fic reborn รักนี้เมื่อไหร่จะสมหวังเนี่ย!! 2

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมอยู่กับสึนะ

เท่าที่จำได้วันแรกที่ผมรู้เรื่องก็มีสึนะยืนอยู่ข้างหน้าผมแล้ว

เธอที่เป็นอายุมากกว่าผมเพียงครึ่งปี เธอที่แลดูอ่อนแอไม่สมเจ้าชาย(ชายด้วย)

เธอที่อ่อนโยน ไม่มีใครรู้ว่าเธอนะแท้จริงแล้วแข็งแกร่งเกินใคร

...ผมนะหลงเธอหัวปักหัวปำเลยล่ะ...

เมื่อไหร่ท่านจะเรียกข้าอีก อีกนานมั้ยที่เราต้องจากกัน

ข้าเข้าใจในสิ่งที่ท่านทำ ท่านต้องทรมานแค่ไหน

ท่านไม่ต้องรู้สึกผิด เพราะข้าจะช่วยดูแลเขาเอง

ท่านจ๊อตโต้ ตอนนี้ท่านจะทำอะไรอยู่นะ

แนะนำตอนละคร


 

ซาวาดะ จีอ๊อตโต้

อุตส่าห์แย่งฮิบาริมาแต่สุดท้ายกับเสียของสำคัญอีกอย่างไป

อิจฉาสึนะเลยพยายามแกล้งสึนะแต่ไม่เคยได้แกล้งเพราะฮิบาริคอยช่วยอยู่เสมอ

หลอกตัวเองว่าชอบฮิบาริ

"ทำไมเจ้าถึงยอมมาอยู่กับข้า"

 

ฮิบาริ เคียวยะ

องครักษ์ของจ๊อตโต้

รักสึนะจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อสึนะ  และรู้ดีว่าสึนะก็ชอบเขาเพียงแต่ไม่รู้ตัวเอง

เชื่อใจอราวดิว่าจะไม่ชอบสึนะเพราะรู้ดีว่าอราวดิชอบจ๊อตโต้

"ท่านนะยอมรับใจตัวเองได้แล้ว"

 


ซาวาดะ สึนะโยชิ

ชอบฮิบาริแบบไม่รู้ตัว?? ตอนนี้สนิทกับอราวดิมากแล้ว

ไม่เคยรู้ตัวว่าพี่ชายจ้องจะแกล้งตัวเองมาตั้งแต่เด็ก

กำลังหาทางเอาฮิบาริคืนมาอยู่

อยู่กับเจ้าชายมุคุโร่(เจ้าชายเมืองข้างๆ)เพื่อหาทางช่วยฮิบาริ

"ฉันคิดถึงนาย"

 

ฮิบาริ อราวดิ

พี่ชายของเคียวยะ ใครจะเชื่อว่าสองคนนี้นิสัยเหมือนกันมากจนน่ากลัว

เป็นบอกให้สึนะย้ายมาอยู่เมืองข้าง และเป็นคนที่ทำให้มุคุโร่เอาสึนะมาอยู่ด้วย

คอยดูแลสึนะอย่างดีเพราะเชื่อว่าเคียวยะก็จะดูแลจ๊อตโต่อย่างดีเหมือนกัน

ชอบจ๊อตโต้มาตั้งแต่เด็ก แต่ถูกเข้าใจผิดว่าชอบสึนะ

"ตอนนี้ท่านจะทำอะไรอยู่นะ จ๊อตโต้"

เนื้อเรื่อง

นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมอยู่กับสึนะ

เท่าที่จำได้วันแรกที่ผมรู้เรื่องก็มีสึนะยืนอยู่ข้างหน้าผมแล้ว

เธอที่เป็นอายุมากกว่าผมเพียงครึ่งปี เธอที่แลดูอ่อนแอไม่สมเจ้าชาย(ชายด้วย)

เธอที่อ่อนโยน ไม่มีใครรู้ว่าเธอนะแท้จริงแล้วแข็งแกร่งเกินใคร

...ผมนะหลงเธอหัวปักหัวปำเลยล่ะ...

"ฮิ..ฮิบาริคุง!!"

ฮิบาริหันไปมองที่ต้นเสียงก็พบจ๊อตโต้ที่ทำหน้าไม่พอใจตนอยู่

"คับ"

"เจ้าเหมอบ่อยคิดนะรู้ตัวมั้ย อย่าคิดว่าข้าจะไม่รู้ว่าที่จริงเจ้าคิดถึงใคร"

จ๊อตโต้พูดด้วยอารมร์หงุดหงิด อยู่กับเขาแต่คิดถึงคนอื่นมันใช่ได้ที่ไหนล่ะ นึกแล้วอยากฆ่าผู้เป็นน้องชะมัดทำไมน้องเขาต้องได้ทุกอย่างไปด้วยนะ

เขาเป็นพี่ทำไมจึงไม่ได้บ้าง!!

