คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : SF 2hj : นายคือ...ดวงใจ (2) The End By...Kimss
คืนวันผันผ่านไปด้วยความลุ่มๆดอนๆของชีวิตคู่ของชายหนุ่มสองคนที่ชื่อคล้ายกัน...ฮยอนจุงก็ยังคงแอบไปเที่ยวกับเพื่อนเหมือนเดิม ฮยองจุนก็ยังคงโกรธอาละวาดและน้อยอกน้อยใจกับพฤติกรรมนั้นเหมือนเดิมเช่นกัน ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็ทำใจให้ยอมรับในการกระทำของชายอันเป็นที่รักจนยินยอมมอบทั้งกายและใจให้ไม่ได้ คงจะเป็นอย่างที่ใครต่อใครว่า...รักมากเลยหวงมาก...
การหนีเที่ยวยังเป็นไปตามปกติ และการงอนง้อหลังจากนั้นก็ตามมาเป็นปกติเช่นกัน...นอกเหนือจากการโอนเงินเข้าบัญชีธนาคารของฮยองจุนที่มากขึ้นๆตามความถี่ของการเกเรออกนอกลู่นอกทางของฮยอนจุงแล้ว บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินก็ถูกวางไว้ที่หัวเตียงอยู่บ่อยๆจนฮยองจุนที่รักการช้อปปิ้งเป็นชีวิตจิตใจยังเหนื่อยล้ากับการใช้จ่ายนี้เลย ตอนแรกๆก็ดูเหมือนฮยองจุนจะพอใจเพราะได้แกล้งกระหน่ำจับจ่ายซื้อข้าวของที่ตัวเองชอบหวังจะให้ฮยอนจุงเข็ด แต่กลับไม่เกิดผลอะไรในเมื่อเทียบกันแล้วค่าใช้จ่ายที่ฮยองจุนได้แกล้งใช้ไปแตกต่างกับรายได้จำนวนมหาศาลของฮยอนจุงลิบลับ...เป็นอันว่าวิธีการนี้ไม่ประสบผล
***************
คืนนี้ฮยอนจุงเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างสบายๆไม่ได้ระวังตัวเลยถูกขว้างด้วยหมอนใบใหญ่ใส่หน้าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ใครจะไปรู้ว่าฮยองจุนจะกลับมาแล้ว ก็เล่นปิดไฟเงียบ หนำซ้ำก่อนหน้านี้ยังโทรศัพท์มาบอกเขาอีกว่าคืนนี้งานยุ่งมากต้องทำงานล่วงเวลา ฮยอนจุงจะส่งรถไปรับหลังเลิกงานก็ไม่ยอมบอกว่ากลับเองได้ แต่ที่ฮยอนจุงไม่เสนอตัวไปรับเองเหมือนแต่ก่อนเพราะกำลังหลงระเริงว่าคืนนี้คงจะปลอดโปร่ง นานๆทีจะได้สังสรรค์โดยไม่ต้องเสียวสันหลังว่าฮยองจุนจะตามมาอาละวาด โอกาสอย่างนี้ใช่จะหาง่ายๆไม่ไขว่คว้าไว้ก็โง่เต็มที...
ฮยอนจุงไม่แน่ใจว่าควรจะโกรธหรือขอบคุณฮยองจุนดีเพราะหมอนใบที่ถูกขว้างมาทักทายก่อนกลายเป็นโล่ห์อย่างดีเมื่อหลังจากนั้นแล้วสรรพสิ่งต่างๆล้วนลอยละลิ่วมาอย่างกับห่าฝน ฮยองจุนคว้าอะไรได้ใกล้มือก็ใช้เป็นอาวุธลับซัดใส่ฮยอนจุงไม่ยั้ง
"โอ๊ย! ฮยองจุน พอแล้วครับ นายเป็นอะไรเนี่ย?" ฮยอนจุงร้องพลางใช้หมอนบังหน้าตัวเองให้วุ่นไปหมด
"พี่ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอฮะ? วันนี้พี่ไปไหนมา?" ฮยองจุนตวาดลั่น
"พี่ เอ่อ! พี่ก็ไปหาอะไรดื่มกับเพื่อนนิดหน่อยน่ะครับ เพื่อนพี่นายก็รู้จักทั้งนั้นนี่" ฮยอนจุงทำใจดีสู้เสือ
