[Taeny,TaengSic] Last Memories

สวัสดีสวีดัดรีดเดอร์ที่ติดตามที่มีอยู่น้อยนิด...กรรมมากๆ555 ฝุ่นเครอะเลยสำหรับนิยาย Lyrics of US ไม่เป็นไรๆ กำลังจะอัพใหม่ 55555 อย่างไรก็ดี ฟิคเรื่องนี้ไรท์เตอร์แต่งเองนะจ๊ะ ^__^ ใครไปอ่านแล้วเม้นท์ได้ที่ 
http://forums.soshifanclub.com/index.php?showtopic=92307&hl=Last+Memories 
นี่เลยๆ 
ผิดมั้ยที่ไรท์ขี้เกียจพิมพ์ใหม่ เลยทำให่้ดูเหมือนก๊อปงานคนอื่นมาไม่ใช่นะจ๊ะ บอกก่อนเลย ถ้าไม่เชื่อ PM ไปถามได้เลยน้าา 

ยังไงฝากเรื่องนี้ด้วยออกแนวมาม่านิดๆนะ >___<

INTRO 

CHARACTER 

คิม แทยอน 
' บางครั้ง ฉันไม่อยากลืมความทรงจำเก่าๆไป...แต่ถ้าฉันไม่ลืม...ฉันจะอยู่ได้ยังไง? ' 

จอง เจสสิก้า 
' ฉันอยากให้ คุณรักฉันมากขึ้น! ' 

ฮวัง ทิฟฟานี่ 
' ...ให้ตายเถอะ ฉันล่ะเบื่อคนที่ไม่ร่าเริงอย่างคุณจริงๆ'

ควอน ยูริ 
' หัดทำอะไรที่ดีกว่านี้หน่อยได้มั้ยห้ะ?'

ชเว ซูยอง 
' ได้เวลาแล้ว ที่ต้องลืมเรื่องเก่าๆแล้วลุกขึ้นมาซะ!! ' 

INTRO

' บางครั้งความรัก มันทำให้เราเจ็บช้ำเสมอ...แต่เราก็เลือกที่จะต้องการมัน...ก็เหมือนกับฉัน..ที่หลงรักเธอหัวปักหัวปำจนไม่รู้เลยจริงๆ...ว่าเธอได้ทำร้ายฉันจนฉันไม่เหลืออะไรแล้ว...'

ปลายดินสอค่อยๆหยุดลง พร้อมกับสายลมที่หยุดลงในขณะนี้เช่นกัน กระดาษสมุดสีขาวมุกขนาดท่า A4 มีเรื่องราวชีวิตของเจ้าของนับไม่ถ้วน กระดาษขาวดูภายนอกแล้ว มันอาจจะไม่มีอะไรเลย แต่ในทางกลับกัน ในกระดาษใบนั้นกลับถูกทาด้วยความเศร้าของเจ้าของ 


" เขียนไรอยู่เห้ยยยยย???!!!" เสียงดังจากข้างหลังทำให้เจ้าตัวสะดุ้งเฮือก เพราะไม่คิดว่าห้องของตัวเองจะโดนเปิดโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ยินอะไรเลย สายตาของเธอมองไปยังผู้หญิงร่างสูง ผิวสีขาว ตาโตกลมสีน้ำตาลเข้ม ยืนยิ้มระเริงให้เธอ 



" อะไรหยอง? เข้ามาได้ไง? " เธอพยายามเก๊กหน้าไว้เพื่อไม่ให้ 'ซูยอง' เพื่อนของเธอได้หัวเราะเธอเพราะแกล้งเธอได้สำเร็จ 



" ซูยองย่ะ ซูยอง! เรียกดีๆหน่อย คิมแทยอน! " ซูยองทำปากเบ้ใส่เธอ



" มีไรอ่ะ? " แทยอนเอ่ยด้วยเสียงเรีบยๆตามสไตล์ของเธอ 



" นี่ วันนี้วันเกิดเธอนะ!!! ฉันจะพาเธอไปเลี้ยงไง เธอลืมแล้วหรอ?!! " ซูยองทำตาโตใส่ อาจเป็นเพราะเธอไม่นึกว่า เพื่อนซี้ของเธอจะโคม่าลืมวันเกิดตัวเองได้ขนาดนี้ 



" เออ...สนิทเลยล่ะ " 



" ย้า เพราะแต่เขียนอะไรเพ้อฝันๆน่ะสิ!" 



