นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
97
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
97
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 24 มิ.ย. 63 / 23:42 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่เขียนทำเป็นภาคต่อของนิยายทั้ง 2 เรื่องที่ลงไปก่อนหน้านี้ ซึ่งทั้ง 3 เรื่องนี้เนื้อเรื่องจะเชื่อมโยงกันทั้งหมด ใครที่ได้อ่าน เรื่อง แค่นิยาย และเรื่อง Destiny แล้ว อ่านเรื่อง Feeling of mine ต่อจะเข้าใจในทุกมุมของตัวละคร เรื่องนี้จะเป็นภาคจบค่ะ
สุดท้ายนี้ขอให้ผุ้อ่านสนุกกับเรื่องราวของพวกเขานะคะ
ขอบคุณค่ะ ..................ฤดูที่ฉันเหงา
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
่วบ่ายล้อยอาาศไม่ร้อนมา มี้นไม้ปลุมาม้าทาผมับามถนนมาเรื่อยๆไม่ไ้เร่รีบอะไร ผมหันไปมอนที่นั่้าๆผม เธอหลับบนที่นั่้านับ ผมไ้แ่มอเธออนหลับ และ ยิ้มในใ ิถึเรื่อ่าๆที่ผ่านมา ผมแทบไม่ิว่าะไ้ลเอยับเธอ แบบนี้ แปลีนะ เรื่อระหว่า ผมับเธอเรื่อมันเริ่มเมื่อ 4 ปี่อน
วันนั้นผมนั่ทำานอยู่ ฝ่ายบุลเินเ้ามาหาผมพร้อมับแนะนำผู้่วยนใหม่ให้ผมรู้ั ผมหันไปมอเธอ เธอยิ้มให้ผมเป็นารทัทาย “ ะทำานับันไ้นะ” ผมิในใ และไม่ไ้สนใมานั “ พี่ื่อ ริน นะมีอะไร แนะนำพี่ไ้นะ” เธอล่าวทัทายผม ผมแ่ยิ้มรับเธอเบาๆใ่ผมรู้าฝ่ายบุลแล้วว่าเธออายุมาว่าผมประมาน 4 ปี เธอนั่อยู่โ๊ะทำาน้าผม และผม้อเป็นน แนะนำระบบานให้ับเธอ แ่เธอ็ูสนใพยายามเรียนรู้านี แ่บารั้ผม็ วีน หรือเหวี่ยเธอ ผมมัเป็นแบบนี้เสมอ อาเพราะผมไม่ใ่ผู้ายเ็มร้อย หลายอาทิย์ผ่านไป เธออาะยัใหม่ับานนี้ทำให้านออมาผิพลา่อน้าเยอะ ผม็วีนเธอเหมือนเิม
“ พี่ริน ผิอีแล้วนะ ูีๆสิ” เธอูเรียเมื่อไ้ยินแบบนั้น “ เี๋ยวแ้ไให้ใหม่นะ ” เธอพูและหยิบานไปแ้ ที่โ๊ะทำานอเธอ “ นี่ันร้ายไปใหมนะ บาทีเธออาะยัไม่เ้าใอะไรบาอย่า ” ผมิในใและเินไปูเธอที่โ๊ะทำาน “ ใ่เธอยัไม่เ้าใในส่วนนี้ริๆ้วย ”ผมิในใพร้อมับึเ้าอี้มานั่้าเธอ “ รนี้้อทำแบบนี้นะ แล้ว็รนี้้อทำแบบนี้สิ ” ผมบอับเธอให้เธอรุ้วิธี เธอหันมามอผมเล็น้อยพร้อมับทำามที่ผมบอ ผ่านไปัพัเธอหันมาหาผมพร้อมับส่านให้ผมู ้วยวามีใที่ทำมันเสร็ “ เสร็แล้ว ปุ้น เนี้ยโอเ ใหม ” ผมหันไปูและยิ้มในวามทีู่ไร้เียสาอเธอ “ อื้อ แบบนี้แหละรับพี่ริน ” ผมอบเธอไป เธอูีใับผลานนี้ “ ปุ้น ” เสียหนึ่ัึ้นมาผมหันไปามเสีย “ ว่าไม่อน เธอไปใหนมาเนี้ย ” ผมทัเ้าอเสียนั้นไปเาเป็นแฟนผมเอแหละ “ มาแถวนี้เลยแวะมารับลับบ้าน้วยัน ” ม่อนอบผมมาแบบนั้น หลัานั้นผม็ุยับม่อนไปเรื่อยเปื่อยามประสา ผมับม่อน บันมานานแล้ว เรามีปัหาันบ้า ผมรู้สึว่าบาทีม่อน็มีัวเลือเยอะเินไป มันอารวมถึผม้วย็ไ้ ที่เป็นหนึ่ในัวเลือนั้น หลายอาทิย์ผ่านไปผมสัเว่า พี่รินทำานไ้ีึ้น ไม่่อยผิแล้วเราะเ้าาันมาึ้น เธอเป็นนที่ไม่่อยที่ี่เ่าเหมือนผู้หิทั่วไป เธอูเป็นนริใ และแ็แร่ และมีเหุผล ที่ผ่านมาเธอไม่เยโรธผมเลยเวลาที่ผม วีนหรือเหวี่ยเธอ เธอมัะเอาไปพันาัวเอเสมอ ผมอบใน้อนี้อเธอ ผมนั่ทำานอยู่ที่โ๊ะทำานที่้านนอห้อ มอเธอทำานโยผ่านระใสเ้ามา เธอูมีวามั้ใับารทำานี ะที่ผมำลัหันลับมาทำานอัวเอ่อนั้นมือเ้ารรมอผม็ไปโนแม็์อันให่สำหรับเย็บระาษหนาร่วใส่เท้าอัวเอเ้าอย่าั
“ โอ๊ย” ผมร้อึ้น้วยวามเ็บ ทันในั้นเอเธอ็วิ่เ้ามาหาผม้วยวามใ เธอนั่ลับพื้นและยเท้าผมึ้นมาูพร้อมับถามอาาร “ ปุ้น เป็นไมั่? ใหนูสิ ” ผมอึ้ับารระทำอเธอผมไม่ิว่าเธอะทำถึนานี้
“ ไม่เป็นไรรับพี่ริน ” ผมไ้แ่อบเธอไปแบบนั้น แ่เธอูเป็นห่วและถามผมรัวๆ “ เ็บมาใหม? โนแรหรือเปล่า? ระูแใหมเนี้ย? ” ผมแอบยิ้มในใที่เธอเป็นห่วผมนานี้ “็ปวอยู่รับแ่ไม่น่าแ” ผมอบลับไปเพื่อลวามเป็นห่วอเธอ “ ั้น ปุ้นนั่อยู่นี่่อนนะ พี่ะไปเอาน้ำแ็ ับยา มาทาให้นะ ” เธอหันมาบอผมพร้อมับรีบเินออไป
เธอหายไปัพั แล้วลับมาพร้อมับยาและน้ำแ็
เธอลับมานั่ที่พื้นเหมือนเิมและยเท้าผมึ้นไปวาบนาเธอ “ พี่ริน!! " ผมใและอุทานออมา ผมไม่ิว่าเธอะทำให้ผมไ้มานานี้ เธอใ้น้ำแ็ประบที่เท้าผมเบาๆมันทำให้วามปวทุเลาลมา ระหว่าที่ผมมอเธอประบเท้าผมอยู่นั้น เธอ็เยหน้าึ้นมาถามผม “ เ็บไหม? ” และอนนั้นเอผมไ้ประสานาับเธอในระยะที่ใล้มานานี้ ผมรู้สึแปลๆ หัวใอผมมันเ้นแรผิปิ และไม่อาละสายาาเธอไ้ ผมไม่เยรู้สึแบบนี้ับผู้หิมา่อน “ ผมหวั่นไหวับเธอั้นหรอ?” ผมถามัวเอในใพร้อมยับปาบออาารับเธอ “ ไม่่อยเ็บแล้วล่ะ ” “ ั้นพี่ทายาให้นะ ” เธอบอผมพร้อมับ้มลทายาที่เท้าให้ผม เธอนวลึเท้าผมัพั เธอ็พยุผมไปที่โ๊ะทำาน้านใน ผมนั่บนเ้าอี้ และล่าวอบุเธอ “ อบุนะพี่ริน ” เธอยิ้มอบผมมา แ่วามรู้สึเมื่อี้มันไม่ไ้หายไป “ วามรู้สึนี้มันืออะไรนะ ” ผมสับสนับวามรู้สึนี้อัวเอ...........................
