Taekang: แอบรัก Secret Love

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่8

.

.

....

"คุณแกงส้ม..."

"คุณเตเต้...นี่มาซุ่มไรอยู่ตรงนี้อ่ะ"

ผมตามมาที่บ้านที่ฮั่นหลังจากหายจากอาการวูบวาบที่มีคนอธิบายว่าเกิดจากสมุนไพรบางอย่าง และได้เก็บสัมภาระทั้งของตัวเองและของพวกเขา เจอเข้ากับคู่กรณีที่ตอนนี้เขาไม่หลงเหลือคราบเจ๊อยู่เลย ชายหนุ่มตรงหน้ามีรูปร่างดี ล่ำสันใบหน้าเคร่งขรึมมีร่องรอยฟกช้ำอันเกิดจาการเอาคืนของพี่ฮั่นนั่นเอง

"หน้าคุณ"

"นี่แหละสาเหตุที่ผมมาเฝ้าอยู่ เกรงว่าเขาจะโมโหน้องกั้งไปด้วย"

"ไม่หรอกคุณเต้ พี่ฮั่นน่ะเขารักน้องกั้งมาก"

ผมพูดออกไปแบบนั้นแต่ก็ทำให้ใจมันเจ็บลึกๆ 

"คุณแกง เอ่อ ผมขอโทษคุณด้วยนะครับที่ทำให้ต้องเดือดร้อน ทั้งเรื่องสมุนไพรนั่น กับภาระที่ต้องตามมาช่วยนี่อีก"

"ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจดี แต่พวกคุณอย่าเสียเวลาเลยถ้าพี่ฮั่นเขามีใจเขาคงตอบตกลงกับผมไปตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนแล้วล่ะฮะ"

"แต่ผมก็ยังคิดว่าคุณสองคนเหมาะสมกันมากๆ แล้วน้องกั้งเค้าไม่ได้คิดแบบคุณฮั่น"

"คุณมั่นใจจังเลยนะ"

"เตเต้มองไม่ผิดฮ่ะ อุ๊บ หึๆ นี่คุณจะเข้าไปใช่มั้ย"

"ใช่ครับ คุณก็รอแถวนี้นะไว้ถ้าทางสะดวกจะส่งข่าว "

ผมมองคนตรงหน้าอย่างเห็นอกเห็นใจ แมนขนาดนี้กลับต้องไปอยู่ในคราบกระตุ้งกระติ้งเนี่ยมันคงไม่สนุกนัก 

.

.

.

ผมคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ดีเพราะเคยมาเที่ยวเล่นตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้จึงพาตัวเองขึ่นมาชั้นบนหน้าห้องของคนพี่...

ผมสูดหายใจลึกๆแล้วแง้มประตูเดินเข้าไป ... ที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนัก ผมมองไปรอบๆอย่างคุ้นเคยพลางหยุดอยู่ที่ร่างของคนที่อยู่บนเตียง

"พี่ฮั่น"

ผมเรียกเขาเสียงแผ่วเบา คนบนเตียงคงนอนหลับอยู่ ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ

"น้องแกง ... ในที่สุดก็มา"

ปากบางขยับตอบผมแผ่วๆ ตายังปิดสนิท

"เอ่อ แกงเอาของมาให้น่ะครับ พี่พักเถอะเดี๋ยวแกงจะกลับแล้ว'

"อย่าเพิ่งไปนะแกง"

มือใหญ่คว้าข้อมือผมไว้ พลางลืมตาขึ้นมองสบตาผม

"พี่ฮั่น"

"พี่ขอโทษ ที่พี่เป็นแบบนี้"

"อย่าคิดแบบนั้นสิฮะ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด น้องกั้งกับคุณเต้เองก็เหมือนกัน"

"พี่ไม่อยากได้ยินชื่อนายนั่น"

เขาปล่อยมือจากผมพูดขึ้นแบบเคืองๆ

"เอาเถอะครับไม่พูดๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้แกงจะกลับแล้วนะก็เลยมาลาซะด้วยเลย"

