SF 2HJ [SS501]

ลำดับตอนที่ #2 : SF: 2012.06.03 [By...สายลม]

ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการหาได้เป็นความจริงแต่อย่างใด
หวังให้รีดเดอร์ได้อ่านด้วยความความบันเทิงเริงใจเท่านั้นนะคะ 
อาจจะมีเนื้อหาบางส่วนที่ถอดมาจากคลิปวีดีโอดังกล่าวแต่ก็เป็นเพียงแค่จินตนาการของไรเตอร์ทั้งสิ้น
ขอให้สนุกกับการอ่านค่า ^_____^




 

  

2012.06.03

ทันทีที่งานมีตติ้งของเซ็นเตอร์จบลงใครบางคนก็วุ่นวายตามหาใครอีกคนทันที

“ ยองแซง ...เมื่อกี้ฮยองจุนกับจองมินนั่งแถวนั้นใช่มั้ย..” ลีดเดอร์ผู้ซึ่งพึ่งจะกล่าวคำมั่นให้กับเหล่าทริปเปิลเอสได้ยิ้มกว้างด้วยความปลาบปลื้มทั้งน้ำตาว่า “ SS501 ไม่ได้แยกวง และขอให้รอพวกเค้าต่อไป” ชี้มือไปที่เก้าอี้ด้านหลัง

“ ใช่...เมื่อกี้นั่งด้วยกันอยู่ตรงนั้นแหละ แต่ตอนนี้คงออกไปกันแล้วมั้ง ” ยองแซงตอบไปอย่างที่เห็น

“ ไปไหนน่ะ?” ฮยอนจุงออกอาการงงจนเกือบหายง่วงตาปรือๆเบิกกว้าง

“ก็เย็นนี้เรามีดินเนอร์กันไงครับพี่...แต่พี่ฮยอนจุงเหนื่อยนี่นาคงไปกับเราไม่ไหว..พี่ไปพักผ่อนเถอะครับ” คยูจงบอกพี่ใหญ่ด้วยรอยยิ้มกริ่มพร้อมดวงตาเป็นประกาย ถ้ารู้ว่าเจ้าน้องเล็กไปคงจะทำให้พี่ใหญ่เปลี่ยนใจได้ไม่ยาก..เฮอะๆๆๆ....

“ อ้าวฮยองจุนก็ไปเหรอ...ไหนบอกว่ามีงานต่อไง ” อุตส่าห์บอกไว้แล้วว่าจบงานจะไปหา วางแผนดิบดีว่าให้พูดว่าติดงาน...แล้วทำไมยังจะไปดินเนอร์ได้อีก   เฮ้อ!!  เวลาจะเจอกันกันก็หายากเย็นเต็มทนแล้วนี่เจ้าน้องรักยังจะแกล้งยั่วให้เค้าคลั่งอีก... แล้วเราจะเอายังไงละหว่า?

“ พี่ฮยอนจุงอยากจะเปลื่ยนใจมั้ยครับ ”  คยูจงกระเซ้าอีกครั้ง

“ เอ่อ!!! ”ฮยอนจุงเริ่มใช้ความคิด

“ ถ้ามักเน่ไปลีดเดอร์ก็คงคิดหนักแหละคยู ก็ตอนนี้เค้าต้องเล่นบทบาทห่างกันซักพักอยู่นี่นา..ฮึ ฮึ นี่ถ้าไม่ได้งานนายช่วยไว้ป่านนี้ก็คงยังอยู่ในคอนเซพเดิมๆ /มีลีดไม่มีมัก...มีมักไม่มีลีด/ ” คราวนี้ยองแซงแกล้งพูดขึ้นลอยๆพร้อมรอยยิ้มแก้มป่อง 

“นายก็..” พ่อลีดเดอร์ถึงขั้นต้องหันไปตัดพ้อเพื่อน

“ เอาน่า..เดี๋ยวพี่ก็หลุดพ้น ทนๆไปก่อนเถอะพี่...อีกไม่กี่ปีหรอก...” คยูจงตบบ่าปลอบพี่ชาย

“ฮยอนจุง...ฉันโทรไปถามให้แล้วตอนนี้ฮยองจุนแวะไปเอาของที่บ้านแปปนึงเดี๋ยวจะไปกินข้าวด้วยกัน..นายตามไปสิ...” ยองแซงกระซิบเพื่อนเบาๆ เพียงเท่านั้นก็เรียกความสุกใสเป็นประกายแวววาวในดวงตาคมเข้มในทันที

“ งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะยองแซง คยูพี่ไปก่อน  ”

“ อย่าพึ่งจัดหนักนักนะครับ เดี๋ยวมักเน่จะไปกินข้าวกับพวกผมไม่ไหว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” เซ็นเตอร์กระซิบแซวพี่ใหญ่ก่อนจะหัวเราะเสียงดังลั่น เรียกรอยยิ้มจากเพื่อนแก้มป่องที่ตอนนี้ขำจนตาหยีได้ไม่แพ้กัน

“ เดี๋ยวนี้ฝีปากนายพัฒนาไปมากนะคยู....”

