ลมพัดหวน

  เสียงดนตรีแปลกแปร่งดังแว่วกระทบโสตประสาทแข่งกับเสียงพูดคุยของผู้คนรอบตัวที่ตะเบงเสียงแข่งกัน.บางหัวเราะ...บางพูดคุย..ไม่ต่างจากฉันและชายตรงหน้าที่เหมือนพูดคุยกันปกติ...แต่แววตาและสีหน้าที่ราวกับคนแปลกหน้ากันเข้าไปทุกที


     " หิวไหม" ฉันเปิดประเด็นด้วยคำถามเชย..เชยเหมือนพยายามสร้างหัวข้อสนทนาใหม่..ใหม่ให้เกิดขึ้นระหว่างเราสองคน

    "เราเพิ่งกินข้าวกันเสร็จไม่ใช่หรือ" ฉันไม่แน่ใจว่านั้นคือคำตอบ..

 ความเงียบพาคสองคนจมลงสู่ความเงียบ...ในขณะที่คนรอบตัวมากมาย.แต่ในใจฉันกับรู้สึกเหงาอย่างประหลาด 



    "งั้นก็กลับเถอะ..น้ำอยากพัก" ฉันว่าพลางฉวยเกราะเป๋าสะพายใบน้ำขึ้นถือแล้วลุกเดินนำเหมือนอึดอัดบรรยากาศนี้เต็มที

   "เดี๋ยวครับ..ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับน้ำ" เขาว่าพลางใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือฉันไว้...

 ฉันหยุดและทรุดตัวนั่งลงตรงทีเดิม...จับจ้องดวงหน้าคมสันดวงนั้นนิ่ง.นิ่งแบบพิจารณาและรอคำพูดจากคนตรงหน้าด้วยหัวใจระทึก

   "น้ำ...."น้ำเสียงของเขาแลดูสั่นแบบคนไม่มั่นใจตัวเองชอบกล...

  "คะ...วุธน้ำกำลังรอฟังอยุ่" ฉันว่าพลางจับสังเหตุจากดวงตาเศร้า..เศร้าคู่นั้นที่จับจ้องอยู่บนโตะที่เกลื่อนไปด้วยอาหารและเครื่องดื่ม...

  "เราเลิกกันไหม" 

  ฉันถอนหายใจยาวนานและรับฟังสิ่งที่ได้ยินจนชิน...ตลอดเวลา1ปีที่รู้จักกันมาคำวาม"เลิก"มันเกิดขึ้นบ่อยครั้งจนฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าครั้งนี้มันหมายความอย่างที่พูดจริง..จริงใช่หรือไม่..

  "อืม..ถ้าวุธคิดว่ามันจะดีที่สุดสำหรับเราน้ำก็โอเค" ฉันตอบแบบคนไร้ความรู้สึกทั้งที่ในใจมันสั่นเกินว่าจะเอ่ยสักคำได้ตอนนี้



(ยังไม่จบ)