ลิขิตรัก บัลลังก์ฟาโรห์

ลำดับตอนที่ #9 : #09 โอเอซิส 100%

โอเอซิสเล็กๆร่มรื่นด้วยต้นปาล์มและหาดทรายทอดตัวลาดลงสู่ผืนน้ำเย็นชุ่มฉ่ำ ให้ได้นั่งพักคลายร้อน น้ำใสในบึงน้อยน่าลงไปว่ายเล่นยิ่งนัก

            โฮรัสนั่งแช่ขาฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ในขณะที่ยังพูดเรื่อยเจื้อยชวนคุยเสียงแจ๋วๆ  ผ้าสีดำที่ใช้คลุมหน้าถูกปลดลงมาพันหลวมๆรอบคอแทน  เผยดวงหน้าแจ่มใส สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคงจะเป็นดวงตากลมหวานที่แอบแฝงแววเจ้าเล่ห์แสนซนเอาไว้ และรอยยิ้มหวานบาดใจสาวๆ คงจะดีกว่านี้ถ้าบนผิวแก้มใสนั่นไม่มีรอยขีดดำๆเป็นทางๆเหมือนพวกอินเดียนแดง ไม่ก็เหมือนโดนเล็บเสือข่วนมา  และรอยแผลเป็นที่พาดยาวบนดวงหน้านั่น...ทรงผมที่เหมือนจะถูกซอยสั้นถ้าไม่สังเกตให้ดีๆก็จะมองไม่ออกเลยว่าเจ้าตัวถักเปียแล้วม้วนเก็บเอาไว้

            หล่อใช่ย่อยแฮะ ดูถูกหนุ่มโบราณไม่ได้ซะแล้ว ถ้าโฮรัสอยู่ในยุคปัจจุบันคงเป็นดาราได้สบายสบายบรื๋อเลยเชียวละ

            “แกว๊ก !” เสียงร้องของอะไรบางอย่างดังอยู่เหนือทิวปาล์ม  ตามมาด้วยเสียงกระพือปีกพึ่บพั่บ

            ไนท์มองหาที่มาของเสียง ต่างจากโฮรัสที่ผุดลุกขึ้นมาทันที รอยยิ้มร่าเริงที่สามารถทำให้ใจละลายเอาได้ง่ายๆกลับมาประดับบนใบหน้ามอมแมมอีกแล้ว

            “มานี่เร็ว ฮอริ มานี่ !” เสียงเป่าปากวี้ดดังๆเป็นสัญญาณ เหยี่ยวหนุ่มสีน้ำตาลอมแดงตัวหนึ่งค่อยๆถลาร่อนลมจากฟากฟ้าลงมาโฉบเกาะบนท่อนแขนที่ยกรอไว้แล้วอย่างนุ่มนวล

            “ยังตามหาข้าเจอได้อีกนะ เจ้านี่จริงๆเลย” มือที่ยังว่างอีกข้างลูบหัวของนักล่าผู้พิฆาตแห่งทะเลทรายอย่างรักใคร่

            “ฮะ โฮรัส นั่นมัน...” ไนท์หน้าเหวอ มองตาค้าง ติดอ่างขึ้นมาทันที  นั่นมันสุดยอดนักล่าผู้โหดเหี้ยมแห่งทะเลทราย คลิปวีดิโอที่เหยี่ยวจับกวางเป็นอาหารยังทำให้ไนท์สยองไม่หาย แต่โฮรัสกลับทำเหมือนกับว่ามันเป็นลูกแมวเชื่องๆสักตัวเนี่ยนะ !

            “ฮอริไง เหยี่ยวของข้าเอง เจ้าคงยังไม่เคยเห็นละมั้ง  อื้ม แต่เจ้าควรระวังหน่อยก็ดีนะไนท์ ดวงตาสีเทาของเจ้าน่ะ...เจ้าเคยได้ดวงตาจากคนแปลกหน้าเป็นของกำนัลกี่ดวงแล้วนะฮอริ ?”

            เจ้าเหยี่ยวฮอริตัวแสบหันไปทำท่ากระซิบกระซาบอะไรบางอย่างที่ข้างหูเจ้านายในขณะที่ดวงตาสีเหลืองที่ไม่ค่อยจะประสงค์ดีเท่าไหร่ก็เหลือบมองไนท์ไปด้วย

            คิดจะจ้องทำอะไรเขากันล่ะเนี่ย!

