คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : SF 2hj : หลงรักคุณหนูเพล์บอย (Part 6 the end ) By...Kim ss
SF 2hj : หลงรักคุณหนูเพล์บอย (Part 6) - The End
ถึงใจจะบอกว่าต้องอดทนรอแต่การกระทำของฮยอนจุงกลับไม่ตรงกับใจ ทันทีที่ขับรถเข้าจอดยังที่จอดรถของคอนโดแล้วเขาก็รีบลงจากรถแล้วอ้อมมายังฝั่งที่ฮยองจุนนั่ง เปิดประตูแล้วรีบอุ้มฮยองจุนลงมาเพื่อไม่ให้เสียเวลา ทุกอย่างรวดเร็วจนฮยองจุนยังตั้งตัวไม่ทัน
"อ๊ะ! พี่ฮยอนจุง ปล่อยก่อน ผมเดินไปเองได้ฮะ"
"ไม่ต้องหรอกครับ พี่รอไม่ไหวแล้ว"
"พี่อ่ะ! ผมอายคนอื่นนะ"
"ไม่เห็นมีอะไรต้องอายเลย"
ฮยอนจุงก็เริ่มเข้าโหมดมึนเหมือนเดิมเช่นกัน
"ถ้างั้นพี่ช่วยอุ้มผมให้เหมือนอุ้มผู้ชายหน่อยจะได้มั้ยฮะ?"
ก็จะไม่ให้ฮยองจุนอายได้ยังไงในเมื่อฮยอนจุงอุ้มเขาราวกับเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวเข้าหอ >///<
"ไม่เอา! พี่อยากจะอุ้มแบบนี้นี่ครับ"
ฮยอนจุงเดินไปพูดไปอุ้มไปโดยไม่สนใจสายตาใครต่อใครที่มองมาแถมยังมีการส่งยิ้มหวานละลายหัวใจให้อีก
"พี่เข้ม!...อ๊ากกกก! @_@~ ~อ๊อกกกก!!!"
ฮยองจุนอายจนไม่รู้จะทำยังไงเลยแกล้งเป็นลมไปซะเลย =_= ปล่อยให้คนหน้าด้านเดินยิ้มไปคนเดียวก็แล้วกัน...
"ถึงห้องแล้ว ฟื้นได้แล้วครับ!" ฮยอนจุงรู้ทันเล่ห์เด็กน้อย "ฮยองจุนช่วยหยิบคีย์การ์ดในกระเป๋าพี่แล้วรูดเปิดประตูหน่อยได้มั้ยครับ?"
[ปลุกไมอ่ะ! คนกำลังเพลินเลย จวนจะหลับอยู่แล้วเชียว]
"พี่วางผมลงแล้วหยิบเองไม่ง่ายกว่าเหรอฮะ?"
"ไม่! พี่จะอุ้มนายไว้อย่างนี้"
"พี่นี่ดื้อกว่าผมอีก เฮ้อ!"
ถึงจะบ่นแต่ฮยองจุนก็ยอมทำตาม...
ทันทีที่เข้าห้องพักได้ ฮยอนจุงไม่รอช้ารีบตรงไปที่ห้องนอน วางฮยองจุนลงบนเตียงก่อนจะตามลงมาทาบทับร่างบางเอาไว้ แล้วสิ่งที่เขาปรารถนาก็เริ่มต้นอีกครั้ง ปากบางๆไม่อาจหลบเลี่ยงปากของฮยอนจุงไปได้ ผิวขาวผ่องนวลเนียนก็หาได้รอดพ้นจากการพรมจูบและลูบไล้จนถ้วนทั่วทุกซอกมุม เสื้อผ้าแบรนด์เนมของฮยองจุนถูกถอดออกราวกับของไร้ค่าในเมื่อร่างกายที่ถูกห่อหุ้มไว้เย้ายวนใจมากกว่า...เพลงรักถูกบรรเลงโดยฮยอนจุงที่มีฮยองจุนเป็นผู้รับฟังอย่างซ่านไหวแต่เพียงผู้เดียว...
...และแล้วเวลาสำคัญก็มาถึง นั่นคือการครอบครองเป็นเจ้าของฮยองจุนทั้งใจและกาย...ฮยอนจุงแทบจะเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่ได้เมื่อประจักษ์แก่ตัวเองว่าคุณหนูเพล์บอยของเขายังเวอร์จิ้นอยู่ แม้จะทำใจให้ยอมรับมาตลอดว่าถึงฮยองจุนจะผ่านใครมาเขาก็ไม่สนใจ แต่เอาเข้าจริงพอรู้แบบนี้แล้วก็อดที่หัวใจจะพองโตไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เที่ยวเตร่ทุกคืนจะยังอยู่รอดปลอดภัย...แสดงว่านายเกิดมาเพื่อเป็นของพี่คนเดียว...
