SF 2HJ [SS501]

ลำดับตอนที่ #8 : SF 2hj : รักนะ...เด็กดื้อ‏ [By Kim ss]

...ฮยองจุนค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างมึนงง ห้องนี้ไม่ใช่ห้องนอนของเขานี่นา เกิดอะไรขึ้น? และแล้วตาที่โตอยู่ก่อนก็ต้องโตมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อพบใบหน้าหล่อเหลาที่ยังหลับอยู่ห่างเพียงแค่คืบ ฮยองจุนพยายามสะบัดหัวเรียกความจำให้กลับคืนมา...
~
~
"ฮยองจุน ลูกค้าโต๊ะ วีไอพี อยากให้นายไปนั่งคุยด้วยน่ะ" เพื่อนพนักงานประจำคลับหรูเดินเขัามาบอกฮยองจุนหนุ่มน้อยหน้าหวานที่กำลังยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์เพื่อรอรับอาหารและเครื่องดื่มแล้วนำไปเสิร์ฟให้กับลูกค้า
"ทำไมล่ะ? นายไม่ได้บอกเหรอว่าชั้นเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟ ทำไมไม่ให้เค้าเรียกพี่ๆที่เป็นโฮสต์ล่ะ"
"บอกแล้ว แต่เค้าไม่ฟังแล้วก็เจาะจงว่าต้องเป็นนาย ชั้นว่านายก็ไปนั่งๆหน่อยเถอะ เห็นพนักงานเค้าพูดกันว่าผู้ชายคนนั้นเป็นลูกค้ารายใหญ่และที่สำคัญเป็นเพื่อนกับเจ้าของคลับนี้ด้วยนะ"
"เฮ้อ! ก็ได้ งั้นฝากทางนี้ด้วยแล้วกัน นี่ของลูกค้าโต๊ะ 5 นะ" ฮยองจุนพูดพลางค่อยๆดันถาดอาหารส่งให้เพื่อน
"โอเค ไม่ต้องห่วง ไปเถอะ"
 
"ขอโทษฮะ คุณต้องการอะไรเพิ่มเหรอฮะ?" ฮยองจุนถามเรียบๆพยายามให้ดูสุภาพมากที่สุดทั้งๆที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังจิบวิสกี้อยู่เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มให้ฮยองจุนอย่างมีไมตรี
"มาแล้วเหรอ? นั่งก่อนซิ" พูดพลางขยับเว้นที่ว่างข้างตัวให้ฮยองจุนนั่ง แต่ฮยองจุนกลับเดินเลยเพื่อที่จะไปนั่งเก้าอี้อีกตัว ขณะที่กำลังเดินผ่านชายคนนั้นก็ฉวยข้อมือบางไว้แล้วดึงเบาๆให้ฮยองจุนนั่งลงข้างตัวเอง
"คุณ!" ฮยองจุนพูดเบาๆแต่น้ำเสียงบ่งบอกให้รู้ว่าไม่พอใจ แต่ชายหนุ่มรูปหล่อก็ไม่ได้สนใจ
"ทำไม? การที่นายจะนั่งใกล้ๆลูกค้ามันผิดข้อบังคับของคลับรึไง?"