“ ขอบคุณนะครับที่ชม ”

“............” ลีดเดอร์ถึงกลับตอกกลับไม่ถูก

“ เฮ้อย! ฉันไปดีกว่า” อยู่ไปก็คงจะเถียงไม่ออกเพราะตอนนี้ทั้งอึน ทั้งมึน ทั้งง่วง แถมยังกลัวจะตามน้องเล็กไปไม่ทันเพราะฉะนั้นฮยอนจุงจึงเลือกที่จะรีบไปดีกว่า เดี๋ยวเอาไว้ค่อยไปเอาคืนโอกาสหน้า

คอนโดฮยองจุน........

 “ อุ๊ยพี่ฮยอนจุง” ทันทีที่ก้าวเข้าสู่ประตูห้องอ้อมกอดของบุคคลที่รู้ดีว่าเป็นใครก็สอดไซร้เอวบางในทันที

“ จะกลับทำไมไม่บอกพี่ละครับ.. ” พูดพร้อมส่งจมูกคมเข้าไปทักทายแก้มขาวใสของเจ้าของห้อง

“ พี่..ปล่อยผมนะฮะ...ไหนบอกว่าตอนนี้เราต้องทำเหมือนห่างกันไง ”

“ ก็นั่นต่อหน้าคนอื่นไม่ใช่ตอนอยู่สองต่อสองแบบนี้ซักหน่อย ......รู้มั้ยว่าพี่ทำตัวลำบากแค่ไหนกว่าจะจบงานมีตไปได้นะ” ออดอ้อนเด็กตัวขาวในอ้อมแขนพร้อมพยุงร่างเล็กให้ไปนั่งลงบนโซฟา

“พี่จะลำบากอะไรกัน...ผมก็เห็นยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ให้แฟนคลับสบายใจออกจะตายไป.. ”

“ พี่ก็ยิ้มให้แฟนคลับที่น่ารักของเราเหมือนทุกทีไง ฮยองจุนเองก็ทั้งยิ้มทั้งทักทายเอาใจแฟนคลับยิ่งกว่าพี่อีกนะ ...แล้วทุกครั้งนายก็ไม่เคยว่าอะไรนี่นา...หรือว่าวันนี้ฮยองจุนนึกจะหึงพี่ขึ้นมา... ” พูดพร้อมค่อยๆ ไล้นิ้วเรียวไปตามริมฝีปากสวย ดวงตาคมจดจ้องอย่างบ่งบอกว่าต้องการลิ้มชิมมันแค่ไหน...

“ ไม่ได้หึงซักหน่อย...” ขยับปากบางออกจากนิ้วนั่นพร้อมหันหน้าหนีตอนนี้เหมือนจะร้อนวูบวาบยังไงก็ไม่รู้...ทั้งที่ก็เคยๆอยู่แต่ทำไมถึงได้ประหม่า..สงสัยว่าคงจะไม่ค่อยได้เจอละมั้ง...น้องเล็กคิดในใจด้วยใจตุ๊มต่อม

“ แล้วเป็นอะไรละครับ...ไหนบอกพี่ซิ..” เชยคางมนให้หันกลับมาใหม่ ก่อนจะส่งแววตาหยาดเยิ้มให้อีกที

“ ก็พี่ทำเป็นมองไม่เห็นตอนที่ผมโบกมือให้นี่นา...” ก้มหน้าหลบตาพลางทำปากยื่นประกอบอย่างลืมตัว

“ อ่อ..ไม่ได้หึง...แต่งอนนนน” 

“ ไม่ได้งอนซักหน่อย อุ๊บ!! ” จะเงยหน้าขึ้นมาถียงอีกคนแต่กลับถูกปิดปากจิ้มลิ้มลงเสียก่อน  สองแขนเล็กยกดันอกกว้างอย่างตกใจ 

จูบที่เพียงหวังว่าจะให้เป็นแค่จูบหยอกเย้าทักทายกลายเป็นดูดดื่มเร่าร้อนขึ้นมาอย่างมิอาจห้ามใจ ปากอุ่นบดเคล้าปากนุ่มให้หวามไหวก่อนจะส่งเรียวลิ้นเข้าดูดซับความหวานหอมจากปากสวยอย่างแสนคิดถึง.. มือน้อยจากที่คอยผลักในคราแรกกลับค่อยๆยกขึ้นคล้องต้นคอหนาพร้อมโน้มใบหน้าหล่อคมลงมาอย่างหลงลืมตัว...

