คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SF 2hj : ฮยองจุน...พี่ขอโทษ [By Kim ss]
"ฮยองจุน ทานข้าวรึยัง?" ฮยอนจุงก้มลงจุ๊บเบาๆที่แก้มน้องชายซึ่งนั่งหันหลังอยู่ที่โต๊ะทานข้าว ฮยองจุนเอี้ยวตัวกลับมามองพร้อมกับยิ้มอย่างดีใจพลางส่ายหน้าและทำท่าภาษามือ
[ยังเลยฮะ ผมรอพี่อยู่]
ฮยอนจุงเหลือบมองนาฬิกาที่ข้างฝา เกือบสามทุ่มแล้วน้องยังไม่ยอมทานมื้อเย็นอีก ช่วงนี้งานเขาก็แสนจะยุ่งวุ่นวายจนต้องกลับบ้านค่ำมืดดึกดื่นเกือบทุกคืน ถ้าเป็นอย่างนี้ก็น่าสงสารฮยองจุนที่จะต้องหิ้วท้องรอเขาทุกคืน
"ทีหลังไม่ต้องรอพี่หรอกนะ หิวก็ทานก่อนเลย ช่วงนี้งานพี่ยุ่งต้องกลับดึก"
ฮยอนจุงพูดพลางขยี้ผมนุ่มๆด้วยความเอ็นดู แต่ฮยองจุนยังคงส่ายหน้าและยิ้มอย่างน่ารัก
[ผมไม่หิวหรอกฮะ อยู่บ้านเฉยๆ พี่ไปทำงานเหนื่อยมากกว่า ผมรอได้]
ฮยอนจุงเลยต้องยอมแพ้
"งั้นฮยองจุนรอพี่แป๊บนึงนะ ขอล้างมือก่อน เดี๋ยวออกมาทานพร้อมกัน"
ฮยองจุนพยักหน้ารับอย่างกระตือรือล้น มองพี่ชายที่เดินไปที่ห้องน้ำด้วยความรักใคร่ชื่นชม เขาไม่เหนื่อยไม่หิวจริงๆเพราะวันๆแทบจะไม่ได้ทำอะไร แม้กระทั่งอาหารนี่ก็มีร้านเจ้าประจำมาส่งทั้งสามมื้อ งานบ้านก็มีแม่บ้านมาดูแลให้เฉพาะวันหยุดสุดสัปดาห์แล้วก็กลับไป ที่นี่จึงมีเขาอยู่กับฮยอนจุงตามลำพังเพียงสองคน ว่างจนเหงา...
"พี่มาแล้ว! ลงมือทานเถอะ ดึกแล้ว ว่าแต่ก็ดีเหมือนกันนะทานแล้วนอนแบบนี้ทุกคืนฮยองจุนของพี่จะได้อ้วนขึ้นบ้าง นายตัวผอมบาง ยิ่งขาวๆอย่างนี้ด้วยแล้วยิ่งดูบอบบางเข้าไปใหญ่"
[แล้วแบบนี้พี่เป็นห่วงผมมั้ยฮะ?]
"เป็นห่วงซิ ห่วงมาก พี่มีนายเป็นน้องชายคนเดียวนะ ไม่ห่วงน้องแล้วจะไปห่วงใคร"
ฮยองจุนยิ้มจนแก้มใสๆแทบปริ น่ารักจนฮยอนจุงอดที่จะหยิกแก้มนั้นเบาๆไม่ได้
หลังจากทานเสร็จแล้วฮยอนจุงก็มาส่งฮยองจุนเข้านอน ห่มผ้าให้เรียบร้อยแล้วก็จูบหน้าผากเบาๆอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
"นอนหลับซะ ฝันดีนะครับ พี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อน"
แต่พอฮยอนจุงจะลุกจากเตียง ฮยองจุนก็เอื้อมมือมาคว้าแขนของฮยอนจุงเอาไว้ ฮยอนจุงหันกลับมามองพร้อมกับถามอย่างอ่อนโยน
"มีอะไรเหรอ? ทำไมยังไม่นอนอีกครับ?"