          “ว้าว หกเชียวเหรอ” เจ้านายตัวน้อยที่คงแสบพอๆกันทำตาโตลุกวาวราวกับสิ่งที่พูดให้ไนท์ใจเสียเล่นนั้นคือสิ่งที่แสนจะอะเมซิ่งเหลือเกิน “เก่งใช่ย่อยนะเรา ไม่เสียแรงที่ข้าอุตส่าห์ฝึกมาอย่างดี ฮ่าๆ”

            ความช็อคทำให้ชายหนุ่มไม่ได้คิดเฉลียวใจในสิ่งที่ได้ยินเลยว่าในสมัยไอยคุปต์โบราณนั้น ผู้ที่สามารถจะเลี้ยงเหยี่ยวให้เชื่องได้นั้น หนึ่ง...นักรบ สอง...เชื้อพระวงศ์ และสาม...ผู้ทรงฐานันดรศักดิ์สูงที่สุดในแผ่นดิน!

            ในเมื่อฟังไปความรู้สึกก็ดิ่งเหวเปล่าๆ ไนท์จึงหันกลับมาเพ่งสมาธิกับการแช่เท้าในน้ำใหม่อีกครั้ง รอยทรายใต้ผืนน้ำที่เป็นระลอกคลื่นเล็กๆหยึกหยักคล้ายตัวหนังสือโบราณบนแผ่นศิลาทำให้ไนท์นึกไปถึงจารึกไอยคุปต์โบราณแผ่นนั้น แผ่นที่พายใช้แช่งเขานั่นแหละ

            ใครจะไปนึกนะว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ การดลบันดาลของเทพอามุนราอะไรนั่น

            พูดถึงจารึก ก็พาลคิดไปถึงแหวนแห่งอามุน คิดแล้วก็...เฮ้อ รู้งี้ไม่น่ารับมาจากดอกเตอร์เล้ย ถ้าไม่มีแหวน เขากับพายก็คงไม่ต้องวิ่งออกจากห้องราชินี ตกลงไปในห้องลับ แล้วย้อนเวลากลับมาที่นี่

          มือของชายหนุ่มล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมตัวยาวแบบอาหรับตามความเคยชิน ก่อนที่มันจะไปสัมผัสโดนอะไรบางอย่าง ไม่ใช่สิ สองอย่าง

            มืออันสั่นเทาดึงมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม ก่อนที่จะทำให้ไนท์ต้องเบิกตากว้าง!

            สิ่งแรงที่หยิบติดมืออกมา หนึ่ง...แหวนวงนั้น แหวนแห่งอามุน ที่เป็นของเนเฟรเซนามุน

          ยังอุตส่าห์ตามมาได้อีกเหรอเนี่ย !

            เรือนแหวนสีทองสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายวิบวับ ราวกับกำลังหัวเราะเยาะสีหน้าเหมือนคนเพิ่งเห็นผีของไนท์

            สิ่งที่สองที่ไนท์คาดไม่ถึงก็คือแว่นสายตาในกรอบหนาทรงโตเหลี่ยมมน ที่เป็นแฟชั่นอยู่ในขณะนี้ ไม่ใช่สิ อีกสี่พันปีข้างหน้าจากตอนนี้นั่นเอง

            “โธ่เอ๊ย แค่แว่นตาเองเหรอเนี่ย” ชายหนุ่มพึมพำอย่างแอบผิดหวังเล็กน้อย ในเมื่อเทพอามุน – ราจะทรงให้ของพวกนี้ติดตัวมากับเขาได้ น่าจะให้อะไรที่มันจะช่วยชีวิตได้มากกว่านี้สักหน่อย           

            ไนท์จำได้ว่าก่อนลงจากรถตู้ ด้วยความกลัวของหาย ทั้งเขาและพายได้ฝากมือถือไว้กับญาติของดอกเตอร์จูเลียนที่เป็นคนขับรถ ซึ่งนับไปนับมาก็คือญาติของเขาแหละ เพราะงั้นจึงไว้ใจได้

            ในกระเป๋ากางเกงก็เลยเหลือเพียงแว่นตาเท่านั้น ซึ่งถ้ามันสามารถตามเขาย้อนเวลามาด้วยได้ละก็...ของที่ระลึกจากปัจจุบันที่อยู่กับตัวพายในตอนนี้ก็คงจะเป็น...
 