หลัานั้นผมรู้สึอยามอาับเธอและอยารู้ว่าเธอะรู้สึเหมือนที่ผมรู้สึใหม ผมพยายามหาำอบาสายาอเธอ และผม็ิว่าเธอ็รู้สึเหมือนับผมเ่นัน แ่ว่า่วหลันี้เธอูเปลี่ยนไป เธอไม่สบาผมเหมือนเิม และพยายามเลี่ยผม ไม่่อยุยับผม ผมเ้าไปุย้วยเธอ็ะหุหิใส่ผม “เธอเป็นอะไรไปนะ” ผมไ้แ่ถามัวเอในใ “ หรือเธออาะรัเียผมที่ผมเป็นแบบนี้นะ” ผมิไป่าๆนาๆับอาารที่เปลี่ยนไปอเธอ
วันหนึ่ผมมีานที่้อให้เธอ่วยทำ ผม้อุมัวเอไม่ให้รู้สึอะไรับเธอ
“ ทำานนี้ให้หน่อย ” ผมพยายามพูับเธอให้นิ่ที่สุและผมไม่อาเรียเธอว่าพี่ไ้อีแล้วเพราะวามรู้สึอผมเธอไม่ใ่พี่ผมั้แ่วันนั้นแล้ว
เธอหยิบานาผมไปทำแบบเียบๆไม่มีเสียอบรับไๆ
“ เธอรัเียผมริๆหรอ?” ผมมอามเธอและิในใอย่าปวร้าวผมลับไปนั่ที่โ๊ะ รู่ให่ๆ เธอนำานที่ทำมาส่ให้ผม “ ปุ้นเสร็แล้วนะ ” เธอบอผมพร้อมับยื่นานให้ “ อืม ” ผมไ้แ่อบสั้นๆแบบนั้นไป
และผมรู้่าวว่าเธอลาออและไม่มาทำานอีแล้ว ผมรู้สึใหายับเหุารรั้นี้ “ ทำไมันนะ ทำไมเธอึทำแบบนั้น ” ผมไ้แ่ถามัวเอ
และหลัานั้น 4ปี ผม็ไ้มาเอเธออีรั้
ปั้น น้อายผมเามีปัหาับแฟนและนัุ่ยับผมอยู่ที่โ๊ะริมน้ำ นัุ่ยันัพัผมเ้าไปเอาน้ำแ็ที่้าในบ้านและเินลับออมา ผมเห็นผู้หินหนึ่นั่หันหลัอยู่ “ เพื่อนมาหรอ ” ผมถามน้อาย “ เออใ่ ” ปั้นอบผมมา
และผู้หินนั้นหันมาทาผมพอี ผมนิ่ไปรู่นึ “ ริน ” ผมำไ้ทันทีว่าเป็นเธอ แ่เธอูนิ่ั เธอะำผมไ้ใหมนะ “ พี่ริน นี่ปุ้น พี่ายผมรับ ” “ นี่พี่ริน พี่ที่ทำานูเอ ” ปั้นแนะนำ ผมับรินให้รู้ััน รินยิ้มให้ผมเหมือนพึ่เยเอัน ผมมอเธอ้วยวามสสัย “ เธอำผมไม่ไ้ริๆหรอ” ผมิในใ ืนนั้นเรานัุ่ยันถึ ีสาม“ พี่ริน ึแล้วนอนนี่นะ พรุ่นี้่อยลับ” ปั้นวนเธอให้นอนที่่อนเพราะึแล้ว“ ้าที่นี่่อน็ไ้ พรุ่นี้่อยลับนะ”
ผมเอ็เป็นห่วเธอ้วย ึพูเสริม “ อื้อ ” เธออบลโยที่ไม่มอหน้าผม
และเินามพวเราเ้าไปในบ้าน
เมื่ออถึั้นสอที่เป็นห้ออผมเอ ผมเปิประูให้เธอเ้าไป “ นอนห้อนี้นะ”ผมบอับเธอ เพราะผมะไปนอนที่ห้ออ ปั้น ผมเินามเธอเ้าไป เพื่อหยิบหมอน และผ้าห่ม พร้อมับบอเธอ “ามสบายนะ” เธอหหันมามอผมพร้อมับถามผม “ะไปนอนห้อปั้นหรอ ? ” ผมหันมาอบอเธอสั้นๆ “ รับ ”
“ นอนห้อนี้ ็ไ้นะ พี่ไม่อยาให้้อวุ่นวาย ” ผมหันมาทำหน้าับำพูอเธอ “ ็ ปุ้นไม่รู้สึอะไรับผู้หิ ไม่ใ่หรอ? ” เธออธิบายให้ผมฟั “เธอำผมไ้นี่นา และเธอ ็ไม่ิว่าผมเป็นผู้าย้วยสินะ ” ผมิในใ พร้อมับเินลับไปที่เีย “ อือ เอาั้น็ไ้ ” เธอหันมายิ้มให้ผม และบอผมว่า “ โอเ ั้นพี่นอนพื้นนะ ” ผมแอบยิ้มและิในใ
“ เธอ ็ยัเป็นรินเหมือนเิมนะ ” พร้อมับเรียเธอึ้นมานอนที่เีย
“ ึ้นมานอนเียนี่แหละ เียั้ว้า ”เธอหันมามอผมและอบรับสั้นๆ “อื้อ”
และเธอ็ล้มัวลนอนแทบิอบเีย ผมแอบยิ้มับารระทำอเธอเบาๆ
ไม่นานนัเธอ็หลับไป และเอามือมาอผม ผมิว่าเธอะหนาว ผมลุึ้นมาห่มผ้าให้เธอ และพยายามยับเธอไม่ให้ใล้อบเียมานั เธอหลับสนิทเลยเธอะเหนื่อยสินะ ผมมอูเธอหลับัพัผม็ลมัวลนอนและหลับไป............
