skill

skill

เช้าที่สดใสในวันใครๆต่างก็ต้องออกจากที่พักไปทำงาน ชายหนุ่มตัวเล็กผิวขาว ผู้ที่ดูอ่อนแอน่าปกป้องกำลังเดินทางไปในทางที่ต่างจากผู้คนโดยทั่วไป ที่ที่เต็มไปด้วยอันตรายรอบตัวไปหมด ที่ที่ทำให้จิตใจของเขาแข็งกระด้าง เย็นชา ต่างจากรูปร่างภายนอกของเขา สถานที่ที่ฝึกเขาให้เป็นนักฆ่า “skill ”

กริ๊ง‼‼

“โรงเรียนเข้าแล้วรีบวิ่งเร็วเดี๋ยวไม่ทัน” ชายหนุ่มสองคนที่วิ่งด้วยความเร็วสูงเพราะสาเหตุจากการตื่นสายตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอม

“ก็ใครบอกให้นายตื่นสายเล่า” บ่นทั้งๆที่วิ่งอย่างนั้นมันเป็นนิสัยของ คิม จุนมยอน คนนี้เลย

“เอาหน่านี่ไงประตูยังไม่ปิดเร็วเข้า” ชายหนุ่มอีกคนที่เป็นต้นเหตุของการมาสายในครั้งนี่บอก

“เหอะพวกนายนี่มาทันจนได้สินะ” เมื่อพ้นประตูก็ได้ยินเสียงแขวะมาเลย

“ไอ้ไค” เสียงแหบทุ้มมองหน้าอีกคนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ก็ประธานนักเรียนผิวเข้มมาต้อนรับซะขนาดนี้ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

“มาทันให้มันได้ทุกวันละกัน” ชายหนุ่มผิวเข้มกระแทกเสียงกลับก่อนจะเดินหนีไป

“นายไปทำอะไรให้ไคเค้าโกรธนักหนาถึงได้มาจองล้างจองผลาญขนาดนี้ห๊ะ  ปาร์ค ชานยอล” จุนมยอนเคยถามเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้งแต่ชานยอลก็มักจะเลี่ยงที่จะตอบคำถามเสมอ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไคและชานยอลก็เคยเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆ

“ไม่มีไรหรอกหน่าพี่ รีบเข้าเรียนเหอะ เดี๋ยวมันก็มีเรื่องมาหาเรื่องผมอีก” ไม่ผิดหรอกชานยอลและจุนมยอนเป็นที่น้องต่างบิดากันแต่พวกเขาก็รักละดูแลกันไม่ได้เป็นเด็กมีปัญหา พ่อของจุนมยอนเสียชีวิตตั้งแต่เขาอายุเพียง10ขวบและแม่ก็ได้แต่งงานใหม่กับพ่อของชานยอล แต่ไม่นานหลังจากแต่งงานพ่อของชานยอลก็เสียชีวิตทั้งๆที่แม่พึ่งคลอดเขาได้แค่เดือนกว่าๆชานยอลไม่ได้โอกาสแม้แต่เห็นหน้าพ่อของตัวเอง เขาเฝ้าถามแม่ตลอดว่าพ่อตายยังไงแต่ทุกครั้งแม่ก็จะรองไห้ออกมาและเขากไม่อยากให้แม่ร้องไห้เขาจึงพยายามที่จะสืบให้รู้ด้วยตนเองมาตลอด็รักละดูแลกันไม่ได้เป็นเด็กมีปัญหา แม่ของจุนมยอนเสียชีวิตตั้งแต่เขาอายุเพียงอ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไคและชานยอลก็เคยเป็นเพื่อนที่สนิ

                “อ่าวนักเรียนวันนี้ครูมีนักเรียนใหม่มาแนะนำ เข้ามาเลยจ่ะ” เด็กคนนึงเดินเข้ามาในห้องเรียนท่าทางดูประหม่าอยู่ไม่น้อย

                “แนะนำตัวเองสิจ๊ะ”

                “สวัสดี ผมชื่อบยอนแบคฮยอน”คำทักทายง่ายๆแต่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย เรียกเสียงซุบซิบได้เป็นอย่างดี เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักมากๆกำลังยืนนิ่งเป็นหุ่นเพื่อรอฟังคำสั่งของครู

                “อะ เอ่อ เชิญเข้าไปนั่งได้จ่ะนั่งตรงไหนก็ได้ที่ว่างนะ”แม้แต่คุณครูเองก็ยังรู้สึกแปลกๆกับพฤติกรรมของเด็กหนุ่ม   ตลอดทั้งคาบเรียนไปจนถึงพักเที่ยงไม่มีใครได้ยินเสียงพูดหรือแม่แค่เสียงลมหายใจของเด็กใหม่เลยท่าทางที่นิ่งมากๆทำให้เด็กหนุ่มตัวสูงสนใจเป็นพิเศษ..

