neighbor? #GaMon

 'คิมนัมจุน คิมซอกจิน มินยุนกิ จองโฮซอก พัคจีมิน คิมแทฮยอง จอนจองกุก บีทีเอส!!' 

เสียงแฟนชานท์ของวงบอยแบนด์เกาหลีชื่อดัง 

ดังลอดออกมาจากหูฟังเป็นระยะตามจังหวะเสียงที่เพิ่มขึ้นๆ หญิงสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายรัฐ

ขยับแขนตามท่าทางในวีดีโอบนหน้าจอโทรศัพท์ขนาดพอดีมือในมือเรียวของตน

ปากอิ่มไล่พูดแฟนชานท์เสียงดังลั่นบ้านโดยไม่นึกอายพ่อแม่ของตนเลยแม้แต่น้อย

อาการนี้เขาเรียกว่าอะไรกันนะ...ติ่ง?

"นัมจู.."ผู้มีศักดิ์เป็นมารดาในชุดกระโปรงสีดำเดินมาพร้อมแก้วชาในมือ สาวใหญ่สะกิดไหล่ลูกสาวเบาๆให้เจ้าตัวรู้ว่าหล่อนกำลังเรียกอยู่

นัมจูละสายตาออกจากมือถือเงยขึ้นมามองผู้เป็นแม่ งงๆ เห็นดังนั้นคุณแม่จึงเปิดปากพูดคลายความสงสัยให้ลูกสาว 

"ลูกสาวน้าข้างบ้านเขาย้ายมาอยู่ที่นี่...เห็นว่าอายุเท่ากัน เขาเลยพาลูกสาวมาทำความรู้จักกับเรา ลงไปทักทายทำความรู้จักกันหน่อยสิ"

ว่าจบคุณแม่ก็ปั้นใบหน้ายิ้มสดใสรับแขกไปหาคนที่รออยู่ข้างล่าง นัมจูลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเดินตามไล่หลังแม่ออกไปหาเพื่อนบ้านคนใหม่

____________________________________________________________________________________

เมื่อสองแม่ลูกเดินเข้ามาในห้องรับแขก นัมจูจึงโค้งให้น้าข้างบ้านเล็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนนะเอ่ยแนะนำตัวให้ลูกสาวของน้าข้างบ้านที่นั่งเขี่ยมือถือในมือไม่สนใจใครทั้งนั้น

เด็กสาวตัวสูงเดินลงไปนั่งข้างๆเพื่อนบ้านคนใหม่พร้อมเอ่ยแนะนำตัว

"สวัสดี...ฉันชื่อคิม นัมจู เธอหละ"

ร่างบนโซฟาเงยขึ้นมาสบตาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบ

"มิน ยุนจี"

ย่าห์!!ห้วนชะมัด

นัมจูยิ้มนิดๆก่อนจะหันมาสนใจมือถือตนบ้าง 

ก็ในเมื่อหล่อนไม่อยากคุย...เราก็จะไม่พูดคนเดียวให้เสียหน้าหรอกนะ

"นัมจูลูก..เดี๋ยวแม่สองคนมานะอยู่คุยกันไปก่อนเนอะ" 

 แม่คะลูกกดดัน..  

แม้อยากจะปฏิเสธแค่ไหนแต่ก็ได้แต่พยัญหน้าหงึกๆส่งไปให้ นัมจูใส่หูฟังก่อนจะเปิดเพลงของวงศิลปินวงโปรดขึ้นมาดูอย่างเคยชินทว่าก็รู้สึกถึงแรงสะกิดเบาๆข้างๆแขนจึงจำต้องหันไป

"เสียงน่ะ..มันออกมา"  

ใบหน้าเลิ่กลั่กเผยขึ้น นัมจูรีบขอโทษขอโพยคนข้างๆเสียยกใหญ่ 

ก็มัน..เกรงใจนี่ ถึงจะเป็นบ้านเราก็เถอะ

ยุนจีหันมาดูนัมจูนิดหน่อยก่อนจะก้มลงไปสนในโทรศัพท์ต่อ

____________________________________________________________________________________

"ยัยนัมจู!!ตื่นได้แล้ว...นี่กะจะให้พี่มาปลุกแกยันแก่เลยรึไง!!" 

"ฮือ..กำลังฝันดีเลยอะ"เด็กสาวลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยอาการสะลึมสะลือพร้อมผมเผ้าที่ชี้คนละทิศคนละทาง

"แม่บอกให้แกไปอาบน้ำ..เพื่อนข้างบ้านเขารอไปโรงเรียนพร้อมแกอยู่"

"อืม..ห๊ะ!! ใครจะไปโรงเรียนกับหนู" 

"จะไปรู้กับแกไหมละ ไป!!อาบน้ำแต่งตัวอย่าให้คนอื่นรอนาน"

อย่าบอกว่าเป็นยูนจีนะ..แม่คะหนูไม่อยากไปโรงเรียนกับเขาTTเส้นทางของเราสองคนคงอบอวนไปด้วยบรรกาศชวนอึดอันแน่นอนเลยค่ะ

