เกมส์ร้ายพ่ายรัก

​ กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้ เวลา 23.20 น.

สายฝนที่โหมกระหน่ำเทลงมาสองร่างของเด็กหนุ่มในวัย18ปีจูงมือกันวิ่งมาอย่าหอบเหนื่อยจนมาถึงยังตอกเล็กที่ไร้ผู้คนทั้งคู่หาที่แอบเพื่อหลบซ่อนจากกลุ่มคนที่ไล่ตามหมายจะเอาเรื่องพวกเขา

"มึงหลบอยู่ตรงนี้นะกูจะล่อมันไปทางโน้น" ชานนต์พูดบอกเพื่อนตัวบางให้หลบซ่อนอยู่ตรงนี้

"อย่าไปเลยนะมันอันตราย" กานต์กวินเอ่ยท้วงเพราะเป็นห่วงขานนท์มาก

"ถ้าไม่ไปจัดการมันเราจะหนีไปจากที่นี่ได้ยังไง มึงอย่าห่วงเลย" ชานนท์รู้ว่าอีกคนกลัวจึงพูดอธิบาย

"อืม ระวังตัวนะมึง อย่าเป็นอะไรนะ" กานต์กวินเอ่ยพร้อมบีบมือร่างสูง เมื่อสิ้นคำบอกชานนท์พยักหน้าและวิ่งออกไปทันที

"เฺฮ้ย พวกมึงกูอยู่นี่" ชานนท์ก้าวออกมายืนประจันหน้ากับชายร่างกำยำสามคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

"ไอ้ลูกหมามึงออกมาให้พวกกูกระทืบก็ดี" หนึ่งในชายสามคนนั้นเอ่ยอย่างเย้ยหยัน

"เข้ามากูไม่กลัวพวกหมาหมู่อย่างมึงหรอก" ชานนท์พูดยั่วพร้อมตั้งท่าสู้อย่างไม่กลัว

"เฮ้ยกระทืบมันเอาให้มันหลาบจำ" เมื่อสิ้นเสียงสั่งนั้นทั้งสามคนก็กรูเข้ามาหาร่างสูงชานนท์ไม่ยอมแพ้ต่อสู้สุดแรงที่มีถึงแม้ตัวจะเจ็บแต่ก็ต้องสู้เพื่อปกป้องคนตัวเล็กที่แอบอยู่ให้ปลอดภัย การต่อสู้ถึงแม้ชานนท์จะมีแค่คนเดียวแต่ฝีมือของเขานั้นไม่เป็นรองใครเพราะได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดีจากผู้เป็นพ่อที่ส่งเขาไปฝึกการต่อสู้แต่ยังเด็กเนื่องจากเขาจะต้องรับตำแหน่งเป็นผู้นำคนต่อไปในอนาคต การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือดไม่นานชายสามคนนั้นก็หมอบราบเจ็บตัวนอนแผ่กับพื้น

"ใครส่งพวกมึงมา ถึงกล้ามาลอบกัดกู" ชานนท์เอ่ยถามและเยียบที่อกคนที่นอนหมอบ ยังไม่ทันที่สามคนนั้นจะเอ่ยเสียงของผู้ที่มาใหม่ก็ดังขึ้นพูดอย่างสะใจ

"กูเอง ฮ่าฮ่าฮ่า"

"เซียวเฉิน!" ชานนท์เอ่ยอย่างแปลกใจเมื่อเห็นร่างชายหนุ่มที่เป็นคู่อริและเป็นคู่แข่งทางธุรกิจปรากฏตัวขึ้นในที่นี้

"เออกูเองและที่มึงจนตรอกมาถึงตรงนี้ก็เพราะน้องกูพามึงมาไง ใช่ไหม กานต์กวิน" เซียวเฉินเอ่ยอย่างสะใจที่สั่งสอนชานนท์ได้

"นี่มึงกับมันเป็นอะไรกันทำไม?" ชานนท์เอ่ยถามร่างบางที่สนิทเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ากานต์กวินเกี่ยวข้องกับตระกูลนี้เพราะทั้งชื่อและนามสกุลร่างบางก็เป็นชื่อไทย

"ขอโทษ เราขอโทษนะนนท์เราจำเป็นจริงๆ" ร่างบางก้มหน้าเอ่ยคำขอโทษอย่างรู้สึกผิดกับคนตรงหน้า

"หึ มันเป็นน้องกูลูกเมียรองพ่อกูเองแหละมึงมันหน้าโง่ ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นไงน้องกูหลอกหน้าไง่อย่างมึงได้สนิทใจเลยใช่ไหมล่ะ" เสียเย้ยหยัดยังคงดังขึ้นจากปากของเซียวเฉินพร้อมเสียงหัวเราะเยาะ

"มึงหักหลังกูเหรอวิน!" ชานนท์กำหมัดกัดฟันกรอดพูดตะคอกด้วยความโมโหและผิดหวัง

"ขอโทษนะเราไม่มีทางเลือก" ร่างบางร้องไห้ได้แต่ขอโทษชานนท์ที่ต้องทำแบบนี้เพราะไม่มีทางเลือกพี่ต่างแม่ขู่บังคับให้เขาต้องทำไม่งั้นจะให้คนทำร้ายแม่ของเขา

ชานนท์มองหน้าคนตรงหน้าที่เขาทั้งรักทั้งห่วงด้วยสายตาที่ว่างเปล่าสิ้นหวังก่อนจะหันหลังเดินจากไปด้วยความเจ็บปวดกับการที่ถูกคนที่รักและไว้ใจหักหลังเขา มันเจ็บจนเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีกนอกจากหันหลังพร้อมกับน้ำตาและเดินจากไป