T H R E E

                       

                                          T H R E E

                                           PART II

 

"ต้น ..มึงรู้มั้ยว่าความรู้สึกที่กูมีให้มึงมันมากกว่าคำว่า พี่น้อง แต่มึงคงไม่รับรู้หรอก เพราะมึงมองกูแค่พี่ กูเชื่ออย่างงั้น แต่ไม่เป็นไร กูพร้อมที่จะเป็นพี่ที่ดีสำหรับมึง ถึงแม้กูจะไม่ได้เป็นคนที่มึงรักก็ตาม แต่กูก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเะื่อใึงนะต้น ในวันที่มึงสุข กูก็สุข ในวันที่มึงทุกข์ กูทุกข์มากกว่า ในวันที่มึงเจ็บ กูเจ็บมากกว่ามึงเป็นร้อยเท่าพันเท่า แต่มึงก็คงไม่รู้หรอกว่ากูรู้สึกยังไง เพราะคนที่มึงแคร์ที่สุดไม่ใช่กู แต่มันเป็นไอ้เจ คนที่มึงพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อมัน เหมือนกับกูที่จะทำทุกอย่างเพื่อมึง กูไม่คิดที่จะทำให้น้องกูทั้งสองคนที่กูรักมาก ต้องมาทะเลาะกันเพราะกูหรอกนะกูก็เลยได้แค่เก็บความรู้สึกของกูเอาไว้ ไม่ให้มึงรู้ และไม่ให้คนอื่นได้รู้ เพราะถ้ามึงรู้ กูกับมึงคงมองหน้ากันไม่ติด กูกลัวมึงจะไม่เหมือนเดิม กูกลัวไปซะทุกอย่าง เวลากูอยู่ใกล้มึงหัวใจกูแทบจะไม่อยู่กะเนื้อกะตัวมึงรู้มั้ย ? แต่ที่กูเฉยๆ ้พราะกูต้องเก็บอารมณ์ที่กูมีกับมึงไว้ ไม่อยากให้ใครได้รู้ กูอยากเก็บมันไว้คนเดียวดีกว่า " 

นี่คือความข้างต้นในไดอารี่ของผม และคนที่ผมไม่อยากให้อ่าน มันก็อ่านไปแล้ว

... พอถึงที่พักผมก็รีบเดินตรงดิ่งไปที่ห้องเพื่อที่จะหลบหน้ามัน แต่มันก็รีบเดินตามผมมา พอถึงห้องผมก็เตรียมตัวเข้าไปอาบน้ำ ไม่ทันไรคนที่ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าก็เข้ามาพร้อมกับคำถามของมัน

" ตั้งแต่เมื่อไหร่ " คำถามนี้ทำเอาผมชะงักไปพักนึง ก่อนที่จะรวบรวมสติกลับคืนมาแล้วรีบพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ แตาไม่ทันที่ผมจะก้าวเท้า ก็มีมืิใหญ่มาขวางผมไว้ แล้วมันก็ถามผมซ้ำ

" ผมถามว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่ " 

" อะไรตั้งแต่เมื่อไหร่ " ผมถามมันโดยที่ผมไม่ได้มองหน้ามัน

" พี่ชอบผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ? " น้ำเสียงนิ่งๆ เรียบๆ นี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากจะไปจากตรงนี้ให้เร็วๆ 

" ปล่อย ! กูจัไปอาบน้ำ ! " ผมพูดพร้อมผละมือมันออก แต่ก็ไม่เป็นผล 

" ไม่ ! พี่ยังไม่ตอบผม " ้มันจ้องหน้าผมพร้อมทวงคำตอบที่ผมยังไม่ได้ตอบมัน ผมได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆ ภายในห้องที่มีแค่ผมกับไอ้ต้น ความเงียบเริ่มครอบงำเราทั้งคู่

" เวลาจะรักใคร ต้องใช้เวลาด้วยหรอวะ ? " ผมถามมันกลับเพื่อทำลายความเงียบแล้วผมจัได้ออกไปจากตรงนี้เร็วๆ ไอ้คนที่จ้องหน้าผมเลิกคิ้ว แล้วเหมือนมันจะพยายามคิดกับตัวมันเอง ผมเลยใช้โอกาสที่มันเผลอ รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อคกลอนซะ ผมถอนหายใจยาวๆ ก่อนที่จะหันไปมองกระจกในห้องน้ำแล้วถามตัวเองว่า กูควรจะทำอย่างนี้กับน้องหรอ กูยังเป็นพี่ที่ดีของมันอยู่มั้ยวะ คำถามที่มากมายในสมองของผม มันกำลังแย่งกันถาม จนผมต้องกุมหัวแล้วค่อยๆนั่งลง รู้ตัวอีกทีก็มีน้ำใสๆ ไหลลงมาอาบแก้มของผม ผมหยุดมันไม่ได้แล้ว ผมได้แต่ปล่อยให้มันไหลอย่างที่มันต้องการ ผมอยู่ในห้องน้ำนี่มาร่วมชั่วโมงได้ก่อนที่จะออกมา มันยังคงนั่งอยู่บนเตียงเพื่อรอผมออกมา ผมได้แต่ใจดีสู้เสือเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ ความเงียบเริ่มครอบงำเราสองคนอีกครั้ง ผมเดินไปที่นอน พร้อมนอนหันหลังให้มัน แต่มันยังจ้องผมอยู่ตั้งแต่ผมออกมาจากห้องน้ำ 

" เรายังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้นิพี่ ถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกันก็ตาม เรายังเป็นพี่น้องกันได้อยู่นิพี่ " คำพูดของมันทำให้ผมเจ็บ เจ็บเกินจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ แล้วน้ำตาผมมันก็ไหลออกมาอีกรอบ ผมสะอื้นไห้ ตอนนี้ผมไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ แล้วมือของมันก็มาจับที่ไหล่ของผม ก่อนที่ผมจะสบัดออกแล้วเดินออกไปนอกระเบียง แต่มันก็เดินตามผมมาก่อนที่ผมจะปิดประตูตันมันเพื่อๆม่ให้มันออกมาได้ 

" พี่ ! เปิดดิพี่ !! " มันพูดพร้อมสู้แรงผม

" กูอยากอยู่คนเดียว !! " ผมตะคอกใส่มันอย่างสุดเสียง ก่อนที่มันหน้าเหวอเพราะคงไม่เคยเห็นผมเป็นแบบนี้มาก่อน แล้วมันก็เดินกลับเข้าห้องไปแต่โดยดี ผมนั่งเอาหลังพิงประตูกระจก 2 บานเลื่อน ที่ผมกับไอ้ต้นสู้แรงกันเมื่อครู่นี้ ผมได้แต่นั่งคิดทบทวนว่า สิ่งที่ผมทำมันดีแล้วหรอ มันถูกต้องแล้วหรอที่ทำอย่างนี้กับน้องตัวเอง ผมนั่งพิจารณาตัวเองอยู่สักพักก่อนที่จะย้ายไปนั่งที่เก้าอี้ที่สบายกว่า 

รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว แต่แปลกมีผ้าห่มมาอยู่บนตัวผมได้ยังไง แต่ผมก็พอจะรู้ครับว่าใครเอาผ้าห่มมาห่มให้ผม ก็มีกันอยู่สองคน ผมจึงลุกขึ้น แล้วก็หอบผ้าห่มกลับเข้าไปในห้อง มันคงจัลงไปกินข้าวแล้วมั้ง ผมคิดในใจเพราะไม่เห็นมันอยู่ในห้องแล้ว ผมจึงรีบอาบน้ำเพราะกลัวไปซ้อมไม่ทัน

 

23 มีนาคม 2558 

 วันนี้พวกผมจะต้องไปรายงานตัวทีมชาติไทย หลังจากที่ชนะศรีษเกษไป 1-0 ในเมื่อวานนี้ ก่อนที่ผมจะออกจากโรงแรมไป ผมเจอไอ้เจมันกำลังชะเง้อหาใครอยู่ ผมเลยเข้าไปถามมัน

" ชะเง้อหาใครวะ ? " ผมถามมันทั้งๆที่ผมรู้ว่ามันชะเง้อหาใคร

" หาต้นอยู่ ยังไม่เห็นลงมาเลย " อ้าว มันยังไม่ลงมาอีกหรอ ในห้องก็ไม่มีมันนะแล้วทำไมเจมันยังไม่เห็น

" มาแล้วๆ " เสียงของคนที่กำลังวิ่งมา ทำให้ผมใจกระตุกนิดหน่อย มาวิ่งมายืนข้างไอ้เจแล้วมองหน้าผมสลับกันหน้าไอ้เจ

" คุยไรกันอยู่หรอ ?" มันถามแบบหน้าซื่อๆ

" ทำไมในห้องไม่เห็นมึงวะ ก็นึกว่ามึงลงแล้วซะอีก " ผมถามเพื่อให้ดูเป็นปกติ

" เออหน่าา " มันตอบแบบกวนตีนปกติของมัน ก็ดี เจมันจะได้ไม่รู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม

" เออพี่ พวกผมไปก่อนนะ " ไอ้เจพูดพร้อมโบกมือให้ผม แบ้วไอ้ต้นก็โบกมือตาม เป็นมารยาท

" เจอกันๆ " ผมบอกไอ้เจพร้อมยิ้มให้ ความรู้สึกตอนนี้มันเจ็บมาก ผมแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ มันเจ็บ เจ็บเหมือนมีมีดแหลมๆ มาแทงตรงกลางหัวใจ แต่นั่นยังน้อยกว่าด้วยซ้ำ แล้วยิ่งเห็นมันสองคนเดินกอดคอกันไปขึ้นรถแล้ว มันยิ่งทรมานเหลือเกิน ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบายความเจ็บนี้ได้ มันเจ็บเหลือเกิน ...



 

*
*
*
*
THE END..