เสื้อยืดสีเทาถูกลอบล้วงเข้าไปเพื่อสัมผัสผิวกายขาวใสผ่านฝ่ามือใหญ่ซึ้งลากไล้ผิวเนียนอย่างปลุกเร้า

“ อื้ออ!! ” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกพร้อมคราญครางยามยอดอกบางถูกหยอกเย้า

อืมม  .....คนตัวโตย้ายจากปากสวยมาที่ซอกคอขาว

“ พี่ฮะ...ยะ...อย่าพึ่งสิฮะ...”  บอกพี่ใหญ่ด้วยเสียงสั่นเทา  อารมณ์ซ่านไหวเริ่มเข้าครอบงำ

“ ทำไมล่ะ” พึมพำเสียงกระเส่าที่ซอกคอหอมกรุ่นก่อนจะจูบลงหนักๆ

“ ผะ...ผมรับปากคยูไว้ว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน “  ดันอกกว้างออกเบาๆ

“ ไม่ไปไม่ได้เหรอ..อยู่กับพี่เถอะนะ....” ยังไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ ซ้ำยังออดอ้อนพร้อมเลิกเสื้อน้องเล็กจนได้อวดโชว์ผิวขาวต่อสายตาคมนั้น  

“ อ๊ายยย!!  ไม่ได้นะฮะ....ปล่อยผมก่อนนะ....” ดิ้นรนหนีดึงเสื้อปิดกายให้วุ่นวายไปหมด

“ อยู่กับพี่เถอะน้ะ...นะ...น้าาาาฮยองจุน....นานๆทีพี่ถึงจะมีโอกาสแบบนี้...เห็นใจพี่เถอะ...” ไม่พูดเปล่าแต่ยังส่งปากอุ่นเข้าครอบครองอกบางอีก

“ อ๊าาาาาาา......ยะ....อย่า...ฮะ  ” ครวญครางพลางขอร้อง...แทบไม่เป็นศัพท์

“ ไม่อยากให้ไปเลยอะ ” เอาแต่ใจยิ่งกว่าเด็กๆเสียอีก....

“ พี่น่ะ...เดี๋ยวคยูก็ต้องเข้ากรมแล้วนะ...ไปอยู่ตั้งสองปีแหนะ ...แล้วผมก็สัญญากับคยูแล้วด้วย ...” หาเหตุผลมายกอ้างอิง

“ ......... ”  ลีดเดอร์นิ่งเงียบ...มองมักเน่ด้วยสายตาละห้อย

“ พี่ฮยอนจุงไปด้วยกันนะฮะ...”

“เฮ้อออออ!!!!  ” คราวนี้พี่ใหญ่ถึงขั้นต้องถอนหายใจยาว

“ ถ้าไปด้วยกันผมสัญญาว่าจะอยู่กับพี่ทั้งคืนเลย ”

“ หืมมม...ฮยองจุนไม่ไปมิวไฮด์เหรอครับวันนี้ ” ใบหน้าเศร้าสร้อยปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในทันที...

“ ไม่ฮะ..รายการของวันนี้ผมอัดเอาไว้ล่วงหน้าแล้วฮะ ”

“ จริงเหรอ? ” จากที่ทำท่าละเหี่ยกลับกลายเป็นสดใสขึ้นทันตา

“ ฮะ ”

“ งั้นพี่ไปด้วยดีกว่า..ไหนๆก็จะไม่ค่อยได้เจอคยูแล้ว....” ห่วงเรื่องว่าจะไม่ได้เจอน้องคนกลางอย่างกะทันหัน......รีบเปลี่ยนคำแทบไม่ทัน!!!

  **************************

ร้านอาหาร

เสียงหัวเราะเฮฮาดังลั่นสอดประสานกันเป็นระลอกระลอก เหมือนบรรยากาศเดิมๆที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานของกลุ่มนักร้องบอยแบนด์ชื่อดังวัยใสได้กลับมาอย่างไงอย่างงั้น 

“ ว้า!! หลังจากคยูจงไปเข้ากรมแล้ว พวกเราต้องคิดถึงนายมากแน่ๆเลยอะ  เนอะพี่ยองแซงเนอะ ” มักเน่เกาะแขนทำท่าออดอ้อนพี่คนกลางพลางหันไปถามพี่ชายแก้มป่องด้วยแววตาระยิบระยับ

....ไม่ว่ายังไงวันนี้ต้องทำให้พี่ยองแซงพูดให้ได้คอยดู ฮยองจุน fighting

“ เอ้า! ไหงมาถามพี่คนเดียวล่ะ เอ่อ..พี่ว่าทุกๆคนก็ต้องคิดถึงอยู่แล้วล่ะ..จริงมั้ย?.” พูดไปก็ลูบปางบางสวยไปอย่างทำอะไรไม่ถูก..เจ้าน้องเล็กนี่มาถามอะไรแบบนี้นะ

“ อันนั้นก็จริง แต่ว่าบางทีอาจจะมีบางคนที่คิดถึงคยูจงมากกว่าใครๆก็ได้เนอะฮยองจุน..” จองมินร่วมสัมทับ

“ ความคิดถึงนี่มันมีมากกว่าน้อยกว่าด้วยเหรอ?” ลีดเดอร์ที่ยังไม่หายง่วงดีเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าวก่อนจะพูดด้วยสีหน้าอึนๆ

“ พี่ฮยอนจุงอ่ะ..มันก็ต้องมีสิฮะ ” ดวงตากลมสวยของน้องเล็กตวัดช้อนรี่มองคนพี่พร้อมส่งประกายให้รู้ว่าตอนนี้เค้ากำลังทำอะไรกันอยู่ ...ชั่งไม่รู้อะไรบ้างเลย