ผมสะุ้ื่นึ้นมาอน สิบโมว่าๆ ผมหันไปมอ้าๆ เธอไม่อยู่แล้ว ผมลุึ้นมอไปรอบๆห้อ ็ไม่เห็นเธอ “ เธอลับไปแล้วหรือเปล่านะ ” ผมพึมพำับัวเอเบาๆ และลไปู้าล่า ผมเห็นแม่อผมนัู่ทีวี ผมมอหารอบห้อและถามแม่อผม “ แม่รับ เห็นรินใหม เธอลับบ้านหรือยั ” แม่ล่ะสายาาทีวี หันมาอบผม “ อ่อ...หนูนนั้นเ้าไปั้แ่ หโมว่าๆแล้ว ลู ”
“ รับแม่ ” ผมอบรับำบอล่าวอแม่ และเินึ้นบ้านไป.................
หลายวันผ่านไป วันนี้ผมเลิานเร็ว และว่าพอี ผมึแวะไปหาม่อนที่ อนโอเา ผมถึที่หน้าประูห้อเาพร้อมับริ่เรีย “ แร๊ ” ประูเปิออ แ่นที่มาเปิประูลับไม่ใ่ม่อน แ่เป็นผู้ายที่นุ่ผ้านหนูมาผืนเียว ผมทำใใว้แล้วแ่็ยั็อับเหุารที่อยู่รหน้า ผมเินเ้าห้อม่อนไป ผมเห็นเานอนอยู่บนเียสภาพไม่่าัน “ ม่อน ” ผมเรียเา เาูใและหันมาหาผม “ สรุปยัไเรายัะบัน่อใหม? ” ผมเอ่ยถามเา้วยวามเ็บปว นี่ไม่ใ่รั้แรที่เานอใผม เพียแ่ที่ผ่านมาผมไม่เยเอัๆแบบนี้ “ ปุ้น ” เาเรียื่อผมเบาๆ “ อะไรันเนี่ย ” ผู้ายนนั้นเินเ้ามาถามม่อน
“ ไม่มีอะไร แ่เพื่อนมาหาน่ะรับ” ม่อนบอผู้ายนนั้นไปแบบนั้น ผมรู้ำอบทันที ผมหันหลัและเินออมาาห้อนั้น้วยวามเ็บปว
“ เราบันมานานแล้วนะมันไม่มีวามหมายอะไรับเธอเลยหรอ? ม่อน”
ผมพูับัวเอ้วยวามรู้สึที่น้อยใับารระทำอเา ผมับรถลับบ้าน้วยวามเหม่อลอย วามรู้สึที่ผมพยายามประอวามรัระหว่า ผมับเาแ่ฝ่ายเียวมันเหนื่อยเหลือเินแล้ว ผมเ้าบ้านไปเอับแม่อผมนั่เล่นที่โฟา ผมพยายามเินเลี่ยไป ไม่อยาให้แม่เห็นผมในสภาพนี้ แ่ไม่ทันเสียแล้ว
“ ปุ้น เป็นอะไรหรือเปล่า? ลู” แม่หันมาถามผม้วยวามเป็นห่ว แม่ะรับรู้ถึวามรู้สึอผมเสมอ “ เปล่า รับแม่ ไม่มีอะไร ” ผมอบแม่และรีบเินึ้นไป้าบนบ้าน และเ้าห้อไป......................................
วัน่อมา ม่อนพยายามิ่อผมมา แ่ผมไม่อยารับรู้อะไรในอนนี้ ผมไม่อยาลับไปวัวนเิม อี่อไปแล้ว
วัน่อมา ม่อน็โทรหาผมอี ผมเบื่อที่ะเลี่ยึรับสายไป “ เธอมีอะไรหรอ ?” ผมถามม่อนออไป “ ปุ้น ออมาุยันหน่อยไ้ใหม?” ม่อนพยายาม่อรอับผม “พอสัทีเถอะม่อน มันเป็นแบบนี้ลอ ไม่ว่าเราะบันี่ปี มัน็ยัเป็นแบบนี้เหมือนเิม พอแล้ว พอสัทีเถอะ ” ผมรู้สึไม่ไหวับเรื่อบ้าๆนี้อีแล้ว “ปุ้น ” ม่อนเรีบผม้วยเสียอ่อยๆ “ ไม่้อโทรมาแล้วนะ ” ผมพูพร้อมับัสายไป อนนี้วามรู้สึอผมมันแย่เอามาๆ “ ผมวระทำยัไ่อหรอ? ผมโนแฟนนอใ ผู้ายเ็มร้อยผม็เป็นไม่ไ้ ผมวระอยู่่อใหม ?”
ผมิไป่าๆนาๆสับสนไปหม วามิหนึ่เ้ามาในหัวผม ผมเินไปหยิบัทเอร์ ในล่อที่วาอยู่บนโ๊ะ และมานั่พิำแพ
“ แม่ ผมอโทษนะรับ” ผมพูพร้อมับเอาัทเอร์มารีลที่้อมืออัวเอ เลือที่แานนั้นไหลออมาไม่ยอมหยุ ผมนั่้วยอาารเบลอ และหัวหมุนไปหมาารเสียเลือมา และ ัพัวามรู้สึทั้หมผม็หมไป............
