ดุจดั่งวสันต์กาลสิ้นสูญ

เมื่อฮูหยินเอกปันใจไปให้บุรุษอื่นอีกทั้งยังลงมือสังหารมารดาต่อหน้าต่อตา ความรักที่เขาทุ่มเทให้จึงพังทลายลงแม้แต่เศษซากก็ไม่หลงเหลือ “หากข้าคือวสันต์เจ้าก็คือคิมหันต์ที่แผดเผาชีวิตข้าให้มลายสิ้น

หลังจากที่ถูกกักขังอยู่ในเรือนร้างนานสองปีสวีเจียงอินก็ตระหนักได้ว่าบนโลกนี้ไม่มีบุรุษใดที่เอ่ยคำว่ารักต่อหน้าสตรีสาบานว่าจะปกป้องทนุถนอมและยอมสละได้แม้กระทั่งชีวิตนั้นมีอยู่จริง นางสิ้นหวังและหมดศรัทธากับความรักจวบจนกระทั่งได้มาพบกับกู่อวี่เยี่ยนจึงรู้ว่าบุรุษนั้นไม่ต้องเอ่ยคำสาบาน ไร้ซึ่งคำสัญญาใดๆให้คอยลุ้นคาดหวังว่าจะทำได้หรือไม่ มีเพียงการกระทำที่เป็นข้อพิสูจน์ให้ได้เห็นว่าเขานั้นยินดีเคียงข้างไปกับนาง พบเจอ พลัดพราก แยกจาก หวนคืน ล้วนแต่เป็นเรื่องธรรมดา