คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : SF 2hj : หลงรักคุณหนูเพล์บอย (Part 4) By...Kim ss
SF 2hj : หลงรักคุณหนูเพล์บอย (Part 4)
...ฮยองจุนดิ้นรนไปมาอยู่ในอ้อมกอดของฮยอนจุงจนเหนื่อย ไม่ว่าจะดิ้นหนีแค่ไหนแก้มใสๆของตัวเองก็ไม่พ้นจมูกคมของอีกฝ่ายได้เลย จนตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่าที่รู้สึกร้อนๆผ่าวๆไปทั้งตัวนี่เป็นเพราะความร้อนจากการออกแรงดิ้นหรือเพราะอะไรกันแน่...ในที่สุดฮยองจุนก็หยุดดิ้น (อยากจะทำอะไรก็ทำไป 0_0 //ไม่ได้น้าาาาา จุนนี่ของไรเตอร์!!!!)...
"อ้าว! ทำไมไม่ดิ้นต่อล่ะ? ไม่อยากลุกออกจากเตียงรึไง?"
ฮยอนจุงเห็นอีกฝ่ายนอนนิ่งเลยแกล้งกระเซ้า อดคิดไม่ได้ว่ากำลังเพลินอยู่เชียว
"ไม่เอาแล้ว! ยิ่งดิ้นก็ยิ่งพัน ไม่เห็นจะหลุดออกมาซักที"
อยากจะบอกว่ายิ่งดิ้นก็ยิ่งเสียเปรียบเสียเซลฟ์เพราะเพล์บอยอย่างเขาดันมารู้สึกแปลกๆกะอีแค่ถูกหอมแก้มก็กลัวเสียฟอร์ม แต่มีหรือที่ฮยอนจุงจะรู้ไม่ทัน ก็หน้าแดงจนปิดไม่อยู่ซะขนาดนั้น งั้นแกล้งแค่นี้ก็แล้วกัน พอหอมปากหอมคอ (ก็ได้หอมไปแล้วจริงๆด้วย >///<) ฮยอนจุงเลยลุกลงจากเตียงก่อน แล้วค่อยๆปลดเปลื้องผ้าห่มให้พ้นจากเด็กตัวขาวที่ตอนนี้นอนนิ่งเป็นหนอนชาเขียว ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือบางเพื่อพยุงให้ลุกขึ้น ฮยอนจุงหัวเราะหึหึเมื่อเห็นสภาพของฮยองจุนที่ตอนนี้ลงมายืนอยู่ข้างๆเขา เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไม่รู้ไปถูกหมา (ป่า) ที่ไหนฟัดมา (สาบานว่าจุงไม่รุ้จริงๆ!!) เขาคงจะต้องรีบออกจากห้องนี้ก่อนที่จะอดใจฟัดเด็กน้อยขึ้นมาจริงๆไม่ได้
"ไปล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้า...แล้วไปทานขนมกัน"
ตอนแรกฮยองจุนทำหน้าทำตาเหมือนกินยาขมเมื่อถูกสั่ง แต่ประโยคสุดท้ายกลับทำให้คุณหนูวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำไป ฮยอนจุงหัวเราะเบาๆกับท่าทางที่ยังเป็นเด็กนั้นก่อนจะเดินออกไปรอที่ห้องอาหาร...
...ไม่นานฮยองจุนก็ออกมานั่งเป็นประธานในที่ประชุม เตรียมพร้อมสำหรับขนมที่นายเข้มคุยเอาไว้ว่าจะทำมาให้ ดูซิว่าจะน่ากินแค่นะ..ไ.ห.นนน~ ~ แล้วความคิดของฮยองจุนก็มาสะดุดลงเมื่อมีจานเล็กๆใส่แพนเค้กราดน้ำผึ้งแถมยังมีวิปครีมเสริมอยู่ด้านบนมาวางตรงหน้า ฮยองจุนกลืนน้ำลาย แค่หน้าตาก็น่ากินแล้ว กลิ่นยังหอมหวนชวนให้อดใจไม่อยู่อีก ฮยองจุนรีบดึงจานนั้นเข้ามาใกล้ตัวมากขึ้นและตักแพนเค้กที่เคล้าน้ำผึ้งและวิปครีมเข้าปากพร้อมกันในคำเดียว อื้มมมมม! อร่อยจังงงงงงง (รีดเดอร์อาจจินตนาการท่าทางของฮยองจุนที่หลับตาเคี้ยวขนมพร้อมกับลอยหน้าลอยตาน้อยๆก่อนจะกลืนลงไปอย่างเอร็ดอร่อยและเคลิบเคลิ้มไปด้วยก็จะเห็นภาพชัดขึ้น...)