ผมื่นมาอีรั้ ที่เียนอนอโรพยาบาล พยาบาลเอา้าว้มมาให้ผม
“ ผมยัไม่ายหรอรับ?” ผมถามพยาบาล้วยวามมึนและสสัย “ยั่ะ ” พยาบาลหันมายิ้มและอบผม ผมยิ้มเบาๆ และพยัหน้า“ แร๊ ” เสียประูเปิเ้า “ รินั้นหรอ? ” ผมิในใ “ ปุ้น เป็นไบ้า ?” รินถามผมพร้อมับยิ้มทัทาย “ ีึ้นแล้วรับ ” ผมยิ้มรับและอบเธอเบาๆ “หิวใหมไ้ินอะไรหรือยั”
เธอหันมาถามผมอีรั้ “พยาบาลเอามาให้แล้วรับ” ผมอบเธอพร้อมับหันไปทาอื่น “ ทำไมผมถึไม่ายไปนะ ผมไม่อยาให้เธอเห็นผมในสภาพที่น่าสมเพแบบนี้เลย ” ผมิในใ “ โห...พี่รินมา่อนผมอี ” เสียปั้นัเ้า
“ มา้าเอนี่นา นี่ี่โมแล้วทำไมพึ่มา ” ผมมอูสอนนั้นหยอล้อันอย่าสนิทสนม “ ผมเป็นผู้ายเ็มร้อยแบบนั้นไม่ไ้้วยสินะ” ผมไ้แ่ิในใ ผมรู้สึน้อยใับทุอย่าที่อยู่รหน้าผม “ นี่ผมเป็นอะไรไป?” ผมสับสนและอ่อนไหวมามายเหลือเิน ในอนนี้ แม่เินเ้าหาผมและถามอาาร้วยวามเป็นห่วผม “ เป็นไบ้าปุ้น? ลู ” ผมหันมามอแม่้วยวามเสียใับสิ่ที่ผมทำไป “แม่ ” ผมพูไ้เท่านั้น ทั้ที่ผมอยาพูอะไรั้มามาย “ไม่เป็นไรนะลู”
แม่ับมือึ้นไปุมใว้พร้อมับปลอบผมเบาๆ
“ ปุ้น พรุ่นี้พี่มาเยี่ยมใหม่นะ วันนี้พี่ลับล่ะ ” รินเินเ้ามาบอผม่อนที่ะลับเพราะ่ำมาแล้ว ผมยิ้มให้เธอและพยัหน้าเป็นารรับรู้ เธอยิ้มให้ผม และออไปพร้อมับปั้น มีแม่ที่ยัอยู่เพราะแม่ะนอนเฝ้าผมที่โรพยาบาลและผมนอนหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ผมื่นมาอีรั้ในเ้าวันใหม่ แม่ป้อน้าว้มและยาให้ผม “ แม่ลับ่อนนะปุ้น เี๋ยวอนเย็นแม่มาใหม่นะ ” แม่บอผม่อนออไป.....................
เมื่อผมอยู่นเียว วามิอผมมันฟุ้่านไปหม ผมมอูสภาพัวเอในอนนี้ ” ทำไมผมถึน่าสมเพนานี้นะ ” ผมรู้สึแย่ับัวเอ ผมมอออไปนอหน้าและิบาอย่า “ ไปสูอาาศหน่อยีว่า” ผมิ และเินออไป ผมเินึ้นบันไมาอีแ่ั้นเียว็ถึั้นาฟ้าแล้ว ผมเินไปที่ั้นอาฟ้าและมอลไป้านล่า “ึนี้มีแปั้นั้นหรอ? ” ผมพูับัวเอ และมอึ้นไปบนฟ้า อาาศีันะ้าบนนี้ อยู่ๆน้ำาผม็เอ่อล้นออมา ผมเอามือึ้นมาับที่รั้วั้นาฟ้า “ แ่ผ่านรนี้ไปทุอย่า็บแล้ว ” ผมพึมพำับัวเอ พร้อมับ่อยๆปีนึ้นไปเพราะ้อมือผมเ็บอยู่ เลือ่อยๆึมออมาาผ้าพันแผล ที่พยาบาลพันใว้ให้เมื่อเ้า ผมยัพยายามปีนึ้นไปนเือบถึั้นสุท้าย เลือึมออมามาแล้ว“ อีแ่้าวเียวเท่านั้นทุอย่า็บแล้ว” ผมพูับัวเอพร้อมับ้าวาเพื่อะ้ามไป ทันในั้นเอ ผม็โนระาลมาที่พื้นฝั่าฟ้า “ มึะทำอะไรห๊ะ!!ปุ้น ” ปั้นนั้นเอที่ระาผมลมาและถามผม้วยน้ำเสียที่โมโหั “ มึอย่ามายุ่ับู ปั้น ูไม่อยาอยู่แล้ว!! ”ผมวาปั้นลับไป พร้อมับเินลับไปที่รั้วันเหมือนเิม
“ มึิอะไรอยู่ มึบอูหน่อยิ ปุ้น ทำไมมึถึอยาทำแบบนี้ ห๊ะ มึบอูิ!! ” ปั้นเินามผมมาพร้อมับ ระาอเสื้อผม “ มึปล่อยู ปั้น มึไม่เ้าใูหรอ ” ผมะอน้อออไป้วยวามรู้สึที่ผมหมทุอย่าแล้ว ไม่ว่าะเป็นเรื่อ ม่อน หรือเรื่ออัวผมเอที่เป็นไ้แ่สิ่ที่รึ่ๆลาๆ ในอนนี้ผมรู้สึเหมือนัวผมเอไร้่าและน่าสมเพที่สุเท่าที่ผมเยใ้ีวิมา ปั้นมอหน้าผม้วยวามโมโหับารระทำอผม และ้ามือะ่อยผม “ ปั้น!! ” เสียหนึ่ัึ้นมา ปั้นหยุและเหวี่ยผมลพื้น้วยวามโมโห “ ริน เธออยู่ที่นี่้วยหรอ? ” ผมิในใ ถึผมไม่ไ้หันไปูแ่ผมำเสียนั้นไ้ เธอือนที่ผมไม่อยาให้เห็นผมในสภาพนี้ที่สุ เธอเห็นสภาพที่น่าสมเพอผมแบบนี้ เธอะรัเียผมมาว่าเิมอีหรือเปล่า? ผมแทบะไม่อยาอยู่รนี้เลย “ ปุ้น ” เธอเินเ้ามาหาผมและเรียผม พร้อมับึผมเ้าไปอ และระิบที่หูอผม “ อย่าทำร้ายัวเออีเลย ยัมีนที่เ้ารั และ เป็นห่วปุ้นอีนะ ” ผมอึ้ับารระทำอเธอ แ่อ้อมออเธอ มันรู้สึอบอุ่นริๆ ผมออบเธอพร้อมับปล่อยวามรู้สึทั้หมที่อยู่อนนี้ออไปให้หม ผมร้อให้ับเธอโยมีเธอ อเพื่อปลอบผมอยู่ “ เธอไม่ไ้รัเียที่ผมเป็นแบบนี้ใ่ใหม? ผู้ายรึ่ๆลาๆแบบผม” ผมิในใ และเริ่มรู้สึีึ้น วามรู้สึแย่ๆที่ผ่านมาเหล่านั้นมันหายไปแล้ว ผมรู้สึหัวอผมมันเบา และโล่ึ้นมา เธอลายอ้อมแนที่แสนอบอุ่นนั้นลเมื่อเห็นว่าผมีึ้นแล้ว เธอมอหน้าผมพร้อมับยมือึ้นมาเ็น้ำาให้ผม “ไม่ร้อิ ” เธอพูเบาๆพร้อมับยิ้มให้ผมในอนนี้ผมรู้
ร้อนไปหมไ้แ่หัวเราะแ้เินเบาๆ “ ลับันเถอะนะ” เธอพูับผม้วยน้ำเสียที่อ้อนวอน มันทำให้ผมร้อนึ้นมามาว่าเิมอีหลายเท่า “ รับ”
ผมอบไ้แ่สั้นๆ และยิ้มให้เธอ และเินไปที่ห้อพันไ้ที่ผมอยู่ ผมล้มัวลนอนที่เียและถึเวลาที่พยาบาลเ้ามารวพอี “ ไปทำอะไรมาะ นไ้ ” พยาบาลถามผมเมื่อเห็นเลือที่ึมออาผ้าพันแผล “ อุบัิเหุนิหน่อยรับ” ผมอธิบายให้พยาบาลฟั “ นไ้้อระวัมาว่านี้นะะ ูสิปาแผลเปิหมเลย ้อล้าและเย็บใหม่นะะ ” พยาบาลแผม และ บ่นอีหลายเรื่อับผม ผมหันไปมอ ริน และ ปั้น ทั้สอ หัวเราะและล้อผม เรื่อที่พยาบาลบ่นผม ผมไ้แ่มอ้อนพวเ้าเบาๆ ัพัทั้สอน็ลับไป เพราะแม่อผมเ้ามาเฝ้า่อแล้ว วันนี้เป็นวันแรที่ผมรู้สึีึ้นมาว่าเิมมามาย นอนหลับไ้โยที่ไม่้อินยา ผมรู้สึว่าัวผมลับมาีวิ อีรั้..................
