ยิ้มสดใส

คุณเฟื่องฟ้าเป็นคนยิ้มสวย ใครที่ได้พบเห็นเธอต่างพากันประทับใจในรอยยิ้มแสนหวานและใบหน้างดงาม ฟันขาวสะอาด ดวงตาสดใสยามเธอแย้มยิ้ม

ไม่ว่าเยื้องกรายไปทางใด พบเจอผู้ใดหรือเหตุการณ์ใดๆ คุณเฟื่องฟ้าก็มักจะยังคงรอยยิ้มสดใส แสนหวานเอาไว้เสมอ ใครจะคาดเดาถึงความเป็นจริงในชีวิตของเธอได้ถูกต้องคงไม่มี นิตยสารหลายฉบับต่างตีพิมพ์ภาพของเธอ พร้อมคำกระเซ้าเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับชีวิตครอบครัวที่แสนอบอุ่น แม้จะไม่มีลูกเอาไว้เป็นโซ่ทองคล้องใจ แต่คุณเฟื่องฟ้ามีรอยยิ้มแสนหวาน ดวงตาสดใสที่ใช้มัดใจสามีของเธอมาได้ถึง 20 ปี แต่เปล่าเลย...ความเป็นจริงกลับตรงกันข้าม รอยยิ้มแสนหวาน และดวงตาสดใสนั้นเป็นสิ่งที่สามีของคุณเฟื่องฟ้าชังนักชังหนา จนถึงกลับต้องหนีออกจากบ้านไปอาศัยวัดอยู่เป็นประจำ และก็นั่นอีกแหละ ข้อความกระเซ้าทำนองว่า คุณสามีของคุณเฟื่องฟ้าเป็นคนจิตใจงดงาม ถือศีล กินเจ ไม่มีข่าวคราวกับสาวๆ คนใดให้ระคายใจคุณเฟื่องฟ้า ก็เกิดมาจากการหนีบ้านไปนอนวัดเพราะไม่อยากเห็นรอยยิ้มนั้น


"มีข่าวลงเรื่องคุณผู้ชายไปนอนวัดอีกแล้วค่ะ" แม่ทำสีหน้าหงุดหงิด เพราะแม่เป็นคนที่รู้ความจริงทุกอย่างในบ้านนี้
"ดีหรือไม่ดีล่ะ" ฉันไม่ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของคุณเฟื่องฟ้า เพราะคุณเฟื่องฟ้าจะมีสีหน้าเรียบเฉยราวกับคนไร้วิญญาณเมื่ออยู่กับแม่ตามลำพัง ส่วนฉัน..คุณเฟื่องฟ้าคงคิดว่าเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของแม่ที่ไม่ได้มีชีวิต จิตใจ หรือความคิดอะไร
"ดีค่ะ ลงว่าเป็นคนดี น่านับถือ" แม่ทำเสียงหงุดหงิดมากขึ้น
"ดีแล้วนี่ หรือเราอยากให้เขาลงในทางไม่ดี"
"เลี่ยมแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณเฟื่องฟ้าถึงทำให้ทุกคนมองว่าคุณผู้ชายน่าเคารพ นับถือ เป็นคนดีซะขนาดนั้น" คุณเฟื่องฟ้าสะกิดให้ฉันหยุดมือจากการนวดเอาไว้เพียงเท่านั้น
"เสียดายเรืองพูดไม่ได้เนอะ เลี่ยมเคยพาไปตรวจไหมว่าเรืองไม่ได้ยินด้วยหรือเปล่า" คุณเฟืองฟ้ามองหน้าฉันด้วยสายตานิ่งๆ ใบหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ แต่น้ำเสียงมีเมตตาอยู่ไม่น้อย
"คงไม่ได้ยินหรอกค่ะ เพราะเวลาเรียกอะไรมันก็ไม่เคยได้หันซักที" แม่หันมามองหน้าฉัน และฉันก็รู้ดีว่าฉันควรจะเลิกคิ้วเล็กน้อย ให้ดูเหมือนว่าฉันกำลังคิดว่าแม่ต้องการเรียกฉัน
"เปล่า ไม่มีอะไร" แม่ส่ายหน้าแล้วหันหน้ากลับไปทางคุณเฟื่องฟ้าอีกครั้ง
"เลี่ยมอย่าไปคิดมากเรื่องที่ข่าวเขาลงเลยนะ เขาจะลงว่าใครดี ใครชั่วอะไร มันก็แค่ภาพๆ หนึ่ง ซึ่งคนภายนอกมอง ส่วนเรื่องจริงเป็นยังไง เราคนในบ้านก็รู้กันดีอยู่ ปัจจุบันฉันก็มีความสุขพอประมาณ มีคนสรรเสริญยกย่องไม่แพ้คุณผู้ชายเขาไม่ใช่หรือ" แม่พยักหน้าช้าๆ แต่ก็ยังคงความหงุดหงิดไว้อยู่บ้าง "จะให้ฉันมานั่งป่าวประกาศว่าเขาเป็นยังไงไปทำไม มันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย ถ้าคนอื่นรู้ความจริง จะมีใครมาเข้าใจเราซักกี่คน" ฉันเห็นน้ำตาของแม่อีกแล้ว แม่มักจะร้องไห้ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องพวกนี้

----------

"มานอนที่วัดอีกแล้วเหรอโยม"
"ขอรับหลวงพ่อ" คุณอภิเดชพนมมือระดับอก ค่อยเลื่อนให้ปลายนิ้วหัวแม่มือจรดกึ่งกลางระหว่างคิ้ว ก้มตัวลงกราบพระพุทธรูปในห้องในท่าเบญจางคประดิษฐ์ที่ถูกต้อง
"แล้วคราวนี้หนีอะไรมาอีกล่ะ"