นิมิตรา...ปาฏิหาริย์แห่งใจ

  
      ณ  เมืองวสุธา

ท่ามกลางตลาดที่แสนวุ่นวายกลางใจเมือง    ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาเพื่อจับจ่ายซื้อของ  แดดยามบ่ายที่ส่องแสงร้อนแรงส่งผลให้นักซื้อรีบเลือกของ  เพื่อจะได้กลับบ้านไปหลบแดด   แต่แปลกที่กลับมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ   กำลังยิ้มเหมือนมีความสุขที่ได้ตากแดดร้อนๆ  ท่ามกลางสายตาของคนที่แอบนึกอยู่ในใจว่า

บ้าไปแล้วหรือไงนะหมอนี่    แดดร้อนจะตายยังยิ้มอยู่ได้

แต่ไม่ว่าใครจะคิดยังไง   เด็กหนุ่มคนนี้ก็ไม่สน   เพราะ........

เย้   หนีออกมาได้แล้ว   เหนื่อยแทบตาย อาศิระ  เด็กหนุ่มที่มีผมและดวงตาเป็นสีน้ำเงินบ่นอย่างดีใจ 

เอาล่ะ  ก่อนอื่นต้องไปเที่ยวฉลองอิสรภาพซะก่อน  อาศิระออกเดินอย่างมาดมั่น  แต่ก็แค่ก้าวเดียวเท่านั้น 

จู่ๆ  โซ่เส้นหนึ่งก็พุ่งเข้ามัดตัวอาศิระอย่างรวดเร็ว  อาศิระที่กำลังก้าวก็เลยล้มคะมำไปข้างหน้า

โอ๊ย ! อาศิระร้องเสียงหลง  พลางหันไปหาคนที่ประทุษร้ายเขาอย่างโกรธเคือง  ก็พบเจ้าของโซ่และผู้หญิงอีกคนที่ยืนเคียงข้างดูเด่นเป็นสง่าอยู่กลางทาง   เพราะผู้คนพากันไปหลบข้างทางด้วยกลัวลูกหลง   
  นี่นาย  ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ    อาศิระโวยวาย  พยายามดันตัวเองให้ยืนขึ้น  แต่ก็ทำไม่ได้ 

พี่สุคนธ์  ช่วยด้วย  นายนั่นจะฆ่าผมแล้ว อาศิระหันไปอ้อนพี่สาวแท้ๆ  ที่มีผมสีน้ำเงินยาวและดวงตาสีเดียวกัน   สุคนธ์ที่ยืนข้างเจ้าของโซ่รีบวิ่งไปหาอาศิระ และพยุงขึ้นนั่ง

หยุดดิ้นเหอะน่า  ไอ้ลูกหมา  ช่างก่อเรื่องดีนัก ชายเจ้าของโซ่ หรือทิวา เจ้าของเรือนผมสีเหลืองสดใสกล่าวพลางเดินมานั่งยองๆข้างอาศิระ    พลางหันไปพูดกับพวกชาวบ้านที่มุงดูเหตุการณ์อย่างสนใจ

  ไม่มีอะไรหรอกครับ   ผมแค่มาตามจับน้องเขยที่หนีออกจากบ้าน ผู้คนจึงเลิกสนใจการจับกุมและหันไปซื้อของตามเดิม  แต่....

โอ๊ะ !   ทิวาร้องทันทีที่โดนศอกของสุคนธ์กระทุ้ง 

  ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับนายนะ   สุคนธ์กล่าวเคืองๆ เพราะงั้น อาศิระก็ไม่ใช่น้องเขยนาย

ทิวาหน้าเสีย   อาศิระยิ้มอย่างสะใจ  และกล่าวเหน็บแนม

สมน้ำหน้า   

ทิวาหันมาจิกตาอาศิระทันที
 
เดี๋ยวก็ไม่ถอดโซ่ให้หรอก ทิวาขู่   อาศิระหันไปฟ้องพี่สาว

  พี่สุคนธ์  นายนั่นจะช่วยผม

  ทิวา  ถอดโซ่...... สุคนธ์พูดยังใม่ทันจบ

ก็ได้  ทิวากล่าว  พลางเอื้อมมือขวาไปวางบนโซ่   เกิดแสงสีฟ้าสว่างวาบ  แล้วโซ่ก็หายไปพร้อมกับแสงนั้น

