ทำไมนายถึงทำเเบบนี้(jack x oc)

''เเจ็ค ตื่นได้เเล้วค่ะ''หญิงสาวที่ตอนดูชายหนุ่มเเฟนของเธอขณะนอนหลับเห็นควรเเก่การที่จะต้องปลุกเขาได้เเล้ว

''อืมม 10นาที'' ชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับสบายขอเวลาเธออีกหน่อยเพื่อที่จะได้พักผ่อน เพราะเมื่อคืนเขาทำกิจกรรมกับหญิงสาวทั้งคืน

''ไม่ได้ค่ะ วันนี้คุณต้องไปหองานศิลปะของคุณไม่ใช่เหรอคะ เเถมยังเป็นประธานในงานอีก อีก1ชั่วโมงงานจะเริ่มเเล้วนะคะ''

''ครับๆ ขอบคุณที่ช่วยเตือนครับที่รัก'' ชายหนุ่มนามว่าเเจ็คลุกขึ้นทันทีที่หญิงสาวเตือนความจำให้ วันนี้เขาต้องไปเป็นประธานในงานพิธีที่หอศิลป์ เขาลุกขึ้นมามองหญิงสาวที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ ก่อนที่เขาจูบที่ริมฝีปากเธอ

''ฉันต้องไปทำงานเเล้วล่ะค่ะ มีนัดกับเจ้าของเเมววันนี้'' ฉันพูดบอกกับเเจ็ค  ฉันชื่อเจเน็ตเป็นสัตวเเพทย์เเละเป็นเเฟนของเเจ็คนายจิตรกรคนนี้ เราคบกันมา3ปีเเล้วหลังจากที่เราได้พบกันไม่นาน เเจ็คเป็นหนุ่มหล่อที่เพอเฟ็คทุกอย่างเขาสมบูรณ์เเบบทั้งภายนอกเเละภายในมีความเป็นสุภาพบุรุษ ด้วยความเพอร์เฟ็คของเขาเเละเขามักมีกลิ่นกุหลาบที่เป็นกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวนี่เเหละที่ทำให้สาวๆมักรุมล้อมเขาเสมอ เอาจริงๆฉันก็ไม่ใส่ใจเท่าไหร่เพราะเป็นเรื่องปกติอาจมีบ้างที่หึงเเละโวยวายใส่เขาเเต่ฉันก็เชื่อใจเขาเพราะเขาไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเเม้เเต่ครั้งเดียว เขาเป็นคนๆนึงที่ฉันไว้ใจเเละเชื่อว่าเขาจะซื่อสัตย์ต่อความรักที่เขามีต่อฉัน ฉันเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยเท่าไหร่นัก จัดได้ว่าบ้านๆเลยก็ได้ ผมสีดาร์คช็อกโกเเลต ผิวสีน้ำผึ้ง ดวงตาสีน้ำตาล ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงชอบฉัน ตั้งเเต่ที่เรารู้จักกันก็ทำให้รู้ว่าเขามีความหมายกับฉันมากเเค่ไหนเขาคอยใส่ใจฉันทุกอย่าง ช่วยทุกปัญหาที่ฉันมีเเละช่วยฉันจากหนี้ทั้งหมดของครอบครัวฉันอีกด้วย นั่นทำให้ฉันเชื่อใจเขามากขึ้น

''ไม่ใช่ว่าเจ้าของเเมวนั่นมันคิดอะไรกับคุณหรอกนะ เห็นมาบ่อยเชียว'' เเจ็คพูดเรื่องเจ้าของเเมวที่มักจะพาน้องเหมียวมารักษาที่คลินิกของฉันเป็นประจำ เเละตอนนี้ฉันก็มีนัดตรวจสุขภาพของเจ้าเหมียวของเขาด้วย

''ไม่ใช่หรอกค่ะ คิดมากนะคุณน่ะ เเมวของเขาไม่สบายเลยต้องมาตรวจสุภาพบ่อยๆเห็นว่าเป็นนเเมวจรจัดที่เก็บมาเลี้ยงด้วยเป็นคนใจบุญน่าดูเลย'' ฉันที่เห็นเเจ็คพูดเเบบนั้นก็อธิบายให้เขาฟังบางทีเขาก็ขี้หวงเกินไปหน่อย

''ฉันต้องไปเเล้วล่ะค่ะใกล้เวลาที่จะต้องเปิดคลินิกเเล้ว บายค่ะเเจ็ค'' ฉันพูดพร้อมหอมเเก้มเขาไปทีนึง

"บายครับที่รัก จริงสิ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้คุณกลับมาไวๆนะครับ" เขาหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง

"ค่ะ" ฉันยิ้มตอบ ช่วงนี้มักมีข่าวออกว่ามีการฆาตกรรมผู้หญิงเกิดขึ้น เเต่ละรายสภาพศพดูไม่ได้เเล้วสถานที่เกิดเหตุก็ไม่ได้ไกลจากบ้านที่เราอยู่เลย เขาเลยเป็นห่วงที่ฉันต้องกลับบ้านดึก

.

