นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ปริศนารถไฟสามขบวน
เมื่อมิ้นมาถึงสถานีรถไฟ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ รถไฟเป็นรถจักรไอน้ำเก่าที่มีรถม้าตั้งแต่ต้นปี 1900 สีบิ่นและโลหะเป็นสนิม และดูเหมือนว่ามันจะส่งเสียงร้องเอี๊ยดอ๊าดเมื่อมันแล่นอยู่บนราง
ผู้เข้าชมรวม
66
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
66
หมวด : ระทึกขวัญ / ผี
อัปเดตล่าสุด : 3 มี.ค. 66 / 14:20 น.
รถไฟ ผีสิง ลึกลับ รถไฟไอน้ำ สยอง ความลับ ย้อนอดีต หลอน หลอก หลงยุ ย้อนเวล ท้าผี กลัวผี ใจสั่น ลึกลับซับซ้อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
มิ้นรู้สึกกังวลกับการเดินทางไปบ้านเกิดของเธอเพื่อร่วมงานศพของคุณยาย เธออยากจะระลึกถึงความทรงจำของคุณยายของเธอ
แต่เธอก็รู้สึกกลัวเหมือนกันที่จะได้เห็นครอบครัวของเธออีกครั้ง ที่แย่ไปกว่านั้น เธอต้องขึ้นรถไฟ ซึ่งขึ้นชื่อว่ารถไฟขบวนหลอน
เมื่อมิ้นมาถึงสถานีรถไฟ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ รถไฟเป็นรถจักรไอน้ำเก่า สภาพนั้นทรุดโทม สีลอกบิ่นและเป็นสนิม และดูเหมือนว่ามันจะส่งเสียงสร้างความน่ารำคาญเมื่อมันแล่นอยู่บนราง
แม้จะจองตั๋วรถไฟไว้ แต่มิ้นก็มาถึงสถานีรถไฟก่อนเวลา มิ้นขึ้นรถไฟโดยหวังว่าจะไปถึงจุดหมายปลายทางอย่างรวดเร็ว
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
มิ้นรู้สึัวลับารเินทาไปบ้านเิอเธอเพื่อร่วมานศพอุยาย เธออยาะระลึถึวามทรำอุยายอเธอ
แ่เธอ็รู้สึลัวเหมือนันที่ะไ้เห็นรอบรัวอเธออีรั้ ที่แย่ไปว่านั้น เธอ้อึ้นรถไฟ ึ่ึ้นื่อว่ารถไฟบวนหลอน
เมื่อมิ้นมาถึสถานีรถไฟ เธออไม่ไ้ที่ะรู้สึไม่สบายใ รถไฟเป็นรถัรไอน้ำเ่า สภาพนั้นทรุโทม สีลอบิ่นและเป็นสนิม และูเหมือนว่ามันะส่เสียสร้าวามน่ารำาเมื่อมันแล่นอยู่บนรา
แม้ะอั๋วรถไฟไว้ แ่มิ้น็มาถึสถานีรถไฟ่อนเวลา มิ้นึ้นรถไฟโยหวัว่าะไปถึุหมายปลายทาอย่ารวเร็ว
