ท่านประทานคลั่งรัก

โม่ชิงเฟิงโกรธจนหน้าอกสั่นสะเทือน และจ้องมองโม่ถิงเซียวสักพัก และพูดอย่างอึดอัดออกมาสองคำ：“ดีมาก！”

มู่นวลนวลเฝ้ามองด้วยความหวาดผวา

โชคดีที่โม่ชิงเฟิงมีสุขภาพแข็งแรง ไม่อย่างนั้นคงถูกโม่ถิงเซียวทำให้โกรธจนป่วย

“เหอะ”

โม่ถิงเซียวหัวเราะเย้ยหยัน：“ตอนนี้สถานการณ์ของโม่กรุ๊ปเป็นยังไง ในใจของคุณรู้ดี อำนาจส่วนใหญ่ถูกล้างโดยกลุ่มคนเก่าแก่ที่เป็นหุ้นส่วน ฝ่ายการเงินทำบัญชีเท็จมากแค่ไหน？คุณรู้ไหม？”

ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ของโม่กรุ๊ปเลวร้าย ก่อนหน้านี้เขาคงไม่ต้องทำงานล่วงเวลาบ่อยนักในช่วงนั้น

โม่ชิงเฟิงรู้ว่าที่โม่ถิงเซียวพูดนั้นเป็นเรื่องจริง และไม่มีอะไรจะโต้แย้ง

เขาถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอก และถามโม่ถิงเซียวว่า：“พวกเราไม่พูดเรื่องนี้แล้ว มาพูดเรื่องของเฉิงยวี่ดีกว่า”

โม่ถิงเซียวเลิกคิ้วและหรีตา รอฟังคำพูดต่อไปของโม่ชิงเฟิง

“แกก่อตั้งบริษัทภาพยนตร์และรายการโทรทัศน์ข้างนอก หลายปีที่ผ่านมาเฉิงยวี่เซ็นสัญญาภายใต้บริษัทของแกใช่ไหม？ช่วงนี้พวกแกยุ่งอยู่กับเรื่องการยกเลิกสัญญา แกพูดเอง？”

คนนอกพูดว่าซือเฉิงยวี่เสนอให้ยกเลิกสัญญา แต่โม่ชิงเฟิงไม่โง่เขลาเหมือนคนพวกนั้น

น้ำเสียงที่อยากรู้อยากเห็นของโม่ชิงเฟิงฟังดูแปลกๆ

โม่ถิงเซียวหน้าตาท่าทางเฉยเมยแล้วพูดว่า：“คุณออกหน้าช่วยเขางั้นหรอ？”

โม่ชิงเฟิงดูเหมือนจะสังเกตเห็นว่าน้ำเสียงของเขาไม่ค่อยดี และน้ำเสียงของเขาก็นุ่มนวลขึ้น：“ฉันกับอาของแกเป็นพี่น้องแท้ๆกัน ความสัมพันธ์ของแกกับเฉิงยวี่ก็ดีมาตั้งแต่เด็กๆ แกก็รู้ว่ามีตั้งกี่คนที่คอยจ้องตำแหน่งของแก แกกับเฉิงยวี่สนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก ก็ต้องมีความสัมพันธ์ที่ดี ต่อไปจะได้พึ่งพาอาศัยกัน……”

“ต้องดูแลกัน คุณไปดูแลเองเถอะ” โม่ถิงเซียวไม่ได้รู้สึกเกรงใจ และลุกขึ้นยืน：“ผมไม่สนใจเรื่องของคุณ แล้วคุณก็ไม่ต้องมาสนใจเรื่องของผม”

พูดจบเขาก็หันไปยื่นมือให้มู่นวลนวล：“มู่นวลนวล เรากลับบ้านกัน”

เขามองเธอด้วยท่าทางที่ไม่ได้เย็นชาเหมือนตอนที่พูดกับโม่ชิงเฟิง คิ้วที่หล่อละมุนน่าสัมผัสและอบอุ่น

มู่นวลนวลวางมือลงบนมือของเขา：“อืม”

ทั้งสองคนจูงมือกันออกไป

ภายในห้องที่ปิดประตู มีเสียงข้าวของแตก

มู่นวลนวลมองไปที่โม่ถิงเซียงด้วยความกังวล

โม่ถิงเซียวยิ้มอย่างอ่อนโยนและมุมตาของเขาก็เยาะเย้ย：“ของของเขาเอง จะทำแตกก็ช่างเขา”