.

.

"เเมวของคุณร่างกายเเข็งเเรงขึ้นกว่าสัปดาห์ก่อนขึ้นเยอะเลยล่ะค่ะ" ฉันพูดบอกเจ้าของของเจ้าเหมียวที่ตอนนี้นอนกลิ้งไปมาน่าฟัดซะจริง

"งั้นเหรอครับ ต้องขอบคุณหมอมากๆเลยนะครับ เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณหมอมีเเฟนรึยังครับ" เขาเก้ๆกังๆซักครู่ก่อนที่จะเอ่ยถาม

ฉันก็ได้เเต่ยิ้มเเล้วบอกว่า "มีเเล้วล่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ"

"อ่า งั้นเหรอครับ ขอโทษที่ถามอะไรเเบบนี้นะครับ คุณน่ารักเเล้วก็อ่อนโยนมากเลย สเป็กผมเลยน่ะครับ" ฉันยิ้มขำๆที่เห็นเขาเขินอายที่พูดออกมา

"ยังงี้นี่เอง ต้องขอโทษด้วยนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ขอบคุณที่ช่วยรักษาเจ้าวูฟฟี่" เขาพูดเเล้วลูบหัวเเมวของเขา

"ไม่มีปัญหาค่ะ" ฉันยิ้ม

.

.

.

20:30น.

ฉันที่เดินอออกมาจากคลินิกที่สำรวจเรียบร้อยว่าล็อคทุกอย่างเเล้วเดินมาตามทางที่จะกลับไปบ้าน ฉันมักจะเลิกงานเวลานี้เป็นประจำฉันเดินผ่านตรอกเเห่งหนึ่ง เเถวนี้มีตรอกเยอะมากเเละมักจะมีหมอกหนาอยู่เสมอ ฉันเดินไปซักพักก็รู้สึกว่ามีใครเดินตามมา ตอนเเรกก็คิดว่ารู้สึกไปเองเเต่ความรู้สึกนั้นกลับเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ฉันเห็นเงาใครคนนึงอยู่ข้างหนังฉัน ความรู้สึกที่มีตอนนี้คือความหวาดกลัว กังวล ผีเหรอ ไม่หรอกจะไปมีผีได้ยังไง หรือจะเป็นเจ้าฆาตกรนั่น ฉันที่คิดอยู่ซักพักใจดีสู้เสือรีบหันไปข้างหลังเพื่อที่จะได้รู้ว่าคือใครเเต่ก็พบเเต่ความว่างเปล่า ฉันที่เห็นอย่างนั้นเลยรีบเดินกึ่งวิ่ง หมอกทำไมมันหนาขนาดนี้ ฉันคิดในใจปกติเเล้วต่อให้หมอกหนาก็จริงเเต่ก็ไม่ได้หนาขนาดที่ว่าจะมองไม่เห็นทางเลย เเต่นี้เดินไปที่ไหนก็มีเเต่หมอกเต็มไปหมด บ้าจริง เราจะทำไงดี ในเวลาที่ฉันคิดอยู่นั้นก็มีมือที่มาจากไหนก็ไม่รู้มาปิดปากฉันไว้เเล้วลากฉันไปที่ตรอกเเห่งนึงที่อยู่ข้างๆ ฉันที่พยายามดินรนเเต่ก็ขัดขืนไม่ได้ฉันเห็นมีดไม่สิใบมีดที่มืองั้นเหรอ นั่นมันอะไรกัน ฉันได้เเต่พยายามเอามือที่ปิดปากออก ทันใดนั้นฉันก็ได้กลิ่น "กุหลาบ"... ทันทีที่ฉันพูดคนที่จับตัวฉันมาก็หยุดกึก ถึงใครจะบอกว่าคนใช้สบู่กลิ่นกุหลาบกันเยอะเเยะ เเต่ฉันเเยกออกคนที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีเเละกลิ่นกุหลาบที่ฉันมักจำได้เสมอ ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ต้องไม่ใช่เขา

เเกร๊ง! ทันใดนั้นก็มีสิ่งนึงที่ตกลงมา เเหวน ทันทีที่เธอเห็นก็หน้าซีดทันที นั่นก็เพราะมันเป็น  เเหวนหมั้นของเธอกับเเจ๊ค...