"เพื่อนพี่ผมรู้จักฮะ แต่สาวๆที่นั่งคลอเคลียกับพี่เป็นใครฮะ? ผมไม่ยักรู้จัก" ฮยองจุนย้อนถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด นี่ถ้าเขาไม่ใช้วิธีหลอกล่อให้พี่ตายใจแล้วย้อนรอยสะกดรอยตามไปก็คงจะไม่ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจที่พี่ของเขานั่งอิงแอบอยู่กับผู้หญิงแล้วสรวลเสเฮฮากับเพื่อนๆ มันเจ็บ...เจ็บจนแทบกระอักเลือด
"ฮยองจุน นี่นายสะกดรอยตามพี่เหรอ? พี่ไม่คิดเลยว่านายจะไม่เชื่อใจพี่ขนาดนนี้" ฮยอนจุงชักจะเริ่มไม่พอใจที่ถูกระแวงแต่ก็ยังเก็บอาการ
"แล้วถ้าผมไม่ทำแบบนั้นผมจะรู้มั้ยว่าลับหลังผมพี่ทำอะไรบ้าง" ฮยองจุนตะโกนอย่างเหลืออดก่อนจะโถมตัวเข้าใส่ฮยอนจุงแล้วทุบไม่ยั้ง ทุบไปน้ำตาก็ไหลรินไป พี่บอกว่าเจ็บแต่เขาเจ็บยิ่งกว่า "พี่ทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง? พี่ฮยอนจุงใจร้าย ใจร้ายที่สุด ฮือๆ"
"ฮยองจุนฟังพี่ก่อนนะ มันไม่มีอะไรจริงๆ ผู้หญิงพวกนั้นแค่เข้ามานั่งเพื่อหาความสนุก พี่ก็แค่ดื่มเหล้า สาบานได้ว่าพี่ไม่เคยนอกใจนายเลยแม้แต่จะคิดนะครับ" ฮยอนจุงคิดว่าตัวเองพูดในเรื่องจริงเพราะเขาไม่เคยนอกใจฮยองจุนจริงๆ มันก็เป็นธรรมดาที่สถานที่อย่างนั้นที่ต้องมีสุราและนารี เขาแค่ไปดื่มและสนุกกับเพื่อนเท่านั้น
"ผมไม่เชื่อ!!! ไม่เชี่อ!!! พี่โกหก"
"พี่พูดความจริงนายก็ไม่เชื่อ จะต้องให้พี่ทำยังไงนายถึงจะเชื่อ" ฮยอนจุงเริ่มจะหมดความอดทนทีละน้อย เขารักฮยองจุนยิ่งกว่าอะไรแต่ทำไมถึงไม่เชื่อใจกันบ้าง
"ถ้าจะให้ผมเชื่อใจพี่ๆก็เลิกทำตัวแบบนี้ซิฮะ เลิกเที่ยวเลิกดื่ม กลับบ้านตรงเวลา กล้บมาเป็นเหมือน..."
"นายจะตีกรอบชีวิตพี่เกินไปแล้วนะ" ฮยอนจุงขัดขึ้นก่อนที่ฮยองจุนจะพูดจบ
"ก่อนหน้านี้พี่ยังทำได้เลย"
"แล้วก่อนหน้านี้นายเป็นคนน่ารักสดใส มองโลกในแง่ดี ตอนนี้มันหายไปไหนหมด"
"ที่ผมเป็นอย่างนี้ก็เพราะพี่นั่นแหละ รู้ไว้ด้วย" ฮยองจุนร้องตะโกนอย่างเสียใจเมื่อเห็นว่าคนผิดพยายามโยนความผิดให้กับเขา
"ถ้าพี่มันไม่ดีพอ เราก็ควรจะอยู่ห่างกันซักพัก เผื่อมันจะดีขึ้น" ฮยอนจุงเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้เช่นกันเมื่ออธิบายอย่างไรอีกคนก็ไม่มีทีท่าว่าจะเข้าใจ
"พี่ฮยอนจุง!" หัวใจของฮยองจุนกระตุกวูบเมื่อได้ยินประโยคตัดขาดนั้น จากที่ตะโกนปาวๆแปรเปลี่ยนเป็นเรียกชื่อคนรักด้วยเสียงแผ่วๆ มือทั้งสองที่กำลังทุบฮยอนจุงค่อยๆลดลงมาอยู่ข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง ค่อยๆก้าวถอยหลังห่างออกมาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท
"พี่ไปอาบน้ำแล้วมานอนเถอะฮะ" แล้วฮยองจุนก็หมุนตัวกลับเดินไปที่เตียงก่อนจะนอนลงอย่างเงียบเชียบ ฮยอนจุงเองก็ตกใจกับสิ่งที่พูดออกไป ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายจิตใจฮยองจุนมาก่อน อยากจะเข้าไปกอดแล้วบอกว่าเขาไม่ได้หมายความอย่างที่พูดก็ไม่กล้าเลยได้แต่เดินลูบหน้าเพราะความสับสนเข้าห้องน้ำไป...
