รักฉันหน่อยนะคุณเพลย์บอย!!

บทนำ

            “ไปสิ รออะไรอยู่ล่ะ รีบเข้าไปก่อนที่จะไม่มีโอกาสนะ!”                                                                               “สู้ๆนะ ฉันรอฟังข่าวดีจากแกอยู่”                                                                                                        

             เสียงเพื่อนๆที่น่ารักคอยเชียร์อยู่ข้างสนามแข่งขัน สงสัยใช่ไหมว่าแข่งขันอะไร แข่งขันหัวใจไงล่ะ! *~* วันนี้เป็นวันแข่งขันครั้งใหญ่ของฉันที่จะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด เพราะถ้าแพ้ นั่นแปลว่าฉันจะไม่มีโอกาสแก้ตัวในการแข่งครั้งหน้าอีก เสียงเชียร์นั่นยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่มันไม่ได้เพิ่มกำลังใจให้ฉันสักนิด ตรงกันข้ามเลยย.. มันกลับลดความมั่นใจของฉันลงไปซะจนแทบไม่เหลือ ToT โอ๊ย! เครียดค่า...

             “เอ่อ... พี่ต้นว่านคะ…-3-”

            นี่ฉันยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าคนที่ฉันจะไปสารภาพรักน่ะ ชื่อพี่ต้นว่าน รุ่นพี่ม.6 สุดหล่อ ขาว หน้าตาดี เรียนเก่ง บ้านรวย ตี๋นิดๆ ตี่หน่อยๆ ใส่แว่น น่ารว้อกอ่ะห์! (น่ารักจนภาษาวิบัติกันเลยทีเดียว) และวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พี่เขาจะได้เรียนที่โรงเรียนนี้ เพราะว่าต้องไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ!!

             “หือ มีอะไรครับน้อง J”

พี่ต้นว่านหันมา... เขาหันมาแล้ว พร้อมกับยิ้มที่สามารถหลอมละลายผู้หญิงทั้งโรงเรียนได้เลยแหละ

            อร๊ายยยยย...เขิลลลล...>///<

            “คือ..คือว่าหนู...”

อะไร ทำไมไม่พูดล่ะ

            “คือ..หนูชอบ...”

            “หืมมม...”

            “ชอบ เสื้อพี่มากเลยค่ะ..”

แว้กกกก...พูดไปได้อย่างได๋!! งงอ้ะ O//O

            “อ้อออ..น้องที่เคยอยู่กลุ่มเดียวกันตอนเข้าค่ายใช่ไหม ชอบเสื้อพี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ เอ้า เอาไปเลย พี่ให้ ^^”

            ว่าแล้วพี่ต้นว่านก็ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นซิกซ์แพคด้านในเต็มๆ!! Oh god it so sexy!!!

            ไม่น้า...อย่าตอบว่าใช่น้า....

            ส่ายหัวหงึกๆ เอ๊ย!! ดิกๆ

            “ไม่ใช่ค่ะ คะ..คือหนูชอบ...”

            ยังไม่ทันจะพูดความใน ชะนีที่ไหนก็ไม่รู้นางมาเรียกพี่ต้นว่าน T0T

            “ต้นว่านนนน...ทำอะไรอยู่ ต้องไปลาอาจารย์บุญยิ่งอีกไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ถอดเสื้อ...”

            อดบอกเลยฉัน นังชะนีหน้าสวย จำไว้นะ ฮึ่มมมม! เอ๊ะ! แต่หน้านางคุ้นๆมากมายเลยอ่า นึกซิๆว่าเคยเห็นหน้านางที่ไหนO-o

            อ๋อออออ.. นึกออกแล้ว พี่เพียงออที่อยู่ห้องเดียวกะพี่ต้นว่านหนิ แว้กกกก!! หรือว่านางจะ...

            “หนูชอบพี่!!!”

            ฉันหลับหูหลับตาตะโกนออกไป.. ผลที่ได้คือความเงียบ เพราะทุกๆคนบริเวณนั้นหันมามองฉันเป็นตาเดียว..มองอะไรกันยะ!!

                        “น้อง...” พี่ต้นว่านอึ้งเล็กๆ ก่อนพี่แกจะใส่เสื้อกลับเข้าที่เดิมเพื่อไม่ให้คนในบริเวณรอบๆหื่นขึ้นซะก่อน

            “ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ หนูชอบพี่นั่นแหละ” ฉันย้ำคำเดิมอีกครั้ง คราวนี้พี่ต้นว่านไม่อึ้ง แต่กลับยิ้มกว้าง นั่นทำให้ฉันเริ่มแน่ใจว่าสิ่งที่ทำไปทั้งหมดสำเร็จ แต่แล้ว..

             “น้องน่ารักดีนะเนี่ย แต่พี่คงชอบน้องไม่ได้หรอกครับ”

            “ทะ..ทำไมล่ะคะ หนูไม่สวยเหรอคะ หรือว่าเรียนไม่เก่งพอ หรือว่าบ้านหนูไม่รวยเท่ากับพี่ หรือ...”

