คูณกรรม ตามเอาคืน!

 มันเป็นเรื่องราวของผมเมื่อสมัยตอนเรียนอยู่ชั้นมัธยมตอนปลาย ณ โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งก็ห่างใกล้จากความเจริญอยู่พอสมควร

ชีวิตในวัยเรียนของผมนั้นเป็นไปอย่างเรียบง่าย พร้อมกับครอบครัวที่แสนอบอุ่น โดยมี คุณพ่อ ผมซึ่งเป็นพี่และน้องสาวซึ่งเป็นน้อง ส่วนคุณแม่ย่าร้างกับพ่อตอนที่น้องสามอายุ ๕ ขวบ ในตอนนั้นเธอเด็กมาก จนไม่รู้และเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากนัก มันก็เป็นผลดีกับเธอนั่นแหละ ถึงจะไม่มีแม่เราก็อยู่ได้ เพราะมีพ่อเป็นช้างเาหน้าและผมผู้เป็นพี่พอถึงอายุ ๑๐ ปี ก็เริ่มหางานพิเศษทำเพื่อจุนเจือครอบครัว และน้องสาวเองก็ทำหน้าที่แม่บ้านที่ดี คอยปัดกวาดเช็ดถู ทำความสะอาดบ้านทุกวัน และคอยสักผ้าช่วย เพราะในตอนนี้เธอก็อายุ ๑๑ ปีแล้ว พอที่จะช่วยงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ โดยผมและน้องสาวนั้นอายุห่างกัน ๕ ปี ส่วนพ่อก็ยังคงเป็นมนุษย์เงินเดือนที่บริษัทในย่านตัวเมืองแห่งหนึ่ง ซึ่งใกล้จากหมู่บ้านที่ผมอยู่มาก เลยทำให้พ่อต้องรีบนั้งรถออกไปทำงานตั้งแต่ยังไม่รุ่งเช้า 

พอวันไหนผมมีเวลามากพอก็จะทำอาหารเช้ากัน แต่ถ้าไม่มีเวลาจริง ๆ ก็จะไปซื้อกับข้าวที่หน้าปากซอยทางเดินไปโรงเรียนเป็นประจำ

ชีวิตในแต่ล่ะวันของพวกเรานั้นแสนจะเรียบง่าย เวลาไปโรงเรียนพวกเราก็นั้งรถโดยสารไปพร้อมกัน เนื่องจากน้องของผมก็เรียนที่เดียวกัน ผมรักและห่วงใยน้องคนนี้มาก แทบจะเหมือนคุณแม่ห่วงลูกสาวเลยแหละ ก็นะคนเป็นพี่ก็คงจะคิดแบบเดียวกับผมล่ะมั้ง

ก็หวังว่าสักวันเธอจะเจอคนที่ดีพอ ที่จะดูและเธอได้ในอนาคตล่ะนะ ถึงแม้จะไม่อยากให้มันเกิดขึ้นจริงก็เถอะ