...เมื่อได้อาบน้ำอาบท่าจนสร่างเมาและสบายตัวขึ้นแล้วฮยอนจุงก็เดินไปที่เตียง ล้มตัวลงนอน รู้สึกผิดที่พูดกับฮยองจุนออกไปแบบนั้น...อยากจะกอดน้องและปลอบให้หายโกรธแต่ตอนนี้เขาไม่อาจคาดเดาอารมณ์ของคนที่นอนตะแคงหันหลังให้เขา หากฮยองจุนจะฟูมฟายโวยวายทุบตีเขาเหมือนที่เคยทำมันยังง่ายที่จะรับมือ เขาไม่รู้จริงๆว่าภายใต้อาการที่ดูเหมือนหลับสนิทนั้นซ่อนความรู้สึกอะไรเอาไว้บ้าง...แต่สุดท้ายฮยอนจุงก็ไม่อาจทนภาวะอึมครึมนี้ได้ เขาค่อยๆขยับตัวเข้าไปหาฮยองจุนและโอบกอดร่างบางนั้นเอาไว้อย่างอ่อนโยนก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มอย่างทะนุถนอม
..."พี่รักนายนะ ฮยองจุน"...
~
~
[ผมก็รักพี่ฮะ พี่ฮยอนจุง] ฮยองจุนพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดรอดออกมาในขณะที่ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มเปียกหมอนจนชุ่ม
*****************
เช้านี้ฮยอนจุงตื่นนอนและลงมาที่ห้องอาหารด้วยใจที่ตื่นเต้น วันนี้เขาจะง้อฮยองจุนให้หายโกรธให้ได้ ป่านนี้ฮยองจุนคงจะตื่นแล้วและคงจะเตรียมอาหารเช้าให้เขาเหมือนทุกวัน...แต่ทำไมเช้านี้ถึงเงียบนัก ไม่มีฮยองจุนอยู่ในห้องครัว ฮยอนจุงเริ่มใจคอไม่ดีเมื่อเหลือบเห็นกระดาษโน้ตแปะไว้ที่ตู้เย็น
...พี่ฮยอนจุง
เช้านี้พี่หาอะไรทานเองนะฮะ
กาแฟ น้ำตาล อยู่ที่ชั้นใกล้ๆกระติกน้ำร้อน
พี่เสียบปลั๊กกระติกน้ำร้อนด้วยนะ
ส่วนอาหารเช้า...ผมว่าพี่ทำได้ดีกว่าผมอีก
ผมขอตัวไปอยู่ห่างๆพี่ซักพักนะฮะ และถ้าหากว่า
มันทำให้พี่รู้สึกดีขึ้น ผมจะกลับมาเซ็นใบหย่าให้พี่ทีหลัง
ดูแลตัวเองด้วยนะฮะ
ฮยองจุน...
ฮยอนจุงใจหายวูบ...ไม่คาดคิดว่าแค่เพียงประโยคเดียวเขาได้ทำร้ายจิตใจของน้องถึงเพียงนี้ ฮยองจุนไม่เคยละเลยหน้าที่ของตัวเองมาก่อน ไม่ว่าจะมีปากเสียงกันแค่ไหนเช้าขึ้นมาก็จะเห็นฮยองจุนอยู่ในครัว ง่วนอยู่กับการจัดเตรียมอาหารเช้าให้เขา แม้หลายครั้งที่เขาเคยบอกว่าให้แม่บ้านเป็นคนทำเพราะไม่อยากให้ฮยองจุนต้องเหนื่อยและรู้ดีว่าน้องไม่ถนัดงานบ้านโดยเฉพาะการทำอาหาร แต่ฮยองจุนก็มักจะยิ้มแป้นแล้นก่อนจะบอกว่าเขาอยากเป็นคนทำให้พี่ทาน แรกๆก็เก้ๆกังๆ ทอดไข่ดาวก็ไหม้ ยังมองเห็นท่าทางที่ฮยองจุนกระโดดหลบน้ำมันที่กระเด็นให้จ้าละหวั่นแต่ก็ยังไม่ละความพยายาม...ฮยองจุนยอมปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อเขาขนาดนี้ แล้วเขาล่ะ? นอกจากความรักที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง การเงินที่ไม่เคยขาดตกบกพร่องซึ่งไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรแล้ว เขาได้ทำอะไรเพื่อน้องบ้าง? ช่วงหลังๆฮยองจุนเสียน้ำตาเพราะเขากี่ครั้งแล้ว? ฮยอนจุงได้แต่คิดโทษตัวเอง...เขาพยายามโทรเข้ามือถือของฮยองจุนแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมีแต่เสียงให้ฝากข้อความ
"ฮยองจุน นายอยู่ไหน? พี่ขอโทษ กลับบ้านเราเถอะนะ" ฮยอนจุงกรอกเสียงลงไปหลังสัญญาณรับฝากข้อความอย่างไม่รู้จะทำอะไรไปมากกว่านั้น จากนั้นก็โทรไปที่บ้านฮยองจุนแต่ก็ไม่มีคนรับสาย สุดท้ายเขาก็โทรหาคิบอมน้องชายของฮยองจุน
"คิบอม พี่เองนะ"
"สวัสดีครับ พี่ฮยอนจุง" ฮยองจุนหันขวับไปหาคิบอมทันทีที่ได้ยินชื่อฮยอนจุง
"ตอนนี้ฮยองจุนอยู่กับคิบอมรึเปล่า?"