ฮยองจุนส่งภาษามือถามออกไป
[พี่ฮยอนจุงรักผมมั้ยฮะ?]
"ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ? พี่รักนายซิ รักมากนะ ยังดูไม่ออกอีกรึไง!"ตอบอย่างหนักแน่นแถมยังบีบจมูกเล็กๆเบาๆ "ทีนี้นอนได้แล้วนะ ดึกแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะครับเด็กน้อยของพี่"
คราวนี้ฮยองจุนพยักหน้ารับพร้อมกับหลับตาลงอย่างว่าง่าย ฮยอนจุงลูบผมน้องชายเบาๆก่อนจะลุกขึ้นปิดไฟ เดินออกจากห้องและปิดประตูให้อย่างเบามือ...
**************
ฮยอนจุงยังไม่หลับเขานอนลืมตาครุ่นคิดถึงเรื่องของน้องชายอย่างเป็นกังวล นึกย้อนกลับไปในอดีต~ ~
~ ~ ตอนที่พ่อแม่ของเขาพาเด็กน้อยตัวขาวหนัาตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาอายุประมาณเจ็ดขวบมาที่บ้านกลางดึก ตอนนั้นเขากำลังเรียนอยู่ปีที่สองของชั้นมัธยม ฮยอนจุงรู้จักฮยองจุนดีเพราะสองครอบครัวเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ที่น่าแปลกใจคือ... ทำไมฮยองจุนถึงมาที่บ้านเขาเพียงคนเดียว แล้วพ่อแม่ของฮยองจุนไปอยู่เสียที่ไหน ที่สำคัญเด็กน้อยที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องชายมีสีหน้าแววตาที่ตื่นตระหนก หน้าที่ขาวอยู่แล้วกลับขาวซีดจนแทบไม่มีสีเลือด ปากบางเม้มสนิท ตั้งแต่มาถึงบ้านเขายังไม่ได้ยินเสียงพูดของฮยองจุนเลยทั้งๆที่แต่ก่อนพูดเก่งเจื้อยแจ้วจนต้องหาขนมมาปิดปากให้เงียบเสียง ยิ่งเมื่อฮยอนจุงเดินเข้าไปหาและดึงตัวเข้ามากอดเขาก็ต้องเงยหน้ามามองพ่อแม่ด้วยความสงสัย...ทำไมฮยองจุนถึงสั่นสะท้านไปทั้งตัวอย่างนี้?!!!
"พ่อว่าให้แม่พาฮยองจุนไปพักผ่อนก่อน อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าฮยองจุนจะหลับด้วยนะคุณ ตอนนี้อย่าปล่อยให้ฮยองจุนต้องอยู่คนเดียว"
"ค่ะ"
หลังจากที่แม่จูงฮยองจุนเดินออกไปแล้ว ฮยอนจุงก็หันมาหาผู้เป็นพ่อ
"เกิดอะไรขึ้นกับฮยองจุนครับพ่อ? ทำไมคุณอาทั้งสองคนไม่มาด้วยครับ? แล้วทำไมฮยองจุนถึงเป็นแบบนี้?"
"ใจเย็นๆลูก ทำใจดีๆ เรื่องที่พ่อจะเล่าให้ฟังลูกจะต้องตกใจมากกว่านี้...ที่บ้านของคุณอาถูกปล้น..."
"ถูกปล้น!"
"ไช่ลูก แล้วพวกโจรก็...ฆ่าคุณอาทั้งสองคน"
พ่อเองก็แทบจะเล่าไม่ออก ลำคอตีบตันเมื่อนึกถึงเรื่องร้ายที่เกิดกับเพื่อนสนิท ฮยอนจุงขบกรามแน่นอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน เป็นห่วงฮยองจุนเหลือเกิน
"แล้วฮยองจุนล่ะครับพ่อ ทำไมพวกมันไม่ได้ทำร้ายด้วย?"
