บ่วงบรรดาศักดิ์ (soon)

หม่อมเจ้าหญิงรึ... เออแน่ะ นี่มันพุทธศักราชไหน
คงไม่แปลกหรอกมังที่ท่านหญิงผู้สูงศักดิ์จะโปรดเสด็จต่างประเทศด้วยองค์เองทั้งที่ล่วงเข้าวัยชรา
ก็ควรอยู่ที่มารดาของเขาจะไหว้วานให้ช่วยมารับถึงสนามบิน

ชายหนุ่มพับกระดาษแผ่นเล็กซึ่งเขียนบอกไฟลท์เก็บใส่กระเป๋าเสื้อโค้ต
ตบมันเบาๆ พลางทอดสายตาไปยังประตูผู้โดยสารขาเข้า
ทั้งฝรั่งเอเชียเดินลากกระเป๋าสับสนวุ่นวายไปหมด แต่เขายังไม่เห็นคนไทยสักคน
ไม่สิ... หนึ่งคนตรงนั้น หล่อนเป็นผู้หญิงที่มีวงหน้าพริ้งเพรา ล้อมกรอบด้วยผมสีน้ำตาลเข้มซึ่งปล่อยยาวตรงสลวย
ตากลมโตตื่นดุจกวางสอดส่องมองซ้ายมองขวาไปทั่วทั้งที่สะพายเป้ใบโต
มือเรียวบางกำกระเป๋าเดินทางที่มีสติกเกอร์ธงชาติแน่นราวประหม่า

น่าเอ็นดู... รณภัทรยิ้มออกมา ถ้าไม่ติดว่าเขายังมีธุระสำคัญ คงเสนอตัวเข้าไปช่วยเสียแล้ว

ทว่าเมื่อเจ้าหล่อนหันมาเห็นเขาเข้า กลับขยับยิ้มอย่างหวานจัด
แล้วปรี่ตรงเข้ามาพร้อมประโยคภาษาไทยอันน่าตกใจ

"คุณเปรมใช่ไหมคะ... ใช่จริงด้วย ภริยาท่านทูตส่งรูปคุณให้ฉันดูตอนเปลี่ยนไฟล์ทที่ดูไบ เกือบหาไม่เจอแล้วสิ"

"ครับ?"

"ดิฉันชื่อกีรณาค่ะ... เรียกน้องเก้าก็ได้ คุณคงอายุมากกว่า"

คนฟังถึงกับหน้ามืด จะให้นายรณภัทรคนนี้บังอาจเรียกหม่อมเจ้าหญิงว่า 'น้องเก้า' เฉยๆ ได้ยังไงเล่า!

แล้วหม่อมเจ้าหญิงควรจะแก่มิใช่รึ? ควรเป็นคนครึเคร่งกับประเพณีมิใช่รึ?

ทว่าท่านหญิงตรงหน้ากลับทรงยิ้มกว้างกว่าเดิมให้เขา พร้อมตรัสด้วยสุ้มสุรเสียงสุกใส

"ตัวจริงหล่อกว่าในรูปเยอะเลย มิน่าล่ะเมื่อกี้เก้าถึงหาไม่เจอ"

แม่ให้เขามารับใครเนี่ย!




 

S
N
A
P