"มันไม่ผิดหรอกฮะถ้าคนนั้นจะเป็นโฮสต์ แต่ผมไม่..." ยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกขัดขึ้นซะก่อน
"ชั้นไม่สนใจว่านายเป็นใคร แต่อย่างน้อยนายก็ทำงานอยู่ในคลับนี้ การจะนั่งคุยหรือดื่มกับชั้นมันคงไม่ทำให้นายเสียเกียรตินักหรอกนะ" พูดแล้วก็ยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่ม ฮยองจุนอับจนปัญญาที่จะโต้เถียง มันก็ถูกของเขาในเมื่อคลับนี้อยู่ได้เพราะลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ และเงินเดือนของเขาจึงมาจากเงินของลูกค้าเหล่านี้เช่นกัน
"นายชื่ออะไร?" ชายหนุ่มเห็นอีกคนเงียบไปจึงชวนคุยต่อ
"คิมฮยองจุนฮะ"
"จริงดิ! ชั้นชื่อฮยอนจุง...คิมฮยอนจุง ไม่น่าเชื่อชื่อเราคล้ายกันเลยนะ"
[ผมก็ไม่อยากเชื่อ ชื่อคล้ายกัน คนหนึ่งร่ำรวยจนต้องมานั่งผลาญเงินเล่นในคลับแต่อีกคนกลับต้องดิ้นรนทำงานตัวเป็นเกลียวหาเงินงกๆ] ฮยองจุนคิดในใจ
"ฮยองจุน นายจะดื่มอะไรมั้ย?"
"ไม่ดีกว่าฮะ ผมยังอยู่ในเวลางานเดี๋ยวผู้จัดการจะดุเอา"
"ไม่มีใครกล้าว่านายหรอกน่า เอางี้! ชั้นสั่งแบบที่แอลกอฮอล์น้อยๆให้นายก็แล้วกันนะ ท่าทางนายจะคออ่อน หึหึ!"
เมื่อโดนดูถูกซึ่งๆหน้ามีหรือที่ฮยองจุนจะยอมแพ้
"ถ้าไม่ว่าอะไรผมขอแบบเดียวกับที่คุณดื่มก็แล้วกันฮะ"
"แต่มันแรงนะ จริงๆนายจะดื่มนมชั้นก็ไม่ว่าอะไรนะ" ฮยอนจุงเติมเชื้อไฟพร้อมกับซ่อนยิ้มไว้ในหน้าเมื่อกระต่ายน้อยที่เขาเฝ้ามองมานานกำลังตกหลุมพรางหมาป่าเจ้าเล่ห์เข้าให้แล้ว
"ผมไม่ได้คออ่อนขนาดนั้นหรอกน่า ขอเป็นวิสกี้ออนเดอะร็อคแล้วกัน" ฮยองจุนหันไปบอกกับพนักงานเสิร์ฟที่เข้ามารับออร์เดอร์เมื่อฮยอนจุงส่งสัญญาณ
ฮยอนจุงทำเป็นเลิกคิ้วฉงนสนเท่ห์ นั่นยิ่งเท่ากับเป็นการกระตุ้นให้ฮยองจุนไม่ยอมแพ้ เมื่อสิ่งที่สั่งมาเสิร์ฟวางลงตรงหน้าฮยองจุนจึงไม่รอช้าคว้าแก้ววิสกี้มาดื่มรวดเดียวหมด
"เอ๋! อร่อยดีเหมือนกันแฮะ" ฮยองจุงพูดพลางคว้าแก้วของฮยอนจุงมาดื่มต่ออีกจนหมดตามไปอีกแก้ว
"เฮ้! ค่อยๆซิ ดื่มอย่างนี้เดี๋ยวก็เมาหัวทิ่มหรอก"
"ม่ายยยยมาวววว ครายยยยว่าผม เอิ๊ก! มาววว"
"นั่นไง! ไปซะแล้ว" ฮยอนจุงส่ายหัวเบาๆ แต่จะว่าไปหน้าแดงๆตาปรอยๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ของเด็กตัวขาวที่ตอนนี้กำลังแดงไปทั้งตัวมันก็ช่างน่ารักน่า...จริงๆ
ตอนนี้ฮยองจุนกำลังสนุกกับการแย่งเหล้าฮยอนจุงดื่ม ยิ่งเอาหนียิ่งไล่ตาม สุดท้ายก็เมาพับคาอกฮยอนจุงขณะที่กำลังไขว่คว้าเหล้าในมือของฮยอนจุงที่ชูสูงขึ้น
"อืมมมมม เอามาน้าาาาา กำลังอร่อยเลย ใจร้ายยยย" พึมพำงึมงำอยู่กับอกกว้าง
"ฮยองจุน ไหวมั้ยเนี่ย" ฮยอนจุงลองเขย่าตัวเบาๆ อีกคนก็ได้แต่ครางอืออา ฮยอนจุงเลยเรียกเก็บเงินก่อนจะประคองฮยองจุนออกไปท่ามกลางความงงงวยของเพื่อนๆ ก็ร้อยวันพันปีฮยองจุนไม่เคยยอมให้ลูกค้าคนไหนพาออกไปแบบนี้...
