คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF 2hj : ไม่เจอก็คงไม่รู้ [By...Kim ss]
ไม่เจอก็คงไม่รู้
ถ้าผมบอกว่าฝนตกลงมาเป็นกบ ใครบางคนอาจจะเชื่อ แต่ถ้าผมบอกว่าคนอย่างคิมฮยอนจุงว่างงาน ผมว่าทุกคนคงไม่เชื่อ ก็ร้อยวันพันปีผม...คิมฮยอนจุงเคยมีเวลาว่างกับใครที่ไหนกัน งานยุ่งจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนจนใครบางคนอดเป็นห่วงไม่ได้ พอพูดถึงใครคนนั้นแล้วก็ทำให้อดคิดถึงไม่ได้ ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่นะ?...
ช่วงนี้ผมว่างงานครับ แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดคิดว่าผมตกงานนะครับ เพียงแต่ทางต้นสังกัดกำลังเตรียมงานสำหรับอัลบั้มใหม่ของผม แว่วมาว่าอยากให้มันออกมาอลังการงานสร้างก็เลยใช้เวลาเตรียมงานนานหน่อย คนที่ยุ่งมากๆก็คงเป็นพวกทีมงานส่วนผมนานๆทีถึงจะเข้าบริษัทเพื่อร่วมประชุมระดมสมองแล้วก็กลับมาพักผ่อนที่บ้าน...พักผ่อนเหรอ? เวลาพักผ่อนคงเป็นเวลาที่ไอดอลทุกคนอยากได้ แต่ตอนนี้ผมพักจนเบื่อจะแย่อยู่แล้ว มันคงจะดีมากถ้าใครคนนั้นว่างตรงกับผม...
ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเสียงโทรศัพท์จะทำให้คนเราดีใจได้ขนาดนี้~ ~
"ว่าไง? เจ้าตัวเล็กของพี่" ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน พวกเราจะเติบโตเพียงใด...แม้ตอนนี้พวกเราจะเปลี่ยนจากวัยรุ่นสดใสมาเป็นชายหนุ่มรูปงามและต่างก็แยกย้ายกันไปทำงานเดี่ยว มีผลงานต่างๆออกมาให้แฟนคลับของพวกเราติดตามกันแทบไม่หวาดไม่ไหวแล้วก็ตาม แต่จนบัดนี้ในสายตาของผม...เขาก็ยังเป็นเจ้าตัวเล็กของผมอยู่ร่ำไป
"พี่ฮยอนจุงทำอะไรอยู่ฮะ? ทานมื้อกลางวันรึยัง"
"ทานแล้ว แต่ว่าเบื่อจัง ไม่มีอะไรให้ทำเลย เล่นเกมส์ก็แล้ว อ่านหนังสือก็แล้ว ขนาดละครที่พี่ไม่เคยดูก็ยังดูเลย แต่มันก็ยังไม่หายเบื่อ เมื่อไหร่นายจะกลับมาซะทีล่ะ? คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว"
"อีกสองวันฮะ พี่อดทนหน่อยนะฮะ แล้วผมจะรีบกลับไปหา"
"พี่จะรอ..."
คุยกันได้ซักพักปลายสายก็ขอตัวไปเข้ากล้อง
"พี่ฮะ ทีมงานมาตามให้เตรียมตัวเข้ากล้องแล้ว ผมขอตัวก่อนนะฮะ จะทบทวนบทหน่อยน่ะฮะ ไม่อยากให้เทกบ่อยๆจะได้ถ่ายเสร็จเร็วๆ...แล้วจะได้รีบกลับไปหาพี่ไงฮะ"
"ตั้งใจทำงานนะ... ฮยองจุน..."
"อะไรฮะ?"
"พี่รักนายนะ"
"ผมก็รักพี่ฮะ"
หลังจากวางสายไปแล้วผมจึงเริ่มเข้าใจว่าก่อนหน้านี้ฮยองจุนต้องทรมานแค่ไหนเวลาที่รอโทรศัพท์จากผม และส่วนใหญ่คงจะเป็นการรอแล้วรอเล่าซะมากกว่า จะว่าไปแล้วแม้จะงานยุ่งแค่ไหนฮยองจุนก็ยังอุตส่าห์โทรมาหาผมมากกว่าตอนที่ผมงานยุ่งเสียอีก อีกอย่างที่ผมเริ่มเข้าใจก็คือ หลายครั้งที่ผมคลางแคลงใจว่าเมื่อผมไม่ว่างโทรไปแล้วทำไมน้องถึงไม่โทรมาหาผมบ้าง ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคงเป็นเพราะฮยองจุนไม่อยากรบกวนการทำงานของผมนั่นเอง เหมือนที่ผมรู้สึกในเวลานี้ว่าฮยองจุนต้องการสมาธิในการจดจำบทละคร...พี่ขอโทษนะ เจ้าตัวเล็ก!