"อร่อยมั้ย?"
เสียงทุ้มทำให้อารมณ์บรรเจิดของฮยองจุนสะดุด เลยอยากแกล้งกลับบ้างให้สะใจเล่น
"ก็งั้นๆแหละ"
"เหรอ? งั้นก็ไม่ต้องกิน เสียของเปล่าๆ"
ฮยอนจุงพูดแบบไม่สะทกสะท้านพร้อมกับเอื้อมมือมาหยิบจานขนมเตรียมจะดึงออก แต่ฮยองจุนยอมทิ้งฟอร์มรีบคว้าจานขนมมากอด (?) ไว้แทบไม่ทัน
"อ๊ะ! อย่าเอาไปนะ"
"ก็นายบอกว่าไม่อร่อยนี่นา งั้นอย่าฝืนกินเลย"
ฮยอนจุงยังแกล้งดึงจานไม่ปล่อย ยิ่งดึงฮยองจุนก็ยิ่งกอดจานแน่นขึ้นแถมยังเอาตัวคร่อมจานเอาไว้อีก สนุกเป็นบ้าเลยแกล้งคุณหนูตัวขาวเนี่ย!
"อะ...อร่อยซิ ไม่เคยกินแพนเค้กราดน้ำผึ้งที่ไหนอร่อยอย่างนี้มาก่อนเลย"
ฮยองจุนไม่เหลือฟอร์มอีกแล้ว เรื่องอื่นพอทนแต่เรื่องขนมฮยองจุนไม่ยอมมมมมมม
"จริงรึ?"
"จริงซิ!"
"แน่นะ?"
"อ๋อ! แน่ซิ"
(เอ่อ! hj ทั้งสองเค้าจะเปลี่ยนแนวเพลงกันแล้วเหรอจ๊ะ? =_=)
"อ่ะ! จะยอมเชื่อก็ได้"
ฮยอนจุงปล่อยจานขนมให้ฮยองจุนรับไปจัดการจนหมดในเวลาไม่นาน หนำซ้ำยังขอเพิ่มอีกจานให้คนทำปลื้มใจจนหน้าบานอีก...
"อ้อ! แล้วนายไปซื้อเสื้อผ้าครบแล้วเหรอ?"
ฮยองจุนชวนคุยไปกินไป แต่ครั้งนี้เขาเตรียมกระดาษเช็ดปากไว้พร้อมสรรพกันใครบางคนหาเหตุมาช่วยเช็ดปากให้อีก >///<
"คิดว่าน่าจะพอใช้ล่ะนะ" [ฮึ! ใครเค้าจะใช้มุกซ้ำ เด็กน้อย! -ฮยอนจุงรู้ทัน]
"แล้วนายมีเงินเหรอ?"
ฮยองจุนแอบสังเกตว่ากระเป๋าสตางค์ตัวเองยังวางอยู่ในองศาเดิมไม่ผิดเพี้ยน
"ยังพอมีอยู่บ้าง"
"ถ้าไม่พอก็เอาของชั้นไปใช้ก็ได้นะ"
ฮยองจุนยังอยู่ในอารมณ์ป๋าไม่เลิก ยิ่งได้ทานขนมอร่อยๆยิ่งอารมณ์ดีอย่างไม่มีเหตุผล
"ไม่เป็นไร ชั้นยังมีพอใช้"
"ก็แล้วไป แต่ถ้าไม่พอก็บอกแล้วกัน"
"ขอบใจนะ"
"ฮื่อ!"
