ลำนำแห่งรัก

"องค์หญิงต้องหนีแล้วนะเพคะ...ขืนอยู่ที่วังนี้ต่อ...คงไม่สู้ดีแน่...เชื่อหม่อมฉันนะเพคะ" นีนา นางรับใช้คนสนิทของจัสมิน พรวดเข้ามาที่ห้องบรรทม

"นีนา...หนีอะไรกัน...ที่นี่คือบ้านเมืองเรา...เจ้าจะให้ข้าไปแห่งหนใด...แม้หมดสิ้นบุญวาสนาของเสด็จแม่...แต่เรายังมีเสด็จพ่อที่ต้องดูแล...และอยู่ข้างท่าน...ข้าไปไม่ได้" จัสมิน นั่งปรับอารมณ์โศกเศร้าที่เพิ่งจะผ่านมาไม่นาน

"องค์หญิงเพคะ...แม้หม่อมฉันจะเยาว์วัยนัก...แต่ก็ร่วมเลี้ยงดูองค์หญิงมากับแม่...ตอนนี้แม่ท่านเสียแล้ว...ท่านรักและเป็นห่วงองค์หญิงตราบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตท่าน...ท่านฝากองค์หญิงไว้กับหม่อมฉัน...หม่อมฉันซาบซึ้งในบุญคุณที่องค์หญิงทรงเมตตาครอบครัวหม่อมฉัน...หม่อมฉันยอมถวายชีวิตเพื่อองค์หญิงได้...เพราะเหตุนี้หม่อมฉันจึงปล่อยให้องค์หญิงอยู่ที่นี้ต่อไปไม่ได้...มีเพียงพระบารมีขององค์ชายคิมหันต์ที่ขึ้นครองราชย์ที่เมืองหันต์วิมาน...เราต้องไปที่นั้นเพคะ"

"องค์ชายคิมหันต์...เมืองหันต์วิมาน...ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน...เมืองพันธมิตรเราก็ไม่เห็นมีชื่อนี้อยู่...มันอยู่ที่ใด"

"ที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุดเพคะ...เมืองหันต์วิมานเป็นเมืองที่ไม่เป็นพันธมิตรกับเมืองใด...เป็นศัตรูกับทุกเมืองเพคะ"

"นีนา!...เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่...จริงอยู่ที่รักแลเชื่อใจเจ้า...แต่ครั้งนี้...ข้าไม่ไป"

"องค์หญิง!...หากไม่ยอมไปดีๆ...หม่อมฉันก็จำเป็นต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำเพคะ...หม่อมฉันขอประทานอภัยด้วยนะเพคะ" นีนา ก้มโค้งต่อเธอ

"นีนา!...เจ้า!...ฮือ...อือ" นีนา ล้วงผ้าชุบยาสลบที่เหน็บไว้ที่เอวตั้งแต่แรกออกมาปิดจมูกและปากของเธอ หล่อนกระทำด้วยความรู้สึกผิด จัสมินดิ้นขัดขืนได้ไม่นาน ร่างกายก็เอนอ่อนล้มลงที่เตียง

"องค์หญิงจัสมิน...หม่อมฉันทำเพื่อปกป้ององค์หญิงนะเพคะ...ราชินีองค์ใหม่...มากล้นด้วยความชั่วช้า...และไม่มีศีลธรรมในหัวใจ...เราต้องหนีเพคะ!"