บ่ายแก่ๆ แดดร่มลมตกและอากาศกำลังดี ผมกำลังนั่งจิบกาแฟหอมกรุ่น...
ดื่มกาแฟแบบนี้แล้วทำให้คิดถึงฮยองจุน รายนั้นชอบขนมหวานโดยเฉพาะเค้กเป็นชีวิตจิตใจ แม้จะชอบแตกต่างกัน แต่ทุกครั้งที่เราพอจะมีเวลามานั่งชิลๆด้วยกันแบบนี้พวกเราก็มีความสุขบนความแตกต่าง...คิดถึงนายจัง
...ผมคงจะว่างจนเป็นบ้าไปแล้วที่พร่ำแต่คำว่า..."ขอโทษ"..."คิดถึง"...
...แต่มันก็เป็นเรื่องจริงครับ...
ผมกำลังลงมือทำอาหารเย็น อยากจะหัวเราะให้กับความงี่เง่าของตัวเองนัก ก่อนหน้านี้แค่อาหารธรรมดาๆไม่ได้ยากเย็นอะไรเลยฮยองจุนก็ทานอย่างมีความสุขขอเพียงแค่เป็นฝีมือของผมเท่านั้น อะไรๆก็ทานได้และอร่อยไปหมด ในขณะที่เจ้าของร้านอาหารทุกร้านต่างก็พยายามเสาะหาพ่อครัวแม่ครัวที่ฝีมือดีมาปรุงแต่งรสชาดอาหารให้ถูกใจลูกค้าจะได้มาอุดหนุนเป็นประจำก็ใช่ว่าจะประสบความสำเร็จทุกรายไป แต่...ลูกค้าของผมพร้อมที่จะอุดหนุนอาหารทุกประเภทที่พ่อครัวอย่างผมทำให้ ผมเองกลับไม่ใส่ใจลูกค้าประจำซะอย่างนั้น~ ~ สงสัยมื้อเย็นพรุ่งนี้ผมคงต้องหาเมนูพิเศษสำหรับลูกค้าพิเศษซะแล้ว
ยิ่งมืดก็ยิ่งเงียบ ยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งเหงา...ฮยองจุนก็คงเป็นแบบนี้ซินะ! ถึงผมจะรู้ว่าฮยองจุนก็ไม่ได้ว่างนักช่วงที่ผมงานยุ่ง แต่ความที่เป็นคนไม่ชอบผลาญเวลาไปกับการเที่ยวกลางคืนนัก ฮยองจุนก็คงจะมีเวลาเหงามากกว่าผมอยู่ดี...พี่ขอโทษนะ
ผมเลือกที่จะออกไปหาที่คลายเหงานอกบ้านเพราะถ้าขืนนอนอยู่กับบ้านต่อไปผมคงจะต้องเป็นบ้าเพราะความเหงาและคิดถึงใครบางคนแน่ๆ...
...คลับหรูที่คุ้นเคยยังคงคึกคักไปด้วยเหล่าศิลปินในวงการบันเทิง สถานที่แห่งนี้ก็เป็นที่แห่งความทรงจำอีกเช่นกันเพราะผมเคยพาน้องมาบ่อยๆเมื่อครั้งที่ยังอยู่รวมวง หลายครั้งที่ฮยองจุนต้องนั่งหาวไปทำตาหรี่ปรือเพราะความง่วงไปเมื่อการสังสรรค์ของผมกับเพื่อนยังไม่มีวี่แววจะสิ้นสุดลงง่ายๆ ด้วยความสงสารผมเคยบอกให้น้องอยู่บ้านดีกว่าจะได้ไม่ต้องมาทนอดตาหลับขับตานอนรอ พร้อมกับสัญญาว่าจะไม่ว่อกแว่กออกนอกลู่นอกทาง แต่คำตอบที่ได้รับกลับทำให้ผมยิ่งรักและสงสารฮยองจุนมากขึ้น
..."ถ้าผมไม่อยู่ด้วยแล้วใครจะขับรถกลับล่ะฮะ ผมเป็นห่วงนะ ไม่อยากให้พี่ขับรถเองตอนเมา ไม่ต้องห่วงหรอกฮะแค่ได้งีบบ้างตอนที่พี่ดื่มก็ถือว่าได้พักแล้ว"...