แล้วฮยองจุนก็เอร็ดอร่อยกับขนมต่อไปจนหมด จากนั้นจึงเดินไปประจำที่เปิดคอมพิวเตอร์เพื่อค้นหาข้อมูล (จุนนี่เรียนรู้ไวทำตามที่จุงสั่งสอนเป๊ะเลยนะ ^^) เช็คจดหมายจากเพื่อนๆและคนรู้จัก ติดตามความเคลื่อนไหวของคนที่ชื่นชอบ เล่นเกมส์และอ่านอะไรไปตามเรื่อง ในขณะที่ฮยอนจุงเก็บจานชามไปล้างพร้อมกับอุปกรณ์ในการทำขนม และเมื่อเสร็จงานออกมาจากห้องครัวก็เห็นฮยองจุนกำลังแหงนหน้าพิงพนักเก้าอี้และหลับตา ฮยอนจุงเลยเดินอ้อมไปทางด้านหลังจากนั้นก็เอื้อมมือไปจับที่บ่าแล้วลงมือนวดเบาๆก่อนจะไล่ขึ้นไปที่ต้นคอขาวผ่องนวลเนียน
"อูยยยยย สบายจัง ทำดีๆนะถ้าถูกใจเดี๋ยวมีรางวัลให้"
ฮยอนจุงอยากจะทุบหัวคนพูดด้วยความหมั่นไส้ในความแก่แดดเสียจริง แต่สุดท้ายก็ต้องลูบผมนุ่มอย่างเบามือด้วยความเอ็นดู
"เมื่อยก็ไปพักซะก่อน มื้อเย็นทานอาหารแช่แข็งก็แล้วกัน ในตู้เย็นมีเยอะเลย เดี๋ยวพี่เตรียมให้"
"ไม่เอา! ตอนเย็นจะออกไปกินข้างนอก"
"นี่นายจะไปเที่ยวอีกแล้วเหรอ?"
"ก็แหงซิ! สถานบันเทิงเฉาแย่ถ้าขาดเพล์บอยฮยองจุน"
เป็นอีกครั้งที่ฮยอนจุงอยากจะทุบหัวเด็กดื้อเอาแต่ใจ จะว่าไปที่คอนโดนี่ก็มีกระจกนะ แล้วทำไมไม่เคยดูตัวเองบ้างเลยว่าสวยหวานขนาดไหน ยังอยากจะเป็นแต่เพล์บอย =_=
"นายนอนจนไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนะ เมื่อกี๊ก็กินแต่ขนม แล้วตอนเย็นยังจะออกไปดื่มอีก"
"ก็บอกแล้วไงว่าดื่มได้ไม่มาก เดี๋ยวไปกินกับแกล้มก็ได้ แต่มันอยากจะเที่ยวนี่นา"
"งั้นพี่ไปด้วย"
ฮยอนจุงขอติดตามไปดื้อๆ
"เรื่องอะไร นายก็อยู่ส่วนนายซิ ชั้นจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ"
"แต่พี่จะไปด้วย"
"ไม่ให้ไป แล้วก็อย่ามาเรียกตัวเองว่าพี่นะ ชั้นเป็นลูกคนเดียว"
ฮยองจุนเริ่มแผลงฤทธิ์แบบคุณหนูเอาแต่ใจ ฮยอนจุงเลยเงียบไป เขากำลังใช้ความคิด ฮยองจุนเห็นอีกคนเงียบลงไปถนัดใจก็เริ่มรู้สึกผิด นี่เขาพูดแรงไปรึเปล่านะ? แต่มันพูดออกไปแล้วนี่จะให้เรียกคืนก็คงไม่ได้ ฮยองจุนเลยเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆเพื่อรอเวลาจะออกไปข้างนอก แต่ตากลมก็คอยเหลือบมองฮยอนจุงไปด้วย ฮยอนจุงกำลังเก็บชุดเครื่องนอนอันได้แก่หมอนและผ้าห่มแค่ผืนเดียวไปไว้ที่อื่นเพื่อไม่ให้เกะกะฮยองจุน จากนั้นก็จัดเสื้อผ้าของใช้ที่เพิ่งซื้อมาทั้งหมดลงไปรวมอยู่ในกระเป๋าเสื้อผ้าใบขนาดย่อมที่ก็คงซื้อมาใหม่เหมือนกันเพื่อไม่ให้ระเกะระกะก่อนจะยกไปวางไว้ที่มุมห้อง ฮยองจุนรู้สึกสงสารแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอะไรดีเลยได้แต่เงียบ จนกระทั่งเวลาได้เคลื่อนผ่านไปถึงคราวที่เขาจะได้ออกไปเฉิดฉายยามค่ำคืนอีกครั้ง ฮยองจุนเลยเดินกลับเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องของตัวเอง...