"แล้ววันนี้พระราชาพูดอะไรกับท่านอีกท่านจ๊อตโต้"

"เรื่องเดิมๆนะ"

ทำไมทุกคนถึงรักแต่น้องของข้า ข้ายังไม่ดีพองันหรอ..

ข้าคิดมาโดยตลอดว่าการที่ข้าได้ถูกเลือกเป็นพระราชาคนต่อไปแสดงว่าพ่อรักข้ามาก

แสดงว่าทุกคนรักข้า อย่างน้อยอราวดิก็คงรักข้ามากเพราะเราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก

แท้จริงแล้วไม่ใช่ ข้าแค่เพียงหลงตัวเอง

การที่พ่อไม่สนิทกับสึนะไม่เลือกสึนะเป็นพระราชา ก็เพื่อสึนะจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่โดนใครมาปองร้าย

..จนถึงเดี๋ยวนี้สึนะก็ไม่เคยโดนลักพาตัวเกินครึ่งวันเลย..

ใช้ชีวิตอย่างแสนธรรมดา มีเพียงฮิบาริ เคียวยะคุ้มครองมาตั้งแต่เด็ก ใช้ชีวิตอย่างแสนสบายจนน่าอิจฉา

แม้แต่อราวดิก็หลงใหลสึนะ ฮิบาริก็รักสึนะจนยอมมาอยู่กับข้า

ทำไม..ทำไม!! ไม่มีใครรักข้ามั้ง ทำไมทุกคนทำกับข้าแบบนี้

ข้าแย่งฮิบาริมาจากเด็กคนนั้นแล้วแท้ๆ ทำไมใจข้ากับเจ็บกว่าเดิม นี้คือสิ่งที่ข้าต้องการไม่ใช่หรอ...

"ทำไมเจ้าถึงยอมมาอยู่กับข้า นี้มันก็เป็นเวลา1ปีแล้วนะ"

จ๊อตโต้ถามฮิบาริด้วยรอยยิ้มราวกับมีความสุขเหลือเกินที่ได้ทำร้ายคนอื่น

แต่คนตรงหน้ากับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ทำเอาคนถามเหวอไปเลยกับคำตอบที่ได้รับ

"ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อรอยยิ้มของเด็กคนนั้น"

"..."

"ลองผมไม่มากับท่านสิ สึนะคงจะโดนท่านแกล้งอย่างแน่นอน"

"ทำไม.."

".."

"ทำไมเจ้าถึงทำขนาดนั้น น้องข้าสำคัญสำหรับเจ้ามากขนาดนั้นเลยเรอะ"

"แน่นอน ถ้าท่านรักใครสักคนแล้วท่านจะเข้าใจ ไม่สิท่านนะน่าจะรู้ใจตัวเองได้แล้วนะ"

"เจ้าพูดถึงเรื่องอะไร"

"อย่าทำเป็นไม่รู้ ท่านหน้าจะรีบได้แล้วก่อนที่อะไรๆจะสายไป"

".."

"ท่านนะยอมรับใจตัวเองได้แล้ว"

ฮิบาริพูดทิ้งท้ายอย่างน่าสงสัยก่อนจะเดินจากไป

เดินไปเรื่อย จนมาถึงห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องของเขาเอง

แค่เพียงมองไปที่รูปของคนที่ตัวเองรัก ก็ทำให้เจ็บปวดได้ขนาดนี้เลยหรอ

เจ็บ ที่เจ็บก็เพราะว่าผมไม่สามารถปกป้องเธอได้อย่างที่ใจคิดสักที

ทั้งที่ใจอยากจะรัก แต่การกระทำมันช่างยาก ผมมันไม่เหมาะสมกัน เธออยู่สูงเกินไป..

"เธอจะทำอะไรอยู่นะสึนะ"

ฮิบาริหยิบรูปของสึนะออกมาดู เขาพกมันติดตัวมาโดยตลอดตั้งแต่วันที่เขาจากมา

อย่างน้อยพี่ชายของเขาคงดูแลเธอเป็นอย่างดี ก็หน้าตาถอดแบบมาจากคนรักเลยนี้นะ??