"เร็วจัง ให้พี่ไปส่งนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ แกงจะไปนอนโรงแรมที่สุวรรณภูมิเลยเพราะไฟลท์เช้ามาก"

"แล้วเมื่อไหร่ เราจะได้พบกันอีก"

"แกงยินดีต้อนรับพี่ฮั่นเสมอครับ ถ้าว่างก็แวะไปหาบ้างนะครับ พี่อย่าคิดมากน้องกั้งเองเค้าก็คงรู้สึกไม่สบายใจ"

"เขาเป็นยังไงบ้าง"

"แกงยังไม่ได้ดูเขาเลยฮะ"

"ทานข้าวกับพี่ก่อนนะ"

"อืมม์ ก็ได้ครับ พี่ฮั่นอาบน้ำนะครับ แกงจะไปบอกพวกป้าๆให้ เดี่ยวจะไปชวนน้องกั้งด้วย"

"ขอบคุณนะแกง"

"ครับ"

ผมยิ้มให้เขาก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องไป ใจมันโหวงๆ 

............

ผมได้ยินแล้วล่ะว่าพี่แกงส้มมาถึง รู้ว่าเขามาปลอบใจพี่ฮั่น เสียงประตูเปิดออกผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาช่วยเคลียร์ความสับสนนี้ให้

"พี่แกง"

ผมเดินเข้าไปกอดเขา น้ำตามันก็ไหลลงมาพี่แกงกอดให้กำลังใจผมพาเดินกลับไปที่ห้องของผม

.

.

.

"เพลียมากแล้วนะน้องกั้งเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำให้สบายตัวนะ วันนี้พี่จะอยู่ทานข้าวด้วยพรุ่งนี้เดินทางแล้วเราคงไม่ได้เจอกันอีกนาน"

"ฮึกๆ แล้วนี่กั้งจะทำยังไงต่อไปอ่ะครับ"

"น้องกั้งต้องเข้มแข็งไว้นะ เรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้หรอกแล้วพี่ฮั่นก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไร"

"กั้งรู้สึกผิด"

"เด็กเอ้ย ความรักมันมีหลากหลายถ้าไงค่อยๆคิดนะครับ บางที น้องกั้งอาจจะใจอ่อนกับพี่ฮั่นเขาก็ได้"

"ฮึกๆ กั้งเห็นพี่ฮั่นเป็นเหมือนพี่แท้ๆ"

"อืมม์ ก็แล้วแต่ เอ่อ ตอนนี้น้องกั้งอยากเจอเต้เขามั้ย"

"พี่แกงเจอเค้าหรอ"

"ใช่ เต้เขายังรอที่หน้าบ้านน่ะ ... ท่าทางเป็นห่วงกั้งมาก "

"กั้งยังไม่อยากเจอครับ"

ตอบออกไปทั้งๆที่ใจมันรู้สึกตรงกันข้าม เขาโทรมาหลายครั้งก็ไม่ได้รับสาย ตอนนี้สับสนมากๆ

.

.

.

.......

["คุณฮั่นครับ"]

"ฮัลโหล ว่าไงครับทนายแคน"

ผมออกมาจากห้องน้ำก็พลันมีสายเรียกเข้าจากทนายประจำของเรา ทนายแคน อติรุธ ท่าทางจะเกิดเรื่องขึ้นกับ....

["คุณพลโดนพวกในเรือนจำลอบทำร้ายครับ"]

"ห๊ะ อะไรนะ เมื่อไหร่ แล้วเป็นไงบ้าง"

["เมื่อสักครู่นี้เองครับ แต่แพทย์ช่วยเหลือแล้วไม่เป็นอะไรมาก โดนชกต่อยน่ะครับ"]

ผมใจหายวาบ พี่พล คุณลุงของน้องกั้ง

"เราต้องไปเยี่ยมแกนะ ไปเจอกันที่นั่นเลย"

["ได้ครับ"]

ผมวางสายแล้วรีบแต่งตัวลงไปเตรียมการอย่างเร่งด่วน

.