“ อ้อๆ ... มีสิเนอะ แฮะๆ ” สายตาแบบนั้นของน้องรักทำให้คุณลีดรีบปรับคำพูดในทันใด ลืมไปเลยว่าฮยองจุนบอกไว้ วันนี้ต้องทำให้เซ็นเตอร์สมหวัง

“ แล้วพี่ว่านะ คยูจงเองก็คงอยากให้ใครบางคนคิดถึงมากกว่าคนอื่นอยู่แล้วล่ะ..ใช่ปะคยู??”  พี่ใหญ่ถามพลางมองไปทางเพื่อนแก้มป่องก่อนจะวกกลับมาที่น้องคนกลาง

“ ..ครับพี่ ” เจ้ของชื่อรีบพยักหน้ารับหงึกๆก่อนจะก้มมองจานอย่างเขินอาย

“ ...คยูยอมรับขนาดนี้..แล้วพี่ยองแซงจะไม่เห็นใจหน่อยเหรอครับ”  จองมินเสริมขึ้นอย่างรู้จังหวะ

“ ..หะ..เห็นใจอะไรกัน ฉันก็คิดถึงคยูเค้าทุกวันอยู่แล้วนี่นา...อุ๊บ!” เมื่อรู้ว่าเผลอพูดอย่างลืมตัวก็รีบยกมือขึ้นปิดปากไว้ แต่หารู้ไม่ว่าไม่ทันแล้ว!

“ว้าววววว...คิดถึงอยู่ทุกๆวัน... คยู นายได้ยินแล้วใช่มั้ย คิ คิ” มักเน่หัวเราะเสียงใสอย่างชอบใจ

“นี่พวกนายรวมหัวกันแกล้งฉันเหรอเนี่ย ” คราวนี้นากน้อยถึงกับแก้มแดงไปถึงใบหู

“ก็ไม่ได้แกล้งอะไร..แค่อยากให้นายคิดถึงคยูให้มากๆเท่านั้นเอง  คนอยู่ข้างในก็ต้องหวั่นไหวเป็นธรรมดาเพราะมีคนมากหน้าหลายตาที่นายต้องไปร่วมงานด้วย นายเองก็ออกจะน่ารักน่าเข้าหาขนาดนี้เซ็นเตอร์ก็ต้องหวง ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา” ฮยอนจุงพูดด้วยรอยยิ้ม

“ ใช่ฮะ.. คยูจงบอกกับผมว่ากังวลใจ ” น้องเล็กพูดพร้อมทำสายตาละห้อยและหน้าเศร้าๆ...

“ นายไม่ต้องมาการละครใส่พี่เลย...นี่จะเอาอะไรกันอีกฮึ๊มักเน่ตัวแสบ??? ” คราวนี้พี่รองจิกตาแบบยิ้มๆกลับมาอย่างรู้ทัน

“ เฮ้อ! จบกัน รู้ทันตลอดๆเลยพี่ยองแซงอะ ” ม้ามินทำตาละห้อยตาม

“ งั้นเอาตรงๆ คยูจงรักนายมาก..อยากขอร้องให้นายรอเค้า... นายจะว่ายังไงยองแซง  ” สภาพบรรยากาศตกอยู่ในสถานะอึ้งทันทีเมื่อพี่ใหญ่พูดซะตรงเกิ๊น... โดยเฉพาะคยูจงและยองแซงที่ตอนนี้หน้าแดงนั่งบิดจนตัวจะเป็นเกลียวอยู่แล้ว

“ เอ่อ..พะ..พี่ยองแซงครับ..ผมอยากให้พี่รอจริงๆนะ..ผะ..ผมรักพี่....พี่รอผมนะครับ ” ตัดสินใจพูดฝ่าความเงียบออกไปด้วยหัวใจเต้นแรง 

คราวนี้สายตาทุกคู่กลับมาหยุดอยู่ที่คนแก้มป่องแต่เพียงผู้เดียว...

“ อะ..อื้มมม!! ฉันก็..ระ..รักนาย  ฉันจะรอนายนะ...” พูดจบก็แทบจะม้วนลงไปใต้โต๊ะด้วยความอายยยย

“เย้ๆๆๆๆ ... อิ อิ ...ฮึ ฮึ” ฮยองจุน จองมิน และฮยอนจุง  ต่างยิ้มกริ่มอย่างดีใจไปกับเซ็นเตอร์ของวง

“ สำเร็จแล้ว.. คืนนี้อย่าลืมรางวัลของพี่นะ..” ลีดเดอร์กระซิบกระซาบกับมักเน่ด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“ พี่น่ะ..” ค้อนคนพี่อย่างเขินอาย

“ อืมมม!! ว่าแต่นายเถอะคิดดีแล้วใช่มั้ยที่จะทำแบบนี้ ...ตั้งสองปีเลยนะคยู ” พี่ใหญ่หันกลับมามองน้องคนกลางอย่างห่วงใย

“ ครับผมตัดสินใจแล้ว.. ก็พอดีกับระยะเวลาหมดสัญญากับทางต้นสังกัดของทุกๆคนไง...” รับคำอย่างมุ่งมั่น 