____________________________________________________________________________________

เด็กสาวในชุดนักเรียนพร้อมกระโปรงตัวสั้นที่สวมใส่กางเกงวอร์มไว้ข้างในรีบวิ่งออกมาหน้าบ้าน 

ยูนจีบ่นออกมาเบาๆโดยจงใจให้นัมจูได้ยิ้นก่อนจะเดินนำไปก่อน

"ช้าชะมัดเลย"

คนตัวสูงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก หล่อนเดินตามออกไปเงียบๆก่อนจะหันมาสนใจโทรศัพท์มือถือของตน

นัมจูหยุดหน้ารั้วโรงเรียนของตัวเองก่อนจะเอ่ยบอกเพื่อนร่วมทางคนใหม่ให้รับรู้

"ถึงโรงเรียนฉัน..แล้วงั้นขอตัวไปก่อนนะ"

ว่าจบก็เดินเข้าไป นัมจูรู้อยู่แก่ใจว่ายังไงถึงพูดไปยัยคนตัวขาวซีดข้างๆก็ไม่สนใจอยู่แล้ว

แต่มันผิดคาดไปหน่อยที่ยุนจีเอ่ยพูดคำๆนึงออกมาจนร่างสูงหยุดลง

  แปลกใจ

"ตั้งใจเรียนนะ..อา...นัมจู"

"อะ..อืมยุนจีก็เหมือนกัน"

มะ..เมื่อกี้ยัยนั่นยิ้มให้ด้วย..ให้ฉันหรอ? ไม่ๆ หล่อนคงยิ้มค้างจากมือถือแน่ๆเลย

____________________________________________________________________________________

"นัมจูฉันกลับแล้วนะ"

"อ่า บ๊ายบ่ายจ้า" 

นัมจูยกมือขึ้นมาโบกอำลาเพื่อนสนิทก่อนจะเริ่มเก็บของ ของตนบนโต๊ะต่อโดยไม่ลืมเดินไปชะเง้อหน้าดูตรงกระจกว่ามีเพื่อนบ้านคนใหม่พ่วงเพื่อนเดินทางรออยู่หรือเปล่าเมื่อสายตาจับเจอร่างขาวๆสวมชุดนักเรียนหญิงโรงเรียนเอกชนข้างรั้วโรงเรียนตัวเองยืนเขี่ยมือถืออยู่ก็รีบเร่งเก็บของให้เร็วขึ้น

รอนานยังนะ..ช้าแน่ๆเลย โดนบ่นชัวร์ป๊าบ

ร่างสูงเดินออกไปจากห้องเรียนพร้อมเป้สีดำ นัมจูเดินลงไปเพื่อที่จะเดินไปหาคนตัวขาวหน้ารั้วโรงเรียนตน ในใจก็หวั่นๆกลัวว่าเพื่อนใหม่จะหงุดหงินหรือเปล่าที่เธอออกมาช้าขนาดนี้

แต่ผลลัพธ์กลับต่างออกไป เมื่อเธอมาถึงมีเพียงรอยยิ้มให้และความเงียบเท่านั้น ยุนจีไม่ได้ว่าอะไรเธอเพียงแค่ยิ้มและเริ่มเดินออกไป

ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไร ยุนจีไม่ได้ชวนคุย นัมจูเองก็ไม่กล้าจะชวนหล่อนคุยเช่นกัน

ทั้งๆที่เมื่อเช้าก็ไม่ได้คุยอะไรกันแท้ๆแต่ทำไมถึงไม่กดดันเท่าตอนเย็นนะ?

"ที่โรงเรียนเพื่อนๆเป็นไงบ้าง"

"ห๊ะ?" 

"ฉันถามเธอ.."

"ก็ดี"

"หรอ...แต่ของฉันไม่ดีเลย"

"ทะ...ทำไมหรอ"

"ผู้ชายตามฉันเป็นเเมลงเลยหละ"

"หมายความว่าไ...อ๊ะ!!"

ยุนจียื่นมือมาจับมือของนัมจูไว้พร้อมบีบมือเรียวเบาๆ

"เกร็งหรอ?"

ใบหน้าขาวที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆหันมายิ้มให้เพื่อนร่างสูงบางข้างๆ

"นิด..นึง"

"ฮะฮะ..ทำไมหละ? ฉันน่ากลัวหรอ?"

เสียงใสหัวเราะเบาๆก่อนจะถามออกมาอีกครั้งพร้อมใบหน้าที่คล้ายจะต้องการคำตอบ

"ปะ..เปล่านะ แบบว่ามัน..."

ยุนจีกำมือเรียวของนัมจูแน่นขึ้นก่อนจะยกนิ้วขาวอีกข้างของตนขึ้นมาแตะริ้มฝีปากเพื่อนสาวคนใหม่เบาๆ

"มีใครเคยพูดไหม..ว่าเธอน่ารัก"

-END-

neighbor? #GaMon 2 >>>>จิ้ม