ะที่เธอ้าวึ้นไปบนรถไฟ บรรยาาศที่เธอไ้เห็นบนรถไฟทำให้เธออที่ะมีวามิถึวามทรำถึสมาิในรอบรัวอเธอ ไม่ว่าะเป็นที่นั่ไม้สไล์ลาสสิ และารแ่แบบเ่าทำให้เธอนึถึวัยเ็อเธอ และเธอรู้สึสบายใในสภาพแวล้อมทีุ่้นเย
วามรู้สึอุ่นใบนรถไฟอเธอ็อยู่ับเธอไม่นาน เมื่อเธอสัเเห็นมวลพลัานแปล ๆ บนรถไฟ เธอรู้สึเหมือนถูับามอ
นบนร่าายทุส่วนอเธอลุู่ เธอพยายามหลอัวเอว่าไม่มีไรเิึ้น แ่วามรู้สึนั้นไม่็ยัเิึ้นอยู่ และเธอเริ่มไ้ยินเสียแปล ๆ
มิ้นเริ่มเสียใที่ัสินใึ้นรถไฟบวนนี้ เธอเยไ้ยินเรื่อราวเี่ยวับรถไฟบวนนี้ และเธอรู้ว่ามันมีประวัิอันน่าลัว
มีนเล่าให้ฟัว่าเห็นผีและไ้ยินเสียแปลๆ แ่เธอปิเสธว่าเป็นเพียเรื่อเล่าที่ไร้สาระเท่านั้น
ะที่รถไฟเริ่มเลื่อนัวออารา มิ้นพยายาม่มอารม์ สบิสบใ เธอหลับาและหายใเ้าลึ ๆ
พยายามที่ะัวามลัวในใอเธอ แ่เมื่อเธอลืมาึ้น เธอเห็นเาร่าหนึ่พุ่ผ่านรถไฟ มิ้นัวแ็ ล้ามเนื้อบริเวปาแ็ ไม่สามารถยับหรือรีร้อไ้
เธอรู้แล้วว่าเรื่อราวเหล่านั้นเป็นวามริ และเธอำลัอยู่ในเหุาร์ที่น่าสะพรึลัว
ะที่รถไฟแล่นไปอย่าอเนื่อ มิ้นสลัวามรู้สึที่เธอถูับามอไม่ไ้ เธอพยายามเบี่ยเบนวามสนใ้วยารอ่านหนัสือ
แ่เสียแปลๆ ็ยััอยู่ ทันในั้น รถไฟ็หยุะทันหันและไฟ็ับล มิ้นสะุ้าภวั์ หัวใอเธอเริ่มเ้นรัวถี่ เธอิอยู่ในรถไฟ
นเียว และหวาลัว เธอพยายามเปิไฟายในโทรศัพท์แ่ไฟับมิ้นพยายามสบสิอารม์และให้วามมั่นใับัวเอว่ารถไฟน่าะเพิ่นอะไรบาอย่า และะลับมาวิ่ไ้ปิอีรั้
ไม่นานบรรยาาศวามเียบวัเว็ถูทำลายล้วยเสียระิบที่แหบ่ำ มิ้นหันลับมาามเสีย แ่ไม่มีใรอยู่รนั้น
เธอรู้สึเย็นวาบไปทั่วทั้ัว เมื่อรู้ว่าเธอไม่ไ้อยู่นเียว ทันในั้นเธอ็ไ้ยินเสียารลน้ำหนัอเท้าที่เสียั เสียนั้นเ้ามาหาเธอ เธอหันไปเห็นร่าที่มีวาเป็นประาย
มิ้นพยายามร้อเสียัเพื่อให้นอื่นไ้ยิน แ่ไม่มีเสียใออมาาปาอเธอ เสมือนเสียอเธอถูสาปไม่ให้เปล่ออมาาลำอ
เมื่อเสียอเธอเปล่ออมาาลำอไม่ไ้ เธอึพยายามวิ่หนี แ่ร่าวิาไล่ามเธอ ใล้ึ้นเรื่อยๆ ร่าายมิ้นเหมือนโนสะ
ไม่สามารถยับร่าายไ้เลย และ้วยวามลัวสุี ไม่รู้ว่าะทำอย่าไร่อไป เธอรู้ว่าเธอำลัอยู่ในอันรายร้ายแร และเธอำเป็น้อหาทาหนีให้ไ้