.

.

"พี่ฮั่น เร็วจังครับยังตั้งโต๊ะไม่เสร็จเลย"

"พี่ไม่ทานแล้วน้องแกง ต้องรีบไป"

"พี่จะรีบไปไหนกันครับ"

"พี่พลโดนทำร้าย"

"ว่าไงนะครับ ... งั้นแกงไปด้วย"

ผมพยักหน้าให้เขา แกงส้มรู้จักพี่พลดีพอๆกับที่ผมรู้จัก แล้วผมก็ร้อนใจมากด้วยความเป็นห่วงแก

.

.

.

"คุณลุงพล ... เป็นอะไรนะครับ"

"น้องกั้ง"

ผมชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงของคนน้อง เขาเดินลงมามองพวกเราเชิงถาม

"เอ่อ น้องกั้งรออยู่ที่บ้านนะ เด๊่ยวพวกพี่มา"

"คุณลุงโดนลอบทำร้าย กั้งจะไปด้วย"

"ไม่ได้นะน้องกั้ง ที่นั่นไม่เหมาะกับน้อง"

"แล้วทำไมพวกพี่ๆไปได้ครับ"

"น้องยังเด็กนะ เราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วนี่ ไม่ต้องห่วงหรอกทนายแคนเขาบอกว่าไม่เป็นไรมากเดี๋ยวพี่ส่งข่าว"

"กั้งอยากไปหาคุณลุง"

"รอพี่ที่บ้านนะครับ"

ผมหันไปจับมือเขาสองข้างก้มลงมองจ้องไปในดวงตากลมใสที่มีน้ำตามาเอ่อ แต่คราวนี้เขาดูดื้อมากกว่าทุกครั้ง

"พี่ฮั่น กั้งโตแล้วนะครับ"

"แปลว่าเราจะไม่ฟังพี่ฮั่นแล้วใช่มั้ย!"

ผมปล่อยมือเขา ยืดตัวขึ้นมองคนน้องแบบปรามๆ

"พี่ฮั่นดุกั้ง"

"ขอโทษครับ คนดีมานี่มา"

ผมดึงตัวหนุ่มน้อยมากอดไว้ ปลอบเขาเบาๆ 

"พี่ฮั่นขอให้น้องอยู่รอฟังที่นี่ก่อนนะครับ เชื่อพี่อีกสักครั้งนะ พี่ขอร้อง"

"น้องกั้งครับ พี่แกงเห็นด้วยกับพี่ฮั่นนะครับ แล้วตอนนี้เราต้องรีบไปแล้วด้วย เดี๋ยวจะส่งข่าวนะ"

"ก็ได้ฮะ"

ผมโล่งใจที่คนน้องยอมรับฟัง 

"คนเก่ง ทานข้าวไปก่อนเลยนะครับ ไปกันเถอะน้องแกง"

.

.

.

........

ผมรอจนพวกพี่ออกรถแล้วจึงไปพบคนที่จะช่วยผมได้

"พี่เต้"

"ครับน้องกั้ง"

ผมพอจะรู้ว่าพี่ฮั่นต้องไม่ให้ผมไปแน่ๆ เลยแอบส่งไลน์ไปนัดพี่เต้ที่ยังวนเวียนอยู่หน้าบ้านเรา

"พี่เต้ยังเจ็บมั้ยครับ"

ผมลูบมือไปบนแก้มของเขา

"ไม่เลยครับน้องกั้ง พี่สบายดี อึดอดทน"

"เราตามพวกพี่ฮั่นไปนะครับ"

"ได้เลยครับ"

พวกเราสะกดรอยตามพี่ฮั่นไปห่างๆ ผมรู้สึกตื่นเต้นปนเป็นห่วง ไม่เคยเจอลุงพลมาตั้งสองปีแล้ว คิดถึงจัง

ในที่สุดก็มาถึง เรือนจำ ... แล้วผมจะเข้าไปยังไง

.

.