"โชคดีนะที่ฮยองจุนฉลาดหนีเข้าไปซ่อนอยู่ในตู้ที่เก็บถังแก๊ส ไอ้พวกสารเลวก็เลยหาไม่เจอ แล้วมันมัวแต่ค้นหาข้าวของมีค่าด้วยเลยไม่ได้ใส่ใจ จนพวกมันไปแล้วฮยองจุนถึงได้ออกมาจากที่ซ่อน แต่สภาพของพ่อแม่และเหตุการณ์ที่น่ากลัวทำให้ฮยองจุนช็อคจนไม่ยอมพูดจา ขนาดตำรวจถามหาเบอร์ติดต่อคนรู้จักฮยองจุนยังใช้วิธีเขียนเบอร์โทรของพ่อให้เลย จากนั้นก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย คงจะตกใจมาก"
พ่อเล่าพลางน้ำตาซึมด้วยความคับแค้นใจ ฮยอนจุงเองก็ช็อคกับสิ่งที่รับรู้ สงสารน้องจนพูดไม่ออก พอดีกับแม่เดินเข้ามาสมทบ
"ฮยองจุนหลับแล้วเหรอคุณ?"
"ค่ะ กว่าจะหลับได้ต้องปลอบกันอยู่นาน"แม่ตอบพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ "สงสารแกจังเลย ตอนนี้ฮยองจุนไม่เหลือใครเลยนะคะ"
"ใครว่าไม่เหลือ...ยังเหลือเราไง ต่อไปนี้ฮยองจุนจะมีเราเป็นพ่อแม่แล้วยังมีฮยอนจุงเป็นพี่ชาย ใช่มั้ยลูก?"
พ่อพูดอย่างมุ่งมั่นและหันมาถามลูกชาย
"ครับพ่อ ฮยองจุนจะเป็นครอบครัวเดียวกับเราครับ"
ฮยอนจุงก็ตอบอย่างหนักแน่นเช่นกัน แม่เช็ดน้ำตาพลางพยักหน้าเห็นด้วย
"งั้นคืนนี้ผมไปนอนห้องน้องนะครับ เผื่อตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วไม่เจอใครจะยิ่งตกใจเข้าไปอีก"
"ดีแล้วลูก ฝากฮยองจุนด้วยนะ สงสารน้อง"
"ครับ! พ่อไม่ต้องห่วง"...
...จากนั้นเป็นต้นมาฮยองจุนก็กลายมาเป็นคนในครอบครัวของฮยอนจุงและก็เป็นที่รักใคร่และสงสารของทุกคน แต่จนแล้วจนรอดฮยองจุนก็ไม่ยอมพูดยอมจาไม่ว่าจะทำวิธีไหนก็ตามพ่อเลยต้องจ้างครูมาสอนพิเศษที่บ้าน สอนทั้งภาษามือเพื่อให้ฮยองจุนใช้ในการสื่อสารกับคนอื่นๆ ซึ่งทั้งพ่อแม่และฮยอนจุงเองก็ต้องเรียนภาษามือไปพร้อมกัน แม้ว่าฮยองจุนจะได้ยินเพราะไม่ได้เป็นใบ้มาแต่กำเนิดแต่ที่พวกเขาต้องเรียนรู้ไปด้วยก็เพราะจะได้รู้ว่าฮยองจุนต้องการสื่ออะไร รวมทั้งสอนวิชาการด้วยอย่างน้อยก็ให้ฮยองจุนมีวิชาติดตัวไว้บ้างแม้ว่าทุกคนในครอบครัวของฮยอนจุงจะตั้งปณิธานไว้แล้วว่าจะดูแลฮยองจุนไปตลอดชีวิตก็ตาม...