~
~
"อ๊าาาาาาา พี่ฮะ เจ็บ...ผมเจ็บ"
ฮยองจุนจิกเล็บลงบนที่นอนและหมอนให้วุ่นไปหมด
"กอดพี่ไว้ซิครับ"
ฮยอนจุงกระซิบบอกเบาๆฮยองจุนจึงกอดรัดฮยอนจุงเอาไวัแน่น
"อดทนหน่อยนะครับฮยองจุน ปล่อยตัวตามสบาย อย่าเกร็ง เดี๋ยวมันจะดีขึ้น นะครับ เชื่อพี่"
ฮยอนจุงทั้งปลอบด้วยวาจาและการกระทำ เขาค่อยๆเกลี่ยผมบริเวณหน้าผากที่ชื้นไปด้วยเหงื่อจากอารมณ์ที่พลุ่งพล่านผสานกับความเจ็บปวดของฮยองจุน พร้อมกับขบเม้มที่ใบหูของฮยองจุนเบาๆเพื่อสร้างความเสียวซ่าน รวมทั้งการปรนเปรอต่างๆนานา จนในที่สุด...ความพยายามก็ประสบผลเมื่อในที่สุดเขาก็สามารถล่วงล้ำเข้าครอบครองฮยองจุนจนสำเร็จ...บทเพลงรักถูกบรรเลงอย่างต่อเนื่องและยาวนานจวบจนกระทั่งไฟรักของทั้งคู่ดับลง~ ~ จากนั้นร่างขาวๆของฮยองจุนก็ถูกดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของฮยอนจุง...แล้วทั้งคู่ก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย...
***************
เช้าวันใหม่...
ฮยองจุนค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพราะกลิ่นหอมของข้าวต้มโชยเข้ามาปะทะจมูกเต็มๆ จะไม่เต็มได้ยังไงในเมื่อข้าวต้มอยู่ห่างจากหน้าเขาเพียงนิดเดียวพร้อมกับพ่อครัวที่กำลังวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะเล็กๆแล้วนั่งลงยิ้มหวานอยู่ข้างๆอย่างภูมิใจนำเสนอ
"อรุณสวัสดิ์ครับ เด็กน้อยของพี่"
"อรุณสวัสดิ์ฮ..."
ฮยองจุนยังไม่ทันได้ "ฮะ" ก็ถูกฮยอนจุงมอร์นิ่งคิสโดยไม่ให้ตั้งตัว
"อื๊ออออ"
ฮยองจุนพยายามดันคนฉวยโอกาสออก ก็พอดีกับฮยอนจุงคิสจนพอใจแล้วเลยยอมปล่อยให้เป็นอิสระ
"ฮยองจุนทานข้าวต้มหน่อยนะครับ พี่ทำสุดฝีมือเลย"
"เดี๋ยวผมออกไปทานข้างนอกก็ได้ฮะ"
"นายจะลุกไหวเหรอ?"ฮยอนจุงหัวเราะเมื่อเห็นฮยองจุนห่อปากพร้อมกับทำหน้านิ่วเมื่อขยับตัว เลยถูกฮยองจุนทุบไหล่เข้าให้ด้วยความหมั่นไส้โทษฐานที่เป็นตัวการของเรื่อง "เอาล่ะ! พอแล้วครับ ฮะฮะ! พี่ยอมแล้ว ทานข้าวต้มเถอะครับ หรือจะให้พี่ป้อน"
"บ้า!...อ้าาาา"
ปากบอกว่าบ้าแต่ฮยองจุนกลับอ้าปากรอรับอาหารเหมือนลูกนกรอรับเหยื่อจากแม่ ฮยอนจุงป้อนไปขำไปกับเด็กน้อยตัวแสบของเขา...
"ฮยองจุนครับ"
"ฮะ?"
"นายเข้าใจรึยังว่าเพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก เวลาสนุกเค้าก็ร่วมกับเราด้วย แต่พอเรามีปัญหาหรือความทุกข์ก็หาคนร่วมทุกข์ไปกับเราได้ยาก"
"เข้าใจแล้วฮะ เรื่องเมื่อคืนทำให้ผมรู้ซึ้งเลย"
"การเที่ยวเตร่ทุกคืนไม่ได้ทำให้ชีวิตดีขึ้น ตรงกันข้ามกลับตกต่ำลง"
"ฮะ"
ฮยองจุนกลายเป็นเด็กว่าง่ายไปในชั่วข้ามคืน
"แล้วรู้ด้วยมั้ยว่าคนที่จริงใจกับเราคือคนในครอบครัว"
"..."
