┕OS┑First Love at Library ☼ #hopega

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                    จอง โฮซอกทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวหรูเหมือนอย่างเคย เอนหลังพิงพนักหลังจากที่เขาหลบเลี่ยงความวุ่นวายเข้ามาอยู่ในสถานที่ที่เขาคิดว่ามันดีกว่าข้างนอกอยู่มากโข

ห้องสมุด 

ใช่ ตอนนี้เขาอยู่ที่ห้องสมุด เครื่องปรับอากาศที่เย็นกำลังดีกับบรรยากาศเงียบๆทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย เหม่อมองออกไปด้านนอกบานกระจก บรรยากาศที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน ส่วนมากมักจะเดินกันมาเป็นคู่ ใกล้วาเลนไทน์เต็มทน โดดเดี่ยวแทบบ้า ให้ตายสิ

                    จิ๊ปากกับตัวเองก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ เอียงหัวเสตาไปมองที่อีกด้านของห้องสมุด ผู้ชายร่างโปร่งคนหนึ่งกำลังจัดวางหนังสือขึ้นวางบนชั้นอย่างเบามือ พอวางเสร็จอีกมือก็คอยขยับกรอบแว่นตาหนาเตอะให้เข้าที่อย่างสม่ำเสมอ โฮซอกเผลอยกยิ้ม

เขาไม่ได้โดดเดี่ยวสักหน่อย ความรักของเขายืนอยู่ตรงนั้น.. 

บอกไว้เลยว่าเขาไม่ใช่คนที่จะเห็นคนแปลกหน้าแล้วหลงรักเข้าได้เต็มเปาเสียทันควัน แต่คนคนนั้นชื่อมิน ยุนกิ แอบมองมาตั้งแต่สมัยม.ปลาย ถ้าจะให้ย้อนความหลังให้ฟังเขาก็โอเค จอง โฮซอกในวัยมัธยมปลายค่อนข้างที่จะแข็งกระด้างและเอาเรื่องอยู่มากถึงมากที่สุด เข้าห้องปกครองไม่เว้นวัน มีเรื่องกับต่างโรงเรียนจนปากแตกหน้าแตก และสุดท้ายความโชคร้ายของเขาคือโดนดักทำร้าย ยังต้องขอบคุณความหูไวตาไวของตัวเองอยู่บ้าง วิ่งหนีอุตลุดหัวซุกหัวซุน เกือบจะเป็นหมาจนตรอกอยู่เต็มที โชคดีที่เจอห้องสมุดแห่งนี้..

                    คนตัวขาวเอื้อมมือคว้าประตูกระจกทึบบานใหญ่ พลิกป้ายด้านหน้าให้เปลี่ยนเป็น close โฮซอกที่วิ่งหนีมาเหนื่อยอย่างหมา แถมยังช้ำระบมไปทั่วร่าง รีบผลักประตูเข้าไปด้วยความเอาตัวรอด แต่ก็ไม่ลืมที่จะผลักอีกคนเข้ามาด้วย 

เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังถี่ๆวิ่งผ่านไป แต่สิ่งที่มันถี่มากกว่านั้นคือเสียงหัวใจของเขาเอง ใครจะรู้ว่าที่อยู่ๆก็ผลักเข้ามาแบบไม่ได้ดูเมื่อกี้จะทำให้เขานอนคร่อมร่างของอีกคน สองแขนของโฮซอกเท้าอยู่ข้างๆกรอบหน้าเรียว ใบหน้าห่างกันเพียงคืบ จำไม่ได้ว่าเขาเผลอจ้องใบหน้าขาวเนียนนั่นนานแค่ไหน แต่รู้สึกตัวอีกทีก็โดนต่อยลงเบ้าตาเข้าอย่างจัง

         สุดท้ายแล้วมิน ยุนกิ(ที่แอบอ่านจากป้ายชื่อบรรณารักษ์)ก็ต้องมานั่งทำแผลให้เขา ทั้งแผลที่โดนอัดน่วมมาและรอยช้ำที่เจ้าตัวเป็นคนก่อ ไม่รู้ว่าเพราะความสงสารหรือสมเพชเวทนา ยุนกิไม่มีรอยยิ้มหรือคำพูดใดๆมอบให้ แต่กลับทำให้เขายิ้มไม่หยุด กรอบแว่นตาหนาเตอะโคตรพ่อจะเด็กเนิร์ดไม่เหมาะกับโฮซอกเอาซะเลย แต่เขากลับมองแล้วรู้สึกว่าอีกคนน่ารัก อยากจะบอกว่าระยะเวลาหลายปีที่เกิดมาโฮซอกเองก็ไม่เคยรักใครเข้าจริงจัง เขาไม่เคยมีแฟน และไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าวันนึงจะมาตกหลุมรักผู้ชายเหมือนกับตัวเอง

หึ ละครเป็นบ้า

แต่นั่นแหละ ขอพูดไว้เลยว่ามิน ยุนกิเป็นรักแรก และ รักเดียวของจอง โฮซอก

" คอเคล็ดละมั้ง "

" ก็ไม่ขนาดนั้น "

โฮซอกยักไหล่หลังจากฟังประโยคเหน็บแนมจากยุนกิ 

                    ไม่รู้ว่าติดใจอะไร แต่หลังจากวันนั้นโฮซอกก็เหมือนเปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือ ทุกเย็นหลังเลิกเรียนเขาจะมาที่ห้องสมุดนี่เสมอ เพื่อนๆหาว่าเขาโดนตีหัวจนสมองกลับไปแล้วหรือไง แต่ไม่ใช่ โฮซอกแค่จะมาแอบมองคุณบรรณารักษ์ แอบมองความน่ารักของเขาจัดวางหนังสือเล่มต่างๆลงบนชั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน

แอบมองอยู่ไม่นานก็เหมือนยุนกิรู้ตัว ตาคมภายใต้เลนส์หนาเตอะตวัดมองแล้วบอกว่ามองทำไมนักหนา โฮซอกในตอนนั้นได้แต่ยิ้มแหยแล้วหัวเราะแฮะๆ ยอมรับว่าตอนแรกทำอะไรก็ติดๆขัดๆกล้าๆกลัวๆ เพราะยุนกิเป็นความรักครั้งแรก แอบทำตัวไม่ถูกอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงหรือเริ่มต้นยังไง

                    แต่หลังจากที่เขารู้ว่าอีกคนแก่กว่าเขาหนึ่งปี สุดท้ายเขาเลยหาวิธีเข้าใกล้มินยุนกิด้วยมุขโง่ๆ เช่น ช่วยสอนการบ้านหน่อย ช่วยหาหนังสือทำรายงานหน่อย ช่วยติวเข้ามหาวิทยาลัยหน่อย ฯลฯ อีกคนทำหน้าทำตาไม่พอใจทุกครั้งแต่ก็ช่วยอยู่เสมอ โฮซอกคิดว่านั่นเป็นสัญญาณที่ดี

ต้องขอบคุณยุนกิในวันนั้นอยู่เหมือนกันที่ช่วยสร้างโฮซอกในวันนี้ ตอนนี้เขาเรียนจบแล้ว มีงาน มีเงิน มีรถ มีคอนโดเป็นของตัวเอง..

ไม่สิ ต้องเรียกว่าคอนโดของเขาและมิน ยุนกิ

" มองอะไรนักหนา อยากโดนสันหนังสือฟาดให้ตาแตกหรือไง "

" มองรักแรกของตัวเองก็ผิดหรือไง "

" มองมาตั้งหลายปีไม่เบื่อหรือไง "

" ต่อให้มองต่อไปอีกสิบปีก็ไม่เบื่อ "

" ปากดี "

" เอวก็ดีด้วย "

มิน ยุนกิถอนหายใจแล้วกรอกตา ยังดีที่เขามาต่อปากต่อคำกันในห้องสมุดขนาดเล็กนี่ อีกคนถึงทำได้แค่พูดจาสวนเขาเบาๆไม่มีการลงไม้ลงมือเหมือนอย่างเคย แล้วอีกอย่างพวกเขาไม่ได้ใช้เสียงดังนะ พวกเขาทำตามกฎของห้องสมุด ตอนนี้สองร่างแทบจะเบียดเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่รอมร่อ ริมฝีปากแทบจะจรดอยู่ที่ใบหูของอีกฝ่ายเวลาพูด

" วาเลนไทน์จะเดทที่ไหนดี "

" ต้องมาทำงานที่ห้องสมุด "

" โคตรแย่เลยแฟนไม่มีเวลาให้ "

" แล้วนายไม่มีการไม่มีงานทำหรือไง "

" ก็ว่างยาวๆเลยนี่นา "

" ถ้างั้น.. ก็มาด้วยกันสิ "

โฮซอกกอดเอวบางก่อนจะทำหน้าไม่เข้าใจ ยิ่งเห็นแก้มใสนี่ใกล้ๆก็ไม่อยากจะห้ามใจ อยากจะภาวนาให้มันหมดวันไวๆเขาจะได้กลับบ้านไปฟัดแก้มนิ่มนี่ให้ช้ำให้หนำใจ

" วันนั้นห้องสมุดปิด แต่ฉันต้องมาจัดหนังสือ "

" .. "

" นายก็มาด้วยกันสิ "

อีกร่างพลิกตัวหันหน้าเข้าหาเขา ส่วนสูงที่ห่างกันพอประมาณแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกดีจนแทบบ้า แขนเล็กของยุนกิเอื้อมมาคล้องรอบคอเขา ไม่เพียงแค่นั้นแต่อีกคนยังออกแรงดึงรั้งต้นคอให้ใบหน้าใกล้กันมากขึ้นกว่าเดิม จอง โฮซอกดันจนแผ่นหลังของยุนกิแนบชิดกับตู้หนังสือ

" มาอยู่ด้วยกัน แค่นายกับฉัน "

" .. "

" แค่เราสองคน "

ยุนกิยกยิ้มที่โฮซอกมองว่ามันโคตรพ่อจะน่ารักแต่มันก็แฝงความร้ายกาจและเย้ายวน 

" ก็เอาสิ ผมตกลง "

เอ่ยตอบแล้วส่งยิ้มกลับไป

จะว่าไปแล้ว..

เดทที่ห้องสมุดก็ไม่แย่นะว่ามั้ย :-)

_______________________________________________________________

555555555555555555555555555555555555555555555555

เหมือนหลุดคีย์เวิร์ดเลยง่ะ แต่เราพยายามสื่อนะว่าพิ่โฮซอกไม่เคยมีความร้าก

พี่ยุนกินี่คนแรกแถมเข้ามาเปลี่ยนชีวิตเรยน้า /-\

ไหนๆก็จะวันวาเลนไทน์แล้วเราเลยโยงเข้าวาเลนไทน์ไปด้วย

มั่วเลยทีนี้ แง5555555555555555555555555555555555555555555555 T^T

ยังไงก็ฝากโด้ยนะค้าบร้ากๆๆๆนะ

CR.SQW