 
ทันทีที่เข้ามาถึงห้องนอนฮยอนจุงก็พาฮยองจุนไปนอนที่เตียงใหญ่ เมื่อหลังแตะกับเตียงที่อ่อนนุ่มมือของฮยองจุนก็ป่ายเปะปะไปทั่วเตียงแบไร้สติ ยิ่งดูยิ่งกระตุ้นความต้องการของฮยอนจุงยิ่งนัก
"ฮยองจุน ให้ตายซิ! ทำไมนายน่ากินอย่างนี้ ชั้นไม่รอแล้วนะ" ว่าแล้วฮยอนจุงก็ถอดเสื้อผ้าของทั้งตัวเองและฮยองจุนจนเปล่าเปลือยทั้งคู่ก่อนที่จะซุกไซ้ไปทั่วร่างที่ออกสีชมพูไปทั้งตัว ฮยองจุนเองก็ไม่อยู่ในภาวะที่จะปกป้องตัวเอง ยิ่งเมื่อได้รับการปรนเปรอแบบที่ไม่เคยเจอมาก่อนทำให้เขาเคลิบเคลิ้มลืมตัว แต่ก่อนที่จะได้รู้ดำรู้แดงเสียงโทรศัพท์มือถือของฮยองจุนก็ดังขัดจังหวะขึ้น ฮยอนจุงคว้าไปดู
ก่อนในขณะที่ฮยองจุนพยายามยื้อแย่งแต่ก็ไม่สำเร็จ ทันทีที่เห็นชื่อคนโทรเข้ามาฮยอนจุงก็บ่นกับตัวเอง
"คิบอม ใครกัน?" แฟนหรือแขกประจำของนายนะ แต่ตอนนี้นายอยู่กับชั้นๆไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับนายหรอก" ฮยอนจุงจึงกดตัดสายและไม่รอช้าเร่งเดินหน้าภารกิจสำคัญต่อ....แต่แล้วสิ่งที่ตามมาก็ทำให้ฮยอนจุงก็แทบช็อคเมื่อได้ล่วงล้ำเข้าไปในร่างของฮยองจุนแล้วพบว่าเด็กหน้าตุ๊กตาไม่เคยผ่านใครมาก่อน นี่เขาเป็นคนแรกเหรอ? ถึงจะตกใจแต่ก็อดภูมิใจลึกๆไม่ได้ ก็ใครจะไปคาดคิดถึงจะรู้ว่าไม่ใช่โฮสต์แต่การทำงานในสถานที่แบบนี้ก็ไม่น่าอยู่รอดมาได้โดยเฉพาะรูปร่างหน้าตาน่ารักแบบนี้ ยิ่งรู้อย่างนี้เขายิ่งไม่มีทางปล่อยให้เด็กคนนี้หลุดมือไป ฮยอนจุงเริ่มเดินหน้าอีกครั้ง ค่อยๆเล้าโลมเมื่อฮยองจุนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดและมีอาการเกร็งต้าน แต่สุดท้ายเขาก็สามารถสอดแทรกเข้าไปจนสำเร็จตามใจปรารถนา
"อ๊าาาาาาา" ฮยองจุนร้องออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"อื้มมมมมม ฮยองจุน นายเป็นของชั้นแล้ว อย่าไปไหนนะ" ฮยอนจุงครางออกมาอย่างสุขสม...