...จากนั้นเป็นต้นมาฮยองจุนก็อยู่ดีมีสุขในบ้านของฮยอนจุง เป็นที่รักใคร่ของพ่อแม่ เป็นที่ห่วงใยของพี่ชาย...โดเฉพาะกับพี่ชายด้วยแล้วฮยองจุนเป็นเหมือนของขวัญจากฟากฟ้า นอกจากไปเรียนแล้วฮยอนจุงต้องพาน้องไปทุกที่ ขนาดไปสังสรรค์กับเพื่อนยังต้องมีน้องชายตามไปด้วยและสุดท้ายน้องรักก็หลับอยู่บนหลังของเขาเมื่อถึงเวลากลับบ้านทุกครั้งไป จนเมื่อสองปีที่แล้ว...พ่อแม่ของฮยอนจุงประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต คำสั่งเสียก่อนสิ้นลมของพ่อที่ฮยอนจุงยังจำได้และปฏิบัติตามตลอดมาคือ...
..."อย่าทิ้งน้อง อย่าทิ้งฮยองจุนนะ สัญญากับพ่อ"...
..."ครับพ่อ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ"...
แน่นอนว่าการสูญเสียพ่อแม่ทำให้ฮยอนจุงเสียใจมาก แต่ที่หนักใจมากกว่านั้น...ความรู้สึกของฮยองจุน...ความตายได้มาพรากคนที่รักจากเขาเป็นครั้งที่สองแล้ว...
ฮยอนจุงพยายามทำทุกวิถีทางที่จะทดแทนความรู้สึกสูญเสียของฮยองจุน โชคดีที่ตอนนี้เขาเรียนจบและทำงานแล้ว ถึงอย่างนั้นเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาทำให้ฮยอนจุงไม่กล้าวางใจในทุกเรื่องที่เกี่ยวกับความปลอดภัยของฮยองจุน เขาลงทุนย้ายจากบ้านไปอยู่ที่คอนโดฯมีระดับที่เพียบพร้อมไปด้วยระบบรักษาความปลอดภัย อาหารแต่ละมื้อต้องสั่งจากห้องอาหารของคอนโดเท่านั้น ส่วนแม่บ้านจะมาทำความสะอาดได้เฉพาะวันที่เขาหยุดอยู่บ้านเท่านั้น...ทุกอย่างต้องดีและปลอดภัยที่สุดสำหรับฮยองจุน...
...แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฮยอนจุงเสียใจและรู้สึกผิดมาจนถึงตอนนี้ก็คือ...เมื่อปีที่แล้ว...ฮยอนจุงกลับมาถึงที่พักในขณะที่ฮยองจุนวิ่งมารับด้วยความดีใจ แต่แล้วรอยยิ้มที่ผุดพรายบนใบหน้าหวานก็มีอันต้องหายไปเมื่อฮยองจุนเห็นหญิงสาวคนหนึ่งตามเข้ามาด้วย ฮยองจุนยืนนิ่งอยู่กับที่ในขณะที่หญิงสาวปั้นยิ้มแล้วทำเป็นถามอย่างเอ็นดู
"น้องชายฮยอนจุงเหรอคะ? น่ารักจัง"
"ครับ ฮยองจุน นี่พี่โซมิน...แฟนพี่เอง"
ฮยองจุนไม่ทักทาย เพียงแต่ส่งภาษามือที่ฮยอนจุงเท่านั้นเข้าใจ...
[พี่ฮยอนจุงใจร้าย]...
