รัมเพลสติลสกิน

เนื้อเรื่อง

          กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายเจ้าของโรงสีผู้ยากจนคนหนึ่ง เขามีลูกสาวแสนสวยและฉลาด วันหนึ่ง เขาต้องพบพระราชาเจ้าของที่ดิน ด้วยความอยากจะทำให้พระราชาประทับใจ เขาจึงโอ้อวดว่า "ฉันมีลูกสาวที่สามารถปั่นทองคำจากเส้นฟางได้" พระราชาจึงสั่งให้นำตัวลูกสาวเจ้าของโรงสีมาที่พระราชวังและนำเธอไปไว้ในห้องที่ต็มไปด้วยฟาง เขาสั่งนางว่า "ปั่นฟางทั้งหมดนี้ให้เป็นทองคำก่อนรุ่งเช้า มิเช่นนั้นเจ้าจะต้องถูกลงโทษ" นางอ้อนวอนและกล่าวแก้ตัวเพราะนางรู้ดีว่า ไม่สามารถปั่นเส้นฟาง ให้เป็นทองคำได้ แต่อย่างไรก็ตาม คำแก้ตัวของนางหาได้มีประโยชน์อันใดไม่ นางถูกขังไว้ในห้อง นั่งอยู่ที่นั่นอย่างเดียวดาย ด้วยน้ำตานองหน้า เวลาผ่านไปสักครู่หนึ่ง ชายร่างเล็กเดินเข้ามาในห้อง เขาถามนางว่า "ทำไมเจ้าจงเศร้าสร้อยเช่นนี้" "พระราชาสั่งให้ฉันปั่นเส้นฟางทั้งหมดนี้ให้เป็นทองคำ แล้วฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร" "เจ้าจะให้อะไรข้าเป็นการตอบแทนถ้าข้าทำได้" ชายร่างเล็กเอ่ยถาม สาวน้อยเสนอสร้อยคอของนางให้กับเขา ชายร่างจึงนั่งลงและทำงานโดยการปั่นเส้นฟางให้เป็นทองคำ รุ่งเช้า พระราชาทรงพอพระทัยมากกับสิ่งที่ได้เห็น และพระองค์ต้องการมันมากกว่าเดิม

          คืนต่อมา ลูกสาวเจ้าของโรงสีถูกนำไปขังไว้ในห้องที่ใหญ่กว่าเดิม มีเส้นฟางมากกว่าเดิม และมีคำสั่งให้นางปั่นเส้นทั้งหมดให้เป็นทองคำเหมือนกับเมื่อคืนก่อน ชายร่างเล็กเข้ามาถามนาง "เจ้าจะให้อะไรข้าเพื่อเป็นการตอบแทนถ้าข้าช่วยเจ้า" หญิงสาวจึงมอบแหวนทองคำให้แก่เขา

          เช้าวันต่อมา พระราชายังไม่พอพระทัยกับสิ่งที่พระองค์มีอยู่ ดังนั้นสาวน้อยจึงถูกทิ้งไว้ในห้องที่ใหญ่กว่าเดิม เพื่อปั่นเส้นฟางทั้งหมด พระองค์สัญญากับนางว่า "ถ้าเจ้าปั่นเส้นฟางทั้งหมดนี้ให้เป็นทองคำได้ในคืนนี้ เจ้าจะได้เป็นมเหสีของข้า" ชายร่างเล็กเข้ามาหานางเช่นเคย และถามนางว่า "เจ้าจะให้อะไรข้าถ้าข้าปั่นฟางทั้งหมดนี้ ให้เป็นทองคำได้" นางรู้สึกหมดหวังและไม่มีอะไรเหลือที่จะตอบแทนเขา "ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องสัญญาว่าจะมอบลูกคนแรกให้ข้า เมื่อเจ้าได้เป็นราชินี" ชายร่างเล็กกล่าว ลูกสาวเจ้าของโรงสีตอบตกลงตามความต้องการของเขา