อนสายๆ อวันใหม่
วันนี้ริน เธอเอาานมาทำที่นี่ เพราะมาอยู่เป็นเพื่อนผม หลัาเหุารเมื่อวานไม่มีใรล้าปล่อยผมให้อยู่นเียวอีเลย “ อบุที่เป็นห่วนะ” ผมมอเธอพร้อมับพูในใ ทันในั้นเธอหันมาพอี ผมรีบแล้หลับทันที ผมลืมาอีรั้ เห็นเธอำลัเรียับานอยู่ ้วยวามสสัย ผมึเินไปูเธอที่โฟา
ผมเินไป้าหลัเธอพร้อมับทัึ้น “ านยุ่หรอ ?” เธอูใและหันมาทันที
ัหวะนั้นเอผม็ไ้สบาเธอในระยะห่าที่ไม่ถึนิ้ว ผมไม่อยาถอยหนี อนนี้ผมอยามอาอเธอ้วยวามรู้สึแบบนี้ อีรั้ เธอนิ่ไปและหันลับไปที่โน้บุ๊ อเธอพร้อมับอบำถามที่ผมถามเธอไป
“ อื้ออ ใ่พี่แ้หลายทีแล้วยัไม่ไ้ัทีเลย ไม่รู้ผิรใหน ” ผมมอานอเธอและเสนอัวเ้า่วย “ ให้ ปุ้น่วยูใหม? ”เธอเลื่อนโน๊บุ๊มาใล้ผม “ เอาสิ ” เธอบอผมพร้อมับถามผมเมื่อผมูที่หน้าอนั้นแล้ว
“ เป็นไ เห็นอะไรผิปิใหม? ” และส่สายาล้อๆมาที่ผม เธอรู้ว่าผมูไม่ออ ” ไม่รู้สิ ไม่เห็นมีเลย ” ผมอบไปแบบเินๆที่โนล้อแบบนั้น
“ นี่ไที่ผิปิ” เธอพูพร้อมับ้อาผม “ ใหน? ” ผมถามเธอพร้อมับ้อาเธอลับ ผมอยาหยุเวลาใว้แ่นี้ริๆ ““็ปุ้นไ น่ารัผิปินะเนี้ยยยย”
ำอบอเธอและสายาอเธอ ทำให้ผมร้อนไปหมทั้ัว ผมแทบทำัวไม่ถูับารระทำอเธอในอนนี้ “ น่ารัอะไร? อะไร ? น่ารั” เป็นำพูที่พูไ้เป็นำที่สุแล้วในอนนี้
“ อ้าว ปุ้น พี่ริน ไปทำอะไรอยู่รนั้นนะ หายแล้วหรอ? ” เสียปั้นที่พึ่มาถึทัเ้ามา มันทำให้ผมลวามเินในอนนี้ลไ้ และเินลับไปที่เียนไ้ และปั้น็เินเ้าไปหาริน และหยอล้อันามปิ ผมไ้แ่แอบมอูพวเาเียบๆ ผมรู้สึอิาน้อายที่สามารถุยันแบบสนิทสนมับรินไ้แบบนั้น....................
“ ปุ้น ” ผมเผลอหลับไปอนใหนไม่รู้แ่้อสะุ้ื่นเพราะมีเสียหนึ่เรียผม
“ ม่อน ” ผมลืมาึ้นพร้อมับเรียเ้าอเสียนั้น้วยวามสสัย ่อนที่ผมะพูอะไร่อ “เป็นยัไบ้า? ทำไมถึทำแบบนี้ ม่อนเสียในะ” ม่อนัพ้อับผมับเหุาร์ที่ผ่านมา แ่ผมลับไม่รู้สึอะไรแล้ว ผมรีบหันไปมอที่ริน รินำลัเ็บอใส่ระเป๋าอเธอ และเินเ้ามาหาผมที่เีย พร้อมับบอลาผม
“ พี่ลับ่อนนะ ะแวะไปบริษัท้วย ” ผมไ้แ่พยัหน้าอบรับำพูอเธอ
“ เธอะรู้สึยัไับผมนะที่ม่อน มาหาผมแบบนี้ ะรัเียผมอีหรือเปล่า?”
ผมไ้แ่ถามัวเอในใ และมอามหลัเธอไป
“ เธอ มีอะไร? ม่อน มาทำไมหรอ? ” ผมถามม่อนหลัาที่รินลับไปแล้ว
“ยัโรธม่อนอยู่หรอ? ไม่เอาน่า ีันนะ ” ม่อนหันมาพูับผม้วยน้ำเสียที่อ้อนวอน พร้อมับยนิ้ว้อยมาให้ผม "พอเถอะม่อน " ผมพูพร้อมับหันหน้าไปทาอื่น “ ปุ้น อย่าโรธม่อนิ ม่อน อโทษนะ ” ม่อนยัไม่ละวามพยายาม แ่อนนี้ผมไม่รู้สึอะไรับม่อนแล้ว ถึยัไผม็ลับไปบับม่อนแบบเิมไม่ไ้แล้ว “ ลับไปเถอะม่อน ปุ้นอยาอยู่นเียว” ผมพูพร้อมับหันไปมอหน้าม่อน ้วยสีหน้าที่ริั “ ็ไ้ ั้นพรุ่นี้ม่อนมาหาใหม่นะ ” ม่อนึยอมเลิื้อผมและลับไป .................................................
