รอยจารพรางใจ

ระฆังมรณะดังก้องกังสดาล บัลลังก์ผลัดเปลี่ยน

สายเลือดมังกรขึ้นเถลิงราชสมบัติเป็นฮ่องเต้พระองค์ใหม่

องค์หญิงตัวประกันอย่างนาง...ก็ได้เวลากลับบ้าน

พร้อมกับบัญชีเลือดที่รอวันสะสาง!

.

.

.

เฟิงซังอวิ๋นมีฐานะเป็นถึงองค์หญิงสิบสามผู้สูงส่ง พระธิดาพระองค์เล็กของฮ่องเต้กับเสวียนหวงกุ้ยเฟย เดิมทีนางควรเติบโตขึ้นอย่างงดงามในรั้ววังหลวง แต่ด้วยเล่ห์เหลี่ยมทางการเมืองและการแย่งชิงอำนาจ ด้วยการผลักไสของหวงกุ้ยเฟยพระมารดาแท้ๆ องค์หญิงน้อยในวัยเจ็ดชันษาต้องถูกส่งไปเป็นองค์ประกันเพื่อผลประโยชน์ระหว่างแคว้น ระหกระเหินไปไกลบ้านเกิดเมืองนอน

กาลเวลาล่วงผ่านไปถึงเจ็ดปี ตกผลึกเป็นร่องรอยความรัก ความแค้น ความสูญเสียที่ทับถมกัน หยั่งรากลึกกลืนกินจิตใจจากภายใน

เป็นรอยจารบางๆ ที่สร้างบาดแผลฉกรรจ์ยิ่งกว่าคมกระบี่ใดๆ...

“เจ็ดปีที่ผ่านมาเกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้า?”

นางเพียงตอบคำถามนี้ด้วยรอยยิ้ม

หลังอดีตฮ่องเต้สวรรคต แผนการของมารดาและเสด็จพี่ของนางก็สัมฤทธิ์ผลเป็นแม่นมั่น องค์ชายรองขึ้นครองราชสมบัติเป็นฮ่องเต้ต่อจากพระบิดา เสวียนหวงกุ้ยเฟยกลายเป็นเสวียนไทเฮาผู้กุมอำนาจแห่งวังหลัง มิทันไรราชโองการจากฮ่องเต้พระองค์ใหม่ก็ถูกส่งมาถึงตำหนักตัวประกันแคว้นเป่ย

...เรียกตัวองค์หญิงสิบสามกลับสู่แคว้นฉิน

อา... ในที่สุดการรอคอยของนางก็สิ้นสุดลงเสียที บัลลังก์และอำนาจที่พวกท่านได้มานั้นหอมหวานหรือไม่?

มีคำกล่าวว่ายิ่งสูงยิ่งหนาว พระองค์ทรงเคยรู้สึกหนาวหรือไม่?

เจ็ดปีก่อนพวกท่านใช้หม่อมฉันดุจบันได ก้าวไปแสวงหาความรุ่งโรจน์ยังจำได้หรือไม่?

เอาเถิด... ถึงอย่างไรพวกท่านก็พอมีประโยชน์อยู่บ้าง ครานี้ถึงตาหม่อมฉันบังอาจขอใช้ประโยชน์จากพวกท่านชำระหนี้เก่าบ้าง อย่าถือสาเอาความหม่อมฉันเลย

“ฮ่องเต้รึ? ไทเฮารึ? จงมาเป็นหมากให้ข้าเสียแต่โดยดีเถิด”

อาจเกิดความวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย หากไม่ต้องกังวลให้ขุ่นเคืองพระทัยไปเพคะ

...หม่อมฉันจะลงมืออย่างมีเมตตา...