          เช้าวันรุ่งขึ้น ฟางทั้งหมดเปลี่ยนเป็นทองคำแวววาว พระราชาทรงพอพระทัยมากและรักษาคำพูดโดยการอภิเษกกับลูกสาวเจ้าของโรงสี

ผ่านไป 1 ปี พระราชินีได้ให้กำเนิดทารกน้อยน่ารัก นางมีความสุขมากจนลืมชาวประหลาดร่างเล็กนั้น และสัญญาที่ได้ให้ไว้แก่เขา

วันหนึ่ง ชายร่างเล็กได้ปรากฏกายขึ้นและทวงถามคำสัญญา พระราชินีได้เสนอสัมบัติของอาณาจักร แต่เขาปฏิเสธ นางร้องไห้ด้วยความเศร้าโศกเพราะมิอาจต้องพรากจากลูกน้อยได้ ในที่สุด ชายร่างเล็กก็กล่าวขึ้นว่า "ข้าจะให้เวลาเจ้า หากเจ้าทายชื่อของข้าได้ภายในเวลา 3 วัน เจ้าก็เก็บลูกน้อยของเจ้าไว้ได้" พระราชินีอดหลับอดนอนทั้งคืนเพื่อจดรายชื่อทั้งหมดที่นางเคยได้ยิน วันต่อมาชายร่างเล็กปรากฏขึ้นอีกครั้งหนีง นางจึงเริ่มอ่านชื่อในรายการที่จดไว้ ปีเตอร์จอห์น มาร์คไอแซคโทมัส...  แต่ทุกชื่อที่นางเอ่ยมานั้นยังคงได้รับคำตอบเดิม "ไม่ใช่ นั่นไม่ใชชื่อของข้า" วันที่ 2 นางเริ่มด้วยชื่อประหลาดๆทั้งหลายที่นางนึกได้ กูแกนด์ วูกี้ รูฟอะบีช แต่ชายร่างเล็กกลับหัวเราะและบอกว่า "เจ้าไม่มีทางทายชื่อข้าได้ถูกหรอก" พระราชินีส่งคนรับใช้ทั้งหมดออกไปหาชื่อใหม่ และในขณะที่คนรับใช้คนหนึ่งกำลังเดินทางกลับสู่ปราสาทในตอนค่ำ เขาได้ยินชายร่างเล็กร้องเพลงอยู่ในป่า "ข้าจะจัดงานเลี้ยงรื่นเริง ข้าจะต้มเหล้า อบขนมปังเมื่อข้าได้ลูกน้อยของพระราชินี นางไม่มีทางชนะเกมส์นี้ได้ เพราะชื่อข้านั้นคือ รัมเพลสติลสกิน!!" คนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์เรื่องความโชคดีที่ได้พบ

          วันที่ 3 เมื่อผู้มาเยือนมาถึง นางถามเขาว่า "ท่านชื่อ วิลเลียม ใช่หรือไม่" "ไม่ใช่" เขาตอบ "ชื่อชาล์ลใช่หรือไม่" นางถาม "ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างแน่นอน" นางจึงถามเขา "หรือว่าจะเป็นชื่อนี้ รัมเพลสติลสกิน" "ใครบอกเจ้า ใครกันที่บอกเจ้าอย่างนั้น" เขาร้องขึ้นด้วยความตกใจ เขากำมือแน่นและกระทืบเท้าอย่างหนัก จนทำให้พื้นยุบเป็นหลุมและตกลงไปในนั้น เขาส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด เขาปีนขึ้นมาจากหลุมและวิ่งหนีไป พระราชาพระราชินี และองค์รัชทายาทก็ไม่ถูกรัมเพลสติลสกินรบกวนอีกเลย และทั้งหมดก็ได้อยู่ในพระราชวังร่วมกันอย่างมีความสุขตราบนานแสนนาน