มู่นวลนวลกังวล โม่ถิงเซียวกับโม่ชองเฟิงเหมือนน้ำกับไฟ และมันก็ไม่ใช่แค่วันสองวัน แต่พวกเขาไม่สามารถเป็นแบบนี้ไปได้ตลอดชีวิต

เธอมองออกมาโม่ถิงเฟิงยังมีไมตรีที่ดีกับโม่ถิงเซียว

ผู้ชายอย่างโม่ชิงเฟิง แม้ว่าจะทำเกินไป แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะจัดการคดีลักพาตัวอย่างนั้นกับภรรยาของตัวเอง

มู่นวลนวลรู้สึกว่าระหว่างโม่ถิงเซียวกับโม่ชิงเฟิง น่าจะเกิดความเข้าใจผิดกัน

แต่ความเข้าใจผิดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นแค่วันสองวัน ถ้าต้องการจะแก้ไขความเข้าใจผิด ก็คงต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป

……

เมื่อทั้งสองคนลงมาชั้นล่างก็เห็นโม่เจียเฉินลุกขึ้นจากโซฟา และมองไปที่ทั้งสองคนด้วยสายตาว่างเปล่า：“พี่ชาย พี่นวลนวล พวกพี่จะกลับกันแล้วหรอ？”

“อืม มีอะไรหรอ？” มู่นวลนวลดูออกว่าโม่เจียเฉินมีเรื่องจะพูด

โม่เจียเฉินเกาหัวและพูดติดๆขัดๆว่า：“ผมไม่ได้ไปที่พวกพี่นานแล้ว ผมขอไปอยู่กับพวกพี่สักสองสามวันได้ไหม？”

“ไม่ได้”

“ได้”

เสียงของทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมกัน

คนที่พูดว่า“ไม่ได้”คือโม่ถิงเซียว คนที่พูดว่า“ได้”คือมู่นวลนวล

มู่นวลนวลจ้องมองโม่ถิงเซียวและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า：“คุณบอกว่าไม่ได้？”

โม่ถิงเซียวอยากจะพยักหน้า

แต่สัญชาตญาณบอกว่าถ้าเขาพยักหน้า คืนนี้เขาอาจถูกมู่นวลนวลไล่ออกจากห้องนอน

โม่ถิงเซียวเหลือบมองไปที่โม่เจียเฉิน จากนั้นก็ตอบเบาๆว่า：“อ่อ”

“อ่อ” มู่นวลนวลสัมผัสได้ถึงความไม่เต็มใจที่ออกมาคำๆนี้

แต่เธอก็แสร้งทำเป็นไม่รู้สึก ยิ้มและพูดกับโม่เจียเฉิน：“นายไปบอกแม่ของนายรึยัง？”

แม้ว่าความสัมพันธ์ของซือเฉิงยวี่กับโม่ถิงเซียวจะแตกหัก แต่โม่เจียเฉินก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

ไม่ใช่แค่เพราะเรื่องของผู้ใหญ่ จะส่งผลให้เด็กคนหนึ่งเย็นชาไปด้วย

โม่เจียเฉิน：“บอกแล้ว”

……

เมื่อก่อนโม่เจียเฉินเคยอาศัยอยู่กับโม่ถิงเซียวที่นั่น และที่นั่นยังมีเสื้อผ้าของเขา ตอนนี้เขาจะกลับไปอยู่อีกครั้งไม่ต้องจัดเตรียมข้าวของก็สามารถเข้าไปอยู่ได้เลย

ตอนที่ขึ้นรถโม่เจียเฉินกลัวมาโม่ถิงเซียวจะเปลี่ยนใจ เขากระโดดขึ้นรถเหมือนกับกระต่ายและกวักมือเรียกมู่นวลนวล：“พี่นวลนวล ขึ้นมาเร็ว”

โม่ถิงเซียวมองเขาอย่างเย็นชา และโม่เจียเฉินก็หุบปากลงอย่างรวดเร็ว

มู่นวลนวลกำลังจะขึ้นไปบนรถ แต่ก็ถูกโม่ถิงเซียวดึงไว้

หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปในรถก่อน และยื่นมือบอกใบ้ให้เธอขึ้นรถ