“ พี่รู้นะ ว่าที่นายทำวันนี้เพื่ออะไร...ถ้าไม่มีงานวันนี้ของนายเรา 5 คน ก็คงจะมาออกสื่อพร้อมหน้ากันแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ ขอบคุณมากนะคยูจง ..นายแข็งแกร่งกว่าพี่อีกรู้ตัวมั้ย ” พี่ชายวางมือบนไหล่ของน้อง สายตาที่ส่งมาให้แสดงความซาบซึ้งใจอย่างเปี่ยมล้น

“ นั่นสิ...นายทำแบบนี้เพื่อพวกเราสินะ ” น้องเล็กพูดต่อ

“ ขอบใจนายมากนะคยูจง ” จองมินวางมือลงบนไหล่เพื่อนอีกข้าง

“สมเป็นเซ็นเตอร์ที่น่ารักใจดีของเราจริงๆ” ยองแซงพูดชมจากใจด้วยใบหน้าร้อนผ่าว

“ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ..”  ปฏิเสธคำชมอย่างเคอะเขิน

“ ผมแค่อยากจะแสดงให้ทริปเปิลเอสที่น่ารักของเราได้เห็น....ว่าพวกเรายังคงเหมือนเดิม..” คยูจงพูดต่อด้วยดวงตามุ่งมั่น

“ ฉันเชื่อว่าทริปเปิลเอสของเราคงจะยิ้มได้อย่างมีความสุขในวันนี้..” จองมินพูดต่อ

“ จริงด้วยซิ..และผมเห็นแฟนคลับหลายคนร้องไห้ด้วยนะ ”  ฮยองจุนเริ่มมีน้ำใสๆขึ้นคลอดวงตาสวยอย่างปลาบปลื้ม

“ ใช่ ... ยิ้มทั้งน้ำตา” ยองแซงเริ่มเสียงเครือเช่นกัน

“ เพราะฉะนั้นพวกเราจะรักและทำเพื่อพวกเค้าอย่างที่พวกเค้าให้ความรักและทำเพื่อเราตลอดมา.....” ฮยอนจุงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ งั้นเรามาสัญญาว่าเมื่อวันนั้นมาถึงพวกเราจะทำให้พวกเค้ามีความสุขที่สุด..” พี่ใหญ่ยื่นมือออกมากลางวง

“ อืม/ ครับ / อื้อ / ฮะ” ทั้ง 4 คนวางมือลงทาบทับอย่างพร้อมเพียงก่อนจะเปล่งเสียงกึกก้อง

“ SS โอ คง อิล fighting  ”  รอยยิ้มถูกส่งให้แก่กันและกันอย่างสื่อความผูกพันธุ์และยึดมั่นในคำสัญญาที่เปล่งออกไป..

หลังจากนั้นทุกคนก็รับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะสดใส..

“ พี่ยองแซง ไหนๆ ดูลายมือให้ผมบ้างสิฮะ..” น้องเล็กจากที่เห็นพี่รองแสดงความสารถพิเศษเรื่องการดูลายมือบนเวทีไปก็อยากให้พี่ดูให้บ้างอะไรบ้างตามประสาเด็กน้อยที่อยากรู้อยากเห็น

“ ฉันอุตส่าห์ทำท่าดูมือตัวเองทั้งจะยื่นให้ แต่นายก็ไม่สนใจชั้นเลย  ในสายตาท่าจะมีแต่เซ็นเตอร์ซินะ  ” ลีดเดอร์กระเซ้าเพื่อนแก้มป่องด้วยรอยยิ้ม

“ ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อย ...นายก็เว่อไป ..ฉันก็ต้องให้เกียติเจ้าของงานเค้าสิ...”  แก้ตัวด้วยแก้มที่ขึ้นสีเรื่อแบบไม่ปกปิดความรู้สึกของเจ้าตัวเลยสักนิด

“ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิฮะ..ทำไมพี่รองของวงเราต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วยเนี่ย  ” จองมินเสริมขึ้นพร้อมหรี่ตามองเซ็นเตอร์

“ อีกอย่างก็เพราะคนกลางมันอ้อล้อด้วยแหละ ขยับเข้าหาจนขาจะเกยพี่ยองแซงอยู่แล้ว ” ม้ามินยังกัดต่อไป

“ อะไรของนาย...ไม่จริงซักหน่อย ”

“ ไม่จริงอะไร...ฉันนั่งอยู่ข้างล่างเห็นชัดทุกช็อตแหละว่าใครทำอะไร? แบบไหน? ยังไง...บ้างงงงงง...” ลากเสียงยาวก่อนจะหันไปทางพี่ใหญ่กับน้องเล็ก