" เปล่าซะหน่อย..." 



" ลืมๆมันไปได้แล้ว! หัดล้มแล้วลุกเหมือนคนอื่นเขาบ้างแทยอนน้อยของหยอง"



" อี๋ ใครเป็นของเธอกันยะ? ไปๆ จะไปไหน?" 



" ร้านที่เธอชอบไปไง อ่า...รู้สึกว่าชื่อไรนะ...Thai Tae Cafe ป้ะ?? เอ่อนั่นแหละทุกคนรอเธออยู่! " 
แทยอนถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะพยักหน้าให้กับซูยอง เธอปิดสมุดเล่มเล็กที่แสนจะมีค่าของเธอลงไป ซูยองยิ้มให้เธอ และลงไปข้างล่างเพื่อที่จะพาเธอไปยังร้านที่ ทุกคน รอฉลองวันเกิดให้เธออยู่ 

___________________________________________________________________________

" Happy Birthday TO YOU HOOOO HOOOOO" 

เสียงตะโกนของเหล่าเพื่อนๆของเธอดังขึ้นทั่วร้าน บรรยากาศที่ร้านยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ 



" มาเร็ว แทงกู รีบมานั่งเด่ รอไรอยู่เล่า?? " ชื่อเล่นของเธอทำที่ถูกเอ่ยปากออกมาจากเพื่อนของเธอ ทำให้เธอนึกถึงวันเก่าๆ ที่เธอพบเจอกับเพื่อนเป็นครั้งแรก ทั้ง ซันนี่ ยูริ ยุนอา ซอฮยอน และคนอื่นๆ 



" นี่ไง เค้กชอคโกแลตที่เธอชอบ ได้เวลาขอพรแล้ว!! Please Tell me your wish!! " 


เสียงแหลมๆของซันนี่ตะโกนดังไปทั่วร้านทำให้คู่รักหลายคู่หันมามอง แต่กลุ่มเพื่อนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนัก เพราะนี่ คือวันของแทยอน เพื่อนของพวกเธอ แทยอนหลับตาไปพักหนึ่งเพื่อขอพรที่เธออยากจะได้ในวันเกิดของเธอ ก่อนที่จะเป่าเทียนครบรอบ 22 ปีของเธอ เจ้าของร้านยืนยิ้มอยู่ไกลๆ เพราะพวกเธอเป็นลูกค้าที่คุ้นหูคุ้นตานับตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว 



" ขอให้ มีความสุขมากๆนะ " 


" ขอให้ประสบความสำเร็จในทุกๆเรื่องนะ! " 


" ขอให้เอ่ออ...อะไรดีล่ะ ฮ่าๆๆๆ" ยูริเพื่อนผิวสีน้ำผึ้งของเธอหัวเราะขึ้น เพราะไม่รู้ว่าจะให้พรอะไรกับเธอดี 



" อ่า....งั้น...ขอให้ เธอสวยมากกว่านี้แล้วกัน! " 


" หรอ..ได้ข่าวว่าฉันสวยกว่าเธอ!" แทยอนแลบลิ้นให้ยูริ 


" จ่ะแหมมมมมมม ขอให้สวยตลอดกาลนะ! " ซูยองพูดด้วยเสียงแหลมที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ 

' แท...สิก้าขอให้แทรักสิก้ามากกว่านี้นะ ฮิๆๆ '

เสียงแหลมคุ้นหูของเจ้าของวันเกิด...ทำให้เธอรู้สึกขาดอะไรไปบางอย่างแม้ทุกอย่างของเธอจะครบและลงตัวหมดแล้ว... 


