คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ภาคปฐมบท - ตอนที่ 9
พศธรยอมปล่อยมือาานุ่ม แล้วึเ้าสาวเ้ามาออีรั้ ่อนะุใบหน้าที่ลำอระหสูวามหอมอลิ่นายเ้าสาวเือลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ แล้วเยหน้าึ้นมาฝัมูลบนแ้มนุ่ม ่อนะเลื่อนริมฝีปามาแะที่ลีบปาอิ่มบาอปรียา แะ้อแผ่วเบาราวับะออนุา
เมื่อเธอไม่่อ้านึประทับูบลึึ้เ็มไป้วยวามอ่อนโยน ลิ้นโรมรันลึล้ำมาึ้น หิสาวปล่อยให้เามอบวามหวานอย่าเ็มใ หลัารู้ว่าเ้าบ่าวอนไม่เยรัภารี ทำให้เธอยอมที่ะทำามำออมาราอย่าไม่ะิะวใ
ายหนุ่มปล่อยริมฝีปาอิ่มบาอย่าเสียาย แล้วลสายาล้อมอเนินออวบอิ่มาวอมมพูึ่มีุวิวาห์เาะอันึ้นมานล้น มือเาลูบสัมผัสามเนินอสวยไล่ไปนถึอบุวิวาห์สีาว ที่ถูแ่้วยเพรามแนวอบผ้าเาะอ นอ่อนบนผิวสาวลุันและส่ให้แ้มเ้าสาวแเรื่อ เรือนร่าเนียนละเอียสั่นสะท้านับสัมผัสามือร้อน
“พี่ถอุให้นะ” เสียพร่า ยัไม่เท่าสัมผัสร้อนวาบที่ทาบทาไปามผิวเนื้อ เ้าสาวไ้แ่เอียอาย ไม่อบำ และไม่สบา ปล่อยให้เาทำทุอย่าาม้อาร วามเ้อเินทำให้เธอ้อเปล่เสียออมา
“ลูาลอถอเอ่ะ” หิสาวสะเทิ้นอาย นใบหน้าเพิ่มสีัึ้นว่าเิม
พศธรส่ายหน้าไม่ยอมให้เธอถอุเอ เาเอื้อมโอบไป้านหลัอเ้าสาว สัมผัสิปไ้็่อย ๆ รูลนสุ แล้วับร่าบอบบาึ่อวบอิ่มในบาส่วนให้ยืนึ้น ่อนะปลุวิวาห์หนัออพ้นาร่า เาถอนหายใพลายิ้มันมอหน้าเธอ เพราะิว่าะไ้เอบราเียร์สวย ๆ ลับลายเป็นุันทรั้แ่อนถึเอว และยัระโปรสุ่มที่ใส่อยู่้าในเพื่อทำใหุ้แ่านออมาสวยเป็นทรอี
“เฮ้อ นึว่าหมแล้ว ยัมีอีั้นหรือ” ปรียาไ้ยินเสียถอนหายใับำพูเือเสียหัวเราะเบา ๆ ึมอที่ใบหน้าอเา และไ้เห็นรอยยิ้มพร้อมับสายาที่้อมอุันทรภายใุ้แ่าน็ปล่อยหัวเราะออมาบ้า
“มาหัวเราะพี่เี๋ยวเถอะ” พศธราโทษึ่ยัมีรอยยิ้มประับริมฝีปาอเาอยู่ และทำให้เ้าสาวผ่อนลายลวามประหม่าลไ้
มือแ็แรบรรแะุันทร่วบนออ เมื่อผ้าที่เป็นทรแ็หลุออาร่า เผยให้เห็นบราเียร์ไร้สาย วาม้อมอผ่านผ้าลูไม้สีาวเนื้อบา และทำให้ลมหายใเาหมุนวนรุนแรผลัันให้เลือสูบีไปทั่วร่าาย
เ้าบ่าว้มลูบประทับย่าับอ แล้วเริ่ม้มลถอระโปรสุ่มออนพ้นาเรียวเท้าสวย ายหนุ่ม้อมอ