"ฮยองจุน นายมีอะไรกับครอบครัวของนายกัน?"
"ผมไม่อยากพูดถึง"
"นายบอกพี่ได้นะ พี่พร้อมจะรับฟังเรื่องของนายทุกเรื่อง"
"ก็ได้ฮะ ผม...ผมน้อยใจแม่เพราะแม่ไม่รักผมแล้ว"
"อะไรทำให้นายคิดอย่างนั้น"
"ไม่รู้ฮะ แต่ผมคิดว่าพอแม่มีสามีใหม่แล้วแม่ก็ต้องรักผมน้อยลง"
"แล้วนายรักแม่รึเปล่า?"
"รักซิฮะ ถึงตอนนี้จะคิดว่าแม่รักผมน้อยลง ผมก็ยังรักแม่"
"แล้วตอนนี้นายมีพี่มาเพิ่มอีกคน นายยังรักแม่อยู่รึเปล่า?"
"รักซิฮะ!"
"มันน้อยลงกว่าเดิมมั้ย?"
"ไม่ฮะ ไม่เคยน้อยลงเลย"
"แม่นายก็คงเหมือนกัน ไม่ว่าจะมีใครมาเพิ่มในชีวิตแต่เค้าก็คงยังรักนายเหมือนเดิม ไม่อย่างนั้นนายคงไม่อยู่สุขสบายอย่างนี้หรอก เค้าก็คงทิ้งๆขว้างๆ ปล่อยให้นายอยู่อย่างลำบาก ไม่ได้ใช้เงินเป็นเบี้ยอย่างนี้หรอก จริงมั้ย?"
"อืมมมม ก็คงจะจริงมั๊งฮะ"
"นายเองก็มีความรักแล้ว ลองคิดถึงใจแม่นายบ้างซิว่าเขาเองก็คงต้องการความรัก ต้องการคนมาคอยอยู่เคียงข้างเหมือนกัน"
ฮยองจุนพยายามคิดตาม...บางทีอาจจะจริงของพี่เข้ม แม่ของเขาเป็นเพียงผู้หญิงตัวคนเดียวแถมยังเป็นนักธุรกิจอีกด้วย แม่คงต้องการใครซักคนมาช่วยคิดช่วยให้คำปรึกษา...มัวแต่วิเคราะห์เพลินจนไม่ได้รับรู้ถึงอ้อมกอดของฮยอนจุง กว่าจะรู้ตัวก็ถูกโอบกอดให้นอนลงบนเตียงอีกแล้ว~ ~ ช่วงนี้พวกเขาแทบจะไม่ได้ออกจากห้องไปไหนเลย (ทำอะไรกานนนนน ^\\\^)...
ฮยอนจุงเองก็ไม่ค่อยได้ไปดูแลกิจการของตัวเองเลย ปล่อยให้ลูกน้องคนสนิททำการแทน ในช่วงนี้ก็ใช้วิธีสั่งงานทางโทรศัพท์ นานๆทีถึงจะเข้าไปเซ็นงานที่บริษัทด้วยเหตุผลที่บอกกับฮยองจุนว่าไปสมัครงาน ฮยองจุนไม่อยากให้คนรักลำบากเลยเสนอให้ฮยอนจุงอยู่กับบ้านเฉยๆ แฟนคนเดียวเขาเลี้ยงได้ (จุนนี่ก็ยังป๋าไม่เลิกนะ!) แต่ฮยอนจุงอยากแสดงให้ฮยองจุนเห็นว่าเขาไม่ต้องการมาเกาะฮยองจุนเพื่อหวังความสุขสบาย อยากให้ฮยองจุนรู้ว่าคนที่รักฮยองจุนที่ตัวตนไม่ใช่เงินทองยังมีอยู่ นั่นยิ่งทำให้ฮยองจุนภูมิใจในตัวพี่เข้มของเขามากขึ้น...
************
วันนี้ทั้งคู่ก็ยังทำกิจกรรมอยู่ที่คอนโด (>///<) กำลังจู๋จี๋กันอย่างหวานซึ้งเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขัดจังหวะขึ้น ฮยองจุนจำต้องผละออกจากอ้อมกอดของฮยอนจุงด้วยความเสียดาย ทันทีที่มองผ่านหน้าจออินเตอร์คอมที่ประตูฮยองจุนก็ต้องทำตาโต (กว่าเดิม!) จากนั้นจึงรีบวิ่งกลับมาหาฮยอนจุงแล้วดึงฮยอนจุงไปหาที่ซ่อน...ใต้เตียง ในตู้เสื้อผ้า ใต้โซฟา หรือในห้องน้ำดี?...ทำไมไม่มีตุ่มซักใบนะจะได้ให้ฮยอนจุงลงไปซ่อนแบบในหนัง -_- ส่วนฮยอนจุงก็วิ่งตามฮยองจุนไปเรื่อยอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวจนกระทั่งเริ่มจะเวียนหัวเลยต้องดึงให้ฮยองจุนหยุดเพื่อถามไถ่...