จากนั้นก็หมุนตัวกลับแล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ฮยอนจุงหันมามองแฟนสาวอย่างลำบากใจ
"ขอโทษนะครับ โซมิน สงสัยฮยองจุนจะยังตั้งตัวไม่ทัน ผมขอตัวซักครู่"
"ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นเข้าใจ"
แต่ลับหลังฮยอนจุงเธอก็เบ้ปากอย่างไม่พอใจ...ไม่รู้มาก่อนเลยว่าหน้าหล่อๆจะมีน้องชายพิการ
ฮยอนจุงตามฮยองจุนเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นว่าเป็นใครฮยองจุนก็รีบนอนหันหลังให้ทันที ฮยอนจุงถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงข้างๆน้อง
"ฮยองจุน เป็นอะไรครับ? ทำอย่างนี้ไม่น่ารักเลยนะ"
ฮยองจุนหันหน้ากลับมาพร้อมกับส่งภาษามือด้วยหน้าตาที่เศร้าหมอง น้ำตานองหน้า
[พี่ฮยอนจุงนั่นแหละไม่น่ารัก พี่ไม่รักผมแล้ว]
"ทำไมถึงคิดว่าพี่ไม่รักนาย?"
ฮยอนจุงถามพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ...ฮยองจุนได้รับความรักจากพ่อแม่และเขามาตลอดจนเคยชิน
[พี่รักคนอื่นมากกว่าผม]
"มันไม่เหมือนกัน ถึงพี่จะรักโซมินแต่พี่ก็ยังรักนายเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง"
[ผมไม่เชื่อ!]
ฮยองจุนเอามือปิดหูทำท่าไม่ยอมรับฟังจนฮยอนจุงจำต้องล่าถอยออกมา...
...แต่โชคของเขาก็ยังดีเมื่อได้เห็นธาตุแท้ของโซมินก่อนที่จะหลวมตัวชอบพอเธอมากไปกว่านี้ เมื่อแอบได้ยินเธอพูดกับเพื่อนถึงฮยองจุนในลักษณะที่รังเกียจรังงอน จากนั้นเป็นต้นมาเมื่อเขาจะเริ่มคบหากับใครก็จะต้องเลียบๆเคียงๆถามถึงความรู้สึกที่มีต่อน้องชายที่พูดไม่ได้ของเขาก่อน และสุดท้ายก็ยังหาคนที่ยอมรับไม่ได้ซักที เขาเลยครองตัวเป็นโสดมาตลอด แต่ก็น่าดีใจที่ทำให้ฮยองจุนกลับมาสดใสอีกครั้ง...
...คิดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจว่าฮยองจุนของเขาน่ารังเกียจตรงไหน ออกจะน่ารักน่าสงสาร...
***************
หลังจากที่จมอยู่กับความคิดในอดีตอยู่เป็นนานสองนานฮยอนจุงก็ลุกออกจากห้องนอนของตัวเอง...
...ประตูห้องของฮยองจุนถูกแง้มอย่างเบามือ ฮยอนจุงค่อยๆเดินไปที่เตียงนอนก่อนจะนั่งลงข้างๆน้องและลูบผมอย่างเบามือ...ทั้งรักทั้งห่วงใย
ฮยองจุนค่อยๆลืมตาขึ้นมองก่อนจะยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นฮยอนจุง
[พี่ยังไม่นอนเหรอฮะ?]
"ยังครับ คืนนี้พี่จะมานอนกับฮยองจุน ดีมั้ย?"
[จริงๆนะฮะ]
ฮยองจุนฉีกยิ้มเมื่อได้รับการยืนยันก่อนจะขยับตัวเว้นที่ให้พี่นอนด้วย เมื่อฮยอนจุงได้นอนลงแล้วก็ขยับเข้าหาฮยองจุนก่อนจะดึงตัวน้องเข้ามากอด ฮยองจุนซบหน้าลงกับอกของพี่...อ้อมกอดของพี่ยังคงอบอุ่น...อุ่นจนเขาหลับสนิทอย่างไร้กังวล
***************
แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินไปตามธรรมชาติ...เมื่อหนุ่มหล่ออย่างฮยอนจุงได้พบรักกับสาวสวยอีกครั้ง เธอมีชื่อว่า "เฮียวริ" เป็นหญิงสาวที่ทั้งสวยและดูจะมีจิตใจดี เมื่อฮยอนจุงพาเธอมาที่คอนโดและพบกับฮยองจุนเธอก็ไม่ได้แสดงอาการรังเกียจเดียจฉันท์ หนำซ้ำยังมีท่าทีเอ็นดูเสียอีก ฮยอนจุงคิดว่ารักครั้งนี้คงจะลงตัวเสียทีแม้ว่าจะต้องพยายามทำความเข้าใจกับฮยองจุนอย่างหนักก็ตาม...
