ทิวาพราวแสง [พิมพ์คำ. ตีพิมพ์]

 

 

ความรักบริสุทธิ์ในวัยเยาว์
ก่อให้เกิดความผูกพันอย่างล้ำลึกเกินจินตนาการ
ทว่าโลกแห่งความจริงนั้นไม่ได้สวยหรูเหมือนในนิยาย
ใกล้เกินไป กลายเป็นมองข้าม
ยิ่งสนิท... ยิ่งพูดไม่ได้

แต่... นั่นมันเรื่องเมื่อสิบปีก่อน
ไม่ใช่ตอนนี้!

เธอเป็น ‘นักเขียน’ ชื่อดังระดับประเทศ
ส่วนเขาเป็น ‘นายแบบ’ สุดฮอตปรอทแตก
ตามท้องเรื่องแล้ว เธอกับเขาควรได้พบครั้งแรกกันในสถานที่ศิวิไลซ์ที่ไหนสักแห่ง
แต่ที่นี่... มองไปทางไหนก็มีแต่ทุ่ง มีแต่หุบเขา มีแต่อ่างเก็บน้ำ มีแต่บ้านบนต้นไม้
และเขา... ก็เป็นพี่ชายข้างบ้านที่ไม่ได้เจอกันมานานถึงสิบปี
ตามท้องเรื่องอีกเช่นกัน เธอต้องแอบรักเขาข้างเดียว
เขาเป็นพี่ชาย ส่วนเธอเป็นน้องสาวแสนสนิทคิดไม่ซื่อ
แต่ทำไมพักหลังๆ เธอถึงรู้สึกว่า ‘พี่ชาย’ ชักจะทำตัวไม่เหมือนเดิมเข้าไปทุกที!

  ------------------------------------------------------------------

ตัวอย่าง

ตาสีถ่านของเขาดึงดูดเธออย่างที่เคยเป็นมาเสมอ ทุกครั้งที่ได้มอง โลกของเธอจะหยุดหมุน ลมหายใจจะขาดห้วง พร้อมอารมณ์สะเทิ้นเขินซึ่งแล่นระอุไปตามเส้นเลือด ทว่าวันนี้กลับมีบางสิ่งผิดแผกออกไป พอรู้ตัวอีกที ทุกสิ่งที่เห็นก็พร่ามัว แวววาววับ กับสัมผัสอุ่นๆ ที่ข้างแก้ม “แพ้แล้วนะครับ” เขาปาดน้ำตาเธออย่างอ่อนโยน แล้วก้มลงมาจนหน้าผากแตะกัน “ไม่เอาไม่ร้อง เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าถ้าใครแกล้งอะไรเธอให้รีบมาบอกพี่ อย่าเก็บไว้คนเดียวแบบนี้” “ไม่ได้มีใครแกล้ง...” “แน้! ยังมาปากแข็ง ไม่ต้องปกป้องมันหรอก บอกพี่มา เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง” “แข็งจริงเหรอคะ...” “อย่าเปลี่ยนเรื่องสิครับ พี่พิสูจน์แน่... แต่ต้องหาตัวการที่ทำเธอร้องไห้ให้เจอก่อน” เขายกมือสองข้างขึ้นประคองแก้มเธอ “ให้ตาย โดนถามแบบนี้ก็เริ่มคิดแล้วเหมือนกัน ไม่ดีนะครับน้องมายั่วพี่ให้เขวแบบนี้” พราวเพชรหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา เธอเอียงหน้าหนีสัมผัสของเขา แล้วตัดสินใจบอกออกมาด้วยเสียงเบาราวกระซิบ “พราวแค่รู้สึกไม่มั่นใจ” “ว่าพี่จะทิ้งเธอไป?” “ว่าพราวอยากทิ้งพี่รึเปล่าต่างหาก” “ได้พี่แล้วจะไม่รับผิดชอบเหรอครับ!” “ยังสักหน่อย! พี่ครามก็พูดไปเรื่อย!” แก้มนวลยวนตาจนคชฤทธิ์อดก้มลงไปสัมผัสไม่ได้ เขาแตะปลายจมูกโด่งลงกับความนุ่มนิ่ม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นริมฝีปากอบอุ่น กดแรง แนบแน่นเนิ่นนานจนพราวเพชรเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง จะขยับห้ามก็ไม่กล้าเพราะกลัวอะไรที่มากกว่านี้... “ได้ไปทั้งหัวใจแล้วไงครับ” กระซิบชิดผิวเนื้อนวลเนียน “หรือถ้าน้องไม่มั่นใจ เราแต่งงานกันเลยก็ได้ พี่พร้อมยิ่งกว่าพร้อม ไม่อยากอดทนค่อยๆ ปล่อยพลังแรดทีละนิดแล้ว...” “ไม่ใช่ว่าแต่งงานแล้วชีวิตจะจบแอปปี้เอนดิ้งเหมือนในหนังรักขายดีตลอดกาลนะคะ” “แหงสิครับ...” เขาถอยออกแล้วพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “...ต้องมีหนังผู้ใหญ่เป็นภาคต่อตามมาด้วย ไม่งั้นพี่ไม่ยอมแน่” คนฟังถอนหายใจอย่างอ่อนระอา รู้สึกตัวเองบ้าเหลือเกินที่มานั่งคิดไม่ตกอยู่คนเดียว ทั้งที่เขาไม่เคยหยุดแสดงให้เห็นว่าต้องการเธอมากเพียงใด... พอได้บอกออกไปก็โล่ง มั่นใจขึ้นมาอีกนิดหนึ่งว่าเธอคงไม่ทิ้งเขาง่ายๆ แน่ “ยิ้มแล้ว” เขาก้มมาใกล้อีกครา สายตาวิบวับระยับแพรวพราวจนต้องเบือนหน้าหนี “อะไรล่ะ" "เขินด้วย... ทำไมน่ารักจัง"

------------------------------------------------------------------

:: คำเตือน ::
โปรดเตรียมหมอนก่อนอ่าน เพราะพระเอกเรื่องนี้แรดร้ายไม่มีใครเกิน
อาจมีฉากอ่อย รถอ้อยคว่ำ อันไม่เหมาะสมต่อสภาวะหัวใจได้

Add Fan Click