มิ้นรู้ว่าเธอ้อลารถไฟและรีบอวาม่วยเหลือ เธอลุึ้นและพยายามะเปิประูแ่มันไม่ยอมยับ
เธอิอยู่และร่าที่น่าลัว็เ้ามาใล้เธอทุที เธอเริ่มื่นระหน ไม่รู้ว่าะทำอย่าไร่อไป
ทันในั้นเธอ็เห็นหน้า่าเล็ ๆ ที่้านหลัอรถไฟ เธอวิ่ไปหามันและพยายามะเปิ แ่มันล็อ เธอไ้ยินเสียร่าที่น่าลัวเ้ามาใล้ และเธอรู้ว่าเธอไม่มีเวลาอีแล้ว เธอเริ่มระแทหน้า่า้วยแรทั้หมอเธอโยหวัว่ามันะแ ในที่สุระ็แ และมิ้น็ปีนออไปนอหน้า่า
เมื่อเธอ้าวออไป เธอ็รู้ว่ารถไฟำลัเลื่อนที่้วยวามเร็วที่เหลือเื่อ ร้ามับสภาพอมันที่เ่าทรุโทรม
อนนี้เธอีวิอเธอเหมือนแวนอยู่บนวามายบนรถไฟเ่า มิ้นสัมผัสไ้ถึลมอันเย็นยะเยือที่พัผ่านัวเธอ
แม้ะลัวึ้นสมอแ่ไหน แ่สิอเธอ็ยัี เธอิอยู่เสมอว่าารยับัวอเธอเพียนิเียวอาะทำให้เธอลารถไฟถึแ่ีวิไ้ เธอพยายามปีนลับเ้าไปในรถไฟ แ่ร่าที่น่าลัวยัไล่ามเธอ
ิใอมิ้นำลัปั่นป่วน สับสน และเธอ็ไม่มีทาเลือ ทันในั้นเธอ็มีวามิผุึ้นมา เธอำ่อบนรถไฟที่นำไปสู่หลัาไ้ เธอปีนึ้นไปเปิประูโยหวัว่ามันะหลบหนีไ้
ะที่เธอ้าวึ้นไปบนหลัา เธอมอเห็นรถไฟทั้บวนยื่นออมา่อหน้าเธอ เป็นภาพที่น่านลุ้วยรถไฟแบบเ่าและร่าผีที่เลื่อนไหวไปมา
มิ้นรู้ว่าเธออยู่ในสถานาร์ที่อันราย แ่เธอ็รู้ว่าเธอ้อเลื่อนไหว่อไป เธอเริ่มวิ่ไปที่้านหน้าอรถไฟโยหวัว่าะไ้รับวาม่วยเหลือ ะที่เธอวิ่ เธอสะุและล้มล เธอไ้ยินเสียร่าที่น่าลัวเ้ามาใล้
มิ้นพยายามลุึ้น แ่เธอมึนและมึนหัว ร่าที่น่าลัวำลัเ้ามาใล้ และเธอรู้ว่าเธอำลัอยู่ในอันรายร้ายแร
ทันในั้นเธอเห็นประูที่นำไปสู่ภายนอและรีบเปิออโยหวัว่าะหนีให้พ้นไ้
เมื่อเธอ้าวออไป เธอ็รู้ว่ารถไฟำลัวิ่้วยวามเร็วที่น่าหวาเสียว และอนนี้เธอำลัโหนัวอยู่บนอบรถไฟเพื่อเอาีวิรอ
หัวใอมิ้นเ้นแรอย่าไม่เยเป็นมา่อน ะที่เธอพยายามิ้นรนเพื่อยึเาะเอาไว้ เธอรู้สึไ้ถึลมที่พัผมอเธอไปรอบๆ
และเธอ็ระวัไม่ให้เธอเลื่อนไหวผิัหวะ เพราะหาารับร่าายผิเพียนิเียวเียวอาถึายไ้
ะที่เธอเยหน้าึ้น เธอเห็นร่าวิาำลัเ้ามาหาเธอ มันอยู่้าหลัเธอ และมิ้นรวบรวมเรี่ยวแรทั้หมอเธอที่มีส่ปที่ปลายเท้าแล้วเะร่านั้นเ้าที่ใบหน้า หวัให้มันระเ็นออารถไฟ ร่านั้นสะุล้ม และมิ้น็ใ้โอาสนั้นปีนลับึ้นไปบนรถไฟอีรั้