...ฮยองจุนไม่ยอมรับฟังในสิ่งที่ฮยอนจุงพยายามอธิบาย แต่ครั้งนี้ฮยองจุนไม่ตอบโต้ใดๆทั้งสิ้น วันไหนที่เฮียวริมาทานข้าวด้วยฮยองจุนก็จะเงียบผิดปกติ และเมื่อทานอิ่มแล้วก็จะรีบเข้าห้องนอนแล้วเก็บตัวเงียบอยู่ในนั้น บางคืนฮยอนจุงก็ได้ยินเสียงน้องสะอื้น...ฮยองจุนคงร้องไห้...ร้องไห้เงียบๆ
...ก็น้องพูดไม่ได้ เสียงร้องไห้ก็คงไม่มี...
ฮยอนจุงถอนหายใจอย่างเจ็บปวดด้วยความสงสารน้องและสับสน...
***************
คงจะเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิต...ฮยอนจุงนอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่ในห้องพลางนึกถึงเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้มาไม่นานนัก~ ~
~
~
"ฮยอนจุงคะ เฮียวริว่าหลังจากที่เราแต่งงานกันแล้วเราส่งฮยองจุนไปไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กพิการเถอะค่ะ ที่พูดอย่างนี้ไม่ใช่เราจะทอดทิ้งแกนะคะ เราจะเลือกสถานที่ที่ดูแลดีๆ จ่ายเงินเยอะๆเค้าก็จะดูแลฮยองจุนอย่างดีเองแหละค่ะ"
~
~
สุดท้ายแล้วก็เหมือนเดิม...เฮียวริก็ไม่ต่างจากทุกคน เสียเวลาคบหามานาน... คงไม่มีใครรักและสงสารฮยองจุน...
นอกจากเขาเท่านั้น...
**************
ฮยองจุนแง้มประตูแอบมองท่าทีทุกข์ใจของพี่อย่างเศร้าใจ เข้าใจผิดคิดไปว่าพี่คงลำบากใจเพราะเขา ฮยองจุนตัดสินใจแล้วว่าจะทำเพื่อพี่บ้างในเมื่อที่ผ่านมาพี่ทำเพื่อเขามาตลอด ฮยองจุนค่อยๆเปิดประตูแล้วเดินไปนั่งข้างๆพี่ชายที่สุดรักก่อนจะส่งภาษามือ
[พี่ฮยอนจุงแต่งงานกับพี่เฮียวริเถอะฮะ]
"ทำไมล่ะ? ฮยองจุน"
[ก็พี่รักเค้านี่ฮะ]
"พี่ก็รักฮยองจุนนะ"
[ผมรู้ฮะ แต่มันไม่เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นพี่คงไม่ต้องกลุ้มใจแบบนี้หรอกฮะ]
"นายเข้าใจผิดนะ พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น"
[พี่ไม่ต้องเป็นโกหกผมหรอก ไม่ต้องห่วงผม แต่งงานเถอะฮะ]
"ไม่เอานะ ไม่ต้องคิดมาก พี่ไม่แต่งหรอก ยังไงก็จะอยู่กับนายตลอดไป"
[พี่อย่าหลอกตัวเองเลย พี่รักพี่เฮียวริ]
ฮยองจุนยิ้มเศร้า
"ฮยองจุนกำลังเข้าใจผิดนะ พี่ไม่..."
