยง”
“ไม่ใช่นะ..” มือเล็กเขย่าแขนผู้เป็นแม่แรงๆผู้ใหญ่เสียงขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เจ้าตัวเล็กหวาดกลัว
“แม่ครับพ่ออยู่ไหน”
!!!! ชายหนุ่มองหน้าเด็กตัวเล็กทำให้เจ้าอ้วนวิ่งหลบหลังแม่
 “น้องภีมไม่ต้องกลัวนะครับนี่พี่ชายของน้องภีมไง”
“ฉันไม่นับญาติกับเด็กที่เกิดจากเมียน้อยอย่าบังอาจมานับญาติกับฉัน” ชายหนุ่มตอบอย่างเกรี้ยวกราดทำให้เจ้าอ้วนหวาดกลัวจนตัวสั่น “หยุดเดี๋ยวนี้นะภูมันจะมากเกินไปแล้วนี่น้องแกนะจะโวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมาเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วฉันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วแกเลิกทำตัวมีปัญหาสักที” เจ้าของบ้านตัวจริงเดินมาห้ามศึกพอเจ้าตัวเล็กเห็นพ่อก็รีบวิ่งเข้าไปกอด ยิ่งสร้างความขุ่นเคืองให้กับคนที่ไม่เต็มใจเป็นพี่ชาย “งั้นก็เชิญคุณพ่อเสวยสุขกับลูกกับเมียเด็กของพ่อต่อเถอะครับแต่อย่าหวังว่าผู้หญิงคนนี้จะได้อะไรจากบ้านหลังนี้แม้แต่บาทเดียวเพราะผมจะไม่ยอมให้ผู้หญิงหน้าเงินมาสูบเลือดสูบเนื้อจากบ้านหลังนี้ได้อีก”  

อาจจะอัพเดตบ่อยเพราะไรท์เปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่และแก้ไขรายละเอียดของข้อมูลเบื้อต้นเยอะอาจจะไปรบกวนต้องขออภัยด้วยค่ะ

กลับมาครั้งนี้ไรท์ไม่ได้มาเล่นๆนะคะ 

ฝากติดตามด้วยค่ะ