"เปล่าครับ ผมอยู่...บ้านเพื่อนครับ" คิบอมจำต้องโกหกเมื่อเห็นพี่ชายส่ายหน้าช้าๆก่อนจะน้ำตาไหลอีกครั้ง
"ฮยองจุนหายไปไหนไม่รู้ พี่ติดต่อไม่ได้เลย พี่เป็นห่วงเค้ามากนะ"
"มีปัญหาอะไรกันรึเปล่าครับ?"
"เราทะเลาะกันเพราะเรื่องเที่ยวกลางคืนของพี่ แล้วพี่ก็พลั้งปากว่าฮยองจุนแรงไปหน่อย คิบอม พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ พี่เสียใจจริงๆ" ฮยอนจุงเล่าด้วยน้ำเสียงที่เศร้าปนสำนึกผิด
"ผมว่าให้เวลาพี่จุนหน่อยดีมั้ยครับ? เผื่ออะไรจะดีขึ้น"
"แต่พี่คิดถึงฮยองจุน"
"อะไรนะครับ? พี่คิดถึงพี่จุน!" คิบอมแกล้งทวนคำพูดเสียงดังหวังให้พี่ชายได้ยินชัดเจน และก็เป็นไปตามคาดเมื่อฮยองจุนปาดน้ำตาแล้วชะเง้อมามอง
"ใช่ คิดถึงมาก"
"คิดถึงมากด้วย!"
"นายเป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมต้องทวนคำพูดพี่อยู่ตลอด?" ฮยอนจุงอดแปลกใจไม่ได้
"อ๋อ! ไม่มีอะไครับ ผมอยากย้ำให้แน่ใจว่าพี่รักพี่ชายผมมากแค่ไหน"
"รักมากซิ มากที่สุดในโลกเลย เอ่อ! ถ้าคิบอมเจอหรือติดต่อฮยองจุนได้บอกเค้าอย่างที่พี่บอกด้วยนะ แล้วโทรบอกพี่ด้วย บาย"
"บายครับ แล้วผมจะบอกให้ว่าพี่รักพี่จุนมากที่สุดในโลก" คิบอมวางสายแล้วหันไปหาฮยองจุน "ได้ยินแล้วใช่มั้ยครับคุณพี่ชาย"
"ฮื่อ! แต่บางทีความรักอย่างเดียวก็ไม่เพียงพอสำหรับชีวิตคู่" ฮยองจุนตอบเสียงเศร้า...
****************
"ฮัลโหล พี่ฮยอนจุง ผม คิบอมครับ"
"คิบอมมีอะไรเหรอ? หรือว่านายเจอฮยองจุนแล้ว อยู่ที่ไหน? เค้าสบายดีรึเปล่า?"
"ใจเย็นๆครับ คุณพี่เขย จริงๆแล้วผมจะไม่บอกพี่หรอกถ้าพี่จุนไม่ได้เสียใจร้องไห้จนหูตาบวมขนาดนี้ แต่พี่สัญญากับผมได้มั้ยครับว่าจะไม่ทำให้พี่จุนเสียใจแบบนี้อีก ผมมีพี่ชายคนเดียวนะครับและผมรักเค้ามากด้วย"
"สัญญา พี่สัญญานะคิบอม ฮยองจุนอยู่ไหน?"...
******************
หลังจากที่ได้ที่อยู่ของฮยองจุนจากคิบอมแล้ว ฮยอนจุงก็รีบบึ่งรถไปหาทันที แม้ว่าจะใกล้ค่ำแล้วแต่ตอนนี้ใจของเขาไม่มีเรื่องเที่ยวอยู่เลย...คิดถึง อยากเจอเด็กน้อยหน้าตุ๊กตาของเขา...เป็นเพียงความรู้สึกเดียวที่ประดังประเดเข้ามาในตอนนี้...