[ช่างมันเถอะฮะ คืนนี้ขอผมนอนด้วยนะฮะ]
ฮยองจุนตัดบทด้วยการนอนลงบนเตียงของพี่ชายแล้วกอดพี่ไว้อย่างรักใคร่และอาลัยอาวรณ์ ฮยอนจุงก็กอดน้องไว้ด้วยความรักและห่วงใย...
**************
ฮยอนจุงแทบเป็นบ้าเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าฮยองจุนหายไป นอกจากนี้ ยังพบจดหมายบอกลาของฮยองจุนวางไว้บนโต๊ะทำงานของเขาอีก...ฮยองจุนหายไปไหน? นายไม่เคยไปไหนโดยไม่มีพี่เลยนะ พระเจ้า! คุ้มครองฮยองจุนด้วย ถ้าฮยองจุนเป็นอะไรไปเขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย เขามัวแต่นึกถึงเรื่องธรรมชาติของความเป็นชายมากเกินไป เฝ้าแต่หาหญิงสาวมาเป็นคู่ครองจนลืมนึกถึงฮยองจุน ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า...หากต้องถูกแยกจากเขาแล้ว ฮยองจุนก็เหมือนถูกพรากจากสิ่งที่รักอีกเป็นครั้งที่สาม...ชีวิตของฮยองจุนมีแต่การสูญเสีย เขาใจร้ายเหลือเกินที่ไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้...
...ถ้าชีวิตของฮยองจุนมีเขาเพียงคนเดียว ชีวิตของเขาก็จะมีแต่ฮยองจุนเพียงคนเดียวตลอดไป...
ฮยอนจุงขับรถตามหาฮยองจุนด้วยความร้อนใจเหมือนมีไฟซักร้อยกองมาสุมอยู่ในอกแม้อากาศข้างนอกจะหนาวเย็นเพราะสายฝนที่พรำลงมา ภาวนาขอให้ความไม่ประสาและไม่รู้เส้นทางทำให้ฮยองจุนยังไปไหนได้ไม่ไกล ขับรถไปสอดส่ายสายตาไปได้ซักพักเขาก็ไปสะดุดตากับผู้ชายสามสี่คนที่กำลังกลุ้มรุมบางสิ่งบางอย่างอยู่ แต่แล้วฮยอนจุงก็แทบจะลืมหายใจเมื่อพบว่าฮยองจุนของเขาตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของชายกลุ่มนั้น ฮยอนจุงแทบไม่รู้ว่าตัวเองลงจากรถไปได้อย่างไร แต่ตอนนี้เขามาถึงชายกลุ่มนั้นแล้ว ยิ่งเห็นแววตาตื่นตระหนกเหมือนลูกกวางตกอยู่ในฝูงเสือสิงห์ของฮยองจุนแล้วเขายิ่งไม่รู้ตัวเลยว่าซัดผู้ชายกลุ่มนั้นลงไปหมอบได้อย่างไร รู้แต่ว่าถ้าฮยองจุนเป็นอะไรไป พวกนี้คงไม่รอดกลับบ้านไปสั่งเสียลูกเมียแน่นอน...
"ฮยองจุน! ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่แล้ว"
ฮยอนจุงกอดฮยองจุนที่ตัวเปียกโชกหน้าตาตื่นตระหนกเอาไว้แน่น ปากซีดๆพยายามจะเอื้อนเอ่ยบางอย่างแต่ไม่มีเสียงก่อนจะหมดสติไป...
**************
ฮยองจุนลืมตาขึ้นช้าๆแล้วมองไปรอบๆห้องก่อนจะมาหยุดลงตรงคนที่นอนฟุบหน้าอยู่ข้างเตียงของเขา มือของฮยอนจุงยังกุมมือของเขาเอาไว้ ฮยองจุนค่อยๆเอื้อมมืออีกข้างไปลูบหลังมือของพี่เบาๆ แต่มันก็ทำให้ฮยอนจุงตื่นได้ในทันที
"พี่..."