เมื่อเธอปีนลับึ้นไปบนรถไฟ เธอพบว่าัวเออยู่ในู้โยสารอีบวนหนึ่ รถไฟเ็มไป้วยผู้นที่เป็นผีทั้บวน
พวเาทั้หมแ่าย้วยเสื้อผ้าสมัยเ่าและูเหมือนะมาายุ่าๆ ในอี มิ้นั้สิแล้วทำใีสู้เสือ พยายามเป็นมิร วนุยับพวเา แ่พวเามีสีหน้าเรียบเย ไม่สนใเธอเลย
หัวใอมิ้นเ้นรัวสั่น และเธอรู้สึเหมือนำลัะสิแ เธอิอยู่บนรถไฟผีสิที่ไม่มีทาออ เธอรู้ว่าเธอ้อหาทาหนี่อนที่ะสายเินไป
มิ้นหวาลัว แ่เธอรู้ว่าเธอ้อสู้่อเพื่อรอีวิ เธอพยายามยับเลื่อนไหวร่าาย่อไป เธอเริ่มสำรวรถไฟโยหวัว่าะหาทาออไ้ ะที่เธอเิน เธอรู้สึไ้ถึวาอวิาที่ับ้อเธอ แ่็พยายามสบสิอารม์ัวเอให้นิ่ที่สุ และเธอรู้ว่าเธอไม่ไ้เินอยู่นเียวแน่นอน
ในที่สุมิ้น็พบประูที่นำไปสู่้านนออรถไฟ เธอเปิมันและเธอ่อย ๆ ้าวาออไป้วยวามระมัระวัอย่าที่สุ
โยหวัว่าะหลบหนี เธอ็ิเสมอว่ารถไฟำลัเลื่อนที่เร็วเินไป และเธอไม่สามารถระโลไปไ้ เธอิับับนรถไฟบวนนี้เ้าแล้ว และเธอรู้ว่าเธอ้อหาทาออ้วยวิธีอื่น
มิ้นเริ่มหาทาออ้วยวิธีใหม่ โยเธอ่อย ๆ ไ่ามทา้านนออรถไฟ โยหวัว่าะพบ่อหรือหน้า่า ะที่เธอไ่อยู่นั้น
เธอไ้ยินเสียลมที่พัผ่านเธอ เธอหวาลัว แ่เธอ็หยุไม่ไ้ เธอรู้ว่าเธอ้อไ่่อไปอย่ามีสิเพื่อารเอาีวิรอ
ในที่สุเธอ็พบ่อบนหลัารถไฟ เธอปีนึ้นไปและเปิมันโยหวัว่าะหาทาออไ้ เพื่อวามปลอภัย เธอเห็นบันไทอลไป้านในอรถไฟ เธอปีนลบันไและพบว่าัวเออยู่ในรถไฟอีหนึ่บวน
รถไฟันนี้ว่าเปล่า บรรยาาศเียบสัวัเว และในที่สุมิ้น็รู้สึเหมือนอยู่นเียว เธอนั่ลและพยายามหายใลึๆ
แ่เธอรู้ว่าเธอยัไม่ปลอภัย เธอ้อเินสำรว่อไปและเธอ้อหาทาออให้ไ้
เมื่อรถไฟแล่นมาถึสถานีสุท้าย มิ้น็รู้สึโล่ใ สบายใอย่าบอไม่ถู เธอ้าวเท้าลารถไฟและมัน็หายวับไปในอาาศ
เธอมอไปรอบ ๆ และเห็นว่าเธออยู่ในเเมืออื่นที่เธอไม่เยเห็นมา่อน มิ้นรู้ไ้ทันทีว่าเธออยู่บนรถไฟผีสิมาหลายวันแล้ว และานศพอุยาย็เสร็สิ้นไปแล้ว
เธอรู้สึโล่ใที่เธอรอีวิาประสบาร์นี้ แ่ยัรู้สึสูเสียที่เธอพลาานศพอุยายอเธอ มิ้นรู้ว่าเธอ้อหาทาลับบ้านและบอรอบรัวอเธอว่าเิอะไรึ้นบนรถไฟ