~
~
ฮยอนจุงคว้าเอวของคนร่างบางที่กำลังจะลุกออกจากเตียง
"จะหนีไปไหน?" ถามด้วยเสียงอ่อนโยน
"ปล่อยผมนะฮะ ผมจะกลับบ้าน" ฮยองจุนพยายามแกะมือที่กำลังโอบเอวเขาไว้ออก
"ไม่ปล่อย! นายเป็นของพี่แล้วนะ" ตอนนี้ถึงกับมีการนับเป็นพี่เป็นเชื้อ
"ไม่ฟัง คุณอย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ ที่ผ่านมาขอให้มันแล้วไปเถอะ ผมเองก็ผิดที่เมาจนไม่มีสติ" ฮยองจุนพูดพลางดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของฮยอนจุง
"ไม่ปล่อย! ทำไม นายจะรีบกลับไปหาคิบอมรึไง?" ถามไปด้วยความหึงหวง
"ฮะ" ฮยองจุนตอบง่ายๆแม้ว่าจะยังงอยู่  ฮยอนจุงกัดฟันแน่นอย่างไม่พอใจ
"พี่ไม่ให้นายไปหรอก นายไปลาออกจากคลับนั้นเลยนะ แล้วมาอยู่กับพี่ที่นี่"
"นี่คุณ! เป็นบ้าอะไรเนี่ย ผมต้องทำมาหากินนะ"
"พี่ก็เลี้ยงนายได้สบายอยู่แล้ว"
"พอเถอะฮะ คุณไม่ต้องมารับผิดชอบหรอก ยังไงผมก็เป็นผู้ชาย สบายใจได้ว่าผมคงไม่ลุกขึ้นมาร้องแรกแหกกระเชอว่าท้องกับคุณจนถึงกับต้องตรวจดีเอ็นเอพิสูจน์หรอก ปล่อยผมเถอะฮะ"
"ปล่อยก็ได้ แต่ขอบอกว่าแค่ตอนนี้เท่านั้นนะ พี่จะไม่ยอมปล่อยนายไปหรอก"
ฮยองจุนรีบเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าที่ตกอยู่ข้างเตียงก่อนจะกระย่องกระแย่งเพราะอาการปวดร้าวเข้าห้องน้ำไป...เวลาผ่านไปซักพักฮยองจุนก็ออกมาและยืนละล้ละลังก่อนจะพูดอย่างอายๆ
"เอ่อ! ถ้าคุณอยากจะรับผิดชอบล่ะก็ ช่วยบอกผมหน่อยว่าผมจะกลับไปที่คลับได้ยังไง? ผมไม่รู้เส้นทาง"
ฮยอนจุงหัวเราะชอบใจ "นึกว่าอะไร เดี๋ยวพี่ไปส่งนายเอง"
"ไม่เป็นไรฮะ บอกทางมาก็พอ"
"บอกว่าไปส่งก็ไปส่งซิ"
"งั้นส่งผมที่คลับก็แล้วกัน"
"ฮยองจุน" ฮยอนจุงเริ่มเสียงเข้ม "นายจะดื้อไปไหน คลับที่ไหนเค้าเปิดตั้งแต่เที่ยงวัน นายบ่ายเบี่ยงไม่อยากให้พี่ไปบ้านนายก็บอกมาเถอะ"
"ก็แล้วคุณจะไปทำไมล่ะฮะ ที่บ้านผมไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก"
"ก็มีนายไง นายที่เป็นของพี่"
"อย่าพูดเรื่องนี้นะฮะ บอกแล้วไงว่าคุณไม่ต้องมารับผิดชอบอะไร"