...หลังจากที่ฮยองจุนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วแถมพรมน้ำหอมจนหอมฟุ้งก็เดินฮัมเพลง Sorry I'm sorry ของนักร้องดัง น่ารัก นิสัยดี...(เอ่อ! ไรเตอร์เยอะไปอีกแล้วใช่มั้ย แหะๆ!) ออกมาจากห้องพร้อมกับควงกุญแจรถและโยนขึ้นลงอย่างสบายอารมณ์ไปด้วย พลันอารมณ์สุนทรีย์ก็มีอันต้องสะดุดเมื่ออยู่ๆกุญแจรถที่ลอยอยู่ในอากาศกลับถูกฉกฉวยไปอยู่ในมือของฮยอนจุง...
"เอาคืนมานะ คนกำลังรีบ"
"ไม่!"
"เอ๊ะ! นายเข้ม! บอกให้เอามาไง"
"ก็บอกว่าไม่ไง"
ฮยอนจุงใช้วิธีมึนเข้าว่า
"ก็ได้! ชั้นไปเอากุญแจรถอีกคันก็ดะ..."
ไม่ทันได้พูดจบประโยคเพราะเห็นกุญแจอีกพวงที่ฮยอนจุงชูให้ดูอย่างเป็นต่อ ฮยองจุนเองก็เพิ่งนึกได้ว่าอนุญาตให้นายเข้มขอยืมรถอีกคันไปใช้
"เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ นี่นายจะออกลายแล้วรึไง? กะจะเชิดรถชั้นไปใช่มั้ย? ชั้นผิดเองแหละที่ไว้ใจนาย"
ปากบางๆพ่นคำต่อว่าอย่างไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม
"ฟังก่อนได้มั้ย?"
"จะพูดร้อยเล่ห์แสนกลอะไรก็ว่ามา"
ฮยองจุนท้าวเอวต่อว่าฉอดๆ จนฮยอนจุงอยากจะปิดปากบางๆนั้นด้วยปากของตัวเองซะให้เข็ดถ้าไม่ติดที่คุณป้า
"พี่...เอ๊ย! ชั้นแค่อยากจะขอตามไปเที่ยวกับนายเท่านั้นเอง แค่อยากตามไปดูแลตามที่บอกไว้ไง แลกกับที่นายให้ชั้นอยู่ที่คอนโด"
"ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ไม่จำเป็น ชั้นบอกแล้วว่าให้นายอยู่นายก็อยู่ไปซิ เอากุญแจคืนมา"
ฮยองจุนแบมือขอกุญแจรถคืน
"แล้วถ้าชั้นอยู่ที่นี่คนเดียวนายไม่กลัวจะถูกยกเค้าเหรอ? ถึงนายจะมีเงินมากมายแต่ก็คงจะยุ่งยากถ้าต้องไปหาซื้อใหม่"
"นายไม่ทำแน่นอน คนที่จะทำเค้าไม่บอกหรอก"
"นายนี่ฉลาดเหมือนกันนะ เอาเป็นว่าไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นให้ยุ่งยาก ชั้นจะไปด้วย ตามไปดูแล ห้ามปฏิเสธ!"
"นี่นาย..."
"ไม่อยากไปเที่ยวรึไง?"
[อยากซิ! ฮยองจุนจะลงแดงอยู่แล้ว]
"ก็ได้! จะไปก็รีบไป"
"เดี๋ยวก่อน"
"อะไรอีกล่ะ? นายนี่มันเรื่องมากจริงๆ อย่าบอกนะว่าจะต้องอาบน้ำแต่งตัวอีก"
ฮยองจุนก็เดาไปเรื่อยพร้อมกับกวาดตามองคนตรงหน้า [คนบ้าอะไรฟระ? แค่ใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ก็หล่อจนสาวเหลียวแล้ว อย่าว่าแต่สาวเลย เขาเองยัง...คิกๆ!]
"เปล่า! แต่นายต้องเรียกชั้นว่า...พี่"
"เรื่อง? อ๊ะ!"
ฮยองจุนร้องเสียงหลงเมื่อเห็นฮยอนจุงเก็บกุญแจรถใส่กระเป๋ากางเกงแล้วทำท่าจะล้มตัวลงนอนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
"ว่าไง? จะเรียกมั้ย?"
"ก็ได้! ฮึ่ยยย!"