เสียงแผ่วๆถูกเอ่ยออกมา ฮยอนจุงตื่นเต้นจนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
"ฮยองจุน! นาย...ว่าอะไรนะ?"
"พี่...ฮยอนจุง"
"ฮยองจุน! นายพูดได้แล้ว พี่ดีใจที่สุดเลย ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง?"
ฮยอนจุงถามพลางก้มลงกอดเด็กน้อยของเขาไว้แน่นด้วยความดีใจ
"ไม่เป็นไรแล้วฮะ"
เสียงนั้นยังคงแผ่วเบาด้วยความไม่มั่นใจ คงเป็นเรื่องธรรมดาก็ฮยองจุนไม่ได้พูดมาตั้งหลายปีแล้ว...
"ขอแสดงความยินดีด้วยครับ เพราะความตกใจทำให้ฮยองจุนกลับมาพูดได้อีกครั้ง ส่วนอาการอื่นๆไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เพียงแค่ตกใจและอ่อนเพลียเล็กน้อย"
คุณหมอบอกข่าวดีกับฮยอนจุงหลังจากได้ตรวจอาการของฮยองจุนอย่างถี่ถ้วนแล้ว
***************
ตอนนี้ฮยองจุนได้รับอนุณาตให้กลับบ้านได้แล้ว ฮยอนจุงคอยดูแลไม่ห่าง เรื่องร้ายต่างๆที่ผ่านมาทำให้เขารู้แล้วว่าใครคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา หากฮยองจุนเป็นอะไรไปเขาคงอยู่ไม่ได้ ยิ่งกว่านั้นเขาจะเอาหน้าไปพบพ่อกับแม่ได้อย่างไรถ้าแค่นี้เขายังปกป้องน้องไม่ได้...เสียงฝากให้ดูแลฮยองจุนของพ่อยังดังก้องอยู่ในหู
...ไม่ต้องห่วงครับพ่อ ผมรู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป...
ฮยอนจุงก้มลงจุ๊บแก้มใสของฮยองจุนเบาๆ ฮยองจุนลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะยิ้มหวานให้พี่
"ฮยองจุน พี่ขอโทษนะที่ทำอะไรลงไปโดยไม่คิดถึงใจนาย พี่สัญญว่าต่อไปพี่จะไม่มีใครนอกจากนาย พี่...รักนายนะ ฮยองจุน"
...พี่รักนายนะ...
ฮยองจุนยิ้มกว้างด้วยความดีใจกับประโยคสำคัญที่เขาเฝ้ารอมานาน กว่าจะได้มา...แทบจะต้องแลกด้วยชีวิต...
"ผมก็รักพี่ฮะ"
แม้จะเบาแค่ไหนแต่ฮยอนจุงก็ได้ยินถนัดชัดเจน...เขาค่อยๆก้มลงประกบปากอิ่มเข้ากับปากบางของน้อง...หมดสิ้นแล้วความสงสัย ที่ผ่านมาเขามัวแต่วิ่งตามหาอะไรกัน?...
...ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำให้นายเสียใจ พี่สัญญา...
Writer talk :
อีกครั้งแล้วที่จุนนี่ของเรามาในบุคลิกที่น่าสงสาร
ช่วงที่แต่งเรื่องนี้ไรเตอร์ไม่ค่อยสบาย
เรื่องเลยออกมาเศร้าเล็กน้อย...ใช่มั้ยจ๊ะ? ^^
หวังว่าคงจะถูกใจรีดเดอร์ทุกคน
ขอบคุณทุกกำลังใจจ้ะ
>>>>>>>>The End
อยากสื่อสารกับรีดเดอร์บ้างอ่ะ กร้ากกกกกกกก
By...Kim ss (Ss_fc แม่จุนนี่+แม่ยายจุงกี้)
ความคิดเห็น