มนต์รักซ่อนไพร ซาไกยอดรัก

ลักษณะชัยภูมิที่เรียกว่าแผ่นดินเมืองใต้นั้นเป็นลักษณะอย่างนี้ คือ อำเภอแต่ละอำเภออยู่ชิดติดกันโอบล้อมด้วยภูเขาที่ลาดชันบางช่วงบางแห่งเป็นหุบเหว ผืนดินที่อุดมสมบูรณ์ด้วยการเกษตรในการทำสวนยางพารา แทบจะแลเห็นตลอดทาง สลับกับสวนไร่ผลไม้นานาชนิดทั้งปาล์ม กาแฟ มังคุดเงาะ ทุเรียน เมื่อผ่านเข้าเขตอำเภอหลังสวน ชุมพรเป็นด่านแรกที่กรุยทางให้พาหนะทุกชนิดมุ่งลงสู่ใต้

ก่อนที่ความเจริญอีกครา ของเส้นทางการสัญจรรวมทั้งสถานที่ราชการที่ใหญ่โตโอ่อ่า สนามบินขนาดใหญ่ของจังหวัด รวมทั้งวนอุทยานสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดัง ประภาคารสอดส่องดูเหตุการณ์ในทะเล จังหวัดสุราษฏร์ธานีนี่เอง ทำให้มองเห็นความเจริญของภาคใต้เด่นชัด บ้านที่ปลูกสร้างเป็นเอกลักษณ์ของชาวใต้ดินแดนศรีวิชัยด้ามขวานทองแต่อดีตเดิม ลักษณะทรงและลวดลายไม่ทิ้งศิลป์ ของวัฒนธรรมประเพณีลวดลายไม้หน้าต่างและกระจก ชาวใต้ไม่นิยมสร้างบ้านให้สูงนัก

ตลอดระยะทางที่ผ่านเรือนชานบ้านช่องแทบจะไม่ต่างกันคือ บ้านช่องริมทางเหล่านั้น แน่นขนัดมีสวนผลไม้ปลูกปะปนโดยรอบ และแบบบ้านที่ไม่สูงนัก กะทัดรัดพออาศัย อาจจะเป็นเหตุที่ว่าด้ามขวานทองปักษ์ใต้ของไทยต้องพานพบกับมรสุมอยู่เสมอ ทำให้เจ้าของบ้านส่วนมาก ไม่ได้สร้างแบบวิลิศมาหรา เพราะอาจจะกระจัดกระจายพังทลายไปดุจเช่นคราวที่พายุไต้ฝุ่นเกย์เคยถล่มมาแล้วเมื่อเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมา

ชายหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบกว่าประคองบังคับพวงมาลัยอย่างชำนิชำนาญเส้นทางเพราะส่วนมากเป็นลักษณะวนเวียนคดโค้ง ซึ่งเต็มไปด้วยเขาและหุบเหว เป็นทางลาดชัน ยิ่งต้องเพิ่มความระมัดระวังมากเท่าทวีคูณ การเป็นข้าราชการต้องโยกย้ายตำแหน่งไปตามกาลวาระการปกครอง ที่ถูกกำหนดแต่งตั้ง มาจากกระทรวงใหญ่ในกรุงเทพ

และปูนบำเหน็จความดีแก่ข้าราชการเหล่านั้นผู้สร้างผลงานจนเป็นที่เข้าตาแก่ข้าราชการชั้นอาวุโสในกรุงเทพมหานคร มติเอกฉันท์จากการพิจารณาแต่งตั้ง ณ บัดนี้ข้าราชการหนุ่มใหญ่ซึ่งมีนามว่าสถาพร พร้อมด้วยศรีภรรยา กับบุตรชายเพียงคนเดียว เสร็จธุระจากกรุงเทพ มุ่งมาที่จังหวัดบ้านเกิด จ.ยะลา ซึ่งก่อนหน้านั้นโยกย้ายตำแหน่งนี้มาจากจังหวัดบ้านใกล้เรือนเคียง คือ พัทลุง ประจวบกับภาวะเหตุการณ์เดือดทางภาคใต้ที่สะสมสั่งสมไว้มานานยังไม่คลี่คลาย ในแผ่นดินบ้านเกิดข้าราชการหนุ่มใหญ่ ผู้ที่จะก้าวมาเป็นพ่อเมืองเสนอตัวเองเข้ามารับใช้ประชาชน ซึ่งเป็นดุจญาติพี่น้อง เพื่อคลี่คลายแก้ปัญหาไฟใต้

