เด็กขายยา (บทละครสั้น จากวิชางานคลังและเวชภัณฑ์)

ข้อมูลเบื้องต้น

 เด็กขายยา

 

เนื้อเรื่อง

สู่ความรับผิดชอบ

(บทละครสั้น จากวิชางานคลังและเวชภัณฑ์)

ณ ชนบท หรือที่ใครๆก็เรียกว่าบ้านนอก มีสถานพยาบาลแห่งหนึ่งผุดขึ้นในแผนที่ประเทศไทย ซึ่งมีนามว่า “โรงพยาบาลโคกอีแล้งลำพึง” เป็นสถานพยาบาลแห่งเดียวที่คนในอำเภอนี้คอยพึ่งร้อนพึ่งหนาวเจ็บป่วยอะไรก็มาที่นี่ หน้าร้อนผ่านไปหน้าฝนก็เริ่มเข้ามา ทำให้บรรยากาศรายรอบเงียบสงบมีแต่เสียงชุ่มฉ่ำจากสายฝน

จพ.แต้มแน้ม: บรรยายกาศแบบนี้ ฝนตกแบบนี้ หนาวจังเลยหน่ะ...

จพ.คนดี: โห่พี่แต้ม...เพนควินยังสั้นเลย ก็พี่เล่นเปิดแอร์จ่อซ่ะขนาดนี้  ไม่ต้องมาโทษฝนเลย พูดงี้พี่จะอู่งานแอบงีบอ่ะดิ

จพ.แต้มแน้ม: น้องคนดีอ่ะ... รู้ทันพี่อยู่เลื่อยเลย ว่าแต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วอ่ะหน่ะ งานเช็คสต็อกที่เหลือ ฝากน้องคนดีทำได้ป่ะ...

จพ.คนดี: โห่พี่อย่าทำแบบนี้ ดิ...พี่มาช่วยกันก่อน...

ว่าแล้วจพ.แต้มแน้มก็หามุมสงบในห้องคลังเวชภัณฑ์ แล้วกระทำการนอนกินบ้านกินเมืองตามระเบียบ

จพ.แต้มแน้ม: อึ๋ม น้องคนดี...

 เสียงเจื๋อยแจ๋วของ จพ.แต้มแนมเอ๋ยขึ้นจากมุมเงียบพร้อมส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมาหาจพ.คนดี

จพ.คนดี: พี่เปลี่ยนใจจะมาช่วยน้องใช่ป่ะ….

จพ.แต้มแน้ม: หึ ปล่าว...พี่อยากจะบอกว่า ถ้าพี่เภสัชมา เรียกพี่ด้วยน่ะ

จากนั้นจพ.แต้มก็กระทำการนอนกินประเทศต่ออย่างสุขสมพิรมภ์หมาย เมื่อเหลือบไปเห็นจพ.คนดีพยักหน้าเป็นเชิงว่าตกลง จากที่ติดลมเมื่อซักครู่ ดวงตาที่ส่องตัวหนังสือกันเมื่อยล่าตราบนี้ได้โดนปิดลงโดยเปลือกตาบาง

พี่เภสัชกระปุก: น้องจ.พ. ค่ะ!

เสียงทุ้มๆของพี่เภสัชคนสวยประจำห้องคลังดังขึ้น ด้วยประสาทสัมผัสของหูที่เร็วดุลความเร็วแสงเล่นซ่ะ จพ.แต้มแน้ม เบิกตาแล้วแสร้งเป็นทำงานอย่างเนียน

พี่เภสัชกระปุก: ขยันกันจังเลยน่ะค่ะน้องแต้มแน้ม วันนี้มีเวชภัณฑ์มาส่ง ช่วยเช็คสต็อกและเอายามาไว้ในคลังให้พี่ด้วยน่ะค่ะ

จพ.แต้มแน้ม ยิ้มทักพร้อมกับพูดตอบปากรับคำพี่เภสัชกระปุกอย่างดี

จพ.แต้มแน้ม: ค่ะพี่เภสัช

หลังจากคนใส่ชุดกาวนามว่าพี่เภสัชกระปุกเดินออกจากห้องคลังสายตาหวานนั้นดันหายไปรอยยิ้มอย่างหน้าชื่นตาบานก็หายไปด้วย กลับแปรเปลี่ยนมาเป็นสีหน้าบึ่งตึงอยู่บนใบหน้าจพ.แต้มแน้มมาแทนที่

จพ.คนดี: โอ่...แต้มแนมสุพรรณหงส์ หนูอยากมอบโล่ให้พี่จริงๆพี่เล่นได้เนียนมาก...ดาราน่าจะมาขอพี่เป็นศิษย์

จพ.แต้มแน้ม: น้องคนดี ชมพี่ใช่ไหม...? คำถามนี่เกิดขึ้น เมื่อรู้สึกคำพูดเหน็บแนมจากรุ่นน้องเข้ามาเยือนรูหู

จพ.คนดี: ค่ะพี่...หนูชมพี่. จากใจจริงๆเลยน่ะเนี่ย.... อึ๋ยพี่แต้มจะไปไหนอ่ะ?  