“ลูาลเินนะะ” หิสาวบออย่าเินอาย เพราะเ้าบ่าว้อมอเธอโยไม่ะพริบา สอมือพยายามปิป้ออสวน ร่าายพยายามบิหนีสายามวาว
“็ลูาลสวยน่ามอนี่รับ” ายหนุ่มบอเสียแหบน้อระแอม แล้วสบา่ำหวานับเธอ
เ้าบ่าวฝัมู ทั้มูและริมฝีปาุไ้สูวามหอม
“พี่พศ์...” เสียเ้าสาวสั่นไหวยาะวบุม
พศธรส่สายาวาบหวามให้เ้าสาว แล้วถอุเ้าบ่าวออาายน นเหลือเพียาเั้นในสีาวิาย ท่อนแนแ็แรรเ้า้อนร่าปรียารไปที่เียวาเธอลนอนราบบนที่นอนอย่าอ่อนโยน แล้วัวเา็ลนอนะแเีย้า
วามมอสำรววามสวยลอร่า ไล่ั้แ่หน้าผาเลี้ยเลา ิ้วเรียวพาผ่านวาโหวานึ้ รับับมูโ่เหนือริมฝีปาอิ่มบา ผิวละเอียาลำอลาลมาที่เนินอลับหายไปใ้บราเียร์บาเบา น่าสัมผัสลูบไล้
เายัใ้สายาโลมลูบามเอวอผ่านหน้าท้อาวใส ผิวละเอียนวลเนียนทั่วร่า เรียวาลมลึเนียนละเอียราวุ๊าเรามิ
ปรียา้อมอามสายาเ้าบ่าว แววาที่เามอมาให้วามรู้สึราวับถูสัมผัสับ้อามสายาที่ไล่ไปามร่า ทำให้ายสาวเ้นระริราวับว่ามีฟอฟู่เืออยู่ภายใ้ผิวเนื้อ และไม่ิว่ามันะอบรับารแะ้อ้วยสายาอเาอย่าเร่ร้อน นเธอเอยัไม่ิถึว่าแ่ถูมอะทำให้ร่าายมีปิิริยามามายเ่นนี้
เาบรรเลท่วทำนออ่อนหวานสมับืนส่ัว ทว่าไม่นานเา็หยุ หยุไ้สัพัเา็เริ่มบรรเลเพลรัหวานึ้่อ
เพลรัำเนินมานบ พศธรลมานอนเีย้าโอบอเ้าสาว้วยวามหลใหล มือ้าหนึ่ึผ้าห่มมาลุมให้ร่าายบอบ้ำาศึรั เธอหลับานอนนิ่ไม่พูไม่ยับัวนายหนุ่ม้อเอ่ยถาม
“่วแล้วเหรอ” พศธรูบับเหื่อที่มับหิสาว
“่ะ” ปรียาปรือาอบแล้วหลับ่อ ่ว็ส่วนหนึ่แ่เินอายมาว่า วามบริสุทธิ์ที่หวแหนไว้ในืนส่ัวอวันแ่าน ไม่ิว่าเธอะไ้แ่านับเ้าบ่าวที่เอาใใส่สร้าวามประทับใในืนแร ริมฝีปาระบายยิ้มอย่ามีวามสุ
“่ว็นอนเถอะ” พศธรยิ้มเมื่อเห็นเธอยิ้มออมา เามอใบหน้าเปี่ยมสุที่เห็นัเน รู้สึอิ่มเอมในหัวใอย่าประหลาที่เาสามารถทำให้เธอมีวามสุไ้อย่าประทับใ
แทบไม่อยาเื่อว่าหิสาวที่เาไม่เยมอ ทั้ที่เธอสวยอ่อนหวานะทำให้เาเปิใรัเธอไ้ไม่ยา แม้ในหัวใะมีเาอใรนหนึ่เสมอมาไม่เยเลือนหายไป สายฝนภายนอพร่าพรมพร้อมเสียำราม้อ และสายฟ้าฟาผ่าเปรี้ย ปรียาสะุ้พศธรระออแน่นึมับไอรัันและันอย่าหวานื่นรารึอบอวลรอบลุมทั่วห้อหอ ในืนวันแ่านที่แสนหวานประทับใ
ความคิดเห็น