ศรีอาริย์ ดั่งสวรรค์บนพสุธามนตราปาริชาติ

ลำดับตอนที่ #11 : ต่อจากตอนที่แล้ว

“ค่ะปลั่งเชื่อที่พี่ทั้งสองแนะนำเสมอว่า เป็นสิ่งที่ดี จะไม่โทษพระ โทษพี่ค่ะ ถือว่าเป็นวิบากกรมของเราด้วย”

“ค่ะ คิดได้อย่างนั้นก็ดี สำหรับพี่ก็คิดอย่างนี้ค่ะ”คุณน้อมจิตรเอ่ยเสริมให้สมาชิกที่ดูแลเข้าใจ

 

ความดีของคนเราดูเหมือนจะระลึกคิดถึงผู้อื่นในทางที่ดีทั้งหมดด้วยกายวาจาใจ แทบตลอดเวลา ตารวีได้เรียนรู้ธรรมะแล้วเข้าใจ ถึงแม้จะเป็นพุทะแบบมหายาน   ก็ถือว่าพุทธเช่นเดียวกัน เพราะมาจากหลักธรรมเดียวกัน สอนให้คนพ้นจากทุกข์ สอนให้คนไปสู่นิพพาน นี่คือแก่นของศาสนา

เหตุการณ์ผันผวนแปรเปลี่ยนของโลกมีขึ้นทุกวัน ตารวีอยากเตรียมจิตใจพร้อมเพื่อจะได้เกิดทันยุคพระศรีอาริย์ ที่เพียงแต่ทราบว่าคืบคลานเข้ามาทุกขณะ และผ่านมาอย่างเรื่อยๆ นั่นคือ ยุคเจริญของโลกศิวิไลซ์

วันนี้มารดาของหล่อนโทร.เข้ามาที่เครื่องฝากให้บอกบิดาไว้ด้วย

“วันนี้แม่มีเรื่องด้วย น้า นุ่ม ลุกกลุ่มที่แม่ดูแลนะลุก มีอาการป่วยไข้เป็นอะไรไม่รู้ เขาบอกว่าอาเจียนมาทั้งคืน.. สายๆอย่างนี้แม่ว่างพอดี   เลยนึกห่วง อาเจียนไม่หยุดแถมออกมาเป็นเลือดด้วย มันอันตราย”มารดารูว่าจะช่วยได้ในวิธีการของท่านด้วยการยกมือ เพียงเท่านี้ตารวีก็เข้าใจ อิ่มเอมใจ การที่มารดามีจิตใจช่วยเหลือคนอย่างอัตโนมัติเกิดขึ้นจากใจของท่านเป็นความปีติส่วนตัว ดูเหมือนผลบุญความอ่ามเอมใจจะส่งทอดมาถึงหล่อนด้วยซ้ำ

หล่อนสัมผัสได้ว่ามีความสุขในการที่มารดาช่วยเหลือผู้อื่นที่กำลังทุกข์ทรมานไม่สบาย หล่อนก็อิ่มเอมสุขทางนี้ เสมือนประหนึ่งว่ามารดากับหล่อนเดข้าใจถึงกันด้วยวิญญาณสัมพันธ์ทางสายเลือด ..วิญญาณที่ไม่ใช่หมายถึงความตาย แต่ยังมีเลือดเนื้อ วิญญาณของการรับรู้ มีกายเนื้อ ที่เราเข้าใจว่าประกอบด้วยธาตุทั้งสี่ อันจะรวมตัวเป็นมนุษย์ได้คนหนึ่ง

“ค่ะแม่   ขอให้แม่สุขกายสบายใจกับการได้ช่วยเหลือลุกกลุ่มนะคะแม่ เพราะเขาทุกข์ร้อนลำบากใจเดือดร้อน หนูภาคภูมิใจ ถ้าแม่ทำแล้วมีความสุข หนูก็มีความสุขด้วย”ผู้เป็นแม่จะไม่อิ่มเอมใจหรือ ในเมื่อลูก เข้าใจคนเป็นแม่ปฏิบัติอยู่ ในการช่วยเหลือผู้อื่น ความสุขจะย้อนคืนกลับมาหาครอบครัวเราจริง เป็นคำสอนของพระ

ยังจะพี่ปลั่งอีก ที่คราวนี้ตารวีรับรู้มาจากมารดาแล้วว่า สามีของพี่ปลั่งทิพย์แอบไปมีผู้หญิงอื่น เมื่อได้ยินเรื่องนี้ก็เศร้าใจทุกข์ใจด้วยเช่นกัน ประสาหญิง ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้กับใคร ย่อมหมายถึงความขื่นขม เศร้าใจ ที่ของรักของหวงออกนอกลู่นอกทาง มารดาของหล่อนแวะไปหาคุณปลั่งอีกครั้ง เพื่อถามข่าวคราวในเรื่องนี้

เพราะท่านใช้ชีวิตแบบแม่บ้าน ไม่ได้ไปทำงานเพราะบิดาอยากจะให้อยู่กับบ้านดุแลลูกเรื่องข้าวปลาอาหาร บิดาของหล่อนก็ปฏิบัติธรรมเช่นกัน ท่านดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเรื่องเหล่ายาปลาปิ้งไม่มีอยู่ในหัวสมอง แม้แต่ผู้หญิงอื่น ที่ทำให้คุณแม่ขุ่นข้องหมองใจมาตั้งแต่แรกก็เช่นกัน

แบบนี้ใช่ไหมทีเรียกว่าความสุข ที่ทุกข์ไม่แผ้วพาน ดังนั้นคุณแม่จึงใช้เวลาทีเสียสละเพื่อช่วยเหลือคนอื่น และท่านก็แวะไปเติมธรรมเติมพลังที่ศูนย์ปฏิบัติต่อเนื่องต่อจนถึงเย็น สวดมนต์แล้วกลับบ้าน ไม่ก็นัดลูกกลุ่มมาพบเจอที่ศูนย์หรือสาขา แล้วก็ออกไปเยี่ยม รวมทั้งสวดมนต์ นำความเป็นสิริมงคลมาสู่ครอบครัวลูกกลุ่มที่ดูแล

ให้อยู่ร่มเย็นเป็นสุข อยู่ในอาณาจักรที่พระเป็นผู้ดูแล