"น้องกั้ง เราจอดรถรอดูตรงนี้ดีกว่านะ"

"ไม่ครับ กั้งจะเข้าไปข้างใน"

"เข้าไปเนี่ยนะ เขาให้เข้าหรอ"

"ไม่รู้อ่ะ พี่เต้ก็หาทางสิ"

ผมไม่สนล่ะความเอาแต่ใจตัวเองเริ่มมา คนพี่มองหน้าผมสักพักก็ถอนใจ

"คงต้องพึ่ง เตเต้อีกแล้ว"

เขาเอื้อมหยิบกระเป๋าสีชมพูบรรจุเครื่องสำอางมาลงรองพื้นปัดแก้มทาปากพอจะกลบๆร่องรอยฟกช้ำและเพิ่มความเป็นเจ๊ ผมมองตามทำตาปริบๆ

"เอิ่ม พี่เต้คล่องจังนะครับ"

"อยู่กันมาหลายปีนี่ฮ๊า คุณน้องรอที่นี่ อย่าลงมาเชียวนะเดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย'

ผมพยักหน้าเลิกคิ้วมองเขาที่คว้าผ้าพันคอลายดอกไม้ เปิดประตูรถเดินสะบัดพรืดลงไปหาเจ้าหน้าที่

สักพักเขาก็กลับมาพาผมเข้าไปจนได้

"คุณน้อง เขาให้เข้าได้แต่ต้องรออยู่ด้านนอกก่อนนะ เพราะพวกคุณฮั่นเพิ่งเข้าไป ให้เยี่ยมได้ทีละพวกฮ่ะ"

"ครับพี่เตเต้ เอ้อ เอิ่ม ถูกแล้วเนอะ"

ผมยิ้มขึ้นมาได้ มองเขาที่กรีดกรายอีกครั้ง นับเป็นครั้งแรกหลังจากหลายชั่วโมงที่ผมรู้สึกผ่อนคลาย นี่ตกลงผมหลงรักพี่เต้ หรือพี่เตเต้เขากันแน่เนี่ย

.

.

.

เรารออยู่ที่นั่งด้านนอกแต่ผมอยากรู้ว่าเขาคุยอะไรกันเลยให้พี่เต้ไปหลอกล่อด้วยจริตขั้นเทพของเขา ซึ่งได้ผลมากๆ พวกนั้นคล้อยตามการชักชวนถ่ายเซลฟี่อะไรไปใหญ่โต ส่วนผมก็ลอบเข้ามาส่วนของห้องคนไข้ รอจนพยาบาลออกมารีบไปกันประตูไม่ให้ปิดสนิทและแนบหูเข้ากับประตูห้องพยาบาลที่มีชื่อ นช. พล เพื่อแอบฟังเรื่องราวด้านใน 

.

.

.

"พี่พลครับ ไม่ต้องห่วงนะเจ้าหน้าที่เขาได้ตัวพวกมันแล้วจับไปขังแยกไว้ ทำร้ายพี่อีกไม่ได้"

"ขอบใจนะฮั่น เรื่องเล็กๆน่ะไม่เป็นไรหรอกพวกนั้นมันเมายาก็เลยเสียสติ ปกติก็ไม่เคยมาหาเรื่องพี่"

"พี่พลนอนพักมากๆนะครับ แกงเป็นห่วง"

"หึๆ พี่สบายดีแล้วน่า แกงส้มโตขึ้นหล่อขึ้นมากว่ามั้ยฮั่น'

"เอ่อ ครับๆ"

"แล้วเจ้าตัวเล็กของพี่ล่ะ เขาเป็นยังไง"

"เขา ... เอ่อ เป็นห่วงพี่มากอยากมาด้วยแต่พวกเรายั้งไว้"

ผมเลื่อนหน้าเข้าไปสอดส่องมองลุงที่นอนบนเตียงคนไข้มีสายน้ำเกลือระโยงระยางอยู่แล้วอดน้ำตาซึมไม่ได้ อยากเข้าไปกอดเขาเหลือเกิน