ะที่เธอเินผ่านัวเมือ เห็นว่าทุอย่าเปลี่ยนไป อาาร่าๆ นั้นล้าสมัย และผู้น็แ่าย้วยเสื้อผ้าายุสมัยที่แ่าัน
เธอรู้สึไ้ว่าเธออยู่ใน่วเวลาที่แ่าายุปัุบันแน่นอน และเธอไม่รู้ว่าะลับบ้านไ้อย่าไร
มิ้นหลทาอีแล้ว และเธอไม่รู้ะทำอย่าไร เธอัสินใเินสำรวไปรอบ ๆ ัวเมือโยหวัว่าะพบนที่สามารถ่วยเธอไ้
ะที่เธอเินสำรวเมืออยู่นั้น เธอไ้ยินเสียนเินามเธอมาา้าหลัเธอ เธอหันไปูามเสียอย่าไม่หวาลัว และามาเธอเห็นร่าวิาที่ไล่ามเธอบนรถไฟ
มิ้นพยายามวิ่ วิ่เร็วนาไหน แ่ร่านั้น็สามารถามทันมิ้นไ้ มันเ้ามาหาเธอและว้าแนอเธอ เธอพยายามึออ
แ่ร่านั้นมีพลัานเร้นลับมหาศาลที่มิ้นไม่สามารถ่อสู้ไ้เลย ทันในั้นเธอ็ไ้ยินเสียา้าหลัเธอ
“ปล่อยเธอไป” เสียนั้นบอ
มิ้นหันลับไปูว่าเสียนั้นเป็นเสียอใร และเธอเห็นายนหนึ่แ่าย้วยเสื้อผ้าเยๆ เามีใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม ูใี
และเธอรู้สึว่าเธอสามารถไว้ใเาไ้ ายนนั้นเินเ้าไปใล้ร่าผีและพวเา็เริ่มุยัน มิ้นไม่ไ้ยินสิ่ที่พวเาพู แ่เธอรู้ว่าายนนั้นำลัพยายามเรา่วยเธอ
ในที่สุร่าวิา็ปล่อยแนอมิ้นและหายัวไป ายนนั้นหันไปหามิ้นและพูว่า "ุปลอภัยแล้วนะ"
มิ้นอบุายนนั้นอย่าาบึ้ใ และถามเาว่าเธอะลับบ้านไ้อย่าไร ายนนั้นยิ้มและพูว่า "ุถึบ้านแล้ว"
มิ้นมอไปรอบ ๆ และเห็นว่าลัษะอเมือเปลี่ยนไปในพริบา มันไม่ล้าสมัยอี่อไป และผู้น็แ่าย้วยเสื้อผ้าที่ทันสมัย เธอรู้ทันทีว่าเธออยู่ในยุปัุบัน และายนนั้น็ไ้่วยเธอหาทาลับ
มิ้นรู้สึอบุสำหรับวาม่วยเหลือาายนนี้ และรู้ว่าเธอะไม่มีวันลืมประสบาร์บนรถไฟผีสิสามบวนไ้
เธอเินทาลับบ้านและเล่าให้รอบรัวฟัว่าเิอะไรึ้น อนแรพวเาไม่เื่อเธอ แ่เมื่อพวเาเห็นบวนรถไฟผีสิหายวับไปับา
พวเารู้ว่าเรื่อราวอมิ้นเป็นวามริ ั้แ่วันนั้นเป็น้นมา มิ้นไม่เยึ้นรถไฟผีสิอีเลย และเธอ็เือนทุนที่เธอรู้ัให้หลีเลี่ยทุวิถีทา
ผลงานอื่นๆ ของ momat thirtyone ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ momat thirtyone
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น