มู่นวลนวลกลอกตา ผู้ชายคนนี้ขี้น้อยใจขนาดนี้เลยหรอ？

เมื่อเธอขึ้นมาบนรถ ก็มีโม่ถิงเซียวนั่งคั่นกลางระหว่างเธอกับโม่เจียเฉิน

มู่นวลนวลกับโม่เจียเฉินมองหน้ากัน แต่ก็ถูกสายตาของโม่ถิงเซียวจ้องมอง

มู่นวลนวลนึกถึงก่อนหน้านี้ที่โต๊ะอาหาร โม่เอินหยาบอกว่าซือเฉิงยวี่ถูกคนแขวะ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเข้าโซเชียล

สถานการณ์ในโซเชียลเลวร้ายกว่าที่มู่นวลนวลคิดไว้

มู่นวลนวลโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของโม่ถิงเซียวและถามเขาด้วยเสียงต่ำ：“คุณไม่ได้ทำจริงๆหรอ？”

โม่ถิงเซียวยังคงไม่แสดงท่าทีใดๆ แต่น้ำเสียงของเขาหยิ่งผยองมาก：“เรื่องเล็กๆอย่างนี้ ฉันจำเป็นต้องลงมือด้วยหรอ？”

ดูจากลักษณะท่าทางของเขาแล้ว ก็บอกได้ว่าจากจุดเล็กๆก็มองเห็นถึงด้านที่ใหญ่ได้

หัวข้อประเด็นร้อนของซือเฉิงยวี่นั้นได้รับความนิยมมาก และเป็นแค่รูปถ่ายเท่านั้น

รูปถ่ายนั้นไม่ชัดเจนมากนัก แต่เงาของร่างนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นซือเฉิงยวี่

รูปถ่ายถูกถ่ายอย่างต่อเนื่อง จากตอนที่ซือเฉิงยวี่อุ้มลูกสุนัขขึ้นมา และโยนมันลงไปที่พื้น ทั้งห้ารูปเป็นขั้นตอนที่สอดคล้องกัน

ชาวเน็ตบอกว่านี่เป็นของจริง

คราวนี้ชาวเน็ตส่วนใหญ่ไม่ได้ยืนอยู่ข้างซือเฉิงยวี่

สำหรับซือเฉิงยวี่คนที่แทบจะไม่เคยสัมผัสกับข่าวเชิงลบ ข่าวสีดำอย่างนี้อาจเป็นการทำลายล้างอาชีพนักแสดงของเขา

“ทำลายคนดังงั้นหรอ！”

“รู้สึกว่าซือเฉิงยวี่คนนี้แปลกๆมานานแล้ว คนอะไรไม่เคยมีข่าวด้านลบเลย”

“นี่เป็นผลมาจากการยกเลิกสัญญากับ Shengding Media ต้นไม้ใหญ่ของ Shengding Media ยังคงไม่พอใจ ทันทีที่ยกเลิกสัญญาก็เลยมีข่าวสีดำออกมา รสชาติความรู้สึกที่เจ็บแสบเกินบรรยาย？”

มู่นวลนวลจ้องมองความคิดเห็นสุดท้าย

ในวงการบันเทิงนั้นล้ำลึกมาก แม้ว่าซือเฉิงยวี่จะเป็นกาแฟใหญ่นักแสดงที่มีชื่อเสียง แต่ก็เป็นเพราะอยู่ภายใต้ Shengding Media ที่เป็นผู้นำของวงการบันเทิง ดังนั้นทุกอย่างจึงราบรื่น

แต่เขาและ Shengding ได้ยกเลิกสัญญากันแล้ว และได้สูญเสียร่มเงาอย่าง Shengding ไป จึงมีคนที่ใช้โอกาสนี้เหยียบซือเฉิงยวี่

ความสำเร็จของคนทั่วไปได้มาจากการเสียสละชีวิตนับพัน

มีคนในวงการบันเทิงมักจะมีคนที่อยากไต่เต้าอยู่เสมอ

และมีตำแหน่งสูงสุดเพียงไม่กี่ตำแหน่ง ดังนั้นแน่นอนว่าต้องเหยียบคนอื่นเพื่อให้ตัวเองมีโอกาสได้ไต่เต้า

ในเวลาเพียงสิบปีซือเฉิงยวี่ก็กลายเป็นนักแสดงระดับแนวหน้าที่อายุน้อยที่สุดในวงการบันเทิง มีคนต้องการเหยียบให้เขาตกต่ำมานานแล้ว