"คุณหญิงแม่มาฮะ พี่ต้องหาที่ซ่อนก่อน"
ฮยองจุนพูดอย่างลุกลี้ลุกลน
"โธ่! นึกว่าอะไร เรื่องแค่นี้เอง แล้วพี่ก็เป็นคนรักของนายนะ ไม่ใช่ชู้ ถึงจะต้องหลบๆซ่อนๆ"
ว่าแล้วฮยอนจุงก็เดินไปเปิดประตูเฉยเลย ทิ้งให้ฮยองจุนอ้าปากค้างเพราะห้ามไม่ทัน...งั้น...ถ้าพี่เข้มไม่ซ่อนฮยองจุนซ่อนเองก็ได้เว้ยเฮ้ย แล้วฮยองจุนก็ตั้งท่าจะมุดลงไปอยู่ใต้โซฟา แต่เสียงทักของคุณหญิงแม่ทำให้เขาต้องชะงัก
"ลูกหนูจะทำอะไรน่ะ?"
ฮยองจุนหันมาหัวเราะแหะๆ
"คุณหญิงแม่มาทำไมฮะ?"
"แม่คิดถึงลูกก็เลยมาเยี่ยมน่ะซิจ๊ะ"
ฮยองจุนเอามือกุมหัวอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เสียจริง แถมเสียงจากฮยอนจุงยิ่งทำให้เขาอยากจะบ้ามากขึ้นไปอีก
"สวัสดีครับคุณป้า"
"อ้าว! ฮยอนจุงเองเหรอจ๊ะ? ป้าก็นึกอยู่ว่าใครเป็นคนเปิดประตู สวัสดีจ้ะ"
ตอนนี้ฮยองจุนงงเป็นกระต่ายตาโต เอ๊ย! ไก่ตาแตก พี่เข้มไปรู้จักกับคุณหญิงแม่ของเขาตอนไหน?
"พี่ฮยอนจุง นี่พี่..."
"พี่เค้าเป็นลูกชายของเพื่อนรุ่นน้องของแม่เองจ้ะ แม่ฝากให้พี่เค้าช่วยดูแลลูกเพราะแม่เป็นห่วง"
"อะไรนะฮะ พี่โกหกผมเหรอ?"
"ฮยองจุน พี่..."
ฮยอนจุงพูดไม่ถูกเพราะกลัวว่าฮยองจุนจะโกรธ
"เอ่อ! ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวป้าจัดการเอง ฮยองจุนมาคุยกับแม่ก่อนลูก"
ฮยองจุนเดินเข้าไปหาคุณหญิงแม่อย่างไม่เต็มใจนัก ฮยอนจุงเลยเลี่ยงออกไปอยู่อีกมุมหนึ่งปล่อยให้แม่ลูกได้คุยกัน...
"ทำไมแม่ทำอย่างนี้ล่ะฮะ?"
"เพราะความรักและความเป็นห่วงของแม่ไงจ๊ะ"
"แล้วทำไมต้องให้พี่ฮยอนจุงมาหลอกผมด้วย"
"พี่เค้าไม่ได้หลอกนะลูก ตอนแรกที่รับปากก็เพราะเกรงใจแม่ แต่พอพี่เค้าเจอลูกจริงๆ เค้าก็บอกกับแม่ว่าเค้าชอบลูก และยิ่งนานวันพี่เค้าก็รักลูกของแม่จริงๆ เมื่อไม่นานมานี้พี่ฮยอนจุงก็เพิ่งสารภาพกับแม่ว่าเค้าอยากจะดูแลลูกตลอดไปไม่ใช่ทำเพราะการขอร้องจากแม่ ลูกหนูจะว่ายังไงจ๊ะ?"
[จะว่ายังไงล่ะฮะ?! คุณหญิงแม่คงไม่รู้ว่าลูกชายตัวเองน่ะแอ่นแอนแอ๊นกับพี่เข้มไปเรียบร้อยแล้ว หลายครั้งด้วย! (จุนนี่จ๋า! ไม่ต้องคิดละเอียดขนาดนั้นก็ได้จ้ะ : ไรเตอร์)]
"ผม..."