ฮยอนจุงไม่ตอบแค่ยักไหล่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำทั้งๆที่เปลือยอยู่อย่างหน้าตาเฉย ปล่อยให้ฮยองจุนนั่งเอามือปิดตาด้วยความอับอาย
 
*******************
"พี่ฮยองจุนไปไหนมาทั้งคืน ผมโทรไปหาก็ไม่รับสาย ผมเป็นห่วงนะ" เสียงใสๆทักขึ้นทันทีที่ฮยองจุนเปิดประตูเข้าบ้าน...บ้านเช่าหลังเล็กๆสำหรับซุกหัวนอนของสองพี่น้อง
"เอ่อ! พี่ติดธุระสำคัญน่ะ ขอโทษทีนะคิบอม"
"คิบอม?" เสียงสูงด้วยความสงสัยถูกส่งมาจากชายหนุ่มที่เดินตามหลังฮยองจุนเข้ามา คิบอมมองอย่างแปลกใจแต่ก็ยังค้อมตัวทักทาย
"คิบอมครับ เป็นน้องชายพี่ฮยองจุน"
ฮยอนจุงก้มศีรษะรับ หน้าตาเหมือนกันซะขนาดนี้ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วล่ะ รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกจนอดยิ้มกว้างไม่ได้
"ทำไมฮยองจุนไม่บอกพี่ว่าคิบอมเป็นน้องชาย" แอบกระซิบฮยองจุนเบาๆ
"แล้วคุณถามผมรึเปล่าล่ะ?" นั่นซิ! มัวแต่หึงจนหน้ามืดตามัว
คิบอมมองทั้งคู่กระซิบกระซาบกันอย่างแปลกใจ พี่ฮยองจุนไม่เคยพาใครมาที่บ้าน แต่จะอะไรก็ตามเขาต้องพูดเรื่องสำคัญก่อน
"พี่จุน คุณป้าเค้ามาทวงค่าเช่าบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ"
"จริงซิ ถึงเวลาแล้วนี่พี่ลืมไปเลย แย่จัง" พูดแล้วฮยองจุนก็หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา ดึงเงินออกมาเกือบหมดกระเป๋า เหลือแบงค์อยู่ไม่กี่ใบ นับอีกครั้งแล้วส่งให้คิบอม "ฝากคิบอมเอาไปให้คุณป้าแล้วขอโทษแกด้วยนะที่ลืมจนต้องให้มาทวง"
"ครับ" คิบอมรับคำแล้วออกไป ส่วนฮยอนจุงก็ขอตัวออกไปข้างนอก ฮยองจุนไม่ได้ใส่ใจเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเล็กๆ ซักพักคิบอมก็กลับมาด้วยความตื่นเต้นแล้วเอาเงินมาคืนฮยองจุน
"พี่จุน คุณป้าบอกว่ามีคนจ่ายค่าเช่าบ้านให้แล้ว ตั้ง 5 เดือนล่วงหน้าด้วยนะ"
"ใครน่ะ พี่ยังไม่ได้จ่ายเลยนี่นา" แล้วก็นึกอะไรได้เมื่อฮยอนจุงเดินกลับเข้ามาในบ้าน "นี่คุณยังไม่กลับอีกเหรอฮะ? ไม่มีงานการทำรึไง?"
"ก็กำลังทำอยู่นี่ไง ดูแลคนรัก" ตอบหน้าตาเฉย แม้กระทั่งคิบอมยังยิ้มจนตายิบหยี
"คุณ! พูดบ้าอะไร! ใครเป็นคนรักของคุณ?"