“ ใครบางคนก็เก็กซะแข็งทื่อไม่เนียนเอาซะเลย....รู้อยู่หรอกว่าออกงานด้วยกันครั้งแรกคงจะทำตัวไม่ถูกแต่ก็น่าจะเอาประสบการณ์ด้านการแสดงมาใช้บ้าง แต่นี่อะไรยุ๊กยิกมองหน้าเจ้ามักเน่พลางสะบัดผมพลางยังกับผมมันปิดหน้าอะไรนักหนา ผมว่ามันหลายรอบไปนะพี่ แล้วอีกอย่างยังทำเป็นมองกลาดผ่านเป้าหมายแล้วย้ายไปมองฝ้ามองเพดานอีก....เฮ้อ!! แฟนคลับอยู่ข้างหน้าไม่ใช่เหรอคุณลีดเดอร์.. ”

กร้ากกกกกก....55555555....ทุกคนต่างรวมพลังหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างสนุกสนาน นอกจากคนสองคนที่ถูกพูดถึง

“ เอิ่ม!  ขนาดนั้นเลยเหรอ นี่พี่ว่าพี่เนียนที่สุดแล้วนะ ” ฮยอนจุงทำหน้าหราแบบเอเลี่ยนงง...

“ จะ...จริงๆเหรอเนี่ย...” ผิดกับน้องเล็กที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตาซ่อนรอยสีเรื่อที่แก้มใสเพราะแอบดีใจที่พี่มอง....

“ จริงสิ...ไม่ต้องมาอมยิ้มเลย  นายน่ะยิ่งหนัก...ก็รู้ๆอยู่ว่าใส่หมวกไว้ยังจะอยากมองข้ามไปอีกฟากอย่างพยายามเหลือเกิน รู้รึเปล่าว่ามองทีมันทำให้นายต้องเงยหน้าขึ้นมากกว่าปกติ คราวนี้เลยยิ่งชัดเลย...แอบมองเค้าก็บ่อย  ”

“ จองมินอะ...” พูดพร้อมฟาดมือลงแขนเพื่อนรักเบาๆอย่างเขินอาย

“ ก็ฉันต้องปิดบังทรงผมใหม่เอาไว้ก่อนนี่นาก็เลยถอดหมวกไม่ได้...”

“ ฉันไม่ได้ว่าอะไรเรื่องหมวกนะ..แต่ที่ฉันว่าคืออาการช้อนตาเงยหน้ามองลีดเดอร์แบบไม่เนียนของนายต่างหาก... มานี่..ถ้าอยากดูลายมือเดี๋ยวฉันดูให้เอง...” ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวกลับดึงมือของฮยองจุนมาตรงหน้า 

“ อ้าว! จองมินน่ะ ฉันจะให้พี่ยองแซงดูให้ต่างหากล่ะ...นายดูเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...” ฮยองจุนฉุดรั้งมือตัวเองเอาไว้ แต่มิวายสู้แรงม้าไม่ได้อยู่ดี

“ บอกว่าจะดูให้ไงละ...อย่าประมาทความสามารถของเซ็กซี่คาริสม่าคนนี้เชียวนะ....ถ้าไม่ให้ฉันดูแล้วนายจะเสียใจ..” พูดอวดอ้างสรรพคุณตัวเองเสร็จสรรพพร้อมจับมือขาวๆมากางตรงหน้าจนได้..

“ นี่ๆๆ ช่วงนี้หน้าที่การงานดีนะ ...มีละครเข้ามาด้วยนี่....รายการวิทยุเรดติ้งก็ยังดีอยู่  แถมจะมีมินิอัลบั้มใหม่ออกไวๆนี้อีก....” พูดไปก็ลากเส้นยาวๆไปตามือของเพื่อนไป

“ โห...แม่นมากกกก..” คยูจงชมด้วยความจริงใจ???

“ แบบนี้ใครก็ดูได้มั้ง.. ” เด็กน้อยของวงทำตาปริบๆมองชายกลาง

“.ยังๆๆ  ยังไม่จบ.....เดี๋ยวนายจะได้เดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆด้วยนะ โดยเฉพาะญี่ปุ่นน่ะบ่อยเกิ๊น แต่ความรักจะต้องหลบๆซ่อนๆเพราะคบกับซุบตาร์  ถ้าอดทนได้ก็จะผ่านไปด้วยดี แต่งานนี้พ่อซุบตาร์ก็คงไม่มีเวลาให้อาจจะเหงาบ้างอะไรบ้าง ว่างๆก็หาใครมาควงคั่นเวลาสิ หึๆๆ” พูดจบก็หัวเราะในลำคออย่างชอบอกชอบใจ

กร้ากกกกก คิ คิ .....บทพูดนี้เรียกเสียงหัวเราะจากกลุ่มบอยแบนด์ได้อีกเช่นเคย....