ต่อตรงนี้น้า ^^ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
 

        ในขณะเดียวกันที่พระราชวังหลวงแห่งธีบส์...

            “ฮัดเช้ย !”

            จามหนึ่งทีมีคนนินทา จามสองทีมีคนคิดถึง...ใครกำลังนินทาเราอยู่นะ สงสัยเป็นไนท์แหงๆเลย...

            “ไม่สบายหรือเพคะ” นางกำนัลที่กำลังจัดภูษาทรงคนหนึ่งถามอย่างห่วงใย หากน้ำเสียงสั่นเบาโหวงคล้ายเกรงกลัวผู้ที่นั่งอยู่บนแท่นหินยิ่งนัก

            “เปล่าจ้ะ แค่คันจมูกนิดหน่อยน่ะ”

            “สงสัยจะเป็นเพราะพายุทรายเมื่อคืนเพคะ ฝุ่นทรายจึงยังได้ปลิวว่อนเป็นที่น่ารำคาญเช่นนี้”

            “หืม ?” หญิงสาวขึ้นเสียงสูงด้วยความสนใจ “เมื่อคืนมีพายุทราย ที่กลางทะเลทรายใช่หรือเปล่า ?”

            “น่าจะประมาณนั้นเพคะ เห็นมีข่าวลือแว่วๆด้วยเพคะว่าแม่ทัพราโฮรัสได้หายตัวไป ไม่รู้ว่าไปที่ใด”

            เป๊ะเลย ! แปลว่าราโฮรัสกับเนฟรูเรตัวจริงได้ตายไปแล้วจริงๆอย่างที่จารึกได้แสดงให้เธอเห็นนั่นแหละ ในตอนนี้เธอคือตัวแทนของเนฟรูเร และไนท์ก็คงจะกลายเป็นราโฮรัส แม่ทัพแห่งอียิปต์ เป็นอันว่าหมดข้อสงสัยไปแล้วหนึ่งอย่าง เหลืออีกเหตุการณ์ที่จารึกแสดง หญิงสาวในชุดดำที่กระโดดออกจากห้องอันสวยงามในยามค่ำคืนนั่น...คือใครกันนะ

            เริ่มคันจมูกอีกแล้วสิ มือเรียวจะเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เธอพกเป็นประจำในกระเป๋ากางเกงตามความเคยชิน แต่มือกลับสัมผัสโดนเส้นเชือกถักต่างเข็มขัดที่รัดรอบเอวบางแทน

            เอ๊ะ อะไรเหน็บอยู่ที่เชือกกันนะ ?

            ชุดนอนผ้าลินินสีขาวขุ่นหลวมๆดึงชายออกมาให้คลุมเชือกถักทำให้มันบดบังสิ่งที่ถูกเชือกเหน็บเอาไว้จนทั้งเธอและเฮมีไม่ทันสังเกต พายค่อยๆดึงวัตถุทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดเล็กมีสายอะไรห้อยแยกเป็นสองสายอยู่ด้วยออกมา

“เฮ้ย !!” หญิงสาวเผลออุทานอย่างตกใจ

นี่มัน...อะ เอ็มพีสามนี่ กับแบตสำรองด้วย ! มาได้ยังไงเนี่ย !?

จำได้แล้ว ตอนตกลงไปในห้องใต้สุสานนั่น เอ็มพีสามนี่เป็นสิ่งเดียวที่อยู่กับตัวเธอในเวลานั้น มันเลยได้รับเกียรติกิตติมศักดิ์ย้อนเวลากลับมาพร้อมกับเธอด้วยงั้นเหรอ ?  โอ้ อามุน-รา ท่านช่างศักดิ์สิทธิ์เสียจริงๆ

            “ท่านหญิงเพคะ” นางกำนัลคนเดิมเรียก ทำเอาพายสะดุ้ง “ทรงภูษาใหม่ได้แล้วเพคะ มิฉะนั้นจะเสด็จถึงมหาวิหารล่าช้านะเพคะ”