ในฐานะที่เป็นคนในพื้นที่ มีความเหมาะสมหลายอย่าง ผ่านงานระดับสูงเช่นรองผู้ว่าราชการจังหวัด และผู้ว่าราชการมาหลายจังหวัดด้วยกัน ถือว่าเป็นบุคคลที่มีประสบการณ์ และเชื่อแน่ว่าย่อมจะเป็นขวัญใจของลูกบ้านทั้งจังหวัดได้ไม่ยากยิ่งนัก หลังจากรับตำแหน่งหน้าที่มาใหม่หมาด สถาพร ผู้ว่าราชการจังหวัดคนใหม่ เดินทางกลับจากไปเยี่ยมบ้านของภรรยาทางภาคกลาง พาตัวบุตรชายคนเดียวไปด้วย

ภรรยาของเขาทำงานอาชีพข้าราชการเช่นเดียวกัน แต่มือที่ขาวสะอาดของนางช่วยเหลือชีวิตของมนุษย์ผู้คน นางเป็นพยาบาลสาวที่เคียงบ่าเคียงไหล่สู้ชีวิตกันเขามานานหลายปี จนก่อเกิดทายาทคนหนึ่งคนเดียว ซึ่งตรีสุคนธ์พยาบาลสาวแสนสวยผู้เป็นภรรยากำลังอุ้มวางตัวแกในอกขณะที่หลับสนิท พอผ่านเส้นทางเลี่ยงเมืองสุราษฏร์ธานี สถาพรกำลังขับรถผ่านสะพานข้ามแม่น้ำตาปี ผืนน้ำอันกว้างใหญ่ที่หล่อเลี้ยงคนทั้งจังหวัดและจังหวัดใกล้เคียงกันอย่างนครศรีธรรมราช

อีกหน่อยเขาคงจะผ่านเส้นทางเลาะเลียบริมหาดของทะเลอ่าวไทยในอ.สิชล ของนครศรีธรรมราชแล้ว ในเวลานี้ทางภาคใต้เข้าช่วงฤดูฝน และฝนตกชุกมาก เส้นทางที่ผ่านในขณะนี้ฝนเริ่มปรอยสาดสายเป็นละอองบาง สถาพรกับภรรยาตั้งใจแวะเข้าเมืองนครศรีธรรมราชเพื่อแวะรับประทานอาหารก่อน จะตัดลัดไปทางจังหวัดพัทลุง ซึ่งเป็นจังหวัดล่าสุดที่เขาเพิ่งโยกย้ายตำแหน่งมารับหน้าที่ใหม่ที่ยะลา เพื่อเก็บข้าวของบางอย่างที่บ้านพักจวนผู้ว่าหลังเก่าที่ยังไม่หมด หลังจากที่คราวก่อนก็มาขนใส่รถบรรทุกไปแล้ว

เด็กชายที่เฝ้ายืนบริเวณหัวกระไดบ้าน ซึ่งค่อนข้างเตี้ย ภายในบ้านสองชั้น เบื้องล่างจะปูกระเบื้องหินอ่อน มี

กระถางดอกไม้มากมาย บ้านหลังนี้ใหญ่โตโอ่อ่า เป็นบ้านที่เด็กชายอาศัยอยู่ตั้งแต่เกิดเลย ด้วยวัยเพียงเก้าขวบ แต่ ก็เก่งในการเจื้อยแจ้ว รู้จักคำพูดคำจาประจบประแจงผู้ใหญ่ จึงเป็นที่รักใคร่ของนางทองพันผู้เป็นย่ายิ่งนัก ลูกชายของสถาพร ลูกชายคนที่สองของนาง สถาพรเรียนเก่งกว่าบรรดาพี่น้องคนอื่นๆ พอหลังจากจบชั้นมัธยมก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้คณะรัฐศาสตร์ที่ ม.ธรรมศาสตร์ในสมัยอดีต

เขา ไต่เต้ามาจากวงราชการเรื่อยมาจนมาถึงตำแหน่งระดับสูงในปัจจุบัน เป็นรองผู้ว่าราชการจังหวัดพัทลุง มีศรี

ภรรยาเป็นนางพยาบาลประจำอยู่ที่โรงพยาบาลศรีธารโต อำเภอแห่งหนึ่งในจังหวัดยะลา ที่สมเด็จย่าท่าน พระราชทานชื่อตั้งให้แก่ชนชาวพื้นเมืองเก่าแก่ดั้งเดิมอย่างพวกมนิ ที่พวกคนส่วนมากรู้จักและเรียกว่าชาวเงาะป่า หรือซาไก อาศัยอยู่ในนิคมสร้างตนเองศรีธารโต

