fly to the sky

เนื้อเรื่อง

                                                                                                 


                                                         fly to the sky 


    ชื่อของเขาคือ ยุนโฮ หนุ่มร่างสูงใหญ่ ร่างกายแข็งแรงสมส่วน ดวงตากลมใสเป็นประกายมีชีวิตชีวา แสดงถึงความมีจิตวิญญาน

ของนักพจญภัย นักดนตรี นักสำรวจ นักร้องอย่างเต็มตัว และที่ดูเหมือนว่าเป็นสิ่งที่เขาชอบเป็นพิเศษมากกว่าอะไรทั้งสิ้นคือการ

ขับเครื่องบิน

        ส่วนผม แจจุง ผมพบกับเขาครั้งแรกที่ชนบทเล็กๆซึ่งอยู่ไม่ใกลมากจากกรุงโซล ผมตั้งใจจะปลีกตัวจากชีวิตที่วุ่นวายซัก1ปี และใช้

เวลาช่วงนั้นในการเรียนถ่ายรูปซึ่งมันเป็นสิ่งที่ผมชอบมาตั้งแต่เด็ก ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา เราทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ถึงแม้ว่า

เราจะไม่ได้ใช้เวลาตลอด24ชั่วโมงอยู่ด้วยกันแต่ผมก็รู้สึกเหมืนกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างระหว่างเรา บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าสิ่งนั้น

คืออะไร ผมแค่รู้สึกว่าไม่ว่าที่ใดก็ตามที่มีเขา โลกทั้งใบมันก็ดูสดใสไปหมด ผมรู้สึกได้ทันทีที่เขาปรากฏตัวและผมก็คิดว่าเขาก็คง

รู้สึกทำนองนี้เหมือนกัน...  เรายิ้มให้กัน รับรู้ความรู้สึกซึ่งกันและกัน  แบ่งปันความประทับใจต่อกัน ทั้งหมดนี้เป็นการสื่อสารกัน

ผ่านสายตา ผมเชื่อ... กับคำพูดที่ว่าดวงตา เป็นเสมือนหน้าต่างของหัวใจนะ เพราะเราไม่จำเป็นต้องใช้คำพูด เราก็เข้าใจกันและกัน 

เป็นการรับรู้ที่แสดงออกมาด้วยความจริงใจและผมก็รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้สัมผัสถึงความรู้สึกนั้น

       น่าแปลกที่เขาและผม ถึงแม้ว่าเราทั้งสองจะมีหน้าที่และความรับผิดชอบที่ของแต่ละคน แต่เขาก็ยังคงติดต่อกับผมเสมอ หลาย

เดือนมานี้ผมต้องย้ายที่พักตลอดเพื่อความสะดวกในการทำงาน เขาก็มักจะเขียนจดหมายหรือไม่ก็โทรศัพท์มาแต่ก็ไม่บ่อยนัก บาง

ครั้งเขาก็จะแวะมาเยี่ยมเยียนหากว่าบังเอิญแวะมาใกล้ๆกับหอพักของผม ตลอดเวลา8ปีที่ผ่านมาผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนใหน

และเมื่อไร แต่มิตรภาพของเราก็ได้แปรเปลี่ยนไปเป็นรักแท้ในแบบฉบับของเราไปแล้ว

      ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมความรักของเรามันถึงไม่โรแมนติกหรือเกี่ยวข้องกับความรู้สึกทางเพศ ไม่ไช่ว่ามันจะเป็นไปไม่

ได้ เพียงแต่ว่าความรู้สึกของเราที่มีให้กันมันมากกว่าคำเหล่านั้น... ไม่นานนักเขาก็แต่งงาน... ผมรู้จักกับคนรักของเขา  และชอบ

เธอพอสมควร เธอเป็นคนสวย น่ารักและนิสัยดี ผมไม่แปลกใจเลยที่เขาจะตกหลุมรักกับเธอคนนี้และตกลงปลงใจแต่งงานกับเธอ 

แต่ถึงกระนั้น มิตรภาพของเราก็ยังคงแนบแน่น ทุกๆครั้งที่พบกัน เราจะสื่อความรู้สึกลึกๆถึงกัน เรายังมีคำพูดปลอบให้กำลังใจ

และปลอบใจกันและกัน สิ่งต่างๆที่ผ่านมานั้นเป็นไปตามธรรมชาติเราไม่ต้องใช้ความพยายาม หรือฝืนใจเพื่อให้มันเป็นอย่างนั้น 

 ผมรู้เพียงว่า เพียงแต่อยู่ตรงนี้เพื่อกันและกัน มันเป็นสิ่งพิเศษที่จะได้รักใครบางคนโดยที่ถนอมมันไว้อย่างนั้น ขอเพียงแค่มีคนๆ

นี้ คนที่ชื่อ ยุนโฮ ในชีวิตคนๆเดียวที่มักจะโทรศัพท์มาเพื่อที่จะฝากข้อความไว้กับเครื่องตอบรับโทรศัพท์ของผมว่า “ผมรัก
คุณ”ผมก็พอใจแล้ว...

       ครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันเขาต้องย้ายไปวอนจู ก่อนที่เขาจะไปเราก็บังเอิญเจอกันในเมืองเล็กๆที่เราได้พบกันครั้งแรก ถึงแม้ว่าเราจะ

ได้คุยกันบ่อยๆเรื่องขับเครื่องบินแต่เราก็ยังไม่เคยบินด้วยกันซักครั้ง จำได้ว่าตอนนั้นประมาณบ่ายโมง เขามองดูนาฬิกาแล้วพูดว่า 

“ไปกันเถอะ เรายังพอมีเวลาอีกสองชั่วโมงก่อนฟ้าจะค่ำ” เขาขับรถพาผมมาที่บ้าน สุดสายตาที่ผมเห็นทันทีที่มาถึงคือภาพของ

เครื่องบินลำใหญ่ และเครื่องบินแบบสองที่นั่งอีก2-3 ลำ ซึ่งไม่นานนักเขาก็ชวนผมขึ้นเครื่องบิน และนั่นก็เป็นครั้งแรกและครั้งสุด

ท้ายที่เรามีโอกาศบินด้วยกัน ตลอดเส้นทางการบิน วิวที่ผมเห็นจากเบื้องบนนั้นงดงามเกินบรรยาย ภาพของทุ่งนาสีเขียวขจีเล็กๆ 

ถาพของภูเขาที่สูงใหญ่เหนือหมู่เมฆและภาพของผู้คนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นจุดเล็กๆหากมองจากตรงนี้นั้นคงจะตราตรึงในความ

ทรงจำของผมอีกนาน

ไม่นานนักยุนโฮก็นำเครื่องลงจอดและขณะเดินอกจากอาคารเก็บเครื่องบิน อยู่ๆเขาก็หันมาพูดว่า “ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกแปลกๆ

นะ แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมอยากบอกให้คุณรู้ไว้ ถ้าวันนึงกิดอะไรขึ้นกับผม ถ้าผมเสียชีวิตไปเพราะเครื่องบินตก ขอให้คุณรู้ไว้นะว่า

ไม่เป็นไร เพราะว่าผมรักมันมากจริงๆ” ถึงแม้ว่าในใจอยากจะต่อว่าเขาไปสักหมื่นล้านคำที่พูดแบบนี้ อยากจะบอกกับเขาว่าแล้ว

ผมล่ะ....คุณรักผมน้อยกว่าเครื่องบินของคุณมั้ย? แต่มันก็คงได้แต่เก็บไว้ในใจอย่างนั้น....ทำไงได้

      4เดือนต่อมา ผมก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่ายุนโฮเสียชีวิตในอุบัติเหตุเครื่องบินตกทางตอนใต้ของเมืองพอซอง คืนนั้นผมร้องให้

ทั้งคืน
 
น้ำตานั้นใหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ก่อนหลับเสียงของเขายังคงดังก้องอยู่ในหัวของผม มันดังชัดไว้เหมือนกันเสียงที่ถูกบันทึก

ไว้ในความทรงจำ เสียงหัวเราและพูดเย้าแหย่ว่า “ไม่ต้องห่วงนะ ผมแค่ตกลงไปในหลุมดำน่า ฮ่า ฮ่า” แม้จะทำใจไม่ได้ที่ต้องเสีย

เขาไปอย่างกะทันหัน แต่ผมมั่นใจว่า ผมเป็นไร เพราะทุกครั้งที่ผมคิดถึงเขาผมจะมองไปบนฟ้า มองเครื่องบินลำเล็ก ใหญ่ ที่ร่อน

ผ่านไปมาบนท้องฟ้า ผมยังคงเห็นเสมอ....เห็นเครื่องบินลำเล็กของเขาบินอย่างอิสระบนท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ จากนี้ไปเครื่องตอบ

รับโทรศัพท์ของผมมันคงจะเหงาไปอีกนาน แต่ไม่เป็นไร เพราะผมจะตะโกนขึ้นไปเองและหวังว่านายจะได้ยินนะยุนโฮ.ได้ยินมั้ยว่า “ผมรักคุณ”...