"ดีแล้วล่ะ ฮั่นดูแลน้องได้ดีพี่ก็วางใจ"

"ครับผมจะดูแลเขาให้ดีที่สุด เท่าชีวิตเพราะพี่ก็เสียสละเพื่อผมมามาก"

"ไม่เอาน่าฮั่นเสียสละอะไรกัน พี่ก็รักแกเหมือนน้อง"

"พี่พลครับ ทนายแคนบอกว่าเราจะช่วยพี่ได้นะครับ ผมไม่อยากให้พี่อยู่ในนี้แล้ว"

"ใช่ครับคุณพล เราสามารถยื่นหลักฐานเพิ่มเติมว่าคุณไม่ได้ทุจริต เอาผิดไอ้พวกพ่อเลี้ยงวิทย์มันได้ด้วย"

"หึๆ แต่ฮั่นก็ต้องติดร่างแหไปด้วยใช่มั้ย ผมไม่เอาล่ะคุณทนาย รออีกสามปีก็หมดแล้ว ปล่อยไปแบบนี้แหละ"

"แต่พี่พลครับ ผมไม่สบายใจเลย ถ้าน้องกั้งรู้ว่ามีเรื่องปิดบังเขาแถมยังทำให้คุณลุงเขาต้องอยู่สภาพนี้ ผมไม่อยากจะคิดว่าเขาจะเกลียดผมแค่ไหน"

"ก็อย่าให้เขารู้สิฮั่น พี่มั่นใจว่าฮั่นรักเขาดูแลเขาได้ดีพี่ฝากหลานรักด้วยนะ"

"แต่ว่า...."

.

.

.

ผมได้ยินทุกถ้อยคำ ลำดับเรื่องราวได้ลางๆแต่สิ่งที่ชัดเจนคือคุณลุงจะไม่ต้องอยู่ที่นี่ ไม่ต้องเสียชื่อเสียงถ้าไม่เป็นเพราะเขาคนนั้นที่ผมรักเหมือนพี่ชายแท้ๆ แต่กลับปิดบังผม 

ผมปิดปากตัวเองที่เริ่มมีเสียงสะอื้นไห้ไว้ นัยน์ตาเริ่มพร่ามัวเพราะมีน้ำตามาเอ่อ

"อย่ารื้อฟื้นเลยฮั่น คุณทนายแคน ปล่อยไปแบบนี้แหละ"

"คุณฮั่นอยากให้คุณพลพ้มโทษก่อนกำหนดครับจะได้ไม่เสี่ยงเจอเรื่องแบบนี้อีก"

"ครับพี่ ผมจะต้องยอมรับความจริงซะที พี่จะได้อยู่กับน้องกั้ง"

.

.

.

"ความจริงอะไรหรอครับพี่ฮั่น..."

ผมตัดสินใจผลักประตูเดินเข้าไป หอบหายใจแรงมองผู้คนในห้องนี้ที่มีสีหน้าตกใจ

"น้องกั้ง!"

"ความจริงที่ว่าผมจะไม่ต้องแยกจากลุงถ้าไม่เป็นเพราะคุณใช่มั้ย..."

ผมเดินไปหาคนที่ผมเคารพรักมาตลอดเขายืนขึ้นก้มหน้าสักพักก็ขยับพูดแผ่วเบา

"พี่ ขอโทษ"

เพี๊ยะ

ผมทนไม่ไหวอีกต่อไป ตวัดมือตบไปบนหน้าของคนที่หลอกลวงความไว้ใจของผม น้ำตาพลันพรั่งพรู

"ขอโทษกั้งทำไม พี่ต้องขอโทษคุณลุงต่างหาก ฮึกๆ"

"กั้งอย่าทำแบบนี้ พี่ฮั่นเขาไม่ผิดนะ ลุงเองที่ต้องการแบบนี้"

"ลุงครับ"