" เอ้อ! แล้วร้านซีดีของแกตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะ? " ยูริทักถึงร้านที่เพิ่งเปิดใหม่ของแทยอนหลังจากที่เธอมีเงินเหลือเก็บพอที่จะทำความฝันของตัวเอง คือ การที่มีซีดีกองเป็นตั้งๆ และ ดูมันในร้านทุกวันๆ 


" ก็ดีนะ กำไรเยอะพอสมควร " แทยอนยิ้มให้ยูริ แสดงถึงความสบายอกสบายใจ แต่จริงๆแล้วข้างในของเธอมันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเห็นเลยแม้แต่น้อย 


ร้านที่มีคนออกไปทีละนิดๆ ทำให้เหลือแต่พวกเธอที่นั่งคุยกันอยู่ และตอนนี้ทุกคนก็เริ่มทยอยออกกันไปทีละคนๆ จนเหลือแต่เธอที่นั่งกินไวน์อ่อนๆอยู่คนเดียว 


" ว่าไงคุณเจ้าของวันเกิด..." เสียงชายทุ้มดังขึ้นมาจากข้างหน้าที่ถูกบังด้วยผมสีบลอนด์ของเธอ แทยอนยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าก้มตามองเงาของตัวเองที่สะท้อนผ่านไวน์สีแดงในแก้ว 


" ฉันว่า เธอสมควรจะลืมเรื่องเก่าๆไปบ้างนะ..." 

เสียงทุ้มกล่าวประโยคเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำอีก ประมาณรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แทยอนยิ้มมุมปากก่อนจะหยิบกระเป๋าใบที่เธอพกติดตัวมาด้วยค่อยๆเดินอกไปจากร้าน 


" ลุงเคยกินกาแฟมั้ยคะ? " แทยอนหันมาถามคำถามหนึ่งก่อนที่เธอจะตัดสินใจออกไปจากร้าน 


" เคยสิ " ชายแก่ตอบเธอด้วยหน้างงๆ 


" มันขมหรือเปล่า? " แทยอนถามลุงเจ้าของร้านที่ยืนงงงวยกับเธอต่อ 


" ขมสิ " 


" ลุงรู้ว่ามันขม แต่ลุง..ก็ยังคงกินมัน เพื่อให้ลุงสามารถตาสว่างได้ตลอดวัน...เหมือนกับฉัน ฉันรู้ว่ามันแย่...แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีเสมอเวลาที่นึกถึงมัน..." 


ลุงเจ้าของร้านยิ้มให้เธอ และก้มหน้าก้มตาเก็บแก้วไวน์ที่เธอเพิ่งดื่มไปเสร็จ 


" ไปก่อนนะคะ..." แทยอนก้มให้ชายแก่ก่อนที่จะออกไปจากร้าน 


กริ๊งง...


เสียงกระดิ่งของร้านดังขึ้น เมื่อมีคนออกจากร้าน เสียงนั้นก็ผสานด้วยเสียงของชายแก่เบาๆ

" เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ...." 

_______________________________________________________

คืนที่หนาวเหน็บ คอยกอดเธอเอาไว้แทนคนที่รู้ใจของเธอ..น้ำตาที่อยากจะไหลออกมา แต่มันก็ไหลไม่ออก 


' ไม่ได้นะ แทยอน แกร้องไห้วันเกิดไม่ได้...วันนี้วันของแกนะ' 


แทยอนกระซิบบอกตัวเอง ภาพในสมองของเธอให้เห็นผู้หญิงผมสีบลอนด์เข้ม เสียงใสๆ แม้ภายนอกจะดูเย็นชา แต่จริงๆแล้ว...เธอช่างเป็นคนที่ใครๆก็หมายปองเหลือเกิน .. 


' ทำไมล่ะ?!! เรื่องแค่นี้เปิดเผยไม่ได้หรือไง?!!'


' ขอโทษ...สิก้า...แทขอโทษ.. ' 

แทยอนพึมพำเบาๆ กับภาพตอนหลับตา...แม้มันยากเกินจะรับไหว แต่ก็ดีกว่าตื่นขึ้นมาเจอความจริง...ความเศร้าคอยๆกอดเธออย่าแน่หนา...แทนคนรู้ใจของเธอในทุกๆวัน..

_________________________________________________________________________________

END INTRO