 “ สนุกกันใหญ่เลยนะ..”ในขณะที่ทุกคนหัวเราะร่า... แต่ใครบางคนกลับไม่ใช่...ดวงตาคมเป็นประกายเครียดขึงขึ้นมาทีเดียว  

“ พี่ฮยอนจุงอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ก็แค่ล้อเล่นเองครับ...ถ้าฮยองจุนจะมีป่านนี้เป็นกระตั๊กแล้วมั้ง  ใช่มั้ยฮยองจุน?” คยูจงหันไปถามน้องเล็ก

“ เอ่อ ” ยังไม่ทันที่คนถูกถามจะได้พูดอะไร จองมินก็แทรกตอบแทนให้

“ ...ก็มีไว้เผื่อเลือกนิดหน่อยแหละคยู.... บางทีคนเราก็ต้องการที่พึ่งทางใจไว้อยู่ใกล้ๆซักคน ” พักหลังๆเห็นเพื่อนรักเหงาๆก็อยากจะแกล้งตัวต้นเหตุบ้าง หุๆๆ

ฟังดังนั้นสีหน้าของพี่ใหญ่ก็กลายเป็นปั้นยากอย่างเห็นได้ชัด

“ จองมินก็..เลิกแกล้งพี่ฮยอนจุงได้แล้วน่า..... พี่ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ..มีผมดูแลกันท่าไห้อย่างที่พี่บอกไว้...ถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครมาข้องแวะได้เลยซักคน”  คยูจงพูดแก้ให้ ก่อนที่ประโยคท้ายๆจะทำเป็นกระซิบคนพี่ทั้งที่เสียงดังไปแปดบ้านได้!!

“ อะๆๆ ไม่แกล้งก็ได้ ...วู้!! ไม่สนุกเลย ” ทำเป็นบ่นทั้งที่พอใจในผลงานเหลือหลายที่ทำให้ลีดเดอร์เต้นได้ขนาดนี้

“ งั้นเดี่ยวในช่วงที่คยูไม่อยู่ ฉันดูไว้ให้ก็ได้ ”  ยองแซงเสนอตัวให้อย่างเต็มใจ

“ ถ้าจะพูดดังขนาดนี้ไม่ต้องกระซิบก็ได้มั้งฮะ...นี่ทุกคนเห็นผมเป็นอะไรกัน...ผมไม่ใช่คนโลเลหลายใจนะฮะ...พี่ฮยอนจุงนั่นหล่ะที่มีข่าวกับใครต่อใครตั้งเยอะ  ” น้องเล็กออกอาการงอน...เมื่อทุกคนดูจะเข้าข้างพี่ใหญ่กันเหลือเกิน

“ โอ๋ๆๆ มักเน่จุนนี่อย่างอนเลยนะ..เราไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นซักหน่อย...เนอะทุกคนเนอะ ” คยูจงปลอบน้องเล็กพร้อมยีทรงผมใหม่ที่ตอนนี้ไร้ซึ้งหมวกปิดบังไว้อย่างเอ็นดู

“ คยูจงอ่าาาาา....ทรงผมเสียหมดเลย...”

กร้ากกก คิคิ .....เสียงสรวลเสเฮฮาดังออกมาอย่างไม่ขาดสาย....วันนี้คงเป็นอีกวันที่เมมเบอร์ทุกคนจะจำไปตลอดกาล..03/06/2012.......

และแล้วเวลาที่ใครบางคนอดทนรอคอยก็มาถึง......ณ คอนโดฮยองจุน....

“  อุ๊ย!!  พี่ฮะ.....ผะ...ผมขออาบน้ำก่อน..” คนที่กำลังค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกจากกายอย่างสบายอารมณ์มีอันต้องตกใจจนหน้าเหวอ  มือเล็กรีบคว้าผ้าที่พึ่งเปลื้องออกไปขึ้นมาบังไว้.. ร่างบอบบางถอยกรูดไปจนติดกำแพงเมื่อคนเจ้าเล่ห์ไขกุญแจเข้ามาหาโดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันกายมาผืนเดียว...เห็นเพียงแค่นี้ก็รู้แล้วว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นถัดไปจากนี้

“ ไม่เอา...พี่อยากอาบน้ำกับฮยองจุนนี่นา..” คราวนี้คนพูดเดินเข้าหาอย่างตั้งใจ

“ อาบทีละคนดีกว่ามั้งฮะ.. ” ถอยหนีจนไม่รู้จะหนีไปไหนแล้ว

“ ไม่ดีหรอก..อาบพร้อมกันนี่แหละดีแล้ว ”

“ อุ๊ยยย!! พี่ฮะ..”  แล้วสุดท้ายก็ห้ามไม่ได้อีกเช่นเคย ...  

โดนแบนด้วยเนื้อหาไม่เหมาะสมอีกแล้ว ...เฮ้อออ...  แปะเมลไว้แล้วกันนะคะรีดเดอรืที่น่ารักของไรเตอร์ ^__^ เดี๋ยวไรเตอร์ส่ง  nc ไปให้ค่า T^T 

 สองเสียงสอดประสานตามอารมณ์ที่แสนเร่าร้อน....จวบจนภารกิจรักได้ผ่านพ้นไป พี่ใหญ่จึงได้อาบน้ำให้น้องก่อนจะพาออกมานั่งเช็ดตัวเช็ดผมให้ที่เตียงนุ่ม...