ผมเข้าไปโอบกอดคุณลุงที่กอดผมไว้แน่นยื่นมือมาลูบผมเบาๆ 

"กั้งให้เวลาพวกคุณตัดสินใจ ถ้าไม่มีคำตอบกั้งจะหาวิธีช่วยลุงออกไปจากที่นี่เอง แล้วไม่ต้องตามหากั้ง อีกสามวันกั้งจะมาที่นี่"

"น้องกั้ง...พี่"

ผมผละจากอ้อมกอดคุณลุง กัดฟันพูดกับคนที่ผมแคร์เขามาตลอดแต่กลับไม่มีความจริงใจ ขี้ขลาด ผมเดินไปทีประตู พอดีพี่เต้เข้ามาดูเหตุการณ์...

"เอ่อ น้องกั้ง"

"พี่เต้ เรากลับกันเถอะ"

ผมดึงพี่เต้ออกไปจากห้อง ผมเป็นคนแบบนี้ เอาแต่ใจตัวเองเด็ดเดี่ยวรักใครรักจริง เกลียดใครเกลียดจริง

.

.

.......

น้องกั้งคงเสียใจมาก

ผมขับพาคนน้องมาเอาของใช้ที่บ้านแล้วก็พาเขาไปพักกับผมที่ sport club

เรื่องราวกลับตาลปัตร ตอนนี้ผมสงสารเด็กหนุ่มจับใจ ผมกอดเขาฟังเรื่องราวที่เด็กหนุ่มระบาย

.

.

"น้องกั้ง ใจเย็นๆนะครับคนดี"

"ฮึกๆ แย่ที่สุด กั้งเกลียดพี่ฮั่น"

"อืมม์ ร้องไห้ออกมาครับจะได้สบายใจขึ้น แต่เดี๋ยวน้องกั้งต้องทานข้าวแล้วไปพักผ่อนนะ"

"พี่เต้อย่าทิ้งกั้งนะ"

"ครับๆ จนตายพี่ก็ไม่มีวันไปจากน้องกั้ง"

ผมกระชับอ้อมกอดชายหนุ่มมาแนบอก ลูกแมวน้อยกำลังไร้ที่พึ่ง กำลังเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะคนที่เขาไว้วางใจ

ในที่สุดคนน้องก็ยอมทานข้าวอย่างซังกะตาย คุณแกงส้มโทรมาถามผมถึงอาการของเขาเป็นระยะๆ และฝากผมดูแล เล่าว่าคุณฮั่นก็ไม่ต่างจากน้องกั้ง เขาตัดสินใจว่าจะสารภาพและรับโทษแทนคุณลุงน้องกั้งทั้งหมด เพียงแต่ลุงไม่ยอมและจะขอคุยกับน้องกั้งเอง ให้ผมพาเขาไปหา ...

ตอนนี้คนที่ผมต้องให้ความสำคัญคือเขาคนนี้ ผมไม่รับปากใครทั้งนั้น น้องกั้งคิดยังไงผมจะตามใจเขาไม่หลบซ่อนแอบแฝงใดๆอีก ชายหนุ่มเจอมามากพอแล้วทั้งกับผม กับคุณฮั่น และความจริงเรื่องของลุงที่เขารัก ชีวิตเขาจะไม่เป็นแบบนี้ถ้าทุกอย่างถูกจัดการอย่างตรงไปตรงมา 

ผมสงสารเขาเหลือเกิน น้องกั้ง

"ตาบวมหมดแล้วเด็กน้อย"

"อือ ช่างมันเถอะพี่เต้"

"ไหนมาให้พี่ช่วยนะ"

ผมก้มลงจูบเปลือกตาใหญ่ เชยคางมนมาจูบริมฝีปากเรื่อๆอย่ากสุดรัก

"อืมม์ "

"ผ่อนคลายบ้างนะที่รัก พี่ไม่อยากเห็นน้องเศร้า"

"กั้ง จะทำไงดีพี่เต้"

"ทำแบบที่ใจต้องการไงครับ พี่เห็นว่าทุกๆคนเขารักน้องกั้งมากนะ แต่พี่จะรอการตัดสินใจของน้องกั้งคนเดียว น้องว่าไงก็ตามนั้น "

