BLOODMOON - ดอกสร้อยรำพึง

     ดอกเอ๋ยดอกสร้อย

ดอกสถิตปลิดลอยล่องถวิล

สุคนธรสหอมฟุ้งกลบกรุ่นดิน

อดีตกาลกัดกินสร้อยสิ้นใจ

     ศศิธรสีแดงส่องแสงสาด

นรชาตินิ่งสนิทจิตหลับใหล

สงบเงียบสงัดป่าพนาไพร

สยบใยกายาดับยันวิญญาณ

     ร่างเรียงรายร้อยเรื่องอยู่เบื้องล่าง

ล้วนแต่ร่างไร้จิตสถิตฐาน

หนึ่งคือสร้อยสิ้นจักคิดอดีตกาล

เพียงวิญญาณเหลือล่องเร่ร่อนรวญ

     กาลผันลอยสร้อยพบหนึ่งชายอ่อน

พร่ำอ้อนวอนขอความช่วยด้วยโหยหวน

หากแต่สร้อยผิดนึกจะรัญจวน

จากเคยครวญกลับสู่ภพสงบเอย