“ คนเอาแต่ใจ...” ปากเล็กๆบ่นใส่คนที่กำลังเช็ดผมให้เบาๆ  พลางก้มหน้าซ่อนสีเรื่อบนพวงแก้ม

“ ก็คนเค้ารัก คนเค้าคิดถึงนี่นา..กว่าพี่จะมาเจอนายได้ลำบากแทบตาย..นายยังจะใจร้ายกับพี่อีกเหรอ....”  ว่าพลางแอบหอมแก้มนุ่มๆซ้ายทีขวาทีอย่างรักใคร่

“ ไม่ได้ใจร้ายนะฮะ..ก็พี่บอกผมเองว่าเราต้องทำนิ่งๆเหมือนไม่มีอะไรต่อกันแบบนี้ไปซักระยะ ”

“ แต่ไม่ได้หมายความว่านายต้องเฉยชากับพี่แบบนี้ซักหน่อย ”

“ ใครกันแน่ฮะที่เฉยชา..บ๊ายบายให้ก็ไม่ยอมมอง ” คนน้องยังไม่ยอมจบเรื่องนี้

“ ถ้าเป็นเรื่องนี้ใครบอกว่าพี่ไม่มอง...แต่ตอนนั้นคยูยื่นมือออกมาหาพี่พอดีจะให้พี่โบกมือตอบฮยองจุนก่อนทักทายเจ้าของงานรึยังไง...ไม่ใช่พี่ไม่เห็นหรือแกล้งไม่มองนะครับ”

“ จริงเหรอฮะ..”  เงยหน้าขึ้นมาสบตา

“ จริงที่สุดในโลกเลยล่ะ..เด็กขี้งอน ..” พูดพร้อมแนบจมูกคมลงบนจมูกสวย ตาจ้องตาพาให้หวั่นไหว

“ ไม่ได้งอนซักหน่อย ” งุงิจะหลบตาจะเลื่อนใบหน้าออกห่างแต่ว่าถูกมือหนาประคองหน้าตุ๊กตาเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

“ รู้เอาไว้ว่านายอยู่ในสายตาและหัวใจของพี่เสมอ...ฮยองจุนคือคนสำคัญและเป็นคนที่พี่รักมากกกกกกกกกก.....”  ลากเสียงเหยียดยาวพร้อมกับนัยน์ตาคมที่หวานซึ้งแสดงความจริงใจและมั่นคง

“ แหวะ...เลื่ยน ” พูดไปอย่างนั้นแต่หัวใจกลับพองโตอย่างปลาบปลื้ม..รีบก้มหน้างุดๆซ่อนรอยยิ้ม

“ ว่าพี่เหรอ..แบบนี้ต้องทำโทษซักหน่อยแล้ว” ว่าพลางดึงกายบางให้ล้มไปบนตียงด้วยกัน

“ อ๊ายยยยยย พี่ฮยอนจุง  อย่านะฮะ..” ขยุกขยิกดิ้นหนีอย่างร้อนรน

“ พี่ยังไม่ได้รางวัลที่ฮยองจุนบอกว่าจะให้เลย ..” เริ่มซุกไซร้หารางวัลจากเรือนกายหอมหวานตรงหน้าอย่างตั้งใจ...

“ พี่น่ะ...อ๊าาา...ก็เมื่อกี้ไงฮะ....” หลบจมูกคมๆและปากอุ่นเป็นพัลวัน

“ เมื่อกี้เป็นสิ่งที่เราตกลงกันตั้งแต่ก่อนงานมีตต่างหาก ฮยองจุนบอกพี่เองว่าถ้าพี่มางานมีตติ้งคยู  พี่อยากได้อะไรนายก็จะให้..  ไหนจะรางวัลที่ทำให้ยองแซงยอมพูดอะไรจากใจกับคยู  แล้วก่อนออกไปกินข้าวกันฮยองจุนก็บอกอีกว่าจะอยู่กับพี่ทั้งคืน  ” ทวงสัญญาจากน้องเล็กอย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง...

“ .................. ” เด็กตัวขาวถึงขั้นพูดไม่ออกได้แต่มองคนตรงหน้าตาปริบๆอย่างรอรับชะตากรรม...

“ ดังนั้นคืนนี้นายต้องเป็นของพี่ทั้งคืนนะเด็กน้อย.....” พี่ใหญ่เจ้าเล่ห์ต้อนมักเน่ให้จนมุมอีกแล้ว...ว่าจบก็ซบเข้าหาซอกคอหอมกรุ่นตรงหน้าทันใด...ก่อนจะซุกไซร้ก่อความเร่าร้อนให้โหมกระพืออีกละรอก.....

“ อื๊อออ!! พี่ฮยอนจุง...ไม่เอาแล้วนะฮะ....”

“ ไม่เอาพี่ก็จะให้ครับ....”

“ คนบ้า...จะหื่นไปไหนเนี่ย..”

“ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะนายนั่นแหละ..ทำให้พี่รักพี่หลงจนจะบ้าตายอยู่แล้ว...”

“ อ้าวววผมไม่   อุ๊บ! ” พูดได้เท่านั้นริมฝีปากสวยก็ถูกปิดลง...

“ อ้าววว!!!  อื๊อออออ..อ๊าาา”

“ อืมมม”

แล้วทั้งสองก็ก้าวผ่านค่ำคืนแสนหวานไปด้วยกัน....

    The End


Love Me