"ผมคิดถึงคุณนะ รอคุณมารับผมอยู่นะ"

ฮิบาริจูบรูปสึนะหนึ่งครั้ง เขาทำอย่างนี้ทุกวัน มันทำให้เขามีกำลังใจขึ้นเยอะ








ณ เมืองข้างๆ

"สึนะโยชิคุงวันนี้ก็น่ารักอีกแล้วนะ"

มุคุโร่ชมสึนะเหมือนทุกวัน

เพียงแต่กอดสึนะไปด้วย สึนะที่เปลือยอกเพราะกำลังจะอาบน้ำ

ทำให้สึนะเอือมมุคุโร่เหลือเกิน

"มุคุโร่ ปล่อยฉันก่อนฉันจะอาบน้ำ"

"อาบน้ำด้วยกันเลยสิคับ คุฟุฟุ"

~ปึก~เสียงเหมือนบางอย่างล็อคอะไรบางอย่าง

"คุณมุคุโร่ทำอย่างนี้ ผมคงยอมไม่ได้หรอกนะคับ"

"สึนะโยชิคุงช่วยผมหน่อยสิ"

มุคุโร่ที่โดยอราวดิใส่กุญแจมือ เหมือนทุกๆวัน??

"ไม่ล่ะ คราวนี้มุคุโร่ผิดนะ อราวดิจับไว้จนกว่าฉันจะอาบน้ำเสร็จนะ"

"คับ ท่านสึนะ"

สึนะเดินอย่างไร้เยื่อใยทิ้งมุคุโร่ไว้กับอราวดิสองคน

"คุณเองก็รู้ว่าผมแค่เล่นๆเองนะอราวดิคุง"

"เจ้าชายไม่ควรเล่นแบบนี้นะคับ"

"น่า สึนะโยชิก็เจ้าชายเหมือนกัน ก็เลยเล่นแบบเพื่อนกันไง"

"คับ ถ้าไม่ติดว่าคุณหมั้นแล้วผมไม่ปล่อยนะเนี่ย"

อราวดิปล่อยมุคุโร่ออก แล้วเดินจากไป




สึนะเอาน้ำลาดหัวช้าๆ

ให้น้ำไหลจากหัวไล่ลงมา..

เขาทำเพื่ออะไรนะหรอ ใช่เขาอาจจะบ้าไปแล้ว

สึนะกัดปากตัวเองลง แม้นปากแน่น

แล้วร้องไห้ออกมา มันไม่ใช่สิ่งที่สึนะภูมิใจนักเพียงแต่เขาทำอย่างนี้ทุกวัน

เพราะ ...

"เคียวยะ ฉันเจ็บจังเลย"

"เคียวยะอีกนานมั้ยที่เราต้องจากกัน"

"ฉันคิดถึงนาย"

เสียงที่สึนะพูดออกมาราวกับเจ็บปวดเหลือเกิน ความรักที่สับสนวุ่นวายจะสร้างความเจ็บปวดให้แกทุกคนขนาดนี้เลยหรอ เขาต้องคิดถึงอีกกี่ครั้งกว่าจะได้กลับคืนมา ทำพยายามอีกสักเท่าไหร่กัน



สิ่งที่สึนะทำคิดหรือว่าจะไม่มีใครรู้เลย เจ้านายตัวน้อยของเขาที่จริงก็มีความอดทนดีเหมือนกันนะ
ด้วยใบหน้าที่ไม่ต่างไปกับหญิงสาวร่างน้อย แต่สิ่งที่ทำให้เขาสนใจมันคือใบหน้าของเจ้าตัวมากกว่า
เพราะมันเหมือนใบหน้าของคนรักเหลือเกิน

การที่เขาพาสึนะมาที่นี้คิดกี่ครั้งในใจเขาก็ไม่ได้ตอบว่ามันดีเลยสักครั้ง

การที่จะประกาศสงครามระหว่างเมืองเนี่ย

จุดจบของมันจะจบยังไงคงไม่มีใครรู้ได้


ไม่ว่าเมืองเขาจะชนะหรือแพ้ก็ไม่ดีทั้งนั้น แต่การที่เขาพาสึนะมาที่นี้เขาเชื่อว่าตอนสุดท้ายจะจบลงอย่างไรสึนะก็จะมีความสุขกับฮิบาริแน่นอน สิ่งเดียวที่เขาเสียใจคือลากเด็กคนนี้มาเกี่ยวข้องด้วย ทั้งๆที่น่าจะอยู่อย่างสบายแล้วแท้ๆ แต่เกิดมาในยุคนี้และมีเชื้อกษัตริย์คงจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหนีสงครามได้ไปตลอดชีวิตบางทีการที่สึนะมาอยู่ที่นี้อาจจะดีก็ได้ เพราะยังไงเขาก็คุ้มครองไม่ให้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ

แต่ทุกวันที่ได้ยินเด็กคนนี้ร้องไห้ก็อดสงสารและนึกถึงเขาคนนั้นไปไม่ได้

แท้จริงสองคนนี้เหมือนแม้แต่นิสัย แค่ถูกเลี้ยงกันต่างออกไป

อดคิดไม่ได้เลยว่าเขาคนนั้นจะร้องไห้รึปว่า

"ตอนนี้ท่านจะทำอะไรอยู่นะจ๊อตโต้"





_______________________________________________________________________________