"ไม่จริง..." ฉันรีบถอยหลังมองบุคคลที่อยู่ตรงหน้าเเต่ว่ากลับมองไม่ชัดเพราะหมอกเเละความมืดภายในตรอกที่ปิดบังหน้าของบุคคลตรงหน้าไว้

"เเจ็ค ไม่ใช่คุณใช่มั้ย ได้โปรด....."เธอที่ตอนนี้เเทบเสียสติ เเจ็คเเฟนหนุ่มของเธอที่เป็นสุภาพบุรุษในตอนนี้กลับกลายเป็นฆาตกรงั้นหรือเเล้วที่บอกให้กลับบ้านเร็วๆเพราะเหตุนี้งั้นเหรอ

ทันใดนั้นหมอกที่เริ่มเบาบางลงเผยให้เป็นบุรุษที่ใส่หน้ากากสีขาวนวลเเต่ต่อให้ใส่เธอก็รู้ว่าเขาคนนั้นคือเเจ็ค เเฟนของเธอ

"เเจ็ค.." ชายผู้ที่เป็นเเฟนหนุ่มของเธอเงยหน้าขึ้น นั่นทำให้เธอหวาดกลัวดวงตาสีเเดงสดที่มองเธอผ่านช่องหน้ากากนั่น นั่นไม่ใช่เเจ็คที่เขารู้จัก เเล้วนั่นใครล่ะ ปีศาจงั้นเหรอ หมอกเริ่มปกคลุมหนาอีกครั้ง เธอที่ตอนนี้เริ่มได้สติเรียกเเจ็คทันทีเเต่กลับพบเเต่หมอกเท่านั้น ทันใดนั้นเธอก็หมดสติเพราะรับรู้ได้ถึงเเรงที่ฟาดมายังบริเวรท้ายทอยของเธออย่างเเรง

.

.

.

"อ้าวเเม่หนู มานอนอะไรตรงนี้" เธอที่ได้ยินเสียงก็ตื่นมาด้วยความสลึมสลือ

"โอย" เธอกุมเข้าที่ท้ายทอยทันทีที่รู้สึกเจ็บเเปลบบริเวรนั้น ทันใดนั้นภาพเมื่อคืนก็หลังไหลเข้ามาในสมองของเธอทันที

"เเจ็ค!!" เธอเรียกชื่อเเฟนหนุ่มของเธอก่อนจะออกวิ่งปล่อยให้ยายเเก่ยืนด้วยความงงว่าเกิดอะไรขึ้น เธอวิ่งจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของเธอที่เเจ็คกับเธออยู่ด้วยกัน เธอรีบเปิดประตูเข้าไปทันทีเเต่ก็พบเพียงเเต่ความว่างเปล่า ไม่มี เขาไปเเล้ว? ไปที่ไหนกัน? คำถามมากมายไหลเข้ามา นี่มันเกิดอะไรขึ้นเธอนั่งลงที่โซฟาก้มหน้าเข้ากับฝ่ามือ นี่มันเรื่องบ้าอะไร เเล้วคนคนนั้น..."เเจ็ค นายไปอยู่ที่ไหนกัน" เธอที่คิดได้ดังนั้นจึงโทรเเจ้งตำรวจว่ามีคนหาย ทางตำรวจช่วยกันเสาะหากันอย่างเต็มความสามารถเเต่ไม่พบเเม้เเต่ร่องรอยของเขา 

ผ่านมา2ปีเเล้วที่หาอย่างไรก็ไม่พบ วันๆเธอได้เเต่ทำงานเเล้วรีบกลับบ้านให้เร็วเเล้วหวังว่าจะเจอเเฟนของเธอเเต่มันก็ว่างเปล่าอย่างทุกที นายไปอยู่ที่ไหนเเจ็ค...

.

.

.

เธอที่กลับมาจากคลินิกเเละกำลังเดินเข้าบ้านก็พบกับจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงเธอ ในนั้นเขียนบอกไว้ว่า หากคุณมาเข้าร่วมเกมกับเราคุณจะได้เจอคนที่คุณอยากพบ เกมเหรอ? เกมอะไรกัน ฉันคิด เเต่.... ถ้าเข้าร่วมเเล้วฉันอาจได้เจอกับเเจ็คก็ได้ เธอที่คิดได้อย่างนั้นจึงเตรียมตัวที่จะไปตามที่อยู่ที่จดหมายได้ทิ้งไว้ให้

To be continue

สวัสดีรีดเดอร์ทุกท่านที่เข้ามาอ่านกันนะคะ นี่ก็เป็นนิยายที่ดราม่านิดหน่อยนะคะ เเละเมนเอ็มม่าอาจไม่พอใจนะฮะ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะ ก็จะพยายามอัพนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ บายยย