ฮยองจุนนั่งเหม่อมองทะเลอย่างไร้จุดหมาย ชีวิตนี้ถ้าขาดพี่ฮยอนจุงเขาก็เหมือนขาดหัวใจ แต่จะทำอะไรได้ในเมื่อพี่เป็นฝ่ายเอ่ยปากขอให้อยู่ห่างกันเอง
"ฮยองจุน" เสียงทุ้มคุ้นหูที่แสนคิดถึงปลุกฮยองจุนออกจากภวังค์
"พี่ฮยอนจุง! พี่มาที่นี่ได้ยังไง?" วูบหนึ่งของดวงตามีแววดีใจแต่เพียงชั่วครู่ก็หม่นหมองลง
"คิบอมบอกพี่"
"คิบอมเป็นน้องชายใครกันแน่" ฮยองจุนบ่นน้องชาย
"อย่าไปว่าคิบอมเลย เค้ารู้ว่าพี่รักแล้วก็คิดถึงนายมากถึงยอมบอกพี่ว่านายอยู่ที่ไหน" ฮยอนจุงพูดแล้วก็เดินเข้าไปนั่งข้างๆฮยองจุนๆทำท่าจะลุกหนี แต่ฮยอนจุงคว้าข้อมือเอาไว้ก่อน
"ปล่อยผมนะฮะ พี่จะได้ไม่ต้องทนอึดอัดกับผมที่ตามติดพี่ตลอดเวลา พี่จะได้ไปเที่ยวให้สบายใจ ไปฉอเลาะกับสาวๆที่ไหนก็ได้" พูดไปก็น้ำตาไหลไป ความเจ็บปวดในใจยังไม่จางหาย
"ไม่! พี่ไม่ปล่อย ฮยองจุนฟังพี่ก่อนนะครับ พี่ขอโทษที่ทำให้นายเจ็บ ขอโทษที่พูดจาทำร้ายจิตใจนาย พี่ไม่เคยอยากให้เป็นแบบนั้นเลย"
"พี่รู้มั้ยฮะว่าเงินที่พี่ให้มันไม่ได้ช่วยลบความเหงาออกไปจากใจผมได้เลย ผมไม่อยากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ผมเหงา ผมกลัว ผม...คิดถึงพี่ทุกคืนที่ต้องนอนคนเดียว" ถึงตอนนี้ฮยองจุนก็ปล่อยโฮอย่างกลั้นไม่อยู่ ฮยอนจุงเองก็ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน นี่เขาละเลยน้องจนทำให้รู้สึกขนาดนี้เลยเหรอ หลงคิดไปว่าแค่บอกรักทุกวันและมีเงินให้ใช้ไม่เคยขาดก็จะทำให้ฮยองจุนมีความสุข
"ฮยองจุน พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่ได้มั้ยครับ?"
"พี่บอกว่าให้เราอยู่ห่างกันซักพักไงฮะ ผมไม่อยากไปกวนใจพี่อีก"
"พี่มันโง่เอง พี่ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดแบบนั้น แค่ห่างนายไม่ถึงวันพี่ก็ทนไม่ได้แล้ว กลับบ้านเราเถอะนะ นะครับ"
"พี่แน่ใจนะฮะ?"
"แน่ซิ! แน่ยิ่งกว่าแน่"
"ผมไม่ได้บังคับให้พี่เลิกเที่ยวไปเลยนะ แต่พี่จะเที่ยวให้น้อยลงได้มั้ยฮะ?"
"ได้ซิ พี่รู้แล้วว่าฮยองจุนต้องปรับตัวมากแค่ไหน พี่ซะอีกที่ไม่ได้ทำเพื่อนายเลย พี่สัญญาว่าจะเที่ยวให้น้อยลง"
"งั้น...ผมกลับบ้านกับพี่ก็ได้ฮะ"
ฮยอนจุงดีใจยิ้มหน้าบานก่อนจะกอดฮยองจุนไว้แน่น
...ลำแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ตกกระทบเป็นเงาของคนสองคนที่จูบกันอย่างหวานชื่น ฮยอนจุงบอกกับตัวเองว่าต่อนี้ไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาจะไม่ปล่อยมือจากฮยองจุนและทิ้งให้ต้องว้าเหว่อยู่คนเดียวเป็นอันขาด...เพราะฮยองจุนคือดวงใจของเขา คนเราจะอยู่ได้อย่างไรถ้าขาดหัวใจ...
>>>>>>>> The End
Me
ความคิดเห็น