เพราะฉะนั้น ในขณะที่ผมดื่มและสังสรรค์กับเพื่อนไหล่ของผมก็มักเป็นที่พักของฮยองจุนไปด้วยพร้อมกัน แต่ผมยืนยันได้ว่ามันไม่หนักและน่ารำคาญเลยจริงๆนะครับ...
ทันทีที่เหยียบย่างเข้าไปด้านในก็มีเสียงทักทายจากเพื่อนๆในวงการให้แซ่ด
"ว้าว! ซูปตาร์มาได้ไง?"
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? คิมฮยอนจุงมีเวลาแวะมาที่นี่ได้"
"นึกว่านายจะจำทางมาที่นี่ไม่ได้ซะแล้ว"
"งานเพลาลงแล้วรึไง?"
และอื่นๆอีกมากมาย...แต่คำถามที่ทำให้ผมยิ่งเห็นใจฮยองจุนมากขึ้นไปอีกก็คือ
..."แล้วฮยองจุนล่ะ? ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ?"...
ฮยองจุนคงจะได้ยินคำถามแบบนี้จนนับครั้งไม่ถ้วน และไม่ใช่เฉพาะที่นี่แต่คงเป็นทุกๆที่ที่เราเคยไปด้วยกัน...นายคงลำบากใจที่จะตอบ
..."เดี๋ยวนี้ฮยองจุนมีเลิฟซีนร้อนๆแล้วก็บทจูบกับสาวๆเยอะขึ้นนะ"...
ฮยองจุนก็คงจะอึดอัดและหวั่นไหวเหมือนที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ แม้จะบอกกับตัวเองว่ามันเป็นแค่การทำงานตามหน้าที่ก็ตาม ยิ่งกับนายด้วยแล้วคงจะรู้สึกมากกว่าเพราะผมเป็นข่าวแทบไม่ได้ขาด
หลังจากดื่มและสังสรรค์กับเพื่อนไปได้ซักพักผมก็ขอตัวกลับบ้าน มันเร็วจนผิดวิสัยทำให้ใครต่อใครพากันงงเป็นแถว แต่ผมไม่ใส่ใจหรอกครับ ก็เพราะคำบอกเล่าที่ผมได้รับฟังนั่นเอง...
..."ฮยองจุนก็แวะมาบ้างแต่ไม่บ่อย มาแล้วก็รีบกลับ เจ้าตัวเล็กของนายบอกว่าไม่อยากให้นายเป็นห่วง นายเหนื่อยกับงานมากพอแล้วไม่ควรไปเพิ่มเรื่องกังวลใจให้นายอีก"...
เป็นครั้งแรกที่ผมกลับมาถึงบ้านในสภาพที่ยังมีสติพอที่จะอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นได้เอง ที่ผ่านมาทุกครั้งฮยองจุนจะต้องจัดการเช็ดตัวให้ในขณะที่ผมหลับไหลไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่หลังจากนั้นเราทั้งคู่ต่างก็อบอุ่นอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน...คืนนี้พี่จะทนนอนหนาวคนเดียวไปก่อน รอนายกลับมานะ~ ~
~ ~ กำลังจะเคลิ้มหลับก็มีเสียงข้อความเรียกเข้า
[คิดถึงจัง อย่าเที่ยวดึก ดื่มจัดนะฮะ]
[พี่ก็คิดถึงนายที่สุดเลย]
ป่านนี้แล้วเด็กน้อยของผมยังไม่ได้นอนอีกเหรอเนี่ย?!!