ย่าทองพันเป็นคนถิ่นนี้มาตั้งแต่เกิด ครอบครัวตั้งรกรากอยู่ที่ จังหวัดยะลามาตั้งแต่บรรพบุรุษ จึงมีผิวพรรณออกไปทางคล้ำ แต่ดวงตาคม จมูกโด่งสวยเหมือนสาวใต้ทั่วไปในอดีต สมัยวัยรุ่นย่าทองพัน เป็นสาวที่สวยที่สุดในหมู่บ้าน และพบรักกับพ่อหรน ซึ่งเป็นหนุ่มลูกเจ้าของสวนยาง มีที่ดินหลายพันไร่

นางทองพันเลี้ยงดูหลานชายคนนี้มาตั้งแต่เด็ก แทนพ่อแม่ซึ่งทำงานข้าราชการทั้งคู่ ระดับสูง กว่าที่ทั้งคู่ผัวเมียจะได้มาพบเจอกันก็อาทิตย์ละครั้ง สถาพรเป็นผู้ว่าราชการอยู่ที่ยะลา ส่วนลูกสะใภ้ชาวกรุงที่โชคชะตาวาสนา พระพรหมลิขิตให้พบรัก กัน ในอดีต สมัยนั้น กับ รองปลัดจังหวัดตำแหน่งในอดีตของสถาพร จนทั้งคู่ครองเรือนมากกว่าสิบปีใน ปัจจุบัน จนได้มีลูกชายสมใจ

นางเห็นว่าตรีสุคนธ์ลูกสะใภ้วางตัวดี สมเป็นกุลสตรีที่นางรักและก็พึงพอใจอย่างมาก นอกจากความสวยผิวขาวเหมือนคนกรุงเทพและมีฐานะชาติตระกูล ดีใจที่ทั้งคู่รักกันอย่างแท้จริง แม้ชีวิตปัญหาในครอบครัวจะมี ทะเลาะกันบ้างเหมือนลิ้นกับฟัน ปัญหาหยุมหยิมติดคาใจ แต่ทั้งคู่ก็รอมชอมโดยโอนอ่อนผ่อนตามแก่กันและกัน เมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแรงมานางทองพันสอนทั้งลูกชายตนเองและลูกสะใภ้ว่า ไม่ควรแรงกลับไป จะทำให้ ครอบครัวพังทลาย

เด็กชายคนเดิมเคลื่อนตัวเข้ามาหาคุณย่าด้วยท่าทีอ่อนน้อม พลางพูดเสียงไม่ชัดว่า

“ หวัดดี กั๊บ จุนย่า”

นาง ทองพันหันมารับขวัญหลานชายที่โผเข้ามาหาอ้อมกอดนางอ้าแขนรับแล้วจุมพิตลงที่กลางกระหม่อมของ

หลานชายหัวแก้วหัวแหวนอย่าเนิ่นนานไม่ยอมปล่อย จนเด็กชายดื้อดึงออกจากอ้อมแขนจึงปล่อยให้เป็นอิสระ

“ อ้าว ซนอีกแล้วซิลูก กวนคุณย่ามากไปหรือเปล่า”

ตรีสุคนธ์มารดาของเด็กในชุดพยาบาลสีขาวที่เพิ่งออกจากเวรขับรถมอเตอร์ไซค์กลับมาที่บ้านพัก ก่อนหน้านั้น

แวะเข้าตลาดก่อนเพื่อซื้อผักและผลไม้พร้อมอาหารทะเลตั้งใจจะทำต้มยำทะเลให้คนในครอบครัวทาน จึงกลับมา

บ้านพร้อมกับหอบหิ้วข้าวของมาพะรุงพะรัง เพราะโทรศัพท์มาบอกแล้วก่อนสองทุ่มสามีจะเดินทางกลับเข้าบ้าน

“ อ้าว หอบข้าวของ มาพะรุงพะรัง เลยนะตรี ทำไม ไม่เรียก เด็กช่วยถือ” นางทองพันเอ่ยทักลูกสะใภ้พร้อมปล่อยร่างหลานชายให้คืนสู่อ้อมกอดของมารดา ตรีสุคนธ์อุ้มลูกมาประคองไว้กับ อ้อมอกตัวเอง ชิดแนบอกด้วยรักล้นเหลือใจ ด้วยสายใยรักของการเป็นแม่ที่ทำอะไรมักนึกคิดถึงลูกเสมอ