จพ.คนดีร้องทักเมื่อเห็น จพ.แต้มแน้ม ทำท่าทางเหมือนจะเดินออกจากห้อง

จพ.แต้มแน้ม: ไปกินข้าว หิวจนพยาธิแทะลำไส้พี่เล่นเป็นรูหมดแล้วเนี่ย ไปก่อนน่ะ

จพ. คนดี: พี่แต่เมื่อกี้...พี่เภสัชพึ่งสั่งงานพี่ไม่คิดจะทำหน่อยเหรอ ชิ่งแบบนี้ได้ไง งานนี้น้องไม่ช่วยเเล้วน่ะ

จพ.แต้มแน้ม: ก็แล้วแต่.... น้องดูดิงานก็เย่อะ....เยอะ... สั่งนู่นสั่งนี่อยู่ได้ ไอ้ที่มีหน่ะทำทันไหม...? ตอบเองเลยว่าไม่ แล้วยังจะสั่งอีก เงินเดือนอ่ะรู้จักเพิ่มซ่ะมั่ง งานเนี่ยเพิ่มจังเลยๆ ฮือ.........  

พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่จบทิ้งท้ายแล้วชิ่งปานสายฟ้าแลบ

จพ.คนดี: พี่แต้มรับผิดชอบหน่อยดิ งานพี่หน่ะจะทิ้งแบบนี้ได้ไง?

 สิ้นสุดเสียงก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเคลื่อนไหวแล้วคิดเหรอคนอย่าง จพ.แต้มแน้ม จะสน ก็ไม่สนตามนิสัยนั่นแหละจบข่าวค่ะ

             ญาติคนไข้: หมอค่ะๆ หลานสาวฉันถูกงูจงอางกัด ช่วยด้วย นะค่ะคุณหมอ ช่วยทีหลานสาว ดิฉันไม่ไหวแล้ว...

            ผู้ป่วย: แม่เฒ่า... นู้ดไม่ไหวแล้ว ทำไม ทำไม ถึงมืดแบบนี้.... ทำไมคืนนี้ถึงไม่มีดาว นู้ดจะไปรอแม่เฒ่าที่ทางช้างเผือก

            ญาติคนไข้:เด็กปากเสียดูคู่กรรมมากไปใช่ไหม ใช่เวลามาเล่นไหมเนี่ย คุณหมอค่ะเอาเด็กนี่ไปด่วนก่อนที่จะตายคามือดิฉัน

            หมอ: ใจเย็นๆ น่ะค่ะคุณยายอย่าทะเลาะกัน หมอจะรักษาหลานสาวคุณยายจนถึงที่สุด หลานสาวคุณยายถึงมือหมอแล้วไม่ต้องเป็นห่วงน่ะค่ะ

          จากนั้นร่างของหญิงชราเดินวนไปมาหน้าห้องตรวจกันพันละวันแม้จะดูดุกับเจ้าหลานตัวดีอยู่ไม่น้อยแต่ความรักความเป็นห่วงก็ไม่น้อยไปกว่ากันแต่สิ่งที่คนแก่คนนี้ทำได้เพียงอย่างเดียวคือรอและอธิฐานให้หลานปลอดภัย  ส่วนคุณหมอเจ้าของไข้ก็รีบพาร่างตนเข้าห้องตรวจเพื่อทำการรักษาผู้ป่วยที่กำลังอาการหนัก จากนั้นใบสั่งยา เซรุ่มงูจงอาง ถูกสั่งไปยังห้องยาโดยทันทีหลังจากตรวจอาการ

พี่เภสัชกระปุก:  น้องจพ.ค่ะ ทำไมยาในสต็อกไม่มีเซรุ่มงูจงอางอยู่ล่ะค่ะ

หน้าตาของพี่เภสัชคนสวยเริ่มขึ้นสี คิ้วทั้งสองเริ่มขมวดกันเป็นปม ใบหน้าหวานอย่างนางฟ้ากลายเป็นพันทุรัดช่วงพริบตา เล่นซ่ะจพ.แต้มแน้มตาโตทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว

จพ.แต้มแน้ม: พี่เภสัชค่ะ หนูไม่ทราบจริงๆค่ะ แต่หนูเห็นว่ามันยังมีอยู่ในสต็อกหนิค่ะ

พี่เภสัชกระปุก: ยาที่หมดอายุหน่ะเหรอค่ะน้อง... เอาเถอะน้องจพ.จบเคสนี้เรามีเคลียกัน แล้วยาใหม่ที่ถูกสั่งมา น้องได้เช็คแล้วเอาไปจัดล่ะยังค่ะ

จพ.แต้มแน้ม ถึงกับรับประทานจุดเป็นอาหารกันเต็มพุง เงิบสิค่ะ เงิบตามระเบียบเลยทีเดียว น่ะตอนนี้สงบนิ่งแม้แต่เสียงใบไม้ไหวยังได้ยิน เมื่อเค้าสัมผัสได้ว่าตนลืมเช็คยาหมดอายุ แล้วยาที่ได้มาใหม่ก็ยังไม่ได้จัดลงสต็อกเลยแม้แต่น้อย

(.)

(.)

(.)

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ของจพ.สาวดังสนั่นทำลายความเงียบสงบ มือเล็กล่วงเสื้อกาวแล้วรีบคว้ามาดูสายที่โทรมา พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กๆ

จพ.แต้มแน้ม: พี่เภสัชค่ะ ขออนุญาตคุยกับแม่ แป๋บนึงน่ะค่ะ

 พี่เภสัชพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต จพ.สาวจึงไม่พลาดโอกาสรีบคว้าโทรศัพท์แล้วรับสายโดยเร็ว

จพ.แต้มแน้ม: ฮาโหล

สิ้นสุดเสียงนั้นจพ.สาวถึงกับอึ้งนิ่งมือสั้นระรัว โทรศัพท์ในมือหล่นตุ๊บ สถานการณ์แบบนี้เล่นเอาคนที่ยืนดูงงไปตามๆกัน จากนั้นร่างของจพ.แต้มแน้ม ก็วิ่งหายไปจากห้องคลังเวชภัณฑ์ ทิ้งไว้ให้พี่เภสัชยืนงงเล่น แต่พอนึกถึงเคสที่ต้องการเซรุ่มงูจงอาง พี่เภสัชก็คิดมาทันทีว่าเด็กในเคสนั้นเป็นลูกสาวของจพ.แต้มแน้ม

จพ.แต้มแน้มเอง เมื่อออกจากห้องคลังก็ตรงดิ่งไปยังห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลทันทีท่าทางลุกลี่ลุกรนต้องหยุดลงเมื่อดันเห็นร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้านอนแน่นิ่งสนิท ร่างจพ.ก็พุ่งทะยานเข้าสวมกอดโดยอย่างจัง ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวหยดน้ำเล็กๆหลั่งออกมาจนไม่อาจหยุดได้

จพ.แต้มแน้ม: น้องนูดเป็นอะไรไป น้องนูดพูดกับแม่สิ พูดกับแม่อย่าหลับไปอย่างนี้สิ อย่าแกล้งแม่แบบนี้สิ  แม่กลัวจริงๆน่ะ ตื้นมาคุยกับแม่เดียวนี้ แม่สั่งให้ตื้นขึ้นมาไงลูก ตื้นสิ........

หมอ: เสียใจด้วยค่ะ ลูกคุณเสียแล้ว ทางโรงพยาบาลขาดเซรุ่มงูจงอางในการรักษา ทางเราทำการช่วยจนถึงที่สุดแล้วเสียใจด้วยจริงๆค่ะ

เสียใจด้วยจริงๆ คำนี้ชั่งกระชากหัวใจของจพ.สาวยิ่งนัก เพราะฉันสิน่ะ ใช่เพราะฉัน นูดถึงต้องตาย คำพูดเหล่านี้วงเวียนในหัวสมองเป็นพันๆรอบ ฉันเสียใจๆๆๆๆๆ คำพูดที่แผ่วเบาถูกกระซิบบอกกับศพข้างๆหูว่า

จพ.แต้มแน้ม: นู้ดแม่ขอโทษ...

พร้อมกับน้ำตาที่ไหลแข่งกันกับฝน ไร้คำพูด มีแต่ความสงบกับเสียงสะอื้นจากคนเป็น แม่-ที่-ฆ่า-ลูก