วัน่อมา
วันนี้ม่อนมาหาผมแ่เ้าพร้อมับโ๊ มาถึ็ัแใส่านและเอามาป้อนผม
ผมพยายามเบี่ยที่ะให้ม่อนป้อนและอัินเอ แ่ม่อนลับไม่ยอม และพยายามะป้อนผมไห้ไ้ ทันในั้นเสียประู็เปิเ้ามา “ ริน ”ผมอุทานในใในะที่หันไปมอเธอ “ เธอะิับผมยัไับเรื่อนี้นะ ” ผมิในใพร้อมับัวลับวามรู้สึที่เธอมี่อผม เธอเินเ้ามาและ ยิ้มให้ผมเป็นารทัทาย
และทัทายับม่อน “ มาแ่เ้าเลยนะม่อน ” ที่ำลัพยายามป้อน้าวผมอยู่
“ รับพี่ แฟนผมเาไม่ยอมิน้าว ” ำอบอม่อนที่อบเธอไปทำให้ผมแทบะโยนถ้วย้าวทิ้ ผมรีบหันไปมอเธอ ผมรู้สึัวลับวามรู้สึอเธอมาในอนนี้ เธอำลััอไม้ใส่แันให้ผมโยเธอหันหลัให้ผมอยู่ ัพัเธอัเสร็และเินมาหาผมที่เียนไ้และพูับผมเบาๆ “ พี่ลับแล้วนะ ” ผมะัับำพูอเธอ “ วันนี้ไม่อยู่หรอ? ” ผมถามลับ้วยวามสสัย “ พี่ทำานที่บริษัทีว่า วันนี้ม่อน็อยู่้วยนี่นาไม่เหาหรอ ใ่ใหม? ม่อน ”
เธออบผมพร้อมับหันไปพูับม่อน ละม่อน็อบเธอแบบยินี ” รับพี่” แ่ผมไม่ยินีับเรื่อนี้ ผมอยาให้เธออยู่ับผมมาว่า แ่ทำไมันนะ ผมรู้สึไ้ว่ารินำลัเป็นเหมือนเมื่อ4ปี่อน ผมลัวมาอนนี้ ลัวว่าเธอะหายไปอี
่อนเธอะออไป เธอมอหน้าผมและยิ้มให้ผม และเินออไป โยที่ผมไม่สามารถรั้เธอไว้ไ้เลย ผมหันมามอทาม่อน ผม้อุยับม่อนให้รู้เรื่อไ้แล้ว “ ม่อน ” ผมเรียม่อน้วยน้ำเสียที่ริั ม่อนเินมาหาผม้วยวามสสัย “ อะไรหรอ? ปุ้น ” ม่อนถามผม้วยวามสสัย ผมมอหน้าม่อน่อนที่ะพูทุอย่าับม่อน “ ม่อนพอแล้ว ไม่้อมาหาปุ้นแล้ว็ไ้ ไปหานที่เธอ้อารเถอะ เพราะปุ้น ไม่ไ้รู้สึอะไรับม่อนแบบนั้นแล้ว ทุอย่ามันเปลี่ยนไปแล้วนะม่อน อนนี้ ปุ้นรู้สึว่าำลัหลุมรัใรบานอยู่ ปุ้นไม่อยาให้เ้ารัเียปุ้นอี ม่อนเ้าใใ่ใหม เรื่ออเรามันบไปแล้ว ปุ้นไม่ไ้โรธม่อนแล้วนะ ม่อนไปามทาอม่อนเถอะ ส่วนปุ้น็ะไปามทาอปุ้นนะ” ผมพูพร้อมับมอหน้าเาให้เาเ้าใ “ อืม ไ้ ” ม่อนมอหน้าผมและอบผม้วยวามเ้าใ “ อบุนะม่อน ” ผมยิ้มรับและอบุเา
” ั้นม่อนไปนะ” ม่อนบอลาผมพร้อมับเินออไป ....................
วัน่อมา ผมรอรินทั้วันหวัว่าเธอะเ้ามาหาผม แ่ลับไร้วี่แววอเธอ
“ านเธอยุ่หรือเปล่านะ หรือ เธอะรัเียผมที่เป็นแบบนี้แล้ว็หายไปอีนะ ” ผมแ่ิในใไป่าๆนาๆผมัวลไปหมทุเรื่อ ับวามรู้สึที่เธอมี่อผม
........................................................
เือบอาทิย์หนึ่แล้วที่เธอไม่มาเยี่ยมผมอีเลยั้แ่วันนั้น “ เธอหายไปใหนอีแล้วนะ” ผมพึมพำับัวเอ เพราะวันนี้เป็นวันที่ผมะไ้ออโรพยาบาล
“ ป่ะ ปุ้นลับบ้านัน ” ปั้นเินเ้ามาและเรียผม ผมหันมอามเสียและมอไปรอบ “ รินไม่ไ้มา้วยหรอ?” ผมถามน้อาย้วยวามอยารุ้ “ ไม่มา ” ปั้นอบผมลับแบบสั้นๆ ทั้ที่ผมอยารู้มาว่านั้น “ มึมีอะไรับพี่รินหรอ? ูไม่เยไ้ยินมึเรียเ้าว่าพี่เลยนะ ” น้อายหันมามอหน้าผมและถามลับ้วยวามสสัย “ ็....เ้าไม่ใ่พีู่นี่ แล้วไม่เห็นเ้าแวะมาเลย เ้าไม่สบายหรือเปล่า” ผมอธิบายให้น้อายฟัและถามลับ้วยวามอยารู้เรื่ออเธอ
“ เออ...เ้าไม่ใ่พี่มึ แล้วมึเห็นเ้าเป็นอะไรล่ะ ” น้อหันมาพูับผมและมอยิ้มๆอย่ารู้ทัน ผมหันมายิ้มให้ับน้อาย เป็นารยอมรับ “ แล้วเ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” ผมถามน้อาย่อ้วยวามอยารู้ “ ู็ไม่เอเ้ามาหลายวันแล้วนะ แ่เห็นหัวหน้าบอว่าพี่รินไป่าัหวัแล้ว็เอาานไปทำ้วยไม่ไ้เ้าบริษัทหลายวันแล้วล่ะ ” ปั้นเล่าเรื่ออรินให้ผมฟั เธอไป่าัหวัั้นหรอ ทั้ที่่อนหน้านั้นบอผมว่าอยาทำานที่บริษัทมาว่า “ เฮ้อ...เธอั้ใะหายไปอีหรือเปล่านะ” ผมไ้แ่ิในใ้วยวามัวลใมามายเหลือเิน
“ มึรู้ใหมปั้น? ว่ารินไปที่ใหน?” ผมถามน้อาย่อเพราะ สอนนี้่อน้าที่ะสนิทัน ” ไม่รู้เหมือนัน ว่าแ่มึับพี่ริน มีอะไรันหรือเปล่า? ทำไมอยู่ๆพี่รินถึไป่าัหวัล่ะ ” ผมอึ้ับำถามอน้อาย “ นั่นนะสิ ทำไมนะ ถ้าะรัเียผมนา้อหนีไป่าัหวัเลยหรอ? ็ไม่น่าใ่นะ เพราะถึเธอะทำานที่บริษัท ผม็เ้าไปยุ่วุ่นวายไม่ไ้อยู่แล้ว ” ผมพยายามหาเหุผลให้ับารระทำอเธอ “ ูอยาเอริน มึ่วยหาที่อยู่ใหู้หน่อยสิปั้น ” ผมอร้อให้น้อาย่วย ผมอยาเอและอยาุยับเธอมาอนนี้ “ อือ ๆ เี๋ยวลอู ” น้อายรับำออผม ผมยิ้มให้น้อ้วยวามีใที่น้อเ้าใในัวผมและพยายาม่วยเหลือ.....................................
