กำแพงบรรพกาล

คุยกันก่อนเข้าเนื้อหาค้าบบ
นิยายเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นเพื่อเป็นไฟนอลโปรเจคในรายวิชา เราอยากบอกทุกคนว่า เรายินดีมาก ๆ กับการที่นักอ่านจะเข้ามาคอมเม้นหรือให้กำลังใจ เสียงตอบรับจากนักอ่านช่วยให้การทำงานของเราสมบูรณ์ขึ้น^^
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น ตอนและเนื้อหาอาจจะไม่เยอะจุใจ อาจเดินเรื่องเร็วไปก็ต้องขอโทษด้วย แต่เราสัญญาว่าจะอัพจนจบครบทุกตอนแน่นอนค่ะ
มีอีกเรื่องที่เราอยากบอกคนอ่านก่อนข้ามไปอ่านเนื้อเรื่อง ในเรื่องนี้จะมีคำยากอยู่พอสมควรเลย แต่เราจะแปลเอาไว้ให้นะคะ การบรรยายจะดูเก่าเอยเก่าใจเพื่อให้ได้ฟีลลิ่ง
จะเริ่มละน้าาาา
.
.
.

เขายืนอยู่บนกำแพงสูงจนที่ปลายมือต้องสัมผัสผะแผ่วของกลุ่มเมฆ มีคนผู้หนึ่งเป็นผู้เฝ้ากำแพงเมือง ในยุคเก่าแก่ต่างจากโลกที่เรารู้จัก

มีเมืองย่อมมีกำแพง แรกเริ่มนั้นเป็นไม้ จากไม้เป็นหิน ผ่านเวลาไปเปลี่ยนหินเป็นโลหะ นานวันความกลัวสิ่งที่อยู่อีกฟากฝั่งเพิ่มทวี ราวกับกำแพงนี้คือสุดขอบโลก มันไม่มีประตู ไม่มีสิ่งใดเข้าหรือออก

ผู้เฝ้ากำแพงนายนี้มองลงไปที่ป่าหมอกไพรทมิฬ เงียบสงัด ไม่มีลมพัดแมกไม้ แม้แสงก็ไม่เคยสัมผัสถึงพื้นป่า ไม่เคยมีคณะสำรวจใดออกไปค้นหา มาแล้วไม่หันหลังกลับ 

"แล้วท่านเคยกระทำเช่นนี้แล้วหรือ"

"เอิ่ม ท่านอาจจะฟังไม่ถนัด ข้าบอกว่าโดยทฤษฎี ดังนั้นข้าไม่เคยทำ นี่จะเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่ยาวนานของนครนี้ที่จะมีคนกระโดดออกไปนอกกำแพงนั่นเสียที "

"เอาล่ะเราไปกันได้"

"เคียร์ คอร์ซอน เรามีโอกาสครั้งเดียว ฮื้ม" พ่อมดกล่าวกับตัวเองเพื่อเตือนสติตนเอง

"โอม ข้าจักเปิดทุกทวาร ไขทั้งสองด้านบานประตู แง้มดูทุกช่องหน้าต่าง ขอจงเปิดให้เข้าไปทุกหนทาง พรางผิดปิดไว้ก็ให้คลาย"

จบประโยคพ่อมดสัมผัสม่านนั้นด้วยปลายนิ้วลากยาวลงมาเท่าตัวคน แล้วใช้สองมือแทรกเข้าไประหว่างรอยบากแล้วแยกมันออกจากกัน