******************
ฮยองจุนยิ้มสดชื่นหลังจากที่ตะเวนชนแก้วกับเพื่อนนักแสดงและทีมงานในงานเลี้ยงปิดกล้องจนคิดว่าน่าจะครบคนแล้ว แต่เขาเพียงแค่จิบๆ ยังไงก็จะไม่ยอมเมาหรอกเพราะยังต้องขับรถไปอีกไกล...ไปหาใครอีกคนที่รออยู่
"ฮยองจุน นายจะรีบกลับจริงๆเหรอ? ขับรถกลางคืนมันอันตรายนะ ไหนๆก็ปิดกล้องได้เร็วกว่ากำหนดก็น่าจะอยู่เที่ยวต่ออีกซักวันนะ"
"ไม่ได้หรอก พี่ฮยอนจุงรออยู่ คงจะเหงาแย่แล้วเพราะพี่เค้าไม่เคยว่างนานๆแบบนี้ เรื่องขับรถไม่ต้องห่วงนะผมจะระวังอย่างดีเลย"
"ว้าว! แหม! หวานกันจริงนะ งั้นก็คงจะรั้งนายไว้ไม่ได้น่ะซิ"
ฮยองจุนไม่ตอบได้แต่พยักหน้าด้วยความเขิน
****************
เกือบเที่ยงคืนที่ฮยองจุนกลับมาถึงบ้านของฮยอนจุง มองจากด้านนอกเห็นไฟในห้องนอนปิดอยู่แต่ที่ห้องโถงกลับเปิดไฟไว้...พี่ออกไปดื่มแล้วยังไม่กลับ หรือเมาหลับอยู่ที่ห้องโถงกันนะ...
ประตูรั้วถูกปิดลงโดยอัตโนมัติทันทีที่ฮยองจุนเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่โรงจอดรถ จากนั้นฮยองจุนก็สาวเท้ายาวๆเพื่อรีบเข้าไปในบ้าน ทั้งเป็นห่วงทั้งคิดถึง~ ~
~
~
ไม่มีใครอยู่ที่ห้องโถง ฮยองจุนหน้าม่อยด้วยความผิดหวัง คิดว่าอย่างน้อยเห็นพี่เมาหลับอยู่ที่นี่ก็ยังดีกว่า สงสัยพี่คงยังไม่กลับ...แต่เมื่อขึ้นไปชั้นบนและเปิดประตูห้องนอนเข้าไปหัวใจของฮยองจุนก็ต้องเต้นโครมครามจนแทบจะออกมานอกอกด้วยความดีใจเมื่อเห็นร่างของคนที่แสนจะคุ้นเคยนอนหลับอยู่บนเตียงแม้ว่าพักหลังๆจะไม่ค่อยได้เจอกันก็ตามแต่พี่ไม่เคยลบเลือนไปจากความทรงจำของเขา...
ฮยองจุนค่อยๆเลี่ยงไปอาบน้ำก่อนจะกลับมาสอดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มแล้วพลิกตัวโอบกอดคนที่นอนอยู่ข้างๆด้วยความรักและคิดถึง...
*****************
ผมกำลังนอนหลับ จู่ๆก็รู้สึกได้ถึงเนื้อตัวนุ่มนิ่มที่โอบกอดมาพร้อมกับผิวกายเย็นๆ ผมคงไม่ได้ฝันไปนะ แต่จะฝันหรือไม่ฝันผมก็ไม่สน ขอกอดเอาไว้ก่อนให้อุ่นใจเพราะไม่มีใครที่เข้าออกบ้านผมได้ง่ายๆนอกจากคนๆเดียว...ฮยองจุน และถ้าเป็นความฝันผมก็จะยังไม่ตื่นแล้วก็ฝันต่อจากที่ถูกโอบกอดไปจนเสร็จสิ้นกระบวนการ แต่ถ้าเป็นความจริงล่ะก็...
"อุ๊ย! ขอโทษนะฮะ ผมกวนพี่ตื่นรึเปล่า? อุตส่าห์ค่อยๆทำแบบเบามือที่สุดแล้วนะเนี่ย" แล้วฮยองจุนก็เอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง
...พระเจ้า! ผมไม่ได้ฝันไป ดีใจจัง! เจ้าตัวเล็กของผมจริงๆ มาได้ยังไงเนี่ย? ไหนว่าอีกสองวันจะกลับ ดีนะที่ผมรีบกลับมาก่อนไม่อย่างนั้นคงจะถูกงอนแน่ๆเลย แต่ตอนนี้ถ้าน้องจะงอนผมก็เข้าใจครับ
"ฮยองจุน นายจริงๆด้วย! ทำไมกลับเร็วกว่าที่บอกพี่ล่ะครับ?"