พวเราลับถึบ้าน ปั้นเริ่มปิบัิาร หาที่อยู่อรินมาให้ผม
่วเย็นๆอวัน่อมา
“ ปุ้นๆ ูไ้ที่อยู่อพี่รินแล้ว เอาไ่อ ูบอเ้าว่าูะเ้าไปหา ” ปั้นเ้ามาบอผม้วยวามีใ “ ริหรอ!! ั้นไปันเลย ” ผมอบน้อาย้วยวามีใและวนออไปทันที
ไม่เินสอั่วโม พวเรา็ับรถไปถึที่รีสอร์ทที่รินอยู่ และเินไปถึที่หน้าประูห้อพวเรารอันสัพั ประู็เปิออพร้อมับรินที่อยู่ที่ประู้านในมอมาที่ผม้วยวามแปลใและนิ่ไป “ พี่รินผมเ้าไป้าในนะ ” ปั้นึทำลายวามเียบนั้น้วยารอเ้าไป้าในห้อ “ เ้ามาสิ ” เธอเิพวเราเ้าไป ผมเินามเธอไปส่วนปั้นเ้าไปเปิู้เย็นหาอะไรเย็นๆิน เธอเินไปที่โ๊ะทำานอเธอพร้อมับเ็บอ เพื่อให้มีพื้นที่ว่า “ มาเที่ยวนเียวหรอ? ” เธอหันมาถามผม เธอหมายถึม่อน “ ปุ้น้อมาับปั้นไ ” ผมหันไปอบเธอัหวะนั้นเอ เราไ้ประสานาัน ผมพยายามหาำอบาสายาอเธอว่าเธอำลัรู้สึยัไับผม “ พี่ริน ผมลับ่อนนะ วันนี้วันเิแฟนผม ” ปั้นพูึ้นทำให้ รินหันไปมอที่ปั้นและถาม้วยวามสสัย “ วันเิแฟน!! แล้วถ่อมาทำไมถึาน์เนี้ย ” ปั้นหันมายิ้มให้เธอพร้อมับเอ่ยลาและเินออไป ใ่เพราะปั้นมาส่แ่ผมเท่านั้นเพราะผมอยาุยับรินามลำพั
เธอนิ่ไปัพั และเินมาหาผมที่โ๊ะทำานอเธอเธอมอหน้าผมพร้อมับยิำถามแบบรประเ็นมาที่ผม
“ ปุ้นมีอะไรหรอ? ”เธอรู้ัวว่าผมมีเรื่ออยาุยับเธอ
“ ใหน บอว่าทำานที่บริษัทีว่าไ ทำไมถึมาอยู่ที่นี่ล่ะ ? ” ผมถามเธอลับ้วยวามัพ้อที่เธอบออีอย่าแ่ลับทำอีอย่า
“ โห....มาไลถึนี่เพื่อถามำถามนี้หรอ ? ” แ่เธอลับหัวเราะและแวผมลับ
“แล้วทำไมั้แ่วันนั้นไม่ไปเยี่ยมปุ้นเลยละ บอปุ้นว่าอยาทำานที่บริษัทแ่ลับมาอยู่ที่นี่หรอ ?” ผมถามเธอลับัพ้อ้วยวามน้อยใ ับระทำอเธอ ำพูอผมทำให้เธอนิ่ไป และเินเ้ามาหาผมและหยุอยู่รหน้าผมพร้อมับยื่นหน้ามาใล้ๆผม “นอาำถามพวนี้แล้ว มีอะไรอีใหม?” เธอ้อาผมพร้อมับถามำถาม ผมไ้แ่อึ้ับารระทำอเธอ ผมรู้สึใและร้อนไปหมเมื่อเธอยื่นหน้าเ้ามาใล้ผมอีและย้ำำถาม” หึ?” พร้อมับเลื่อนนิ้วมือมาปลระุมเสื้ออผม “ หึ? ” เธอยื่นหน้าเ้ามาใล้ถามย้ำผมอีรั้พร้อมับปลระุมเสื้ออผมอี ผมไ้แ่ใและสับสนับระทำอเธอ “ เธอิะทำอะไรนะ ” ผมไ้แ่ิในใ ่อนที่ผมะิอะไรไปมาว่านี้ “ หึ?” เธอย้ำผมอีรั้ แ่รั้นี้เธอยื่นหน้ามาใล้ผมมาริมฝีปาอผมไ้สัมผัสับริมฝีปาอเธอและผมยิ่ใมาว่าเิมือ เธอสอลิ้นเ้ามาบลิ้นในปาอผม ใ่เธอำลัูบผม วามวาบหวามในรสูบอเธอทำให้วามรู้สึปรารถนาในัวเธออผม มันพุ่พล่านึ้นมา วามรู้สึร้อนระอุเหมือนภูเาไฟำลัระเบิ อย่าที่ผมไม่เยรู้สึับผู้หินใหนมา่อน เธอถอนริมฝีปาออาปาผม ผมมอาม้วยวามเสียาย ผมรู้สึยัหิวระหายับวามรู้สึเมื่อี้อยู่ เธอนิ่ไปเหมือนำลัิอะไรอยู่ แ่อนนี้ผมหยุัวเอไม่ไ้แล้ว ผมรุ้สึปรารถนาในัวเธอมาเหลือเินแล้ว ผมลุึ้นาเ้าอี้และว้าัวเธอเ้ามาูบ สอลิ้นเ้าไปบลิ้นเธอ้วยวามหิวระหาย ปาและลิ้นอผมบยี้ ปาและลิ้นอเธอ “ อื้อออ” เสียอเธอเรียสิผมืนไ้บ้า ที่ผมเผลอระทำรุนแรับเธอ ผม่อยๆถอนริมฝีปาออมา าปาอเธอ และมอาเธอ “ ป...ปุ้น” เธอมอาผมและเรียผม้วยอาารหอบาูบอผม “ เธอไม่ไ้รัเียผมสินะ ” ผมิในใพร้อมับอุ้มเธอึ้นมาในอ้อมแนและเินไปที่เีย ผมวาเธอลบนเีย “ ปุ้น ” เธอเรียผมอีรั้ “ รับ ” ผมมอาอเธอและอบรับเธอไปเพื่อแสว่าผมยัมีสิสัมปัะรบถ้วนับารระทำอผม ผมูบที่ปาอเธออีรั้อย่าเบาๆ และเลื่อนลมาบที่อออเธอ และเลื่อน่ำลมาที่หน้าอ อเธอพร้อมับถอเสื้อผ้าอเธอออ “ อื้อออ…..ปุ้น” เธอเรียผมเบาๆ ผมเลื่อนหน้าึ้นมามอาเธอพร้อมับ้มลมาระิบที่หูอเธอ “ เป็นเมียผมนะ” ผมระิบพร้อมับบหูอเธอเบาๆ “ อื้อออ ” เธออบรับ้วยเสียที่สั่นสะท้าน มันยิ่ทำให้วาม้อารอผมรุนแรึ้นไปอี ผมพยายามแทรหว่าาอเธอและระแทระทั้นเ้าไป “ อื้อออ…..ปุ้น ” เธอร้อออมา้วยวามเสียว่านเล็บอเธอิมาที่หลัอผม มันยิ่ทำให้ผมรู้สึไ้ใยิ่ระแทระทั้นเ้าไปอีหลายๆรั้ เธออบสนอผมไ้ี มันทำให้ผมรู้สึมีวามสุอย่าบอไม่ถู ผมไม่เยรู้สึับผู้หิแบบนี้มา่อน เธอเป็นนเียวที่ทำให้ผมรู้สึแบบนี้ไ้ นผมลัวที่ะเสียเธอไป.................................