เฮ้อ ..... สบายจัง อาศิระบิดตัวไปมาเยาะเย้ยทิวา  เขาไม่เคยกลัวพี่ทิวาเลย   แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นอัจฉริยะในทุกด้าน  และตามจับเขาได้ทุกครั้งที่หนีออกมาก็ตาม 

นั่นเพราะเขารู้จุดอ่อนของผู้ชายคนนี้นั่นเอง

ไอ้ลูกหมาเอ๊ย ทิวาว่าอาศิระอย่างที่เคยทำเป็นประจำ  แต่ไม่เคยโกรธหรือรังเกียจอย่างที่แสดงออกมาสักครั้ง  

ดูสิ  เนื้อตัวมอมแมมไปหมด สุคนธ์พยุงอาศิระให้ยืนขึ้น  

เพราะนายนั่นแหละ อาศิระโบ้ยความผิดไปให้ทิวา    เล่นเกินกว่าเหตุ

  ก็ลูกหมาอย่างนายชอบหนีออกจากบ้านเองนี่นา ทิวาโต้กลับ ถ้านายไม่หนี   ฉันก็ไม่จำเป็นต้องทำรุนแรงกับนาย

อาศิระกับทิวาจ้องตากันราวกับโกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน

พอเหอะน่า สุคนธ์ไปยืนคั่นระหว่างคนทั้งคู่  ส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย    แกล้งทำเป็นไม่กินเส้นกันอยู่ได้  จริงๆแล้วรักกันจะตายไม่ใช่หรือไง

  ไม่ ทิวากับอาศิระตอบพร้อมกัน   ก่อนจะแอบยิ้มออกมาทั้งคู่

นั่นไง  พวกนายยิ้มออกมาแล้ว  ยอมรับสักทีเถอะนะ สุคนธ์เย้า   จากที่ยิ้ม  ทั้งคู่จึงรีบปั้นหน้าขรึมทันที

ผมเกลียดนายนั่นจะตาย อาศิระกล่าว

  ฉันก็ไม่มีทางญาติดีกับลูกหมาอย่างนายหรอก ทิวาโต้กลับ 

สุคนธ์ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

ถ้าอาศิระอยู่กับเธอสองคน  เวลาพูดถึงทิวาจะเรียก  พี่ทิวา ตลอด   ทิวาก็เหมือนกันทั้งๆที่รักอาศิระเหมือนน้องชายแท้ๆ  ไหงเวลาเจอกัน    จึงเปลี่ยนสรรพนามเป็น นี่นาย  กับ ไอ้ลูกหมา ไปได้ 

ก็ได้   พวกนายเกลียดกันจริงๆใช่ไหม ?

ใช่ คนปากแข็งทั้งคู่ตอบพร้อมกัน

ได้  สุคนธ์ทำใจ ก่อนเอ่ยน้ำเสียงเย็นๆ   ทิวา  นายไม่ต้องไปประชุมกับฉัน    ฉันจะไปคนเดียว 

แต่ . ทิวาทำหน้าเลิ่กลั่ก

ไม่มีแต่.....  อย่าลืมนะว่านายเป็นคนใช้   ฉันสั่งอะไรนายต้องทำตาม 

แต่เธอเป็นใคร  เธอก็รู้  เธอไปคนเดียวไม่ได้หรอก    ทิวาแย้ง  ความห่วงใยฉายชัดในแววตา  แต่สุคนธ์ทำเป็นไม่สนใจ

งั้นนายคงลืมไปเหมือนกันว่า  อาศิระเป็นใคร  สำคัญกว่าฉันแค่ไหน คำตอบของสุคนธ์  ทำเอาทิวาพูดไม่ออก

ใช่  อาศิระสำคัญยังไง สำคัญกว่าสุคนธ์ขนาดไหน  เขาย่อมรู้  แต่เขาปล่อยให้สุคนธ์ไปคนเดียวไม่ได้...............