นางร้ายหมายรักพ่อนางเอก

บทนำ

ในความมืดมิดที่แม้กระทั่งหงายฝ่ามือขึ้นมาเพ่งมองก็ยังไม่เห็นนิ้วทั้งห้า แว่วเสียงไก่ขันไม่ไกลนัก บ่งบอกได้ว่าเป็นเวลารุ่งสางแล้ว

ผิงฟางรู้สึกปวดร้าวไปทั่วทั่งร่าง เมื่อไม่อาจฝืนความเจ็บปวดและความหนาวเหน็บได้ ร่างบอบบางจึงตะแคงตัวลงนอนคุคคู้ มือที่ผ่ายผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกพยายามงอเข้ามากอดให้ความอบอุ่นแก่ตนเอง

ทว่า… ลมหนาวที่กรูเข้ามาตามช่องหน้าต่างของอารามร้างแห่งนี้ ยิ่งทำให้ทั่วทั้งร่างของนางสั่นสะท้าน ปลายมือปลายเท้าที่ปราศจากรองเท้าห่อหุ้มนั้นเย็นเฉียบ มีเพียงน้ำตาที่ยังคงอุ่นร้อน… ไหลรินอาบแก้มตอบที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากไฟไหม้ 

ตอนนี้เองที่ผิงฟางตระหนักได้ว่า ที่แท้ตนก็เป็นเพียง ‘สตรีอัปลักษณ์’ ซ้ำยัง ‘ตาบอด’ ผู้หนึ่ง

ร่างในอาภรณ์ขาดวิ่นถูกอากาศที่หนาวเหน็บเคี่ยวกรำจนลมหายใจติดขัด ผิงฟางเริ่มควบคุมสติของตนไว้ไม่อยู่ ภาพต่างๆ ปรากฏขึ้นในหัว ดูคล้ายจริงคล้ายไม่จริง ราวกับนางกำลังฝันไป 

นับแต่วัยเยาว์ จากเด็กหญิงตัวน้อยผิวขาวผ่องใบหน้ากลมชวนเอ็นดู นางเติบโตขึ้นเป็นดรุณีน้อยที่งดงามเย่อหยิ่ง แม้มารดาของนางจะตายไปนานแล้ว บิดาเองก็แต่งฮูหยินใหม่และพาอนุเข้าบ้านอีกหลายคน แต่นางก็ยังคงเป็นบุตรีหัวแก้วหัวแหวนของบิดา

นางถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ มีอำนาจในจวนเป็นรองก็แต่บิดา แม้แต่ฮูหยินใหญ่ มารดาเลี้ยงที่แต่งเข้ามาเกือบสิบปีแล้ว ก็ยังมิอาจซื้อใจคนในจวนได้ สิทธิ์ขาดในเรือนหลังของจวนจึงตกอยู่แก่ผิงฝางแต่เพียงผู้เดียว 

กระทั่งดรุณีน้อยเติบโตเป็นสาวงามสะพรั่งในวัยที่พร้อมออกเรือน นางในเวลานั้นเกิดต้องตาต้องใจบุรุษอันดับหนึ่ง 

เขาผู้เป็นถึง ‘รัชทายาทแห่งแผ่นดิน’ 

เล่ห์เหลี่ยมต่างๆ จึงถูกนำมาใช้เพื่อพิชิตใจบุรุษแห่งยุค กระทั่งกลายมาเป็น ‘ว่าที่พระชายา’ ได้สำเร็จ

แต่แล้ว…

เรื่องราวก็เริ่มแปรเปลี่ยน เมื่อสตรีที่เก่งกล้าทั้งยังงดงามอีกผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น สตรีที่แม้แต่บุตรสาวเสนาบดีกรมโยธา ที่ทั้งงดงามและมากความสามารถเช่นนางก็มิอาจเทียบเคียงได้

เมื่อว่าที่สามีเริ่มมีใจเป็นอื่น ผิงฟางย่อมมิอาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป ความร้ายกาจที่เก็บงำเอาไว้เริ่มเผยธาตุแท้ออกมาให้เห็น กระทั่งนางทำเรื่องที่ร้ายแรงที่สุด จนส่งผลให้ตนต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

สภาพที่มิอาจย้อนคืนได้ดังเดิม…

ลมหายใจที่รวยริน ยังมิวายสะกดก้อนสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาให้กลืนหายไปในลำคอ 

ความผิดหวังเศร้าเสียใจ… ในชาตินี้คงมิอาจชดเชยได้อีกแล้ว…

หากย้อนเวลากลับไปได้ นางจะไม่มีวันสนใจบุรุษผู้นั้นเด็ดขาด 

สองตาก็จะไม่เหลียวแล!

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่า พรั่งพรูออกจากดวงตาที่มืดบอด เวลาผ่านไปเนิ่นนาน กระทั่งแสงแดดยามสายสาดส่องเข้ามาตามช่องหน้าต่างที่แตกหัก ยามนั้นจึงคงเหลือไว้แต่เพียงรอยแห้งกรังบนใบหน้า… ของร่างที่ปราศจากลมหายใจ