ผมื่นึ้นมาอนเ้าผมหันไปมอ้าๆไม่เอริน ผมรีบลุึนไปูในห้อน้ำ แ่็ไม่เอ ผมยิ่ระวนระวายใ ผมลัวเหลือเินว่าเธอะหายไปอี “ เธอหายไปใหนอีแล้วนะริน ” ผมพึมพำอยู่นเียวแทบะทำอะไรไม่ถูเมื่อไม่เอเธออยู่ในห้อ ผมรีบเินไปที่ประูและเปิออเพื่อะไปู้านนอ ผม็ไ้เอับรินที่อยู่ที่หน้าประู “ ะไปใหนหรอ? เป็นอะไรหรอปุ้น ? ” เธอถามผม้วยวามสสัยในท่าทีอผม “ ไปใหนมา? ไม่บอปุ้นเลย นึว่าะหายไปอีแล้ว ” ผมัพ้อับเธอ้วยวามรู้สึที่น้อยใัวลและลัว ผมิไป่าๆนาๆเพราะอนนี้ผมลัวมาๆที่ะเสียเธอไปริๆ “ ไปลาอนเ้าไ พี่ื้ออมาให้ปุ้น้วย นี่ไ ” เธอพยายามอธิบายให้ผมฟั ผมมอูอที่เธอยื่นให้ผมู ผมรู้สึลายัวลลไ้บ้า “ ็ รินอบหายไป อบไปใหนไม่บอปุ้นนี่ ” ผมพยายามอธิบายวามรู้สึอนนี้ให้เธอเ้าใ เธอเินเ้าไป้าในและเอาไปวาและผมเิน็เินามเธอไป “ ทำไมผมถึลัวเธอะหายไปนานี้นะ” ผมมอ้าหลัเธอในะที่เินามและิในใ ผมเินเ้าไปสวมอเธอา้านหลัและระิบที่หูอย่าแผ่วเบา้วยน้ำเสียที่อ้อนวอน “ ถ้ารินะไปใหน ่วยบอปุ้น้วยไ้ใหม? ” เธอหันมามอาผมพร้อมับโน้มอผมลไปหาเธอและูบผม้วยวามอ่อนโยนและรู้สึอบอุ่นผมูบลับเธอ้วยวามรู้สึที่หวแหน ผมเป็นอะไรไปนะผมรู้สึัวลับเธอทุเรื่อ หวแหนเธอ และลัวที่ะเสียเธอไป..................
“ รินเ็บอเสร็หรือยั” ผมถามเธอะที่เธอเ็บอเสร็แล้วใน่วบ่ายล้อยอวันนั้น “ อื้อเสร็แล้ว” เธอหันมามอผมพร้อมับอบำถามและยิ้มให้ผม รอยยิ้มนั้น้วยที่ผมอยาเ็บใว้ที่ผมนเียว “เฮ้อ....ผมเป็นอะไรไปนะ” ผมไ้แ่ิในใับวามรู้สึที่ผมมี่อเธอในอนนี้ “ ปุ้นถือให้นะ” ผมเอามือไปว้าระเป๋าอเธอมาถือ และเอามืออี้าไปับมืออเธอและมืออเธอ็มาประสานับมืออผม วามรู้สึอผมอนนี้หัวใมันพอโมามายเหลือเินที่เธออบรับวามรู้สึอผมแบบนี้ ผมหันไปมอหน้าเธอและยิ้ม เธอูเินอาย “ ทำไมเธอูน่ารัันะ ” ผมิในใและแอบยิ้มนเียวอย่ามีวามสุ ..........................
“ ป่ะ รินลับันเถอะ” ผมเินมาบอรินหลัาที่ผมเ็บระเป๋าใส่รถเรียบร้อยแล้วผมับมือเธอให้เินไปับผม แ่เธอรั้มือผมไว้และมีสีหน้าที่ัวล
“ มีอะไรหรอ? ริน” ผมถามเธอ้วยวามสสัย เธออ้ำๆอึ้ๆ่อนะถามำถามับผม
“ แล้วปุ้นับม่อนล่ะ ” ผมยิ้มับำถามอเธอและยื่นหน้าเ้าไป้อาเธอใล้ๆ
“เราบันแล้ว อย่าิมาิ ริน ” ผมอบและูบหน้าผาเธอเบาๆ ผมมอูเธอเินอายับารระทำอผม อาารอเธอยิ่ทำให้ผมรู้สึ “หลุมรัเธอ” มาึ้นทุรั้ “ ทำไมไม่เรียพี่เหมือนเมื่อ่อนล่ะ” เธอถามผม่อ เธอะสสัยมานานแล้วับเรื่อนี้ นานแ่ใหนแล้วนะที่ผมไม่เยเรียเธอว่าพี่อีเลย ผมมอเธอและหัวเราะอย่าอารม์ีพร้อมับยื่นหน้ามาระิบที่หูอเธอเบาๆ “ ใระเรียแฟนัวเอว่าพี่ล่ะ แล้วปุ้น็ไม่ไ้รุ้สึว่ารินเป็นพี่้วย ปุ้นไม่ไ้เรีย รินว่าพี่นานแล้วนะ ไม่รู้หรือไ? ” ผมบหูเธอเบาๆ้วยวามหมั่นเี้ยว “ ปุ้น....” เธอหน้าแและเรียื่อผม้วยวามเินอาย ผมยิ้มอย่ามีวามสุับปิิริยาอเธอ วามรู้สึที่ผมมี่อเธอในวันนี้ผม “หลุมรัเธอ”เ้าเ็มๆ และผมะไม่ยอมเสียเธอไปอีเ็า...................
The end ............
ผลงานอื่นๆ ของ ฤดูที่ฉันเหงา ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ฤดูที่ฉันเหงา
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น