            “ฮะๆน้องไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ไม่เกี่ยวกับน้องเลย เราเจอกันช้าไปเท่านั้นเอง”

                        ฉันเหมือนโดนตบหน้าแรงๆแล้วโดนผลักให้จมลงไปในปลักโคลน เสร็จแล้วดึงขึ้นมาต่อยซ้ำๆอีกห้าที (โหดแสรด)

            “ช้าไป?!? หมายความว่า..”

                        “ใช่ครับ ถ้าเร็วกว่านี้สัก2อาทิตย์ พี่ก็คงชอบน้องอ่ะนะ เพราะเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว พี่เพิ่งคบกับพี่เพียงออไปเอง พี่ถึงบอกว่าเราเจอกันช้าไปไง J”

             อึ้ง!!!อารมณ์โดนตบกลับมาTT0TT

                        “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

ฉันปาดน้ำตาที่ร่วงออกมาแล้วมองพี่ต้นว่านกับพี่เพียงออที่นิ่งไปแล้วสลับกันไปมา สุดท้ายสายตาของฉันก็ไปหยุดที่พี่เพียงออ

            “พี่เป็นผู้หญิงที่โชคดีมาก รู้ไหมคะ..ผู้หญิงหลายๆคนอยากเป็นแฟนพี่ต้นว่าน แต่พี่เป็นคนที่พี่ต้นว่านเลือก พี่ควรจะดีใจนะคะ”

            แล้วฉันก็วิ่งหนีออกไป พร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย... ทำไมนะ ทำไมความผิดหวังมันเจ็บปวดขนาดนี้ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยแอบชอบใครมาก่อน ถึงแม้ว่าจะมีคนมาจีบฉันมากมาย แต่ฉันก็ไม่เคยสนใจ จนมาเจอพี่ต้นว่าน...คนที่ทำให้โลกของฉันไม่เหมือนเดิม เขาน่ารัก นิสัยดี ยิ่งทำให้ฉันปลื้มในตัวเขาและปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่มาชอบฉัน ฉันตัดสินใจขอร้องเพื่อนให้มาอยู่แทนที่ฉันเพียงเพื่อจะได้อยู่ตำแหน่งเดียวกับพี่ต้นว่าน แต่ทุกๆสิ่งที่ทำมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย...

            เขายังคงน่ารักและใจดีกับทุกๆคน และไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของฉัน!!

            เขายังคงนิ่งเฉย ทุกๆครั้งที่ฉันเข้าใกล้!!!

            เขายังคงรู้เพียงแต่ว่า ฉันเป็นเพียงน้องรหัสของเขา!!!

            และเขายังคงรู้จักฉันในชื่อยาวๆว่า “น้องที่เคยอยู่กลุ่มเดียวกันตอนเข้าค่าย” !!!

                        “มีนา มีนาเดี๋ยวสิ เอ๊ะเธอเป็นอะไรเนี่ย...”

                        “ตาม ยัยตาม!ปล่อยมันไป... สักพักมันจะดีขึ้นเอง”

                        เสียงของฟ้าครามและตามฝันโต้ตอบกันอยู่ในหัว ฉันได้ยินทุกๆคำ แต่ไม่รับรู้สิ่งใดๆรอบตัว ฉันรู้แต่เพียงตัวฉันวิ่งไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปสู่ตึกวิทยาศาสตร์ คำพูดของพี่ต้นว่านเท่านั้นที่อยู่ในหัวของฉันตอนนี้ เวลานี้

                        ฉันวิ่งไปอย่างไม่รู้ทิศทางและไร้จุดหมาย สภาพตอนนี้เหมือนกับคนที่หมดสิ้นทุกๆอย่างในชีวิต น้ำตามากมายหลั่งมาอย่างห้ามไม่ได้ จนกระทั่ง...

            “ตุ้บ พลั่ก โป๊ก!!”

                        “โอ๊ยยยย...!!” เสียงคนชนกันดังพลั่กดังขึ้นตามด้วยเสียงร้องของใครคนหนึ่ง ซึ่งใครคนนั้นก็ไม่ใช่ใคร ฉันเอง โอย!!! โคตรเจ็บเลยยย...T0T ตามด้วยเสียงศีรษะของฉันที่กระแทกลงกับพื้นหินของอาคารอย่างแรง!!!

            “เธอเป็นไรไหม เฮ้ยเธอเดี๋ยวๆอย่าเพิ่งหลับ!!!” (ฉันสลบย่ะL)

            สติสัมปชัญญะดับวูบ!!

            พร้อมกับคำสาบานเอาไว้ใต้จิตสำนึก!!!

1.      ฉันจะไม่ชอบผู้ชายตี๋

2.      บ้านรวยมาก

3.      เรียนเก่งมาก

4.      ฮอตมาก

5.      และหล่อมาก

อีกเป็นอันขาดกัน..จบข่าว

            วูบบ..ไป..สักพัก..ใหญ่ๆ

            เฮ้ยยย!!! มานอนนิ่งอยู่ที่นี่ได้ไง

ฉันพรวดพราดเด้งขึ้นมาจากเตียงอันอ่อนนุ่มของห้องพยาบาล ผลลัพธ์ที่ได้คือเสียงดังโป๊กของหัวฉันที่ชนเข้ากับใครอีกคนที่ก้มตัวมองอยู่จนเจ็บด้วยกันทั้งคู่ T0T รอบที่สองแล้วนะ ทำไมซวยอย่างเน้...