"ก็นายไง คิบอม ดูพี่ชายนายซิ ใจร้าย! ได้พี่แล้วก็จะทิ้งขว้าง"
"พอได้แล้วนะ บอกว่าอย่าพูดเรื่องนี้ คิบอมอย่าไปฟังนะ"
คิบอมไม่รู้จะเข้าข้างใครเลยหาทางออกปล่อยให้สองคนเคลียร์กันเองด้วยการขอตัวออกไปหาเควิ่น
"เดี๋ยว! คิบอม เอาเงินนี่ไปนะ พาเควิ่นไปดูหนังบ้าง เห็นนายนัดกันทีไรก็ไปแต่สวนสาธารณะ เควิ่นคงจะเบื่อแย่"
"ขอบคุณครับ" คิบอมยิ้มดีใจก่อนจะสวมรองเท้าแล้วหันมาคำนับลาฮยอนจุงแล้วออกจากบ้านไป ฮยอนจุงมองสองคนพี่น้องอย่างเห็นใจ
"ฮยองจุน นายไปอยู่กับพี่เถอะ พี่จะดูแลนายกับน้องเอง"
"นี่คุณพูดไม่รู้เรื่องเหรอ ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องมารับผิดชอบ มันไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้นหรอกฮะ อีกไม่กี่วันเงินเดือนก็จะออกแล้ว"
"ทำไมนายดื้ออย่างนี้นะ"
"ฮะ ผมดื้อ! รู้แล้วก็กลับไปซิฮะ"
"กลับก็ได้ แต่พี่จะมาอีก" ก่อนกลับฮยอนจุงก็หยิบกระเป๋าสตางค์ของฮยองจุนที่วางไว้บนโต๊ะทานข้าวขึ้นมาแล้วสอดเงินปึกหนาไว้ในกระเป๋า จากนั้นจึงเดินเข้ามารวบตัวเด็กหน้าตุ๊กตาเข้าไปกอดและจุ๊บเบาๆที่หน้าผาก ไวจนฮยองจุนท้วงไม่ทันทุกเรื่อง ทั้งเรื่องเงินและการแสดงออก...
 
*********************
จากนั้นเป็นต้นมาฮยอนจุงก็เทียวไปเทียวมาเฝ้าฮยองจุนทั้งที่ทำงานและที่บ้าน จนใครต่อใครก็รับรู้ไปหมดยกเว้นเจ้าตัวเองที่ไม่ยอมรับ ได้แต่ปฏิเสธใจตัวเองทั้งๆที่เริ่มจะหวั่นไหว ใครจะมาจริงใจกับคนจนๆหาค่ำกินเช้าอย่างเขา
"ฮยองจุน เมื่อไหร่นายถึงจะยอมรับรักพี่ซะที"
"ผมถามจริงๆเถอะ คุณรักผมจริงหรือแค่อยากจะเอาชนะเพราะซื้อผมไม่ได้ด้วยเงินของคุณ"
"พี่รักนายจริงๆนะ พี่คอยเฝ้าดูนายมาตั้งนานแล้วก่อนที่จะเชิญนายมานั่งดื่มด้วย"
"เชิญหรือบังคับกันแน่ฮะ?"
"ถ้าเชิญดีๆนายจะมารึเปล่าล่ะ?" ฉับพลันฮยอนจุงก็นึกอะไรออก "ฮยองจุนดื่มอะไรหน่อยมั้ย? ดื่มเป็นเพื่อนพี่นะ" ไม่พูดเปล่ายังฉุดเด็กตัวขาวให้มานั่งด้วย
"ปล่อยผมนะฮะ ผมกำลังทำงานอยู่ อย่าคิดว่าแค่นี้จะทำให้ผมใจอ่อน..." คำพูดถูกกลืนหายไปเมื่อแก้วบรรจุน้ำสีอำพันมาวางอยู่ตรงหน้า ดวงตาฮยองจุนเป็นประกายระยิบระยับก่อนจะคว้าแก้วมาดื่มรวดเดียวหมด
"พี่ฮยอนจุง ขออีกแก้วนะฮะ"...
 
...ฮยอนจุงแอบขำในใจแต่ก็อดโมโหตัวเองไม่ได้ รู้อย่างนี้ทำแบบนี้ไปตั้งนานแล้ว ปล่อยให้ง้ออยู่ตั้งนาน...
 
>>>>>>>>>>> The End
 

By….Kim ss

Love Me