ฮยองจุนเจ็บใจตัวเองที่ทิ้งกุญแจสำรองไว้ที่บ้าน แต่ถึงว่าแหละ! ต่อให้มีอยู่ที่นี่ก็คงไม่แคล้วถูกฉกไปต่อหน้าต่อตาอยู่ดี คนอะไรมือไวเป็นลิง แล้วไม่รู้ทำไมถึงได้อยากให้เรียกพี่นักหนา
"ได้ ก็เรียกซิ! พี่ฮยอนจุง...ไม่ยากหรอก"
ฮยอนจุงดีใจจนเนื้อเต้น (อีกแล้ว!)
"พี่...เข้ม แบร่!"
"..."
ฮยอนจุงส่ายหัวให้กับความดื้อรั้นของเด็กตัวขาว
"นายจะเรียกอะไรก็ได้ แต่ต้องเรียกตลอดไป ไม่ใช่เฉพาะคืนนี้"
"แล้วทำไมชั้น...เอ่อ! ผม...ต้องเชื่อพี่ด้วย"
"ไม่เชื่อก็ได้แต่รับรองว่าพี่มีวิธีทำให้นายต้องเรียกจนได้ หรือจะลองดูก็ได้นะ"
ว่าแล้วฮยอนจุงก็ค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปหาฮยองจุน ใกล้เข้าไปเรื่อยๆจนฮยองจุนต้องใช้มือดันหน้าอกแกร่งเอาไว้พร้อมกับเบือนหน้าหนี ขืนใกล้มากกว่านี้เขาคงไม่แคล้วสยิวกิ้วอีกนั่นแหละ *^*
"บ้า! ไม่ต้องแล้ว ยอมก็ได้"
ฮยอนจุงยิ้มกว้างอย่างพอใจ แต่สุดท้ายก็อดสงสารไม่ได้ เขาไม่อยากทำให้คนที่รักต้องอึดอัดใจมากไปกว่านี้
"พี่ไม่ได้ต้องการบังคับนายนะ แค่อยากให้นายคิดซะว่าพี่ห่วงนายเหมือนพี่ชายที่ห่วงน้อง ได้มั้ยครับ?"
"เอ่อ!"
"นะครับ"
"ก็ได้" จะไม่ได้ได้ยังไงล่ะตาหวานซะขนาดนี้ เฮ้อ! เพล์บอยฮยองจุนชักจะสับสนแล้วนะ "แล้วจะไปกันได้รึยัง? อยากเที่ยวจะแย่แล้วนะ" ฮยองจุนพูดแล้วก็ทำแก้มป่องปากยื่นอย่างคนถูกขัดใจ
"นายนี่เที่ยวไม่รู้จักเบื่อเลยรึไงนะ...จะไปก็ไปซิ แต่พี่ขับให้นะ"
"เอาเถ๊อะะะ ตามสบายเลยฮะ คุณพี่เข้ม!"
ฮยองจุนอดประชดไม่ได้ ฮยอนจุงได้แต่หัวเราะชอบใจ จากนั้นก็เดินตามฮยองจุนออกไปจากห้อง...
**************
บรรยากาศที่ผับประจำของฮยองจุนดูจะคึกคักเป็นพิเศษเมื่อมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญปรากฏตัวเคียงคู่กับฮยองจุน บรรดาเพื่อนฝูงทั้งชายหญิงต่างกิ๊วก๊าวกันน่าดู ฮยองจุนแนะนำว่าเป็นคนติดตาม...ก็อยากตามมาดีนักนี่เลยมอบตำแหน่งนี้ให้ซะเลย แต่ฮยอนจุงดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจนัก เขาสนอยู่อย่างเดียวคือต้องดูแลคุณหนูเพล์บอยคนนี้เท่านั้น ส่วนสาวๆที่เข้ามาพัวพันฮยองจุนก็ถูกความหล่อของฮยอนจุงกระแทกตากระแทกใจเข้าไปเต็มๆจนต้องแอบมองฮยอนจุงอยู่เหมือนกัน เสียแต่ว่าหนุ่มหล่อคนนี้ไม่มีท่าทีสนใจใครเลยนอกจากฮยองจุน แม้แต่เพื่อนๆฮยองจุนเองก็ยังรู้สึกว่าระหว่างสองคนนี้เหมือนมีรัศมีรายล้อมเอาไว้เฉพาะพวกเขาสองคนเท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว...
...ฮยอนจุงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่ความจริงแล้วเขาต้องการที่จะรายงานความเคลื่อนไหวและผลที่ได้เข้ามาดูแลฮยองจุนให้คุณหญิงแม่ของฮยองจุนทราบ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมากนัก แต่หลังจากที่กลับเข้ามาที่โต๊ะก็ต้องหัวเสียอย่างแรงเมื่อเห็นสาวน้อยคนหนึ่งพยายามนั่งเบียดกระแซะฮยองจุนจนจะเกยตักอยู่แล้ว ฮยอนจุงเลยรีบเดินเข้าไปนั่งแทรกระหว่างกลางพร้อมกับทำหน้ามึนๆอึนๆไม่รับรู้โลก แต่สาวเจ้าก็ไม่ได้มีท่าทีรำคาญแต่อย่างใด ไม่ได้เบียดหนุ่มน้อยหน้าตุ๊กตาก็ได้เบียดหนุ่มหล่อราวรูปสลัก ไม่ว่าจะคิดยังไงก็มีแต่ได้กับได้ แต่ฮยองจุนกลับเม้มปากแน่นอย่างไม่ค่อยพอใจ...จนกระทั่งได้เวลากลับบ้าน
...ฮยอนจุงประคองเด็กน้อยของเขาที่วันนี้ดื่มเกินกำหนดนิดหน่อยไปที่รถ และเมื่อจัดการให้คนเมาเข้านั่งที่พร้อมคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้ว เขาก็อ้อมไปยังฝั่งคนขับ จากนั้นรถสปอร์ตคันหรูก็เคลื่อนตัวออกไป ฮยอนจุงเลือกที่จะเปิดประทุนเพื่อให้ฮยองจุนได้รับลมธรรมชาติจะได้สร่างเมา และก็เป็นไปตามนั้นเมื่อตอนนี้ฮยองจุนพอจะรู้สึกตัวมากขึ้น เขาไม่ได้หลับแต่กลับไม่พูดอะไร เอาแต่นั่งเงียบมองออกไปด้านนอกจนฮยอนจุงสงสัย
"โกรธอะไรพี่รึเปล่า?"
"..."
"หรือว่างอนอะไรพี่"
คราวนี้ฮยองจุนหันกลับมามองหน้าคมของคนที่ถามทันที
"ชิส์! ใครเค้างอน เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า?"
"นั่นน่ะซิ! พี่ก็กำลังคิดว่าพี่เข้าใจผิด เพราะตอนแรกคิดว่านายโกรธพี่ที่ไปแย่งความสนใจจากผู้หญิงของนาย (ไม่อยากพูดคำนี้เลยวุ้ย! มันบาดใจ!) แต่ตอนนี้พี่กลับคิดว่านายงอนที่พี่ไม่ได้สนใจนายเท่าที่ควร แต่มัวไปพูดคุยกับพวกเธอ"
"...."
คราวนี้ฮยองจุนเงียบเพราะกำลังสับสนในตัวเองแบบที่ไอ้พี่เข้มพูดจริงๆ นี่เขาเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงรู้สึกแบบนั้นได้ ทำไมไม่ชอบใจเวลาที่ฮยอนจุงคุยกับผู้หญิงคนอื่นแทนที่จะสนใจเขาคนเดียว กำลังคิดเพลินๆก็รู้สึกว่ามือของฮยอนจุงมาวางอยู่ที่หัวของเขาและลูบผมเบาๆ ไม่ได้เข้าข้างตัวเองเลยจริงๆแต่ฮยองจุนรับรู้ได้ถึงความทะนุถนอมในสัมผัสนั้น ตามมาด้วยเสียงทุ้มนุ่มที่แสดงความห่วงใย
"พี่ไม่คิดจะสนใจใครหรอก นอกจากนาย"
"เชอะ! จะสนใจใครก็แล้วแต่พี่"
ถึงปากจะพูดอย่างนั้นแต่ฮยองจุนกลับแอบหันหน้าไปด้านนอกเพื่อซ่อนยิ้มอย่างพอใจ...
>>>>>>>> TBC
แถมรูปคุณหนูเพล์บอยหนีเที่ยวจ้ะ ^0^
Love
Me
ความคิดเห็น