            “โอ๊ย..” ฉันยกมือขึ้นกุมหัว

            “โอ๊ย ฮ่าๆ”

            “นายไม่เจ็บเลยใช่ไหมนี่” ฉันเริ่มหงุดหงิดและด่าใส่ก่อนที่จะมองหน้าของเขาให้ชัดๆ

            อุ๊ย!! ก็หล่อดีนะ ตัวขาวๆ ใส่แว่นดำ ตาไม่ตี่มาก รูปปากสวย แต่ขอโทษ ถ้าหล่อแล้วกวนสทรีนแบบนี้จ้างให้ก็ไม่สนหรอกย่ะ!!!

            “เจ็บ แต่มันขำนี่ ฮ่ะๆ..” ยัง..มันยังไม่หยุดหัวเราะอี๊กกก!!!

            โม..โห..แล้ว..นะ..ตา..บ้า!!!

โป๊ก!!

ฉันแกล้งเอาหัวชนเขาอีกทีโดยที่ฉันไม่เจ็บเท่าไรนัก แต่เขาน่ะ เจ็บเต็มๆเล้ยย..!! ^0^ (แถมแว่นหลุดด้วยล่ะ คิกๆ)

“โอ๊ยยยย!!!”

“เป็นไงล่ะ เจ็บสะใจไหม แบร่  : P”

“นี่เธอ...เธอไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร” เขาฮึดฮัด

“โฮะ ถามโง่ๆนายเองยังไม่รู้ตัวเองเล้ย ฉันจะไปตรัสรู้ได้ไหมล่ะว่านายเป็นใครน่ะ หา!! โอ๊ะ หรือว่านายเป็นเจ้าของโรงเรียน  เอ.. แต่เจ้าของโรงเรียนเขาไม่ทำอย่างนี้กันหรอกนะ เพราะมันจะทำให้ชื่อเสียงโรงเรียนเสื่อมเสียน่ะ รู้ไว้ด้วย!!” ฉันตอกกลับอย่างไม่ลดละ นั่นยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้นไปอีก

“เธอ!! ...ดีนะ ที่ฉันยังเป็นสุภาพบุรุษกับเธออยู่ ไม่อย่างนั้นละก็ สวยๆอย่างนี้ไม่รอดหรอกนะ....” เขายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ...ใกล้มาก จนฉันรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่รดจมูกฉันอยู่ ฉันหลับตาปี๋ ภาวนาให้ใครก็ได้ มาที่ห้องพยาบาลที!!! พอลืมตา ฉันก็ได้เห็นหน้าเขาชัดๆตอนถอดแว่น

จะว่าไป...เขาหล่อกว่าพี่ต้นว่านอีกนะ>0<

ไม่ๆๆๆๆๆไม่ได้ จะมาเคลิ้มไม่ได้นะมีนา!!!

…..

ตึกๆๆๆๆๆ

อ๊ะ!! เสียงฝีเท้านี่นา กำลังมาทางนี้ด้วย!!! เย้ๆรอดแล้ว ^0^

เขารีบถอนใบหน้าที่ตอนนี้กำลังจะแนบกับใบหน้าฉันอยู่แล้วออกไป (โอย ค่อยยังชั่ว-3-)

“อ้าว ฟื้นแล้วเหรอจ๊ะมีนา” เสียงของผู้ช่วยชีวิตจากวิกฤติครั้งใหญ่เอ่ยทัก ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าหน้าที่พยาบาลนั่นเอง

“ค่ะ มึนๆนิดหน่อยแต่ก็..ดีขึ้นมากกก..แล้วล่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ” ฉันเน้น ก่อนหันไปจิกตาใส่เขา

“อ้อ ลืมไปเลยแน่ะ!! นั่นคือคนที่พาเธอมาจ้ะ” เจ้าหน้าที่พยาบาลบอก ฉันอ้าปากหวอ หน้าตานายนี่ไม่น่าจะมีมนุษยธรรมมากขนาดนั้นนะ

“เอ้อ..ค่ะ ขอบคุณL” ฉันหันไปพูดกับเขาในท้ายประโยคอย่างห้วนๆ ก่อนเชิดหน้าใส่

“ตายแล้วมีนา ทำไมเธอทำแบบนี้กับ...” เจ้าหน้าที่พูดไม่ทันจบ นายนี่ก็ยกมือห้ามเสียก่อน

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ เดี๋ยวผมดูแลเธอต่อเอง”

เอิ่มม...มันคล้ายๆกับบอกว่าจะไปไหนก็ไปเลยนะ ต๊าย!! เป็นใครกันยะ กล้ามากกกกกก...

ยังคิดอะไรไปไม่เท่าไร(งงกะตัวเองง่า)เขาก็เริ่มขยับเข้ามาอีกแล้ว เหมือนกับก่อนหน้านี้เลย!แต่ต่างตรงที่...