"ก็กั้งคิดไม่ออกไง"

"ต๊าย งั้นก็นอนพัก หลับให้สบายดีมั้ยฮ๊าคุณน้อง"

"หึๆ พี่เตเต้ก็มา กั้งหลงรักใครกันแน่เนอะ'

"ทั้งสองแบบแหละฮ่ะ แต่ตอนนี้พี่เต้คนแมนขอปรนนิบ้ติก่อนละกัน "

ว่าแล้วผมก็ลูบไล้มือไปบนร่างกายนวลเนียนของเขา ค่อยๆพาตัวเองไปคร่อมคนที่มองผมตาแป๋ว ส่งริมฝีปากไปจูบปากนุ่มอย่างดูดดืม มือขยับถอดเสื้อคนใต้ล่างออก เล้าโลมให้เขาผ่อนคลายก่อนจะไล่ลิ้นไปเลียหูสวยลำคอขาวเนียน เขาหลับตาพริ้มรอ ผมถอดเสื้อผ้าตัวเองเลื่อนลงมาดูดยอดอกชูชันทำเอาเจ้าของร่างงามบิดไปมาเสียวซ่านอย่างพึงใจ เขาบีบไหล่ผมแรง ผมรูดกางเกงนอนของเขาพร้อมชั้นในตัวจิ๋วลงแล้วตามไปจูบส่วนนั้นอย่างสุดจะทนไหว คนใต้ล่างแอ่นกายรับสัมผัส เสียงซี๊ดเบาๆของเขาช่างน่าฟัง ผมส่งนิ้วไปเตรียมความพร้อมพักใหญ่แน่ใจว่าไม่ทำให้หนุ่มน้อยต้องเจ็บตัวในครั้งแรก ช่องทางรักเปิดออกอย่างว่าง่าย ผมจูบร่างสมส่วนจากแอ่งสะดือ เนินอก ซอกคอ ไปจนถึงปากนุ่มครอบครองมันไว้ขณะค่อยๆขยับส่วนล่างเข้าไปจนสุดทาง 

"ฮ๊าาาาา พะ พี่..."

"อึ๊บ อีา รักกั้งนะ"

เราสองคนค่อยๆขยับรับความรักของกันและกันที่มีอย่างเต็มหัวใจและเติมเต็มร่างกายที่แนบชิดพากันไปจนถึงความสุขที่พึงปรารถนา ครั้งแล้วครั้งเล่าตามที่หัวใจเรียกร้องการเป็นคนคนเดียวกันของร่างกายทั้งสองเสร็จสิ้นในที่สุด

หนุ่มรูปงามนอนหายใจระทวยบนอกกว้างของผม คนที่ผมแอบรักแอบหลงหมดใจยอมเป็นคนของผมโดยสมัครใจด้วยความรัก ทำให้รู้สึกดีมากๆ

"....กั้งมีความสุขมากเลย"

"อืมม์ พี่ก็เหมือนกัน"

"ตอนนี้พร้อมจะเริ่มชีวิตใหม่แล้วฮะ"

"พี่จะดูแลน้องเองนะคนดีอย่าคิดอะไรมากนอนหลับซะพรุ่งนี้มันมีปัญหากับหนทางแก้ไขของมันเอง เราไม่ต้องรีบรู้หรอก เชื่อพี่"

"พี่เต้คิดอะไรได้แปลกๆนะ แต่กั้งก็ชอบครับ ฝันดีฮะ"

"ฝันดีครับน้องกั้งของพี่เต้"

ผมจูบหน้าผากมนกอดเขาจมหายไปในร่างกายผม คืนนี้เป็นคืนแรกที่เราสองคนจะใช้ฝันร่วมกัน

.

.

.

......................................

note : ใกล้จะสรุปล่ะนะ เป็นกำลังใจให้พี่คนแอ๊บกะน้องคนน่ารักน๊า ....