"ลูกหนูคิดดีๆนะลูก ถามใจตัวเองว่ารักพี่เค้ารึเปล่า? ความรักเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญสำหรับชีวิตนะลูก"
"เหมือนที่คุณหญิงแม่ต้องแต่งงานใหม่"
เสียงของฮยองจุนบ่งบอกว่าน้อยใจ
"แต่ยังไงแม่ก็ยังรักลูกเสมอนะ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง รู้มั้ยว่ากว่าแม่จะมีลูกหนูได้ต้องใช้เวลาและความพยายามอยู่ตั้งนานทั้งๆที่แต่งงานก่อนใคร ขนาดแม่ของฮยอนจุงที่เป็นรุ่นน้องยังมีลูกก่อนแม่ตั้งหลายปี ตอนที่ลูกหนูมาเกิดแม่รู้สึกเหมือนสวรรค์ประทานพรให้แม่ ลูกหนูเป็นแก้วตาดวงใจของแม่นะ ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนๆ"
"แม่ฮะ!"
ฮยองจุนเริ่มเข้าใจแม่มากขึ้นหลังจากที่ได้พบเจอเรื่องต่างๆมากมาย
"ลูกหนูของแม่! ดีแล้วจ้ะ! เรียกแม่เฉยๆดีกว่า มันดูไม่ห่างเหิน แม่อยากจะบอกอีกครั้งว่าแม่รักลูกมากนะ"
"ฮะ ผมก็รักแม่เหมือนกัน"
แล้วสองแม่ลูกก็กอดกันกลมให้สมกับที่ลูกเข้าใจแม่ผิดมานาน...
...คุณหญิงแม่กลับไปแล้ว ทิ้งพี่เข้มของน้องใสให้ต้องเผชิญชะตากรรมอยู่คนเดียว...
"ฮยองจุนครับ"
"คนโกหก!"
"ยกโทษให้พี่นะครับ"
"คนหลอกลวง!"
"พี่รักนายจริงๆนะ"
"ชิส์! ไม่ต้องมาพูดเลย"
...ฮยองจุนก็แค่อยากจะสะดีดสะดิ้งทำเป็นดีดดิ้นแบบนางเอกละครน้ำเน่าเมื่อรู้ว่าพระเอกเป็นเศรษฐีปลอมตัวมาหลอกเท่านั้นเอง ความจริงแล้วจะแปลกอะไรถ้าอยู่ดีๆพี่เข้มจะรวยขึ้นมา ในเมื่อตอนที่คิดว่าพี่เข้มไม่มีอะไรเขายังรักได้เลย อย่างนี้ยิ่งมีแต่ได้กับได้ ได้ทั้งตัว หัวใจ และมรดก ฮิฮิ! (จุนนี่เพ้อเจ้ออีกแระ!)
ฮยอนจุงเองก็รู้ทันน้องใส...เด็กน้อยของเขาดี อยู่ด้วยกันมานานจนรู้ใจกันแล้ว จากที่โอบกอดอยู่ด้านหลังและเอาคางเกยไหล่นวลเนียนไว้ก็เปลี่ยนเป็นเลื่อนมือขึ้นไปจับบ่าของฮยองจุนแล้วหมุนร่างบางให้หันกลับมามองหน้าเขาตรงๆ
"สนุกมั้ยครับ? เล่นละครน่ะ"
"ก็ดีเหมือนกันฮะ คิกๆ!"
"บทงอนง้อก็เล่นแล้ว ต่อไปก็บทนี้แล้วกัน"
"บทอะไรฮะ?"
เอียงคอถามตาใส
"บทรักหรือว่า...เลิฟซีนไง"
"อื๊ออออออ พี่เข้มอ่ะ!"
"ว่าไงครับ? น้องใสของพี่"
"จะรอช้าทำไมล่ะฮะ"
"งั้นไปเลยนะ"...
...แล้วฮยอนจุงก็อุ้มฮยองจุนเข้าห้องอีกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไรเตอร์ขี้เกียจจะนับแล้ว รู้แต่เพียงว่า...ต่อไปนี้คุณหนูเพล์บอยคงเป็นเพียงแค่อดีต...
เพราะต่อจากนี้ไปจะมีแต่พี่เข้มและน้องใส...ฮยอนจุงและฮยองจุนเท่านั้น...
>>>>>>> The End
ต้องขออนุญาตยืมฉายาพี่เข้มกับน้องใสของหนูปาล์มมาใช้ในฟิคนะจ๊ะเพราะเจ้ชอบมาก มองเห็นภาพเลย ^^
Love
Me
ความคิดเห็น