รักเพียงแค่...เจ้า

ตึก ตึก ตึก

"นี่" เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาที่ข้างหูของข้า ข้าเงยหน้ามองเจ้าของเสียงก่อนสายตาจะไปปะทะเข้ากับร่างผอมบางของเด็กชายผมสั้นคนนึง

"ทำไมนายถึงมานั่งตรงนี้ละ?ไม่ไปเล่นกับคนอื่นหรอ?" เด็กชายคนนั้นเอียงคอลงน้อยๆ

"ไม่.."ข้าตอบกลับไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา

"ทำไมละ ไม่มีคนเล่นกับนายหรอ" เด็กชายคนนั้นยังคงถามต่อไป

ข้าส่ายหน้าไปมาก่อนจะมองเด็กชายที่ล้มตัวลงนั่งข้างๆข้า

"แต่งตัวแปลกจังนะนายน่ะ". นิ้วเรียวเล็กชี้มาที่ข้า

"เจ้าต่างหากละที่แต่งตัวแปลก"ข้าขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

"นายนั้นละ! อ่ะ! จริงสิฉันชื่อ หลินเหยียนนะแล้วนายละ?" เด็กชายคนนั้นแนะตนเองให้ข้าฟัง

"โจวจื่อหยวน.." ข้าตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบติดจะรำคาญ

"นายอายุน่าจะเท่าๆฉันนะ อืมๆ" ข้ามองเด็กคนนั้นที่พยักหน้าเข้าใจคนเดียวอยู่เงียบๆ

"อ่ะ จริงสินายคงไม่ใช่เด็กของสถานสงเคราะห์ที่นี้หลอกมั้ง"

"สถานสงเคราะห์? คืออะไร" ข้าขมวดคิ้วไม่เข้าใจในสิ่งที่เด็กคนนั้นจะสื่อ

"ก็สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไงละ!"

"งั้นหรอ.."ข้าพยักหน้าแบบขอไป

จู่ๆเด็กคนนั้นก็ลุกขึ้นวิ่งหายไป แล้วกลับมาพร้อมตำรา?รึป่าวนะ

"อะไรน่ะ.."ข้าถามออกไปด้วยความสงสัย

"นิทานยังไงละ!!"เด็กคนนั้นเชิดหน้าด้วยความภาคภูมิใจ

"หรอ.."ข้ามองมันอย่างเงียบๆ

เด็กชายนั่งลงข้างๆข้าก๋อนจะเปิดนิทานและอ่านมันให้ข้าฟังเงียบๆ

.

.

.

.

.

.

.

.