ผมถามพร้อมกับกอดน้องแน่นขึ้นด้วยความดีใจ
"เผอิญนักแสดงเก่งๆกันทั้งนั้นการถ่ายทำก็เลยฉลุยฮะ เลยเสร็จเร็วกว่าแผนที่วางไว้ ความจริงก็มีงานเลี้ยงปิดกล้องต่อนะฮะ นักแสดงและทีมงานส่วนใหญ่ก็อยู่เที่ยวกันต่อ แต่ผมคิดถึงแล้วก็เป็นห่วงพี่เลยขอตัวกลับมาก่อนฮะ"
ผมฟังเสียงเจื้อยแจ้วที่เล่าให้ฟังอย่างเพลินใจ
"แล้วขับรถกลับมาดึกๆดื่นๆอย่างนี้มันอันตราย พี่ก็เป็นห่วงนายเหมือนกันนะ" ผมลูบแก้มเนียนนั้นอย่างเอ็นดู
"ผมระวังเต็มที่อยู่แล้วฮะ ไม่เมาแล้วก็ขับไม่ซิ่งด้วยฮะ"
"แล้วเหนื่อยมั้ย? นอนพักก่อนเถอะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคุยกันดีมั้ยครับ?"
ไม่อยากจะบอกเลยว่าผมต้องข่มใจแค่ไหนที่จะไม่ทำอะไรต่อมิอะไร แต่เจ้าตัวเล็กกลับส่ายหน้า
"ผมไม่เหนื่อยหรอกฮะ แล้วรู้ด้วยนะว่าพี่ต้องการอะไร"
น้องผมน่ารักจนผมอดใจไม่ได้ที่จะหอมแก้มไปหนึ่งฟอด
"ไม่เป็นไรหรอก ฮยองจุน พี่เข้าใจความรู้สึกที่ผ่านมาของนายแล้ว ถ้าพี่ไม่มีเวลาว่างนานๆอย่างนี้และไม่เจอความรู้สึกต่างๆกับตัวเองพี่ก็คงยังไม่เข้าใจว่าการที่เรารักใครซักคนบางครั้งเราก็แค่อยากมีเวลาอยู่ด้วยกัน ทานข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน แล้วก็เข้านอนพร้อมกัน ขอโทษนะที่ทุกครั้งที่ผ่านมาพี่มักจะเอาเปรียบนายเวลาที่เจอกัน เพราะพี่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุดของการแสดงความรัก"
"ไม่หรอกฮะ ผมเองก็เต็มใจให้พี่เอาเปรียบ แต่ผมก็ดีใจนะฮะที่พี่เข้าใจความรู้สึกของผมแล้ว ถึงอย่างนั้นพี่ก็ไม่ต้องกังวลมากไปหรอกฮะ ผมรักพี่ทั้งๆที่พี่ก็งานยุ่งมาตลอดตั้งแต่เรายังอยู่ด้วยกัน มาตอนนี้พี่จะยุ่งกว่าเดิมผมก็ยิ่งต้องเข้าใจและเป็นกำลังใจให้พี่ซิฮะ"
เด็กน้อยของผมพูดไปก็หน้าแดงไป แล้วอย่างนี้คุณคิดว่าผมจะอดใจไหวมั้ย?
"ขอบใจมากนะ ฮยองจุน พี่สัญญาว่าต่อไปนี้ถึงงานจะยุ่งแค่ไหนพี่ก็จะหาเวลาโทรมาหานายให้มากขึ้นกว่าเดิม และถ้ามีเวลาพี่จะมาหานายให้บ่อยขึ้น"
"จริงๆนะฮะ ขอบคุณฮะ"
แล้วฮยองจุนก็กอดผมแน่นขึ้นพร้อมกับซุกไซ้ใบหน้าลงกับอกผม แล้วอย่างนี้คุณคิดว่าคืนนี้ฮยองจุนจะรอดมั้ยครับ?
...ผมค่อยๆประคองใบหน้าหวานให้ละออกมาจากอกก่อนที่ผมจะอกแตกตายเพราะความวาบหวิว และเพื่อที่จะมอบจูบที่มาจากความรักและคิดถึงทั้งหมดทั้งมวลให้กับคนที่ผมรักที่สุด...และแล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปตามที่ควรจะเป็น
~
~
"พี่รักนายนะ"
"ผมก็รักพี่ฮะ"
~
~
...ผมไม่เบื่อที่จะพูดและฟังสองประโยคนี้ และผมเชื่อว่าฮยองจุนก็คิดเช่นเดียวกับผมอย่างแน่นอน...
>>>>>>>>> The End
By...Kim ss
Love 
Me
ความคิดเห็น