                “แบคฮยอน เที่ยงแล้วไปหาข้าวกินกันมั้ย”เด็กสาวคนนึงเข้ามาทักท่ามกลางสายลุ้นๆของเพื่อนในห้อง

                “ไม่ ขอบคุณ มีข้าวแล้ว”เด็กหนุ่มตอบด้วยสีหน้านิ่งเช่นเดิม พร้อมกับหยิบกล่องข้าวขึ้นมาเปิดและกินอย่างไม่สนใจใคร

                “นายนี่แปลกจริงๆเลยนะทั้งๆที่สวยสุดที่สุดในโรงเรียนอย่าง อิม ยุนอา มาชวนไปกินข้าวก็ไม่ยักกะใส่ใจ”

                “อืม” คำตอบสั้นๆเป็นการตัดบทสนทนาได้เป็นอย่างดี

                “นายนี่ประหลาดคนจริงๆ”

                “นายมีอะไร”

                “นายย้ายมาจากไหนเหรอ”ชานยอลพยายามชวนคุยไม่รู้ทำไมรู้สกถูกชะตากับคนๆนี้แต่แรกเห็นก็ไม่รู้

                “เห้ย ไอ้เชี่ยยอลพวกกูไปหาข้าวแดกก่อนนะเว่ย”

                “เออ เดี๋ยวกูตายไปเว่ยไอ้สัสฮุน”ฮุน หรือ โอ เซฮุน เพื่อนที่สนิทที่สุดของชานยอล

                “ตกลงนายย้ายมาจากที่ไหน ทำไมมาเข้ากลางเทอมอย่างนี้”

                “ผมมาจาก โซล แกรมมิ่ง ผมย้ายมาเพราะเหตุผลส่วนตัว”โซล แกรมมิ่ง สถาบันที่ดังที่สุดและดีที่สุดในเกาหลีใต้ ค่าเทอมเรียกได้ว่าซื้อบ้านได้เป็นหลังๆเลย  เป็นสถานที่ๆใครๆต่างก็อยากส่งลูกหลานเข้าเรียน

                “โหหหห โซล แกรมมิ่ง เผื่อจะเข้าได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายทำไมนายถึงตัดสินใจออกมาได้เนี่ย”

                “ผมต้องออกตามคำสั่ง หลายคนที่นั่นเรียกผมว่านักเรียนแลกเปลี่ยน”

                “หืม?แลกเปลี่ยนเหรอ  แล้ว..”

                “นักเรียนแลกเปลี่ยนบยอนแบคฮยอน ไปพบท่าน ผอ.ด้วย”ยังถามไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงเข้มที่ชานยอลไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเสียงใคร

                “ไอ้ไค แกมายุ่งอะไรกับแบคฮยอนวะ”

                “แบคฮยอนเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ทาง โซล แกรมมิ่ง ส่งมาเป็นพิเศษ ต้องได้รับการต้อนรับจากท่าน ผอ.”

                “อือ”เมื่อหันมาก็เห็นอีกคนเก็บของเสร็จและกำลังลุกเพื่อเดินไปหาไอ้ไคที่หน้าห้อง

                “งั้นฉันไปด้วย”

                “นายจะไปทำไม”ไคตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

                “ฉันคิดถึงแม่ไม่ได้รึไง”ใช่แล้วแม่ที่ว่าก็คือ ผอ.โรงเรียนนี่เอง โรงเรียน คา แชม ที่ชานยอลเรียนอยู่คือโรงเรียนของแม่เขาเองแต่น้อยนนักที่จะรู้ถ้าไม่ใช่พวกครูที่ตำแหน่งใหญ่ๆก็เป็นพวกประธานนักเรียนที่รู้

                “แล้วครับท่าน ผอ. ”

                “ให้เข้ามาได้”น้ำเสียงที่น่าเกรงขามดังลอดออกมานอกห้อง

                “เอ่อ..ชานยอลมาขอพบท่านครับ”

                “อืม ให้เค้าเข้ามาพร้อมแบคฮยอนก็ได้”

                “ครับ”

                “มีอะไรชานยอล” เมื่อเข้าในห้องคำถามแรกที่ได้ยินช่างไม่ค่อยเข้าหูเอาเสียเลย

                “ผมอยากรู้เรื่องแบคฮยอน”

                “มีอะไรกับผมครับ”

                “สถานการณ์ที่โซล แกรมมิ่งเป็นยังไงบ้าง”

                “ก็ดีครับยังไม่ถึงกลับต้องปิด”

                “รู้รึยังว่าใครทำ”

                “ไม่ทราบครับทาง skill กำลังจัดการอยู่”

                “skill อย่างงั้นเหรอ skill มาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”

                “ผมไม่ทราบครับ”

                “เอ่อ  เดี๋ยวนะครับผมงงไปหมดแล้ว”ชานยอลที่นั่งฟังมาสักพักเริ่มทนไม่ไหวเขาไม่รู้ว่าแม่กับเด็กใหม่คุยเร่องอะไรกัน

                “เราอยากเข้ามาฟังแม่ก็ให้ฟังแล้ว นั่งเงียบๆฟังไปซะ”

                “อ่าว”เขายังคงงงอยู่ไม่ใช่สิต้องบอกว่าเขาไม่เข้าใจตั้งแต่ทีแรกจะถูกกว่า

                “ผมคงใหเข้อมูลคุณไดเท่านี้ ขอตัวนะครับ”

                “อืม  ชานยอลอยู่ทานข้วกับแม่ก่อนสิ”

                “อ่าครับ”

                “ไค มาพบฉันที่ห้องเดี๋ยวนี้”

                “แม่เรียกมันมาทำไม”

                “เอาหน่า”

ก๊อกๆๆๆๆ

                “เชิญ”

                “เอาล่ะฉันต้องการให้พวกนายจับตาดูบยอนแบคฮยอนคนนี้ไว้ให้ดี ที่แม่ให้แบคฮยอนอยู่ห้องเดียวกับลูกเพราะแม่ต้องการให้ลูกช่วยในเรื่องนี้ ”

                “ทำไมล่ะครับ”

                “คนจาก โซล