            “โอเค เอ๊ย ! จ้ะ จ้ะ” พายรีบเปลี่ยนคำ ต้องระวังมากกว่านี้ซะแล้ว เผลอใช้ศัพท์ปัจจุบันแปลกๆบ่อยๆเข้าเดี๋ยวคนอื่นก็ได้พากันสงสัยเธอเข้าให้หรอก
           นางกำนัลจัดภูษาลอบมอง 'เจ้าหญิงเนฟรูเร' ด้วยสายตาแปลกประหลาด
 
           ...ท่านหญิงดูแปลกไป ปกติไม่เคยตอบรับนางกำนัลด้วยคำพูดอ่อนหวานแบบนี้ 'เกียรติ' สูงสุดที่เหล่านางกำนัลน้อยคนเคยได้รับก็มีเพียงการพยักหน้ารับ หรือจ้องหน้าตอบด้วยสายตาเย็นชาเท่านั้นนี่นา ไม่เคยมีสักครั้งที่จะลดองค์มาสนทนาปราศรัยกับพวกเรา ใครทำอะไรไม่ขัดหูขัดตาหน่อยละก็โดนอาญากันง่ายๆโทษฐานทำให้ธิดาแห่งอามุน - รา ไม่พอพระทัย แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกัน...
           
           พายที่ไม่ทันสังเกตปฏิกิริยาของนางกำนัล ก็เดินตรงไปยังห้องสรงที่มีนางกำนัลสองคนแหวกม่านสีม่วงเข้มเป็นสองไขให้ด้วยท่าทีหวาดเกรง

            อะไรๆน่าจะเรียบร้อยดี ถ้าเธอไม่ได้ค้นพบว่า เธอต้องอาบน้ำแบบ ‘เจ้าหญิง’ และไม่ได้อาบคนเดียวเนี่ยสิ นางกำนัลครึ่งโหลรวมทั้งเฮมีด้วยรอขัดสีฉวีวรรณให้เธออยู่ริมอ่างน้ำหินทรายสีชมพู

            หลังจากอ้อนวอนก็แล้ว เสียงหวานก็แล้ว ขออาบน้ำเองจนถึงขั้นต้องแสดงอิทธิฤทธิ์ เธอก็ได้อาบน้ำคนเดียวสมใจ เปลี่ยนมาสู่ชุดใหม่ที่ทอจากผ้าลินินเนื้อดีสีขาวบริสุทธิ์คลุมร่างมิดชิดหลายชั้น ไม่ใช่ชุดเข้ารูปแสดงทรวดทรง แบบไม่มีสายรั้งพาดบ่าบ้าง มีสายคล้ายสายเดี่ยวบ้างยาวกรอมเท้าแบบนางกำนัลหรือสาวคนอื่นๆในธีบส์ ทั้งๆที่แฟชั่นของสมัยนี้คือชุดเข้ารูปนี่นา แล้วทำไมท่านหญิงองค์นี้ถึงได้สวนกระแส มีแต่ชุดยาวๆหลวมๆคลุมบ่าจนถึงต้นแขนแบบนี้นะ

            “เฮมี ชุดข้าไม่หลวมเกินไปใช่ไหม” หญิงสาวเปรย หลีกเลี่ยงการถามโดยตรงเพื่อป้องกันการผิดสังเกต เดี๋ยวแม่นมช่างพูดก็คงเปิดปากเล่าแถมขยายความไปอีกไกลเองนั่นแหละ

            “ดีแล้วเพคะ ชุดนี้เรียบร้อยแบบกึ่งนักบวชหญิงที่ท่านหญิงทรงชอบไงเพคะ ไม่โปรดชุดเปิดเผยแบบนั้นแต่ไหนแต่ไร”...นั่นไง เธอคิดไม่ผิดจริงๆเสียด้วย

บานประตูหินอ่อนเปิดกว้าง ขบวนเสด็จเล็กๆเคลื่อนออกจากห้องส่วนพระองค์ สู่มหาวิหารแห่งอามุน – รา

            ...ที่ที่กุญแจแห่งปริศนาอีกหนึ่งดอกกำลังรอเธออยู่